ตอนที่ 23: ด้านมืดของธรรมชาติมนุษย์

จางมู่มองไปที่ผู้คนอย่างไร้อารมณ์ มองที่ไปคนที่กำลังทะเลาะและแย่งอาหารกัน เขารู้สึกสงสัยในใจทันที ผู้คนที่ชักจูงโลกเข้าสู่ภัยพิบัติกำลังเฝ้าดูมนุษย์ สังเกตว่า“แมลงตัวเล็ก ๆ”ฝ่าฟันเพื่อการมีชีวิตอย่างไร?

นี่คือเกมสำหรับสิ่งมีชีวิตที่สูงขึ้น และตอนนี้ เกมเพิ่งเริ่มต้น

ในขณะที่จางมู่กำลังคิด เสียงที่ดังบนถนนก็ขัดจังหวะความคิดของเขา

ปัง! เพล้ง!

ผู้คนได้ชนประตูกระจกของร้านค้าหลายแห่งบนถนน

ถนนไม่ได้ยาว ทำให้กลุ่มคนสองกลุ่มเจอกันอย่างเลี่ยงไม่ได้

“เด็กน้อย พวกฉันเจอร้านสะดวกซื้อนี้ก่อน นายไปหาด้วยตัวเองร้านอื่นเถอะ!” กลุ่มของชายผมทองพูดอย่างเหยียดหยาม เขาถือไม้เบสบอลและกั้นทางเข้าร้านสะดวกซื้อ โดยค่อย ๆ จ้องมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

พิจารณาจากชุดสูทและเสื้อเชิ้ตของพวกเขา พวกเขาเป็นทีมของพนักงานออฟฟิศ พวกเขากลัวคำพูดของผู้ชายผมทองและไม่มีใครกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า อย่างไรก็ตาม ชายที่สวมแว่นตา ซึ่งดูเหมือนหัวหน้ากลุ่มพูดขึ้น “เพื่อน พวกเราเรายังไม่รู้ว่ามีอันตรายอะไรรออยู่ ฉันคิดว่าเราร่วมมือกันดีกว่า เราค่อยมาแบ่งของด้วยกันทีหลังเถอะ นายไม่เห็นด้วยหรือ?”

“หุบปาก เจ้าโง่ มันไม่มีซอมบี้รอบ ๆ นี้ในตอนนี้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าสัตว์ประหลาดกินคนพวกนั้นจะกลับมาเมื่อไร แน่นอนว่าฉันจะเอาอาหารไปทั้งหมด ไม่เช่นนั้น น้องของฉันและฉันจะต้องกินลมเมื่อท้องว่าง!”

เขาส่ายไม้เบสบอลของเขาไปมาและสั่งลูกน้องให้เร็วขึ้น

ชายที่สวมแว่นตาโกรษมาก เขาพูดอย่างโมโห “นายมีเพียงคนไม่กี่คน นายไม่ต้องการอาหารมากขนาดนั้น! พวกฉันหิวมาตลอดทั้งวัน ถ้านายไม่แบ่งอาหารให้พวกฉัน เราจะ...อย่าโทษฉันว่าฉันไม่เตือนนายละกัน!”

ฝ่ายตรงข้ามเขาหัวเราะชอบใจ “ฮ้า? นายจะทำอะไรฉัน? หุบปากและออกไปจากสายตาฉัน! เฮ้! เฮ้! ถ้านายเป็นเด็กดี บางทีฉันอาจจะเหลือไว้ให้นายหลังจากฉันออกไป”

มองไปที่สินค้าที่น้องชายตัวน้อยกำลังถืออยู่ อันธพาลผมทองก็หัวเราะอย่างหยาบคาย

“เงียบ! อย่าดึงดูดสัตว์ประหลาดกินคน! แก...ถ้าแกไม่ออกไปจากทางของพวกฉัน พวกฉัน…พวกฉันจะสอนบทเรียนให้กับแก!”

พวกอันธพาลหัวเราะทั้งน้ำตาหลังจากได้ยินคำพูดของผู้ชาย หลังจากนั้นไม่นาน เขาสงบลงและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก “สอนบทเรียนให้กับฉัน? แก? ฮาฮ่า แกทำได้หรือ?” เขายกไม้เบสบอลขึ้นและชี้ไปที่ศีรษะของชายคนนั้น “ฉันเปลี่ยนใจละ พวกฉันจะไม่เหลืออะไรไว้ให้แก จะออกไปเดี๋ยวนี้หรือให้ฉันหักขาแก แกสามารถเลือกได้ในตอนนี้”

หญิงสาวคนหนึ่งในชุดสูทของนักธุรกิจ “นายต้องการจะฆ่าเขาหรือ? ถ้านายทำอย่างนั้น ฉันจะแจ้งตำรวจ!”

เขาเหลือบมองเธอและเยาะเย้ยอย่างดูถูก “ยัยโง่ เธอโทรหาตำรวจได้เลย แต่จะไม่มีใครมาช่วยเธอ! ถ้าเธอไม่หุบปาก เราจะข่มขืนเธอบนถนน!”

หญิงสาวตกใจกลัวสายตาอันละโมบของเขา เธอรีบซ่อนตัวในท่ามกลางกลุ่มของเธอและไม่กล้ามองไปที่ชายผมทอง

อย่างไรก็ตาม ไม่เหมือนกับคนอื่น ผู้ชายที่ใส่แว่นไม่รู้สึกกลัว แต่จ้องไปที่ฝ่ายตรงข้ามและพูดอย่างช้า ๆ “แกพูดถูก โลกมีการเปลี่ยนแปลง กฎหมายและจริยธรรมที่เราใช้อยู่ในปัจจุบันนี้เหมาะสมขึ้นแล้ว”

พวกอันธพาลคิดว่าพวกเขายอมรับความพ่ายแพ้ เขาหัวเราะและเดินไปสั่งน้องชายของเขา ดังนั้น เขาจึงไม่เห็นว่าชายสวมแว่นตาจ้องมาที่ด้านหลังและพูดอย่างเย็นชาว่า “ขอบคุณที่สอนฉันเรื่องนี้ ดังนั้น แกตายได้แล้วตอนนี้”

ชายผมทองคิดว่าเขาได้ยินผิด แต่อาการเจ็บปวดฉับพลันที่หน้าอกก็เข้ามาแทรกความคิดของเขา เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นและเขาไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติกับร่างกายของเขาเพราะความเจ็บปวดหยุดเขาจากการคิด สายตาของเขาเบลอและในที่สุด เขาก็สูญเสียความแข็งแกร่งของเขา ไม้เบสบอลได้ตกลงกับพื้น

หนามอันแข็งแรงทิ่มออกมาจากพื้น ความคมของมันทะลุร่างกายของเขาราวกับงูพิษ เขาตะเกียกตะกายในกองเลือดของตัวเองและห้าวินาทีต่อมา เขาก็เสียชีวิต

ลูกน้องของเขากลัวจริง ๆ พวกเขาร้องไห้และหนีไปในทุกทิศทาง พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหยิบอาหารออกไป

ชายที่สวมแว่นตาขยับแว่นตาของเขา ใบหน้าของเขาซีด แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มและพูดว่า “ทุกคน เข้าไปเอาอาหารกันเถอะ”

คนที่อยู่ข้างหลังเขารีบวิ่งไปที่ร้านสะดวกซื้อ พวกเขาค้นร้านค้าอย่างกระตือรือร้นและแอบมองมาที่ชายใส่แว่นด้วยความหวาดกลัว ส่วนใหญ่ก็นำสินค้าออกจากชั้นวางสินค้าและหยิบอาหารใส่ปากของพวกเขาในเวลาเดียวกัน

“เขาเป็นนักวิวัฒนาการประเภทดิน! นี่แค่วันที่สองของยุคใหม่ เขาเป็นคนที่มีของ”

จางมู่แซวไปที่ด้วงออบซิเดี้ยนและสังเกตไปที่ผู้คนเหล่านั้น

เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องชะตากรรมของคนเหล่านี้ แม้กระทั่งชายที่สวมแว่นตาจะเป็นนักวิวัฒนาการประเภทดิน มันไม่สำคัญมากในใจของจางมู่เพราะนักวิวัฒนาการประเภทดินถือเป็นเรื่องปกติธรรมดาในชีวิตที่ผ่านมาของเขา

"พวกเขาจะทำอะไรต่อไป? เขายังห่ามเกินไป เขาไม่ควรจะฆ่าชายผมทอง"

ตามที่จางมู่ได้คาดไว้ เขาได้ยินเสียงคำรามหลายคำจากอีกฟากหนึ่งของถนน ซอมบี้ที่เดินผ่านบางคนถูกดึงดูดด้วยกลิ่นเลือดและเสียงที่พวกเขาทำ นักล่ากำลังจะมา!

ในกลุ่มก็ได้ยินเสียงคำราม พวกเขาหมดท่ามองไปที่ชายสวมแว่นตา หวังว่าเขาจะหาทางแก้ปัญหาอีกครั้ง คราวนี้ เขาไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ เขาตะโกนว่า "วิ่ง!" และวิ่งหนีไป

คนอื่นที่มองมาที่เขา อ้าปากอย่างไม่น่าเชื่อ ในที่สุด พวกเขาก็ตอบสนองและไล่ตามหลังผู้นำของพวกเขา

เวลานี้ ความแตกต่างระหว่างผู้คนถูกเปิดเผย บางคนก็ฉลาดเพราะพวกเขาโยนอาหารทั้งหมดที่พวกเขาถือไว้และวิ่งหนีไปโดยไม่ลังเลใจ บางคนไม่สามารถทนทิ้งอาหารที่พวกเขาได้รับและทำให้พวกเขาถูกฆ่า พวกเขาถูกจับได้โดยทันทีโดยซอมบี้และเสียชีวิตอย่างเจ็บปวด

คนอื่นได้ยินเสียงร้องของพวกเขา พวกเขากลัวและวิ่งด้วยความแข็งแรงทั้งหมดของพวกเขา อย่างไรก็ตาม ความเร็วของซอมบี้เร็วกว่าพวกเขาถึงสองเท่า มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่พวกเขาจะทำลายล้างอย่างสมบูรณ์

ในเวลานี้ ด้านมืดของธรรมชาติมนุษย์เปิดเผยออก คนที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวก็กระชากชายคนหนึ่งข้าง ๆ เขาลงและวิ่งหนีไปโดยไม่หันกลับมามอง ทันใดนั้น ซอมบี้ได้ล้อมชายที่ถูกผลักลงและกระโจนไปที่เขา

ทำไม?!

ชายคนนั้นร้องไห้อยู่ในใจ

เราเป็นเพื่อนร่วมงาน! เมื่อกี้นายไม่ใช่คนที่บอกให้ฉันช่วยเหลือกันและอยู่รอดร่วมกันในโลกนี้เหรอ?

จนกระทั่งเขาตาย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและความโกรธ

“อย่าตำหนิฉันเลย ทุกคนและปีศาจจะต้องอยู่หลังที่สุด ฉันไม่จำเป็นต้องวิ่งเร็วกว่าซอมบี้ วิ่งเร็วกว่านายก็พอแล้ว” ชายในชุดเสื้อสีขาวคิด

พฤติกรรมของเขาเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีสำหรับคนอื่น คนอื่น ๆ ก็เริ่มละทิ้งคู่หูของพวกเขาด้วย ในที่สุด มีคนเสียสละสี่คนก่อนที่ซอมบี้จะไล่ตามพวกเขา

พวกเขาค่อย ๆ หยุดวิ่งและอ้าปากหายใจ ทุกคนต่างก็เฉลิมฉลองในที่สุดที่ได้หลบหนีจากสัตว์ประหลาดและไม่รู้สึกผิดกับคนที่ถูกทิ้ง

จางมู่ดูพวกเขาตั้งแต่ต้นจนจบ เขาถอนหายใจ “ใช่ นี่คือจุดจบของมนุษยชาติ นี่คือธรรมชาติของมนุษย์!”