บทที่ 64 สงคราม (ตอนที่ 2) (อ่านฟรี)
หัวโจกใหญ่แห่งเมืองปิงทั้งสองจากนั่งอยู่ตรงข้ามที่มีหนึ่งโต๊ะขวางกั้น เหมือนกับว่าพวกเขาเป็นเพื่อนบ้านคที่พูดคุยหันตามปกติ แต่คำพูดแต่ละคำกลับมีเจตนามุ่งร้าย
"หวังขาเป๋ หลานชายของข้าดื่มจนเมามาย มันเป็นเรื่องปกติของคนเมา เอ็งส่งคนไปแจ้งข้าก็ได้ คิดว่าข้าจะไม่จ่ายค่าชดเชยความเสียหายหรือไง? เอ็งสั่งให้ลูกน้องให้ไปจับตัวเขามา ข้าจะเอาหน้าไปไว้ไหน! " ซ่งเหล่าซื่อกล่าวด้วยใบหน้าที่ขุ่นมัว หวังขาเป๋ได้จับหลานชายของเขาด้วยสาเหตุเล็กๆเช่นนี้ ช่างโอหังนัก!
"เมา? ฮึ ดื่มไปหนึ่งแก้วจะทำให้หลานเอ็งเมาได้หรือ? ซ่งเหล่าซื่อ คำพูดของเอ็งไม่ได้ผ่านการคิดกลั่นกรองเลยหรือไง? เอ็งคิดแค่ว่าจะเอาหน้าไปไว้ไหน แล้วเกียติของข้าละ หรือต้องถูกหยามไปเช่นนี้?" หวังขาเป๋ตอบ
"เหอะ วันนี้ข้าไม่ได้ที่นี่เพื่อโต้แย้งกับเอ็ง ใครถูกใครผิดค่อยมาพูดกันทีหลัง ตอนนี้ปล่อยส่งเสี่ยวเฟิงออกมาเสียก่อน ตามกฎที่เคยระบุไว้ ไม่ก่ออันตรายแก่บุคคลในครอบครัว! " ซ่งเหล่าซื่อกล่าว ซ่งเสี่ยวเฟิงอยู่ในเงื้อมมือของหวังขาเป๋ ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นหนูติดจั่น
หวังขาเป๋โบกมือให้มือ ลูกน้องของเขาก็นำตัวซ่งเสี่ยวเฟิงและบรรดาลูกน้องออกมา นอกจากซ่งเสี่ยวเฟิงแล้ว ลูกน้องคนอื่นๆถูกหักขาทั้งสองข้าง ถึงแม้ซ่งเสี่ยวเฟิงยังอยู่ครบทั้งสามสิบสอง แต่ดูเหมือนเขาก็ถูกทำร้าย
เมื่อเห็นซ่งเหล่าซื่อ ซ่งเสี่ยวเฟิงพยายามดิ้นรนและตะโกนว่า "ลุงซื่อ หวังขาเป๋ส่งคนไปจับตัวผม แล้วก็ทำร้ายผม ลุงต้องแก้แค้นให้ผม! "
ได้ยินซ่งเสี่ยวเฟิงกล่าวเช่นนั้น ใบหน้าของซ่งเหล่าซื่อก็เปลี่ยนไป หลานชายของเขานี่ช่างหัวทึบเสียจริง การศึกษาไม่สูงยังไม่พอ แถมยังไม่รู้จักวิเคราะห์สถานการณ์อีก ตอนนี้หลานยังอยู่ภายใต้การควบคุมของหวังขาเป๋ จะตะโกนหาสวรรค์วิมานอะไร?
พอได้ยินคำเรียกขานของซ่งสี่ยวเฟิง หวังขาเป๋เดือดดาลอย่างมาก แค่ซ่งเหล่าซื่อเรียกเขาว่าหวังขาเป๋เขาก็ขุนเคืองใจมากแล้ว แล้วตอนนี้ซ่งเสี่ยวเฟิงกล้าเรียกเขาว่าหวังขาเป๋ต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก และยังพูดว่าต้องการแก้แค้นเขาอีก
"ข้ามหัวผู้หลักผู้ใหญ่ ดูเหมือนว่าข้าคงต้องสั่งสอนบทเรียนให้เอ็งแทนซ่งเหล่าซื่อเสียหน่อย! " หวังขาเป๋กล่าว
หลังจากที่หวังขาเป๋พูดจบประโยค คนของเขาตบเบ้าหน้าซ่งเสี่ยวเฟิงสองครั้ง เสียงตบดังสนั่นเพี๊ยะเพี๊ยะ ราวกับตบเข้าใบหน้าของซ่งเหล่าซื่อก็ไม่ปาน
ซ่งเหล่าซื่อดวงตาแดงกล่ำจ้องเขม็งคนที่ตบหลานชายของตัวเอง เจ้านั่นเป็นผู้คุมกันและผู้ติดตามคนสนิทของหวังขาเป๋ สถานะของเจ้านั่นคล้ายกับหลี่กวางเจิ้งที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา
ซ่งเซี่ยวเฟิงอ้าปาก คล้ายกับต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ซ่งเหล่าซื่อกลับตะโกนเสียงดังว่า: "หุบปาก!"
ถ้าซ่งเสี่ยวเฟิงไม่ได้อยู่ในเงื้อมมือของหวังขาเป๋ ซ่งเหล่าซื่อคงสั่งให้หลี่กวานเจิ้งฆ่าหวังขาเป๋ทันที
"หวังขาเป๋ เอ็งได้ให้บทเรียนหลานข้าแล้ว ข้าจะพาเขากลับแล้วอบรบเขาด้วยตัวเอง เรื่องราวในวันนี้ขอให้จบๆกันไป" ซ่งเหล่าซื่อกล่าว
"ที่ข้าให้บทเรียนก็เพราะปากปีจอของมัน แต่ไนต์คลับของข้าเสียหาย ต้องจ่ายค่าชดเชยความเสียหาย ไม่มากหรอก แค่100,000 RMB ก็เพียงพอ " หวังขาเป๋ตอบ
เขามีผู้ติดตามมากมาย เขาจึงควรจะให้เงินกับทุกคน เงินจำนวนนี้ต้องให้ซ่งเหล่าซื่อเป็นผู้จ่าย เมื่อแบ่งๆกันแล้วแต่ละคนจะได้รับประมาณ2000-3,000 RMB บรรดาผู้ติดตามจะยิ่งจงรักภักดีต่อเขา
ซ่งเหล่าซื่อฝืนข่มความโกรธและพยักหน้าตอบรับ: "ได้ ปล่อยหลานข้าก่อน แล้วข้าจะจ่ายเงิน"
"ข้าจะไม่ปล่อย จนกว่าเอ็งจะจ่ายเงิน" หวังขาเป๋คิดอยากขจัดความมีอำนาจบาดใหญ่ของซ่งเหล่าซื่อมานานแล้ว คิดว่ามีคนหนุนหลัง แล้วจะกลายเป็นหัวหน้าใหญ่? อีกอย่าง ถ้าซ่งเหล่าตุกติกไม่จ่ายเงินให้เขาในภายหลังละเขาจะทำเชนไร? จะช้าหรือเร็วคงต้องเกิดการสู้รบแตกหักกัน ก็ควรหาเงินมาเป็นค่าหยูกยาแก่บรรดาลูกน้องเสียหน่อย
“หวังขาเป๋ ก่อนหน้าที่ข้าจะมา รู้สึกว่ามีตำรวจสังเกตเห็น ถ้าในวันนี้เอ็งกับข้าเกิดสู้รบใช้อาวุธ คงไม่เป็นการดีแน่” ซ่งเหล่าซื่อยังต้องการสร้างภาพลักษณ์ที่สะอาดให้กับตัวเอง เขาไม่ต้องการให้มีการนองเลือดเพราะจะทำลายภาพลักษณ์ที่เขาสร้างมาตลอดสองปี
"ข่มขู่ข้า? สั่งคนให้ไปเอาเงินมา ข้าจะรอที่นี่ ต่อให้ตำรวจมา แต่จะทำอะไรได้? สถานที่แห่งนี้เป็นของข้า แค่พูดคุยสนทนากับเพื่อนๆในที่ตัวเองมันผิดกฎหมายเหรอ? มีดในมือ ก็เอาไว้แตงโม" หวังขาเป๋ตอบอย่างลำพองใจ ซ่งเหล่าซื่อ อย่างเจ้าก็มีวันนี้ด้วย?
ซ่งเหล่าซื่อหันมองไปหลี่กวางเจิ้ง หลี่กวางเจิ้งจึงเดินออกไปที่รถ Mercedes Benz ของซ่งเหล่าซื่อทันที เขาหยิบเงิน 100,000 หยวนจากท้ายรถออกมา เงินที่เก็บอยู่ท้ายรถคือเงินสดฉุกเฉินของซ่งเหล่าซื่อ
ก่อนหน้านี้ซ่งเหล่าซื่อตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่จ่ายเงินแม้แต่แดงเดียว หลังจากที่เขาพาซ่งเสียวเฟิงกลับแล้ว เขาจำเป็นต้องจัดการหวังขาเป๋ให้ราบคาบ ไม่เช่นนั้น ตำแหน่งของเขาในฐานะผู้ทรงอิทธิพลใหญ่แห่งเมืองปิงอาจไม่มั่นคง
เงินถูกส่งให้ถึงมือหวังขาเป๋ หวังขาเป๋ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข เขาโบกมือให้กับคนของเขา พวกเขาจึงปล่อยตัวซ่งเสี่ยวเฟิง
ซ่งเหล่าซื่อพาซ่งเสี่ยวเฟิงเดินออกจากไนต์คลับ หลี่กวางเจิ้งเดินตามหลังคุ้มกันซ่งเหล่าซื่ออย่างระแวดระวัง พอซ่งเหล่าซื่อพาหลานชายขึ้นบนรถเบ้นเมอเซเดส เขาก็ทำท่าทางเอามือปาดคอไปทางหลี่กวางเจิ้ง อาการบาดเจ็บของหลานชายรุนแรงกว่าที่เขาเห็น พอนึกถึงใบหน้าที่เย่อหยิ่งจองหองของหวังขาเป๋ เขาก้ไม่สามารถทนต่อได้อีกต่อไป!
เมื่อรถของซ่งเหล่าซื่อขับออกไป หลี่กวางเจิ้งก็พาลูกน้องรีบกลับไปที่ไนส์คลับแห่งฤดูไม้ไม้ผลิ แต่หวังขาเป๋เองก็เดินออกไปทางประตูหลังแล้ว คนที่ยังอยู่คือคนที่กำลังรอคอยการมาเยือนของหลี่กวางเจิ้ง
หลี่กวางเจิ้งเป็นคนขวามือของซ่งเหล่าซื่อ เกินกว่าครึ่งของอาณาเขตที่ซ่งเหล่าซื่อครอบครองเรียกได้ว่าเป็นเพราะฝีมือเขา ถ้าหลี่กวางเจิ้งตาย อำนาจของซ่งเหล่าซื่อจะลดลงครึ่งหนึ่ง
ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ใช้อาวุธปืน แต่ใช้มีดและท่อโลหะแทน ทั้งสองฝ่ายเข้าต่อสู้ปะทะกันอย่างดุเดือด
หวังขาเป๋รู้อยู่แล้วว่าซ่งเหล่าซื่อต้องสั่งให้หลี่กวางเจิ้งกลับมาเก็บพวกตน เขาจึงจงใจสั่งให้คนจำนวนหนึ่งดักรอ วันนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเชือดหลี่กวางเจิ้งที่นี่ให้จงได้
การต่อสู้ดำเนินได้ไม่นานประมาณ 15 นาที ประตูของไนส์คลับแห่งฤดูใบไม้ผลิถูกเปิดออก หลี่กวางเจิ้งที่ร่างกายโชกไปด้วยเลือดเดินออกมา เขาขึ้นรถแล้วขับออกไป
ภายในไนท์คลับมีผู้บาดเจ็บนอนกองอยู่บนพื้นประมาณ 60-70 คน บางคนแขนขาหัก บางรายร่างกายมีแต่รอยมีดแทง และมีบางส่วนที่มีเลือดนองเต็มตัว
หวางขาเป๋ขว้างขวดเบียร์ลงบนพื้นเมื่อได้ยินว่าหลี่กวางเจิ้งหลบหนีออกไปได้ ไร้ประโยชน์! ไร้ความสามารถ!
ลูกน้อง 40 กว่าคน แต่อีกฝ่ายมีไม่ถึง30คนด้วยซ้ำ พวกเขายังปล่อยให้หลี่กวางเจิ้งหนีไปได้ การที่หลี่กวางเจิ้งหนีไปได้ทำให้หวังขาเป๋วิตกกังวล ดูเหมือนหลี่กว่าเจิ้งจัดการได้ยากกว่าที่ร่ำลือกันมา
"ป๋าครับ ถ้าเมื่อครู่ให้ผมอยู่ด้วยคงดีกว่า ป่านนี้ผมคงฆ่าหลี่กวางเจิ้งไปแล้ว!" หลางชิงมือขวาของหวังขาเป๋พูดอย่างคับแค้นใจ
หวางขาเป๋ส่ายหัวแล้วกล่าวว่า "ให้เอ็งไปไม่ได้หรอก แม้ว่าเอ็งจะสังหารหลี่กวางเจิ้งได้ เอ็งอาจจะมีภัยจนไม่สามารถอยู่เคียงข้างข้าได้อีก แม้ว่าเราจะขจัดซ่งเหล่าซื่อได้ แต่เรายังต้องระวังเฮียเคอ "
ในตอนที่หวังขาเป๋กำลังพูดคุยกับลูกน้องของเขา ใครบางคนเคาะประตูแล้วเข้ามาบอกเขาว่าเฝิงหยู่มาที่นี่อีกครั้ง
"ป๋าครับ วันนี้ผมผ่านมาที่ไนต์คลับแห่งฤดูใบไม้ผลิ แล้วบังเอิญเห็นหลี่กวางเจิ้งกำลังหนีไป หรือว่าป๋าหวังปะทะกับซ่งเหล่าซื่อเพราะผมหรือครับ? " เฝิงหยู่ถามด้วยท่าทางประทับใจลึก ๆ
หวังขาเป๋ไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มเท่านั้น เป็นรอยยิ้มที่ยากแท้หยั่งถึง
"ป๋าหวัง ถึงป๋าไม่พูด แต่เป็นเพราะผม คนของป๋าเลยได้รับบาดเจ็บ ผมไม่รู้ว่าจะต้องขอบคุณป๋ายังไงดี นี่คือเงิน 100,000 หยวน ถ้าป๋าคิดว่ายังไม่เพียงพอ บอกตัวเลขที่ป๋าต้องการมาได้เลยครับ ผมจะหาวิธีที่จะหาเงินมาให้" เฝิงหยู่กล่าวขณะที่ตบหน้าอกของเขา
เฝิงหยู่ไม่เพียงแค่ต้องการให้หวังขาเป๋เห็นเขาเป็นคนที่มีความภักดีน่าเชื่อถือ แต่เขายังต้องการให้ลูกน้องของหวังรับรู้ด้วยว่าเขาเป็นคนน่าเชื่อถือ ในอนาคตถ้าหวังขาเป๋ ประสบปัญหา จะได้ไม่คิดว่าเขาเป็นคนแทงข้างหลัง
"น้องเฝิง ป๋าหวังคงรับเงินของเธอไม่ได้หรอก วันนี้เราไม่สามารถฆ่าซ่งเสี่ยวเฟิงได้ ทั้งยังปล่อยให้หลี่กวางเจิ้งมาช่วยชีวิตซ่งเสี่ยวเฟิงไปได้อีก เพื่อเธอ ป๋าหวังได้รับความทุกข์ยากไม่น้อย ตอนนี้มีโอกาสตอบแทนป๋าแล้ว เธอยินดีจะทำหรือเปล่าละ? " หลางชิงพูดขัดจังหวะ
เฝิงหยู่อึ้งกิมกี่ และคิดกับตัวเองว่า "เวรแล้วไง! อย่าบอกนะว่าเขาต้องการให้ฉันไปและฆ่าซ่งเหล่าซื่อ? เวรกรรม! แม้แต่ไก่ฉันยังไม่กล้าฆ่าเลยด้วยซ้ำ! "
