Chapter 67: ฉันต้องการที่จะแตะมัน
Chapter 67: ฉันต้องการที่จะแตะมัน
{ราชินีแห่งนรก แอนเดรีย (ระดับ 30) (บอส)}
พลังชีวิต : 60000
มานา : 100000
สกิล : [ พอยซั่น โนวา] [ ขอบเขตใยแมงมุม] [ประกาศิตของราชินี]
แม้กระทั่งหวังหยู่นั้นจะกล้ามากกว่าคนอื่น มันก็ยังมีขีดจำกัดกับความกล้าของเขา แม้ว่าหวังหยู่นั้นจะเป็นผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ นี่เป็นครั้งแรกของเขาที่เคยเห็นของอะไรที่น่าขยะแขยงแบบนี้ และทำให้เขามึนงงไปชั่วครู่หนึ่ง
“รีบหลบเร็วเข้า! เมื่อเธออยู่ในร่างแมงมุม การโจมตีของแอนเดรียนั้นสามารถทำให้นายติดพิษได้!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิก้าวไปด้านหน้า และออกคำสั่งกับผีให้ไปอยู่ด้านข้างของหวังหยู่แล้วเขาก็ร่าย [บิดเบือน] เพื่อหยุดกรงเล็บอันเรียวงามของเธอในการที่จะแตะหวังหยู่
มันเป็นเพียงแค่หลังจากที่หวังหยู่ฟื้นสติได้ เขาก็กลิ้งหลบระยะการโจมตีของแอนเดรีย
เมื่อเธอเปลี่ยนร่างเป็นราชินีแห่งนรก แอนเดรียก็ไม่ได้อยู่ในมอนสเตอร์รูปร่างมนุษย์อีกต่อไป แต่กลายเป็นบอสที่เป็นสัตว์เดรัจฉาน นั่นหมายความว่าเวทย์ของรัศมีฤดูใบไม้ผลินั้นจะไม่มีประสิทธิภาพกับเธอแม้แต่น้อย
“ฉั่ว!”
รัศมีสีเขียวออกมาจากแอนเดรียและกระจายไปทั่วทุกทิศทาง และมันก็ฆ่าผีของรัศมีฤดูใบไม้ผลิในทันที
[พอยซั่น โนวา] สกิลนี้นั้นเป็นสภาพแวดล้อมรอบๆให้กลายเป็นพิษระดับสูงมาก และก็ทำให้สิ่งมีชีวิตทุกอยู่ตรงนั้นได้รับความเสียหายอย่างแน่นอน
ทุกคนนอกจากหวังหยู่นั้นก็ได้เผชิญหน้าบอสตัวนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง สิ่งนี้เป็นเรื่องจริงสำหรับคนที่เล่นช่วงเบต้าเทสต์มาก่อน พวกเขานั้นเคยเล่นแม้กระทั่งระดับหุบเหวของโบสถ์อันโชกเลือด พวกเขานั้นรู้ว่าสกิลสำคัญขอแอนเดรียนั้นไม่ใช่เพียงสกิลหมู่ มันยังคงทำความเสียหายของพวกเขาได้อย่างต่อเนื่อง
“หาที่ซ่อน!”
ไร้ความกลัวรีบออกคำสั่งเมื่อเขาเห็นว่าแอนเดรียนั้นพ่นควันสีขาวออกมา เมื่อพวกเขาได้ยินคำสั่งนั้น ทุกคนก็วิ่งหลบหนีเพื่อเอาชีวิตรอด แม้กระทั่งหาเสาเพื่อหลบด้านหลังมัน
แต่หวังหยู่ที่ยืนอยู่มได้ห่างไกลไปจากแอนเดรียนั้น ก็ไม่มีที่ให้หลบให้ป้องกัน [พอยซั่น โนวา] ได้เลย
แต่หวังหยู่ก็ไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย เมื่อ [พอยซั่น โนวา] กำลังจะโดนเขา เขาก็เอาเสายันพื้นแล้วเขาก็กระโดดขึ้น และทำตัวให้สมดุลและยืนอยู่ด้านบนเสานั่น และก็หลบหลีกการโจมตีด้วยพิษอย่างสมบูรณ์แบบ
“ไอ้เหี้... มันทำแบบนั้นได้ด้วยเรอะ!”
สมาชิกของนิกายซวนเฉินรู้สึกว่าพวกเขานั้นเข้าใจสกิลของหวังหยู่น้อยลงเรื่อยๆเมื่อเขาเห็นหวังหยู่ต่อสู้มากขึ้นเรื่อยๆ
มันเหมือนว่ากฎอันมากมายในเกมนั้นไม่สามารถที่จะทำอะไรชายคนนี้ได้เลย ไม่มีใครที่จะเชื่อกับสิ่งที่พวกเขาเห็น ถ้าพวกเขาไปบอกคนอื่น มันจะหลบ [พอยซั่น โนวา] แบบนั้นโดยปราศจากที่กำบังได้ยังไงกัน
หลังจากที่เข้านั้นทำให้พวกผู้เชี่ยวชาญในการเล่นเกมพวกนี้ยุ่งเหยิงอีกครั้ง เมื่อเขาหลบ [พอยซั่น โนวา] ได้ หวังหยู่ก็รีบโจมตีในทันที เขาก็กระโดดออกมาจากเสาและกระแทกไปที่หัวของแอนเดรียอย่างรุนแรง
“ตึ้ง!”
-327
“หื้อ?”หวังหยู่สับสนอย่างมาก และเขาก็รีบส่งข้อความไปในแชทปาร์ตี้ในทันที
“เหี้....อะไรที่พี่พูดว่า ‘หื้อ?’ มันคือการสะท้อนความเสียหาย! รีบล่อเธอออกมาด้านนอกเร็วเข้า!”ไร้ความกลัวรีบตอบกลับ
“อื้ม!”หวังหยู่ตอบกลับ และก็ยกเสาของเขาขึ้นแล้วเขาก็กระแทกที่หน้าอกของแอนเดรียอย่างรุนแรงหลายครั้ง
หวังหยู่ตกตะลึงอย่างมากเมื่อเขาเห็นจำนวนเลขสีแดงที่ปรากฏด้านบนหัวของแอนเดรีย เขานั้นทำความเสียหายได้เพียง 300 หน่วย! และเลขสีแดงก็ปรากฏขึ้นบนหัวของเขาด้วยเช่นกัน
แอนเดรี้ยก็กราดเกรี้ยวแล้วเธอก็ร้องออกมาเสียงดังแล้วเธอก็พุ่งเข้าใส่หวังหยู่
“อ๊า!!!”
แต่หวังหยู่ก็ไม่ได้ถอยหนี เขายืดเสาของเขาออกมาแทน และเตรียมเผชิญหน้ากับการพุ่งอันบ้าคลั่งของแอนเดรีย แล้เขาก็ร้องออกมาเสียงดังเมื่อเขาใส่แรงทุกอย่างที่เขามีลงไปที่แขนของเขาและเตรียมที่จะใช้สกิลของศิลปะการต่อสู้ ‘มังกรพื้นดินที่ออกมาจากทะเล’ และก็ยืดเสาเข้าไปที่หน้าอกของแอนเดรียและส่งเธอกระเด็นไปที่ตรงกลางของห้อง
สมาชิกทั้งหมด 7คนของนิกายซวนเฉินที่ซ่อนอยู่ด้านหลังเสานั้นอยู่ในจุดนั้น
“เหี้...อะไรวะ! พวกเราบอกให้นายล่อเธอมาที่นี่ ไม่ใช่ขว้างเธอมาที่นี่!”
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะบ่น แต่ก็ไม่มีใครซักคนที่จะยืนอยู่เฉยๆ ทุกคนนั้นก็เตรียมตัวที่จะใช้การโจมตีที่ทรงพลังที่สุดในขณะที่หลบหลีกกรงเล็บของแอนเดรีย
เพียงหนึ่งการโจมตีนั้นจบลง มันก็ทำความเสียหายเกือบสามพันใส่แอนเดรีย
ในเวลานั้นเอง หวังหยู่ก็กระโดดตามมาแล้ว และลงด้านหลังของร่างแมงมุมแอนเดรีย และก็ทุบด้วยเสาของเขาอย่างรุนแรง
นักต่อสู้นั้นไม่ได้มีความสามารถในการใช้เสา แต่ ผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้นั้นมี ถ้าหวังหยู่นั้นสามารถที่จะใช้งาน [เตะด้านข้าง] เพื่อทำความเสียหายพร้อมกับเสาของเขาได้ละก็ มันจะทรงพลังเป็นอย่างมาก
แต่มันก็เป็นเพียงแค่การเพ้อฝัน ทุกการโจมตีของหวังหยู่นั้นเป็นการโจมตีพื้นฐานธรรมดา ไม่ใช่สกิล แม้จะเป็นแบบนั้นก็ตาม เนื่องจากหวังหยู่นั้นใช้โหมดอิสระ เขาจึงสามารถแสดงออกมาถึงพลังของศิลปะการต่อสู้ออกมาได้อย่างเด่นชัด และทำความเสียหายอย่างบ้าคลั่ง
เนื่องจากการโจมตีด้วยเสาของเขานั้นเกินกว่า 120 % ความสมบูรณ์แบบ มันจึงทำให้การโจมตีของเขานั้นมีผลกระทบเพิ่มเติม ซึ่งทำให้กระดองด้านหลังของแอนเดรียนั้นแตกสลาย
แอนเดรียกรีดร้องออกมาแล้วมันก็พ่นใยแมงมุมขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้งหนึ่ง หวังหยู่ก็ตีลังกาออกมาจากหลังของเธออย่างรวดเร็ว และใยแมงมุมก็ปกคลุมไปทั่วตัวของเธอ
“เอ๋? เธอตกอยู่ในกับดักของเธอเอง? ไม่ใช่ว่าเธอจะได้รับผลกระทบจากสกิลการควบคุมของฉันงั้นเหรอ?”
แต่เพียงแค่พวกเขากำลังตกอยู่ในความคิด พวกเขาก็ได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่งขึ้นมา
“ฉั่ว!”
แอนเดรียนั้นใช้งาน [พอยซั่น โนวา] อีกครั้งหนึ่ง
หวังหยู่ก็ทำแบบเดิม หลบหลีกการโจมตีของเธออย่าง่ายดาย แต่คนอื่นนั้นไม่ได้ตัวอ่อนเหมือนกับหวังหยู่และก็โดน [พอยซั่น โนวา] กันทั้งหมด และทำให้ไร้ความกลัวจะต้องร่ายฮีลใส่พวกเขาอย่างบ้าคลั่ง
มันเหมือนกับว่า [พอยซั่น โนวา] นั้นมีความสามารถที่จะฆ่าพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ เพียงไม่กี่วินาที พวกเขาก็เกือบจะล้มเหลวกับดันเจี้ยนนี้แล้ว...
“มาที่นี่!”ไร้ความกลัวแนะนำหวังหยู่หลังจากที่เขาจัดการให้ทุกคนมีพลังชีวิตที่สม่ำเสมอแล้ว
“กระทิงเหล็กดึงบอสไว้ ขุนนางครอทนายจะต้องทำให้เธอมึนงง! คนที่เหลือจะโจมตีมัน!”
“พูดตามจริงแล้วผมน่าจะต้องเป็นแท็งค์ มันมีเพียงคนเดียวที่ก้าวข้ามผมก็คือรัศมีฤดูใบไม้ผลิ แต่ในตอนนี้ แม้กระทั่งกระทิงเหล็กก็ทำอาชีพแท็งค์แทนผมอีกด้วย…พวกนายจำเป็นที่จะต้องมีผู้พิทักษ์จริงๆเรอะ? บางทีผมน่าจะออก….”ขุนนางครอทพูดอย่างผิดหวัง
“ครอทชี้ ทำไมนายจะต้องเปรียบเทียบกับกระทิงเหล็กด้วย? นายกำลังทำลายศักดิ์ศรีของตัวนายเองนะ”ทุกคนหัวเราะ
ตั้งแต่ที่เขาได้รับเสา การอุทิศตนของผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ สุดท้ายแล้วหวังหยู่นั้นก็แก้ปัญหาในการมีระยะโจมตีที่ใกล้กับบอสได้แล้ว
ถึงแม้ว่าสไตล์ศิลปะการต่อสู้หมัดพื้นดินจะแข็งแกร่งมาก แต่หวังหยู่ก็ไม่สามารถที่จะอดทนกลิ้งไปมาบนพื้นดินสู้กับมอนสเตอร์ได้!
หวังหยู่นั้นใช้เสาของเขาดึงบอสไว้อย่างแน่นหนา ไม่ให้เธอเคลื่อนไหวไปไหนได้ แล้วเขาก็ใช้ทั้งการกลิ้งหลบและโจมตีอย่างสมดุล และไม่ได้รับการโจมตีซักครั้ง แล้วเขาก็ดึงค่าแอคโกรทั้งหมดไว้กับตัวของเขาเอง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากคนอื่นของกิลด์ หวังหยู่ก็ไม่มีปัญหาในการจัดการกับแอนเดรียด้วยตัวของเขาเอง
คนอื่นนั้นก็โจมตีแอนเดรียอย่างบ้าคลั่งเมื่อสกิลของเธอนั้นติดคูวดาวน์อยู่
20%
15%
5%
1%
…
หลังจากการต่อสู้อันยาวนาน สุดท้ายแล้วแอนเดรียก็กลายเป็นศพ และกลับไปสู่รูปร่างของมนุษย์
บอสสุดโหดตัวนี้นั้นก็พ่ายแพ้ให้กับผู้เล่น
“ค้นหาเธอ ใครกันที่ต้องการที่จะทำ?”หวังหยู่ถาม
“ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิและความทระนงตัวตะโกนอย่างตื่นเต้น แอนเดรียนั้นมีรูปร่างที่สง่างามมาก มันเป็นเหมือนคำอวยพรจากระบบที่เป็นเรื่องยากที่จะได้รับ
“ทำไมพี่จะต้องทำมันกันพี่ชายฤดูใบไม้ผลิ? ผมก็เป็นเพียงแค่เด็ก ดังนั้นทำไมพี่ไม่ให้โอกาสนี้กับผมแทนละ?”แม้กระทั่งเด็กที่หยิ่งยโสอย่างความทระนงตัวนั้นก็ขอร้องอย่างสุภาพกับรัศมีฤดูใบไม้ผลิ
“ไอ้เด็กปัญญาอ่อน นายเข้าใจกับการเคารพคนเฒ่าคนแก่ไหม?”รัศมีฤดูใบไม้ผลิหัวเราะแล้วเขาก็ผลักความทระนงตัวไปด้านหลังของเขา
“ไอ้เหี้... ไม่ใช่พี่แต่งงานแล้วเรอะ?”
“นายจะไปรู้อะไร มันจึงล้ำค่าเนื่องจากว่าฉันแต่งงานแล้ว ฉันก็จำเป็นที่จะต้องได้รับสมบัติแบบนี้แหละ!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิประกาศอย่างหน้าด้าน
“เลิกเถียงกันได้แล้ว! สำหรับการเป็นหัวหน้ากิลด์ นายควรที่จะให้โอกาสนี้กับฉัน!”ไร้ความกลัวตะโกนอย่างโกรธ
“ทำไมละ!”ทั้งคู่จ้องไปอย่างเย็นชาใส่ไร้ความกลัว
“เนื่องจากว่าฉันสามารถที่จะเตะพวกนายออกจากปาร์ตี้ได้เลยในตอนนี้ยังไงละ!”ไร้ความกลัวพูดอย่างไม่ได้แตกต่างอะไรออกไป
ทั้งคู่ก็เงียบปากกันในทันที ถ้าพวกเขานั้นถูกเตะออกจากปาร์ตี้จริงๆ หลังจากนั้นแรงที่พวกเขาใช้ทั้งหมดนั้นก็สูญเปล่า ความหน้าด้านของไร้ความกลัวนั้นก้าวข้ามไปอีกขั้นหนึ่งเรียบร้อยแล้ว
“นายต้องการที่จะแตะเหี้...อะไรกัน!”โบซอนตะโกนแล้วเขาก็ตบไปที่ไหล่ของไร้ความกลัว
“?”
เพียงแค่ไร้ความกลัวนั้นตกอยู่ในความคิด เขาก็ได้ยินเสียงของหวังหยู่อย่างฉับพลัน
“[กำแพงเปลวเพลิง] สกิลที่หาไม่ได้ทั่วไป นักต่อสู้สามารถที่จะใช้มันได้ด้วยเหรอ? เฮ้ ผมกำลังพูดกับคุณนะเฒ่าหลี่ ทำไมคุณไม่พูดละ?”
“เหี้...!”ไร้ความกลัวนั้นลืมไอ้บ้านี่ไปแล้ว
