ตอนที่ 153 327

หลังจากซื้อสเต็กมาสองชิ้น หลิน ฮวงก็มอบให้เด็กชายหนึ่งชิ้น

 

“อันที่นายถืออยู่มันตกพื้นจนสกปรกไปหมดแล้ว โยนมันทิ้งไปเถอะ”

 

เด็กชายลังเลอยู่สักพัก

 

“มานี่สิ ส่งมันมาให้ฉัน”หลิน ฮวงยื่นมือ

เด็กชายลังเลเล็กน้อย แต่ก็มอบให้หลิน ฮวง

หลิน ฮวงรับมันมาจากเขาและโยนลงถังขยะ

เด็กชายจ้องมองถังขยะราวกับเขาเสียดายที่ต้องทิ้งมัน

 

“เอาละ ไม่ต้องมองหรอก นายจะป่วยเอาได้หากนายกินของสกปรก”หลิน ฮวงตบไหล่เด็กชาย“หากนายยังหิวอยู่ ฉันจะซื้ออาหารให้เพิ่มเอง”

 

เขารีบหันไปสบตาหลิน ฮวงทันทีที่ได้ยิน ดวงตาของเขาเอ่อล้นไปด้วยความสุข

หลังจากที่เด็กชายกลืนสเต็กไปในสองหรือสามคำ เขาก็เงยหัวขึ้นและมองสเต็กของหลิน ฮวง

 

“หะ ทำไมเร็วยังงี้?”หลิน ฮวงตกใจกับความเร็ว

 

เขาฉีกสเต็กของเขาเป็นสองส่วนและมอบให้เด็กชายครึ่งหนึ่ง

และเด็กชายก็กลืนสเต็กลงคอทันที

ทั้งสองเดินไปด้วยกันสักพักและเด็กชายก็กินสเต็กชิ้นที่สองเสร็จ เขาเงยหัวขึ้นและมองหลิน ฮวงอีกครั้ง

 

“ยังไม่อิ่มอีกเรอะ?”หลิน ฮซงประหลาดใจ

เด็กชายพยักหน้า

“เอาละ ฉันเองก็ยังไม่อิ่มเหมือนกัน ไปหาอาหารกินเพิ่มกันเถอะ”หลิน ฮซงยังไม่อิ่มเพราะเขากินไปได้แค่นิดเดียว จากนั้น พวกเขาก็เดินไปรอบๆตลาดกลางคืน

หลังจากเดินอยู่สักพัก เด็กชายก็ยืนอยู่หน้าเตา

หลิน ฮวงมองดูและตระหนักว่ามันคือร้านบาร์บีคิวอีกร้าน

 

“ขอทานน้อยนี่ชอบเนื้อย่างงั้นหรอ?”หลิน ฮวงไร้คำพูด และเขาก็ยังสเต็กสองชิ้นสำหรับเด็กชายและซื้อเคบับไม่กี่อันให้ตัวเขา

 

ทั้งคู่เดินไปที่ทางออกของตลาดพร้อมกับกินอาหารในมือ

ไม่นานนัก เด็กชายก็กินสเต็กสองชิ้นในมือเสร็จ แต่เขาก็ยังคงดูหิวอยู่เมื่อเขาเงยหน้ามองหลิน ฮวงอีกครั้ง

หลิน ฮวงไม่มีทางเลือกแต่ก็มอบเคบับที่เหลืออีกสองอันให้

 

“กระเพาะของนายมีหลุมดำหรือไง?”หลิน ฮวงสามารถกินสเต็กเท่ากำปั้นได้เพียงสองชิ้น แต่เด็กชายกลับยังไม่อิ่มหลังจากกินพวกมันไปสี่ชิ้น

 

ขณะที่พวกเขาเดินบนถนน จู่ๆเด็กชายก็หยุดที่หน้าห้องหนึ่ง

หลิน ฮวงคิดว่าเขาต้องเห็นอาหารในห้อง แต่ทว่า เมื่อเขามองเข้าไป เขาก็ตระหนักว่ามันคือห้องครัวของร้านบาร์บีคิว พวกเขากำลังหั่นหมูป่าในครัว

เด็กชายจ้องมองสัตว์ป่า

 

หลิน ฮวงขมวดคิ้ว“อย่าบอกนะว่านายอยากกินเนื้อดิบ”

 

เชารีบลากเด็กชายออกมาและซื้อเนื้อย่างให้เพิ่ม จากนั้น พวกเขาก็เดินไปที่ทางออกของตลาดกลางคืน

หลิน ฮวงแน่นท้องหมดเพราะเขากินอาหารขยะไปมาก แต่ทว่า เด็กชายกลับยังไม่หยุดกินตั้งแต่ที่พวกเขาพบกัน

หลิน ฮวงนับและตระหนักว่าขอทานน้อยนี่กินสเต็กไป16ชิ้น ไม่รวมอาหารขยะที่เขากินไปด้วย ความกระหายของเขาผิดปกติ อย่างไรก็ตาม เขากลับกินแต่เนื้อและไม่แตะผักหรือผลไม้เลย

 

หลิน ฮวงคิดถึงวิธีที่เขามองหมูป่าก่อนหน้า ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว“มันจะเป็นไปได้งั้นหรอ?หรือว่าผู้ใหญ่ที่เลี้ยงดูเขาจะมอบให้แต่เนื้อดิบ?”

“นายชื่ออะไร?”หลิน ฮวงถามชื่อ

เด็กหนุ่มเงยหัวขึ้น มองหลิน ฮวงและพูดเป็นครั้งแรก“327”

“ฉันกำลังถามชื่อนาย ตัวเลขเหล่านั้นคืออะไร?”หลิน ฮวงไม่อาจเข้าใจได้

จากนั้นเด็กชายก็ชี้มาที่ตัวเขาและพูด“327”

“ชื่อของนายคือ327?”หลิน ฮวงขมวดคิ้วเพราะมันฟังดูเหมือนรหัสบางอย่าง

 

เด็กชายพยักหน้า

หลิน ฮวงนิ่งเงียบอยู่สักพัก พ่อแม่ทั่วไปจะไม่มีทางตั้งรหัสให้กับลูกของตน เขารู้สึกว่าจะมีเพียงแต่นักโทษเท่านั้นที่ได้รับชื่อเช่นนี้ นี่เป็นข้อบ่งชี้ว่าเด็กชายคนนี้จะต้องมาจากครอบครัวที่มีปัญหา

เด็กชายอายุประมาณ9หรือ10ปี หลิน ฮวงกังวลที่จะปล่อยเขากลับบ้าน

เขาลังเลอยู่สักพัก คิดถึงความเป็นจริงว่าเขาจะออกจากเมืองนี้ในอีก20วัน เขาเป็นกังวลถึงการพาเด็กชายไปจากเมืองนี้ด้วยกันกับเขา เงนั้นเขาจึงตัดสินใจอยู่ที่นั่นและรออย่างอดทน

หลังจากรอจนถึงตี2 ตลาดกลางคืนก็ค่อยๆเงียบสงัดหลังจากที่คนส่วนใหญ่กลับไป

พวกเขารอจนกระทั่งเสาไฟบนถนนดวงสุดท้ายถูกปิดตอนประมาณตี3 ไม่มีใครมาอ้างสิทธิ์รับเด็กชายไป

หลิน ฮวงมองดูเด็กกำพร้าตรงหน้าและกล่าว“ฉันคิดว่านายอาจจะต้องตามฉันไปนอนที่โรงแรมสักคืน พวกเราจะไปที่สำนักงานรัฐบาลพรุ่งนี้เช้าและดูว่าเราสามารถหาข้อมูลของนายได้ไหม”

 

เด็กชายผงกหัว

หลิน ฮวงนำเขากลับมาที่โรงแรม

 

“นายสามารถขึ้นเตียงได้หลังจากที่อาบน้ำแล้ว”หลิน ฮวงเข้าไปในห้องน้ำและเตรียมน้ำให้สำหรับเขาเพื่ออาบ จากนั้นเขาก็หยิบชุดนอนเด็กจากโรงแรมและวางมันไว้ตรงหน้าอ่างอาบน้ำ “ใส่ชุดนอนนี้หลังจากอาบน้ำ ฉันจะซักชุดนายให้ทีหลังและพรุ่งนี้ก็น่าจะแห้งแล้วละ”

เด็กชายถอดเสื้อเชิตและลงไปในอ่าง หลิน ฮวงหยิบชุดเขามาและโยนมันไปในเครื่องซักผ้า

 

“นั่นคือห้องนาย ฉันได้ปูผ้าให้แล้ว นายไปนอนได้เลย”หลิน ฮวงชี้ไปที่ห้องนอน

 

เด็กชายพยักหน้าและเดินเข้าไปในห้องนอน

จากนั้นหลิน ฮวงก็ตากผ้า และเขาห้องนอนเขาเพื่อพักผ่อน

เช้าวันต่อมา หลิน ฮวงตื่นขึ้นตอน8โมง

เขาตกใจพุ่งพรวดทันทีที่เขาลืมตาขึ้น เด็กชายเปลี่ยนกับไปเป็นชุดเดิมของเขาและยืนอยู่ที่หัวเตียง หลิน ฮวงไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ที่นั่นนานแค่ไหนแล้ว

 

“ตะกละน้อย นายไม่ควรจะยืนอยู่ที่นั่น นายสามารถนั่งเล่นให้น้องนายหรือห้องนั่งเล่นได้หลังจากที่ตื่นขึ้น”หลิน ฮวงนั่งบนเตียงและกล่าว

 

ตอนนี้ หลิน ฮวงรู้แล้วว่าทำไมเด็กชายจึงยืนอยู่ตรงนั้นเพราะเขาเห็นเด็กชายไม่อยากจะจากไป

 

“หิวไหม?”หลิน ฮวงถาม

เด็กชายรีบพยักหน้า

“รอก่อน ให้ฉันได้ล้างหน้าแปรงฟันและเราจะลงไปกินอาหารเช้ากัน

หลังจากนั้นประมาณ10นาที หลิน ฮวงก็ล้างหน้าและเปลี่ยนชุด เขาพาเด็กชายไปทานอาหารบุฟเฟต์ของโรงแรม

 

“เลือกหยิบอะไรก็ได้เลย แต่อย่าเอามามากเกินไปนะ มันจะเสียของหากนายไม่อาจกินได้หมด...”เมื่อเขาพูดจบ หลิน ฮวงก็เริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นช่างเปล่าประโยชน์

 

หลิน ฮวงหยิบจานเปล่าและตักอาหารบางอย่างก่อนที่เขาจะมองหาโต๊ะนั่ง

เด็กชายเองก็หยิบจานเปล่าเช่นกัน หลังจากเดินรอบห้องอาหาร ท้ายที่สุดเด็กชายก็หยิบไข่ทอดมาเต็มจานและนั่งตรงหน้าหลิน ฮวง หลิน ฮวงประหลาดใจที่เด็กชายสามารถเรียงไข่ดาวได้สูงถึง20เซนติเมตร

คนหลายคนในห้องอาหารต่างมองมาที่เขาด้วยท่าทางไม่พอใจ บางคนแม้กระทั่งบ่นกับเจ้าหน้าที่

หลังจากนั้นไม้นาน พนักงานเสิร์ฟก็เดินมาหาพวกเขา

 

“คุณครับ เด็กของคุณกำลังกินทิ้งขว้าง เราอาจจะต้องคิดค่าเสียหายเพิ่มหากเขายังทำเช่นนี้”

“ไม่ต้องห่วงไป เขาไม่มีทางกินทิ้งขว้างแน่”หลิน ฮวงยิ้ม“เห้ โชว์ให้พวกเขาดูสิ”

เด็กชายพยักหน้าและเริ่มกินไข่ดาวทันที เขาไม่รู้ว่ามีไข่กี่ฟองบนจานแต่เขากินมันทั้งหมดภายในเวลาไม่ถึง2นาที

พนักงานเสิร์ฟและแขกคนอื่นๆล้วนตกตะลึง

 

“อิ่มรึยัง?”หลิน ฮวงถามขณะที่กินผลไม้

เด็กชายส่ายหัว

“ต้องการอีกจานไหม?”หลิน ฮวงถาม

เด็กชายพนักหน้าเช่นเดิม

“ไข่ทอดยังไม่พอ โปรดนำมาให้เราอีกจานที”หลิน ฮวงบอก

“ขออภัยครับ...”พนักงานเสิร์ฟนิ่งไปสักพักก่อนที่จะตอบและเดินจากไปทันที

 

หลิน ฮวงสังเกตพฤติกรรมการกินของเด็กชาย ดูเหมือนว่าเขาจะกินแต่เนื้อกับไก่เท่านั้น เขาเลือกมากเสียยิ่งกว่าเจ้าอ้วน หยิน หยางยี่

หลิน ฮวงพาเขาไปหาอาหารเพิ่ม เด็กชายสามารถกินเนื้อทั้งหมดที่มีลงไปได้ จากนั้นหลิน ฮวงก็ออกจากห้องอาหารไปด้วยความพอใจ

 

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ ฉันไม่เคยกินอาหารได้พอกับราคาที่ฉันต้องจ่ายเลย วันนี้ ฉันทำมันได้แล้ว!”

หลังจากมื้อเช้า มันก็เป็นเวลา9โมงครึ่งพอดี หลิน ฮวงและเด็กชายขี่หมาป่าวิริเดี้ยนไปและรีบไปสำนักงานรัฐบาล

ในไม่ช้า พวกเขาก็พบแผนกที่ข้องเกี่ยวหลังจากที่เจ้าหน้าที่คนหนึ่งนำพวกเขาไปที่นั่น

ผู้ที่รับผิดชอบคือหญิงวัยกลางคน

 

“เธอชื่ออะไร?”

เด็กชายลังเลและหันมามองหลิน ฮวง

“เธอกำลังถามชื่อนายนะ”หลิน ฮวงพยักหน้า

“327”

“อะไรนะ?”เธองง

“327”เด็กชายพูดซ้ำ

“ฉันกำลังถามชื่อของเธอ”เจ้าหน้าที่เริ่มขมวดคิ้ว

“327คือชื่อของเขา ผมได้ถามเขาเมื่อวาน นอกจากตัวเลขเหล่านี้ เขาไม่ได้พูดอะไรอื่นเลย”หลิน ฮวงที่ยืนข้างๆอธิบาย

เจ้าหน้าที่เงยหน้าขึ้นมองเด็กชายคนนั้นและหันไปมองหลิน ฮวง“งั้นบอกฉันมา คุณไปพบเขาที่ไหนและเมื่อไร”

“เมื่อวานตอนเที่ยงคืน...”หลิน ฮวงอธิบายทุกสิ่งที่เกิดขึ้น”ผมนำเขาเขามารอที่ทางออกของตลาดกลางคืนจนถึงตี3 แต่ก็ไม่มีใครมาหาเขาเลย ผมจึงพาเขาไปพักที่โรงแรมผม ต่อมา ผมก็พาเขาไปกินอาหารเช้าก่อนมาที่นี่

“แหวนหัวใจจักรพรรดิอยู่ไหน?”เธอถาม

“ไม่ เขาไม่มีมันตั้งแต่ที่ผมพบเขา”หลิน ฮวงสังเกตสิ่งนี้ตั้งแต่แรกแล้ว

“งั้นเขาก็ต้องไปตรวจสอบใบหน้า แต่ทว่า ฉันต้องแจ้งให้คุณทราบว่าการสแกนใบหน้าอาจจะไม่สามารถระบุตัวตนเขาได้อย่างถูกต้องแม่นยำ หากตัวตนเขาไม่อาจกำหนดได้ คุณจะต้องลงทะเบียนกับเราและเป็นผู้ปกครองเด็ก พวกเราจะติดต่อคุณหากพ่อแม่เขาหรือญาติๆเขาติดต่อมา”เธออธิบาย

“แต่ผมจะออกจากเมืองนี้ใน20วัน”หลิน ฮวงขมวดคิ้ว“เด็กไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้งั้นหรอ?”

“มีเด็กหลายร้อยคนเช่นเขาที่ถูกส่งมาที่นี่ทุกวัน พวกเราไม่มีสถานที่ที่เหมาะสมแก่เขา ฉันเชื่อว่าคุณเป็นคนจิตใจดี พวกเรามั่นใจในความสามารถของคุณที่จะดูแลเขาหากเขาติดตามคุณ หากคุณมีปัญหาเรื่องเงิน เราจะชดเชยให้คุณ…”เธออธิบายอย่างอดทน

“เอาละๆ งั้นก็ไปสแกนใบหน้าเขาก่อน”หลิน ฮวงยอมรับ

 

ในไม่ช้า เจ้าหน้าที่ก็พาเด็กออกไป หลังจากนั้น10นาที เธอก็กลับมาพร้อมเด็กชาย

 

“ขอโทษด้วย เราไม่อาจระบุตัวตนของเด็กได้”เจ้าหน้าที่บอกเขาถึงผลการตรวจสอบ

“งั้นเด็กก็ต้องติดตามคุณ โปรดเซ็นชื่อของคุณ”เธอส่งเอกสารให้หลิน ฮวง

“เห้อ....”หลิน ฮวงต้องจำใจเพราะเขาไม่อาจทิ้งเด็กชายไว้ลำพังได้