บทที่ 37 วิ่งหน้าตั้ง

บทที่ 37 วิ่งหน้าตั้ง

หลิวกำ ยื่นมือไปและหยิบขวดมาจากพังฮั่ว ขวดเล็กๆนี้ทำด้วยโลหะหลังจากมองเห็นโลโก้บริษัทซานชิง เขาก็เขย่าขวดดูว่าอะไรอยู่ภายในเขาสามารถรู้สึกถึงแรงกระทบภายในขวดแสดงว่ามีของเหลวอยู่ภายใน  หลิวกำ ผลิกขวดและเห็นคำว่า “เครื่องเพาะเชื้อ” ขนาดเล็กๆอยู่บนฐานของขวด อย่างไรก็ตามไม่มีคำอธิบายถึงสิ่งที่กำลังเพาะอยู่

“เครื่องเพาะเชื้อ” บางทีมันอาจจะเป็นโรคหรือไวรัส หัวหน้าคุณต้องระวังให้มากเมื่อคุณเปิดขวด

พังฮั่วรีบเตือน หลิวกำ หลังจากที่เขาเห็นคำที่ติดไว้ วัตถุประสงค์ในการมอบขวดใบนี้ให้ หลิวกำ เพราะเขาค้นพบคำนี้อยู่ข้างขวดมันอาจจะเป็นปัญหาใหญ่เท่าขวดนี้แตกมันจะทำให้เขาเป็นอันตราย

หลิวกำ คิดว่าผู้หญิงที่ชื่อซางยู จะรู้ว่ามีอะไรอยู่ในขวดดังนั้นเขาจึงหันกลับไปแล้วเดินไปยังร้านขายของชำอย่างไรก็ตามขณะนั้นมีเสียงกรีดร้องมาจากร้านขายของชำ

หลิวกำและ พังฮั่ว  รีบวิ่งเข้าไปในร้าน….

มีบาดแผลลึกที่ลำคอของซางยู เลือดไหลทะลักออกมาจากบาดแผลเธอดูเหมือนว่าเธอยังคงมีสติและมือเธอก็มีชิ้นส่วนของใบมีดโลหะที่พบบนพื้นข้างๆ ซางยู ต้องหาใบมีดโลหะนี้มาจากร้านขายของชำเมื่อ หลิวกำ และกลุ่มไม่ได้ความสนใจเธอเธอก็ตัดสินใจฆ่าตัวตาย

“ขวดนี้บรรจุอะไร? มันคืออะไร?”  หลิวกำ รีบวิ่งไปที่ซางยู แล้วใช้แรงกดที่แผลเพื่อให้เลือดหยุดไหล ซางยูเหลือบมองไปที่ขวดเธอเปิดปากและพึมพำบางอย่างที่ไม่ค่อยได้ยินหลังจากนั้นสักครู่ตาของเธอก็ไร้ชีวิตชีวาและปราศจากการตอบสนองใดๆ

ซางยูและแฟนหนุ่มหลี่หยู ละทิ้งความปลอดภัยจากตึกของพวกเขาเพื่อหาอาหารในช่วงรุ่งอรุณพวกเขาพบว่าซอมบี้มีปฏิกิริยาช้าในตอนเช้าช่วงพระอาทิตย์ขึ้นแต่พวกเขาไม่ได้ถูกฆ่าโดยซอมบี้ พวกเขาถูกปล้นด้วย5 อันตพาล ที่ฆ่าหลีหยู แฟนของเธอและตอนนี้เธอได้ฆ่าตัวตาย เพราะไม่สามารถรับความอัปยศอดสูงและความเจ็บปวดจากการสูญเสียของเธอได้

ลูลู่ ร้องไห้สั่นกลัว อีกครั้งที่เธอได้เห็นความตายด้วยตา

หลิวกำ ค้นหาเสื้อผ้าของซางยู แต่เขาไม่พบอะไร5 อันตพาลอาจลงมือค้นก่อนเขาก็เป็นได้

“ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของฉันเธอตายเพราะฉัน….”ลูลู่ เริ่มร้องไห้เสียงดัง

“นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ…”พังฮั่วนั่งลงบนพื้นข้างๆพยายามปลอบลูลู่

“เกิดอะไรขึ้นเมื่อเช้านี้?”  หลิวกำ เดินไปถามลูลู่

“เมื่อตอนนั้นเวลารุ่งสาง…”ลูลู่ พยายามพูดขณะที่เธอสะอื้นไห้

“ถ้าฉันปลุกคุณตื่นก่อนหน้านี้คุณอาจจะช่วยเธอและแฟนของเธอได้แต่เพราะว่าฉันเป็นคนเลินเล่อและไร้ประโยชน์!” ลูลู่ แสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งในการตัดสินใจที่ผิดพลาดของเธอ

หลิวกำ ไม่ได้พูดอะไรเขาหันหลังกลับและเดินออกจากร้านของชำ เขารวบรวมเสบียงทั้งหมดและเก็บไว้ด้วยการก่อนที่จะบรรจุลงไปในกระเป๋าเป้สะพายของเขาเพราะอันตพาลตอนนี้เขามีกระเป๋าเป้สะพายหลังเป็นพิเศษ

“หัวหน้าเราจะทำยังไงต่อไป?” พังฮั่วหันมาถาม

“ตอนนี้ไม่มีคำว่าเราแล้ว  เราจะแยกทางกัน นายและลูลู่อยู่ด้วยตัวเอง” หลิวกำ กล่าวอย่างหนาวเย็น

“อย่าทำอย่างนั้นเลย...มันเป็นผมที่เข้าใจคุณผิด…”พังฮั่วคุกเข่าลงต่อหน้า หลิวกำ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าเป็นเพราะความโหดร้ายของ The Trembling World ถ้า หลิวกำ แยกออกไปด้วยความสามารถของพวกเขาคงไม่สามารถอยู่รอดได้

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่ได้ช่วยคุณทั้งสอง แต่ส่วนใหญ่แล้วบุคลิกของพวกนายไม่เหมาะสมสำหรับเกมนี้ ยิ่งฝืนมันจะยิ่งนำความทุกข์ยากมากขึ้นเท่านั้น ทำไมนายไม่ลองหาวิธีที่จะออกจากเกมนี้ล่ะ” หลิวกำ ตอบพังฮั่ว

ในขณะนั้นเหมือนซอมบี้จะได้กลิ่นศพที่ด้านหน้าของร้านของชำมันเริ่มเดินมาจากระยะไกลในที่สุดมันก็หันมาเจอ หลิวกำ และพังฮั่ว มันตื่นเต้นมากและหอนออกมาเหมือนกับสัตว์หิว

พังฮั่ว กลัวและเดินออกไป 2-3 ก้าว  หลิวกำ ลุกขึ้นยืนเมื่อซอมบี้เดินเข้ามาใกล้เขาเขาจึงวางกระเป๋าเป้และหลบหลีกอย่างรวดเร็วยกมือข้างหนึ่งขึ้นราวกับร่างกายของเขาเป็นของเหลวในขณะที่สับหัวซอมบี้ออกจากคอหัวซอมบี้บินสูงไปบนท้องฟ้าร่างกายที่ไม่มีหัวเดินไปได้ 2-3ก้าว ก่อนจะล้มลงหน้าพังฮั่ว

“หัวหน้าผมรู้ว่าเราเป็นภาระให้กับคุณและผมไม่มีสิทธิ์ที่จะขออะไรจากคุณ ผมขอร้องให้คุณผ่านเราไปจากบริเวณนี้... แล้วหลังจากนี้ผมจะไม่รบกวนคุณอีกต่อไป ..”พังฮั่ว แสดงใบหน้าที่หวาดกลัวและเดินไปหา หลิวกำ

 

วันใหม่เริ่มขึ้นแล้วร่างของอันธพาลทั้ง 5 คนส่งกลิ่นเลือดที่รุนแรงนี้แน่ใจว่ามันจะดึงดูดซอมบี้มากขึ้นถ้า หลิวกำ ทิ้งพวกเขาไว้ที่นั่นพวกเขาจะถูกล้อมและตายอย่างน่าอนาถ

ไม่ไกลออกไปจากซอยได้ยินเสียงของระเบิดมือ

“งั้นเราจะไปกันแล้ว” หลิวกำ บอกพังฮั่ว

“ตอนนี้มีคนตายเราต้องรีบไปก่อนที่ซอมบี้จะมา ถ้าเราไม่ออกไปเดี๋ยวนี้คงจะไม่ทัน”พังฮั่ว รีบเดินเข้าไปในร้านของชำเพื่อบอกลูลู่

ใบหน้าของลูลู่ขาว แต่ยังคงลุกขึ้นตามพังฮั่ว ในขณะนี้ หลิวกำ ที่อยู่ข้างนอกได้ฆ่าซอมบี้ไปอีก 3 ตัวที่เข้ามาใกล้พวกเขา  สถานการณ์ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ปลอดภัยอีกต่อไป พังฮั่ว เดินไปข้างหน้าเพื่อช่วย หลิวกำ แบบกระเป๋าเป้สะพายหลังที่เต็มไปด้วยเสบียงและเดินตามหลัง หลิวกำ ไปยังซอยใกล้เคียง ลูลู่พยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อเดินพวกเขา

หลิวกำ และกลุ่มเดินออกไปได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงมาจากระยะไกลพร้อมเสียงฝีเท้าและร้องขอความช่วยเหลือ หลิวกำ ส่งสัญญาณให้พังฮั่วและลูลู่อยู่ในความสงบก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนหลังคาชั้น 2 ไปไกลจากนั้นเมื่อขึ้นมาด้านบนเขาก็มองไปตามทิศทางของเสียง

ในระยะไกลมีชาย 3 คนที่เปียกโชกไปด้วยเลือดกรีดร้องขอความช่วยเหลือในขณะที่วิ่งเพื่อเอาชีวิตรอดด้านหลังของพวกเขามีซอมบี้หลายสิบตัวที่ดูคล้ายรถไฟไล่ตามพวกเขามา

หลิวกำ กระโดดลงจากอาคารชั้น 2 และลงมาพื้นดินเขารีบผลักให้พังฮั่วและลูลู่ เข้าไปในซอยมืดและสั่งให้ซ่อนตัวอยู่หลังถังขยะที่ซ้อนกันอยู่ในมุมหนึ่งหลังจากที่พวกเขาซ่อนเสร็จ หลิวกำ ได้ไต่ขึ้นไปบนดาดฟ้าของอาคาร 2 ชั้นอีกครั้งและมองไปยังขบวนซอมบี้ที่กำลังมา

ในขณะที่ หลิวกำ กำลังซ่อนตัวอยู่บนดาดฟ้าชายทั้งสามคนนำขบวนซอมบี้มาถึงถนนอยู่ใกล้ๆความเร็วของชายทั้งสามคนที่วิ่งพิจารณาได้ว่ารวดเร็วดังนั้นซอมบี้ไม่สามารถที่จะจับพวกเขาไว้ได้  ชายทั้งสามคนตะโกนตลอดทางจากนั้นก็รีบผ่านไปที่หลบซ่อนที่ทั้งสองคนซ่อนอยู่