HK ตอนที่ : 38

ในทางโทรศัพท์ซันเฟิงเล่าออกมาอย่างงุ่มง่ามถึงสถานการณ์ในตอนนี้

ที่จริงซันเฟิงไม่ได้ทำเรื่องใหญ่อะไรแค่ดันไปทำผู้หญิงท้อง

ซันเฟิงตั้งใจจะเก็บเด็กไว้ แต่ฝ่ายหญิงกำลังเรียนอยู่มหาลัยปี 2

ผู้หญิงต้องการทำแท้ง และต้องการค่าชดเชยความผิดทางศีลธรรมครั้งนี้คือ 10,000 หยวน

แต่ได้ให้ชิเล่ยยืมเงินไปแล้ว ซันเฟิงมีครอบครัวอยู่

ถ้าเขากลับไปที่บ้านเพื่อขอเงินตาแก่ของเขาและเกิดรู้สาเหตุขึ้นมา คงไม่แปลกที่ตาแกจะหักขาเขาแน่นอน!

ซันเฟิงจึงมาขอเงินที่ชิเล่ยยืมไปคืนมาก่อนหน้านี้ 10,000 หยวน

"ชิโตะ เรื่องนี้ พี่ต้องขอโทษจริงๆที่ทำให้ลำบาก!"

ชิเล่ยที่ถือโทรศัพท์เกือบจะหัวเราะออกมาแล้ว!

"พี่เฟิง เอาหน่า ฉันเข้าใจแล้ว! เดี๋ยวผมจะเอาเงินออกไปให้พี่ตอนบ่ายละกัน"

ในเวลาเดียวกันหลิงหยูโม่ที่กำลังแปลกใจก็ถามออกมา "พิสดารหิน นายจะเอาเงินไปให้ใครที่ไหน?"

ชิเล่ยไม่ได้อธิบายอะไรแต่บอกง่ายๆว่า "เสี่ยวโม่ ตอนบ่ายลาให้ฉันด้วยนะ อย่าลืมละ"

"อืม รู้แล้ว พิสดารหิน!" ตอบกลับมา

มู่ชวงที่อยู่อีกด้านหนึ่งมองไปที่ชิเล่ย

"ฉันไม่คิดเลยว่านายจะมีเงินให้คนอื่นยืมด้วย!"

ชิเล่ยไม่ได้อธิบายอะไร "ฉันไปก่อน!"

หลังเดินออกจากประตูมหาวิทยาลัย ชิเล่ยไปที่ธนาคารเพื่อถอนเงิน 10,000 หยวนก่อนเป็นอันดับแรก

ในบัตรATM ที่ซันเฟิงให้ชิเล่ยมามีเงินอยู่ 100,000 หยวน ซึ่งเขาได้จ่ายค่าธรรมเนียมการจดค่าลิขสิทธิ์ไปกว่า 80,000 หยวนแล้ว จึงทำให้เงินในบัตรเหลืออยู่ประมาณ 15,000 หยวน

ธนาคารที่เขตชวนฮูมีคนมาใช้บริการแค่ไม่กี่แถว แต่ถ้าไปที่เขตชิเกาต้องใช้เวลารอประมาณครึ่งชั่วโมง!

ในปี 2006 วงเงินในตู้ ATM สูงสุดแค่ 5000 หยวน

ถ้าต้องการถอนเงิน 10,000 หยวนต้องไปที่เคาน์เตอร์ในธนาคาร

เข้ามาในธนาคารไม่อยากเชื่อเลยว่ามีแค่เจ็ดแปดคนเท่านั้นที่เข้าคิวรออยู่!

ชิเล่ยเดินไปเอาหมายเลขคิวและไปนั่งรอพักผ่อนที่เก้าอี้อยู่ในมุมล็อบบี้

คนแรกที่อยู่หน้าแถวเป็นชายหนุ่ม ฟังจากเสียงที่ดังออกมา เหมือนกำลังเถียงอะไรกันอยู่กับพนักงานธนาคาร

เพียงแต่ว่าพนักงานธนาคารไม่เข้าใจสำเนียงท้องถิ่นของเขา

หลายคนที่ยืนต่อแถวอยู่ข้างหลังมองชายหนุ่มด้วยสายตาเย็นชา

ชิเล่ยที่นั่งอยู่ในมุมล็อบบี้กำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ไม่ได้สนใจอะไร

พนักงานธนาคารเริ่มร้อนใจขึ้นมาบอกให้ชายหนุ่มออกไปนอกแถวก่อนเพื่อให้ลูกค้าที่ยืนด้านหลังมาใช้บริการต่อ

แต่ชายหนุ่มคนั้นเหมือนไม่ได้ยิน

ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังชายหนุ่มได้เปิดปากพูด "พ่อหนุ่ม นายจะเถียงกับพนักงานอีกนานไหม? พวกเรารอมาครึ่งชั่วโมงแล้ว ทำไมไม่ให้คนอื่นทำธุระก่อนละ?"

ชายหนุ่มพูดตะกุกตะกักด้วยสำเนียงแมนดารินว่า "รอแปปนึง.....ผม....โทรศัพท์ก่อน"

ขณะพูด ชายหนุ่มก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออกและพูดง่ายๆออกมาสองพยางค์

"ลงมือ!"

ด้านนอกธนาคาร ก็มีคนพุ่งเข้ามาข้างในทันทีสองคน

ในมือของพวกเขาถือปืนพกอยู่และหนึ่งในนั้นสะพายปืนสไนเปอร์อยู่ด้านหลัง!

ชิเล่ยไม่ได้หันหัวกลับไปมอง

ตามนโยบายของจักรวรรดิเซี่ยคือห้ามพกอาวุธปืนไว้ในครอบครอง!

ไม่ต้องกล่าวถึงอาวุธที่มีประสิทธิภาพเช่นปืนสไนเปอร์ซึ่งมีกำลังในการสังหารสูงเช่นเดียวกับปืนพาที่จดทะเบียมีน้อยมาก

แต่ขณะนี้ในตอนกลางวันแสกๆมีมือปืนสองคนวิ่งเข้ามาในธนาคารจริงๆ!

ในล็อบบี้ของธนาคาร ทุกคนต่างกรีดร้องออกมา!

"กรี๊ดดดดดดดด"

มีแค่ชิเล่ยที่กำลังมองโจรสองคนที่ถืออาวุธอย่างใจเย็น

'เห้อ!'

โจรสองคนที่ถืออาวุธบุกเข้ามาปล้นมันเหมือนไม่ในทีวีเลย ที่จะใส่หมวกกันน็อคหรือถุงน่อง

พวกเขาเปิดเผยหน้าตาที่แท้จริงและไม่ได้ปกปิดรูปลักษณ์เลย

และมีหนึ่งคนที่เขารู้จัก

เย่เฟิง!

"หุบปาก! เอามือวางไว้บนหัวแล้วเดินไปที่มุมและห้ามเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น"

"จากนั้นเอาโทรศัพท์มือถือออกมา อย่าตุกติก"

"ทุกคนฟัง เรามาที่นี่เพื่อเงินไม่ได้มาทำร้ายพวกคุณ!"

เสียงของเย่เฟิงไม่ได้ดังแต่ชัดเจน และเห็นได้จากมือขวาเขาที่ถือปืนอยู่จึงทำให้ทุกคนปฏิบัติตามอย่างเชื่อฟัง

มือทั้งสองข้างของชิเล่ยประสานกันเหนือหัว วางโทรศัพท์มือถือไว้ที่พื้นด้านหน้า ก่อนที่จะหมอบลง

"เหลียงซิ ล็อคทั้งหมด!" เย่เฟิงบอก

เหลียงซิที่จริงแล้วคือหม่าเหลียง เป็นชายหนุ่มที่เถียงอยู่กับหนักงานธนาคารที่พูดสำเนียงท้องถิ่นและเป็นคนบอกสัญญานให้คนด้านนอก

เขาอยู่ในธนาคารใช้ประโยชน์จากเวลาที่ทุกคนไปทานอาหารกลางวัน ทำให้เหลือเคาเตอร์เดียวที่บริการและจับทุกคนเป็นตัวประกันได้สำเร็จ

นอกจากนี้สภาพแวดล้อมของธนาคารและเงื่อนไขอื่น ๆ สามารถมองเห็นได้ชัดเจน

ก่อนหน้านี้ในหน่วยรบกองกำลังพิเศษ หม่าเหลียงเป็นคนสอดแนมให้กับหน่วย

"รับทราบ!" หม่าเหลียงปฏิบัติตามคำสั่งทันที เดินไปหารปภ.และเอารีโมทคอนโทรลบนเอวของรปภ.ไปแล้วกดปิด

จากนั้นประตูของธนาคารก็ม้วนลงมาปิดสนิท

มีเพียงคนเดียวในล็อบบี้ของธนาคารที่มองเย่เฟิงกับพวกอย่างหงุดหงิด

เย่เฟิงเดินมาถึงด้านหน้าของกระจกกันกระสุนได้เผยรอยยิ้มที่ดูใจดีออกมา

"ไม่ต้องกลัว เรามาปล้น ไม่ได้มาฆ่าคน!"

สาวธนาคารที่กำลังร้องไห้ฝืนยิ้มออกมาแต่เป็นรอยยิ้มที่น่าเกลียดอย่างมาก

"ฉัน....ฉัน...."

เย่เฟิงมองไปที่มือของผู้หญิงที่กำลังพยายามกดสัญญาณเตือนภัยอยู่เขาแกว่งปืนที่อยู่ในมือขวาเล็กน้อย

"ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะไม่กดสัญญาณเตือนแน่นอน! เงินเป็นของรัฐชีวิตเป็นของคุณ! พวกเรามาปล้นเงินไม่ได้มาทำอะไรพวกคุณ คุณแน่ใจว่าจะกระตุ้นโทสะพวกเรา?"

ช่วงเวลาที่เธอเอามือออกจากสัญญาณเตือนภัยร่างกายของสาวธนาคารก็อ่อนยวบทันทีเธอทรุดตัวลงในเก้าอี้ด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด

เขาได้หัวเราะในใจ เมื่อชิเล่ยได้ยินคำพูดของเย่เฟิงเข้ามาในหู

"ซานเปา เวลาเราเหลือเท่าไหร่?" เย่เฟิงหันหัวกลับไปถาม

ซานเปาที่จริงแล้วคือเจิ้งซานเปา คือชายด้านหลังที่สพายปืนสไนเปอร์ เขามีคู่คิ้วที่หนาเช่นเดียวกับใบหน้าหนา ที่เหมือนกับชื่อของเขา

"บอส ห้องเช่าที่เราวางระเบิดไว้ เหลือเวลาอีกยี่สิบสองนาทีจะระเบิด!"

"ตำรวจทั้งหมดควรจะอยู่ที่นั่นเพื่อกู้ระเบิดอยู่ตอนนี้! เรามีเวลาอย่างน้อย 30 นาที ในการหนี!"

เย่เฟิงแสดงออกอย่างมีความสุข

เจิ้งซานเปาเป็นพลซุ่มยิงและผู้เชี่ยวชาญระเบิดตอนอยู่ที่หน่วยรบพิเศษ

ก่อนที่เย่เฟิง หม่าเหลียนและเจิ้งซานเปาจะมาปล้นธนาคาร ได้วางระเบิดไนตริกซ์และกลีเซอรีนในห้องเช่าแล้วโทรไปแจ้งตำรวจเขตชวนฮูเรียบร้อยแล้ว

ถ้าเกิดไม่มีอะไรผิดพลาดตำรวจทุกนายในเขตชวนฮูคงไปปิดล้อมที่นั่นกันหมด

"น้องสาวตัวน้อยเธอสามารถเปิดมันได้ไหม?"

เย่เฟิงที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ชี้ไปที่ประตูเหล็กแสดงให้เห็นว่าต้องการให้น้องสาวคนนี้ไปเปิดประตูปล่อยให้พวกเขาเข้าไป

น้องสาวเปิดปากบอกด้วยความใจกล้าและส่ายหัวไปด้วย

"ถูกต้อง...ขอโทษคุณ....โจร....ฉัน...ฉัน...ต้องใช้กุญแจที่ผู้จัดการถืออยู่จึงสามารถเปิดมันได้"

เย่เฟิงไม่ได้โมโหใส่เธอเพียงแค่พยักหน้า "ฉันเข้าใจ!" จากนั้นพูดต่อว่า "ซานเปาระเบิดมันซะ!"

เจิ้งซานเปาพยักหน้าหยิบขวดแชมพูออกมาอย่างระมัดระวัง ภายในกล่องแชมพูมีสีขาวๆอยู่ข้างใน

นี่คือระเบิดพลาสติกที่เจิ้งซานเปาทำขึ้นมา!

เจิ้งซานเปาเอาชิ้นส่วนของระเบิดพลาสติกที่อยู่ในขวดแชมพูออกมามันระมัดระวังแล้วบีบอัดรูปร่างติดไว้ที่กรอบของประตูเหล็ก

เมื่อแปะติดอยู่ในกรอบประตูเหล็กหมดแล้ว เจิ่งซานเปาก็เอาใส่สายไฟสองเส้นเชื่อมกับระเบิดพลาสติก

จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากพื้นและถอดแบตเตอรี่ออก

"พวกนายหลบไป" จากนั้นทั้งสองคนก็ไปรวมอยู่กับตัวประกัน

เจิ้งซานเปาต่อสายไฟสองสายรวมกับแบตเตอรี่โทรศัพท์มือถือ

ทันใดนั้นระเบิดที่หนาแน่นแต่ไม่รุนแรงเหมือนพลุก็ดังขึ้น

หลังจากการระเบิดประตูเหล็กก็ยุบตัวลงอย่างช้าๆ

"เหลียงซิไปเก็บเงิน" ตั้งแต่ต้นจนจบเย่เฟิงเงียบสงบอย่างมากราวกับว่าเขาไม่ได้มาปล้นธนาคารเช่นนี้ได้เพราะได้กินเกี๊ยวกับชิเล่ย

[หมายถึงได้ระบายแล้วรู้สึกผ่อนคลายมั้งนะ inmtl จะทำผมบ้าสักวัน]

เดินเข้าไปในสถานที่ทำงานของพนักงานธนาคาร

หม่าเหลียงเดินเข้าไปที่ทำงานของพนักงานธนาคารและวางกระเป๋าใบใหญ่สองใบลงพื้น

"น้องสาวจะเป็นไรไหมถ้าเธอจะออกไป!" เหลียงซีพูดอย่างเป็นมิตร

น้องสาวตัวน้อยที่กำลังสั่นเดินเข้ามาในล็อบบี้ของธนาคารเอามือไว้บนหัวนั่งหมอบอยู่ที่พื้นรวมอยู่กับลูกค้าเหล่านี้ด้วยกัน

หม่าเหลียงเริ่มยัดเงินลงในกระเป๋าเป้สะพายหลัง

"กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง~ ~~"

ในห้องล็อบบี้ โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนพื้น ก็มีเสียงดังขึ้น

เย่เฟิงเหลือบมองไปที่โทรศัพท์มือถือแล้วถามว่า "ของใคร?"

คนตอบเป็นชายวัยกลางคนที่กำลังหน้าซีดเซียว "ผม...ของผมครับ"

เย่เฟิงจึงสั่งให้บอกว่า "รับโทรศัพท์แล้วทำตัวให้ปกติมากที่สุกเท่าที่เป็นไปได้!"

ชายวัยกลางคนสูดลมหายใจลึกๆและคลานมายังโทรศัพท์มือถือแล้วหยิบมันขึ้นมา

"ฮัลโหล?"

ในโทรศัพท์เป็นเสียงผู้หญิงส่งออกมา "ปีศาจเฒ่า คุณไปแค่ธนาคารทำไมยังไม่กลับมาอีก?"

ชายวัยกลางคนมองไปที่เย่เฟิงอย่างลังเลสักครู่และพูดว่า "ผมอยู่โรงน้ำชาเดี๋ยวก็กลับแล้ว!"

"หืม? โรงน้ำชา? ปีศาจเฒ่า คุณกล้ามาก!" ผู้หญิงตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

ชายวัยกลางคนตะโกนออกมาเสียงดัง "หุบปาก! ฉันบอกแล้วไงว่าเดี๋ยวฉันกลับ"

หลังจากพูดจบ ชายวัยกลางคนก็วางสายทันที แล้วมองไปที่เย่เฟิงเพื่อรอคำสั่งของเย่เฟิง

เย่เฟิงสั่นหัวอย่างช่วยไม่ได้ "ปิดโทรศัพท์มือถือ!"

อุบัติเหตุเล็กๆ จบลงไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เย่เฟิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

"เหลียงซิ รีบเร่งมือหน่อย!"

หม่าเหลียงตะโกนตอบมาเสียงดังว่า "เข้าใจแล้ว บอส!"

"ซานเปา เหลือเวลาเท่าไหร่?" เย่เฟิงต้องควบคุมสถานการณ์โดยรวม

เจิ้งซานเปาเหลือบมองไปที่นาฬิกาของเขา

"3 นาที:15 วิ!"

เย่เฟิงพยักหน้า เจ้าหน้าที่ตำรวจเขตชวนฮูถูกลากไปที่ห้องเช่าของพวกเขาที่ติดตั้งระเบิดเวลาเอาไว้ คงใช้เวลาไม่น้อยในการกู้ระเบิด

"บอส เงินไม่พอ!"

ในบรรดาธนาคารเงินจำนวนมากมักถูกจัดเก็บไว้ในห้องใต้ดิน

เย่เฟิงขมวดคิ้ว "เท่าไหร่?"

หม่าเหลียงอีกด้านหนึ่งนับเงินอย่างรวดเร็ว "2 ล้าน!"

เย่เฟิงถอนหายใจเสียงดัง "ไม่พอจริงๆ! ซานเปาไปทำลายตู้เซฟ! ระเบิดยังพออยู่ไหม?"

เจิ้งซานเปาพยักหน้า "พอครับบอส! ผมได้คาดการถึงสถานการณ์แบบนี้ไว้แล้วและเตรียมระเบิดพิเศษไว้เฉพาะแล้ว!"

ธนาคารประตูโลหะใต้ดินระดับการรักษาความปลอดภัยที่สูงขึ้น!

เจิ้งซานเปาแนบหูลงบนที่ประตูโลเหล็ก จากนั้นไล่เคาะจากฝั่งตะวันออกไปตะวันตก เพื่อตรวจสอบโครงสร้างภายในของประตูเหล็กและวางแผนในการระเบิด

อย่างไรก็ตาม เมื่อเจิ้งซานเปาคำนวณแผนการระเบิดและติดตั้งระเบิดพลาสติกจำนวนมากเสร็จสิ้น ก็มีเสียงไซเรนจำนวนมากด้านนอกธนาคาร!

หม่าเหลียงและเจิ้งซานเปาหยุดในเวลาเดียวกันและมองไปที่เย่เฟิง

ท่าทางเย่เฟิงในตอนนี้ใจเย็นอย่างมากและพูดว่า "ทำต่อไป!"

"ตำรวจจะทำอะไรเราได้ เรามีตัวประกัน!"