บทที่ 5 ผู้กล้ากับลูกเตะ
บทที่ 5 ผู้กล้ากับลูกเตะ
＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝
อุเคย์ ไคโตะ อายุ 17 ปี เพศชาย
พลังชีวิต： 531/545 มานา： 347/412
เลเวล: 1
ความแข็งแกร่งด้านกล้ามเนื้อ: 224
ความแข็งแกร่งทางกายภาพ: 324
ความอดทน: 545
ความไว้: 587
พลังเวทย์: 117
ต้านทานพลังเวทย์: 497
ทักษะประจำตัว: 「ดาบแห่งดวงวิญญาณ▽」 「ความเข้าใจในภาษาอื่นๆ」
ทักษะ: 『ต่อย เลเวล 1』『ควบคุมเวทย์มนต์ เลเวล 1』『เหินเวหา เลเวล 1』
สถานะปัจจุบัน: ยอดเยี่ยม
＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝
เมื่อผมเปิดหน้าต่างสเตตัส ทักษะที่ผมใช้ไปเมื่อกี้
『ควบคุมเวทย์มนต์ เลเวล 1』『เหินเวหา เลเวล 1』ได้รับการลงทะเบียนแล้ว
ผมแตะไปที่คำว่า 『เหินเวหา เลเวล 1』บนกระดาบสเตตัส ผมถึงกับถอนหายใจ
「เฮ้อ เป็นอย่างที่ฉันกลัวจริงๆ… 」
＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝
『เหินเวหา』 ระดับทักษะ: 1
ความชำนาญการใช้ทักษะ: 1/10000
ทักษะที่ถ่ายโอนพลังเวทย์ไปที่เท้าเพื่อใช้ในการเคลื่อนไหวกลางอากาศ
＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝
มันถูกเขียนเอาไว้บนหน้าต่างสเตตัส
หรืออีกความหมายก็คือ ทักษะนี้เพิ่งได้รับมาใหม่
มานาของผมถูกสูบไปในทันที ซึ่งมันเป็นตัวพิสูจน์ได้ในเรื่องนี้
เหมือนอย่างที่ผมพูดไปแล้ว เลเวลของทักษะจะบ่งบอกถึงความสามารถในการใช้ทักษะของคุณ
เมื่อคุณเปิดใช้งานทักษะได้สำเร็จ ค่าความเชี่ยวชาญก็จะเพิ่มขึ้น และมันก็จะทำให้คุณใช้งานได้ดีขึ้นกว่าเดิม
ถ้าให้ผมพูดเกี่ยวกับทักษะเหินเวหาแล้วล่ะก็ เมื่อเลเวลของมันเพิ่มขึ้น ปริมาณมานาที่ใช้ก็จะลดลง และระยะเวลาที่เรียกใช้ทักษะก็จะสั้นลง
เอาตรงๆเลยนะ ทักษะเลเวล 1 มันคือขยะชัดๆ พวกมันส่วนใหญ่มีอัตราการใช้มานาแบบว่าห่วยมากจนคุณไม่สามารถนำมันไปใช้ในการต่อสู้ได้เลย
ในกรณีแบบนี้ ผมลองตรวจสอบทักษะอื่นๆไปด้วย แต่พวกมันก็ยังมีเลเวลแค่ 1 เหมือนกัน
「มันดูไม่ค่อยเหมือนผลจากคำสาปสักเท่าไหร่, และถ้ามันมีผลกระทบถึงขนาดนี้นะ ฉันคงจะอยู่ในสนามรบได้ไม่นาน」
ทันทีที่ผมตื่นขึ้นมายังที่แห่งนี้ ถ้าความจำครั้งสุดท้ายของผมมันถูกต้องล่ะก็ ทักษะ『เหินเวหา』 และ 『ควบคุมเวทย์มนต์』มันค่อนข้างจะขัดกันสักหน่อย เพราะผมมีทุกทักษะที่ระดับเลเวลขั้นสูง จนถึงขั้นที่ว่า ผมสามารถมันได้ด้วยการพูดพึมพำ นั่นทำให้ผมสามารถต่อสู้คนเดียวมาตลอดระยะเวลาหนึ่งปีหรืออาจจะมากกว่านั้น
ถ้ามีเอฟเฟ็คที่สามารถยกเลิกเลเวลของคุณและทักษะที่ติดกับดาบ, มันไม่จำเป็นต้องมีผู้กล้าเลยสักนิดเดียว, เพราะคุณสามารถปราบจอมมารได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว… ไม่สิ มันอาจจะดูเป็นไปไม่ได้ แต่คุณก็ยังสามารถกำราบมันได้อย่างง่ายดาย
「หรืออาจจะเป็นตอนนั้นกันนะ ก่อนที่จะถูกฆ่า ไม่สิ ฉันสันนิษฐานว่าฉันยังรอดมาได้ เพราะฉันยังมีชีวิตอยู่ และตอนที่ฉันยังไม่ได้สติ พวกเขาก็ยัดผลของสเตตัสใหม่นี้มาให้?」
หน้าต่างสเตตัสมีเขียนเอาไว้ว่ายอดเยี่ยม แต่ค่าสถานะมันยังเต็มไปด้วยข้อบกพร่อง เอาเป็นว่าผมจะใช้มันในการอ้างอิงละกัน เพราะหน้าต่างสเตตัสของผม น่าจะมีกลลวงอะไรบางอย่างเกี่ยวกับผลของสเตตัสระดับสูง
นั่นจึงเป็นเหตุให้ผมต้องรู้เกี่ยวกับผลของมันที่เกิดขึ้นบนตัวผม ผมเปิดหน้าต่างสเตตัสอีกครั้งและใช้ความสามารถในการประเมินค่าของดาบแห่งดวงวิญญาณ เพื่อให้ได้ข้อมูลที่ละเอียดมากขึ้นเกี่ยวกับตัวผม
ถ้ามันเป็นผลของเอฟเฟ็คแบบใหม่ล่ะก็ ผมต้องไขว่คว้ามันโดยปราศจากซึ่งความล้มเหลว ไม่อย่างนั้นแล้วมันก็จะไม่มีโอกาสได้ยกเลิกมัน
「งั้นก็ ประเมินค่า… ประ… เมิน, ค่า?」
และเมื่อตนที่ผมกำลังจะใช้ความสามารถประเมินค่าที่มีอยู่ในดาบ เพื่อรับมือกับหน้าต่างสถานะของผม ผมหยุดการกระทำของผมทันที
「มัน เป็น ไป ไม่ ได้…」
ในขณะที่ใบหน้าของผมเผยให้เห็นถึงความกังวลและความคิดอันไม่พอใจที่ผมมี ผมแตะไปที่สัญลักษณ์ 『▽』
ด้วยการทำเช่นนั้น มีรายชื่อจำนวนมากในดาบแห่งดวงวิญญาณปรากฏออกมา ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ผมได้มาจากบททดสอบแทบนับไม่ถ้วนจนกระทั่งตอนนี้
อย่างไรก็ตาม รายชื่อส่วนใหญ่เป็นสีเทา และถัดจากรายชื่อก็มีสัญลักษณ์เป็นรูปกุญแจ เมื่อสัมผัสไปที่สัญลักษณ์ มีปริมาณค่าประสบการณ์ที่ต้องใช้ในการปลดล๊อคดาบแต่ละชนิดที่อยู่ในดาบแห่งดวงวิญญาณ
「ล้อกันเล่น ใช่มั้ย…?」
ผมพยายามเรียกใช้อยู่ตั้งหลายครั้ง แต่รายชื่อในดาบแห่งดวงวิญญาณก็ยังเป็นสีเทาเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
มันปรากฏเฉพาะพวกที่เป็นรายชื่อสีเทา ผมจึงใช้ได้แต่พวกที่เป็นรายชื่อสีขาวเท่านั้น
อีกครั้งที่หยดน้ำตายังคงร่วงหล่นลงมา ครั้งนี้เธอพยายามอดกลั้นไปพร้อมกับความโกรธและความเจ็บปวดรวดร้าว อารมณ์ของเธอกำลังแปรปรวนอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่เธอแสร้งทำเป็นหมดสติ ตอนนี้เอง ปากของเธอกำลังจะปล่อยเวทย์ออกมา ผมเลยซัดลูกเตะเข้าไปที่ปากของเธอเพื่อขัดขวางมัน
「กรี๊ดดดดด!?」
「แกชอบโจมตีทีเผลอมากเลยนะอะลีเซีย รู้มั้ยว่าฉันรักษาแกไปเพื่ออะไร อย่าตายก่อนซะล่ะ ฉันยังอัดแกไม่หนำใจเลย」
ดูเหมือนว่าจะเป็นเวทย์มนต์บอลเพลิงระดับต่ำ แต่เพราะว่ามันยังไม่เสถียร บอลเพลิงจึงเกิดการระเบิดในปากของเจ้าหญิง มั่นใจได้เลยว่าตอนนี้ภายในปากของเธอเละแบบสุดๆ เละซะจนมันทำให้ผมรู้สึกดีมาก
ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้พูดอะไร ผมอยากให้เธอต่อต้านผมทุกรูปแบบยกเว้นฆ่าตัวตาย เมื่อมองไปที่ยัยคุณเจ้าหญิงอะลีเซียระเบิดตัวเองเล่น มันเป็นอะไรที่ตลกมาก มันช่างน่าพอใจและรื่นรมย์
ผมกำลังคิดเกี่ยวกับการล้างแค้นเพื่อให้ตัวผมเองรู้สึกสดชื่น แต่เมื่อผมกำลังจะคิดเช่นนั้น แทบจะทันทีทันใด ผมพบไอค่อนรูปจดหมายอยู่ด้านบนซ้ายของหน้าต่างสเตตัส บางอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
จนกระทั่งตอนนี้ ผมยังไม่เคยเห็นไอค่อยแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง ผมไม่รู้ว่ามันจะมีเอฟเฟ็คอะไรมั้ย
「อืมมม, ฉันจะทำอะไรต่อดีน้า」
「กัวฟ,… ,กะกัวฟกัก…」
สำหรับตอนนี้ ผมเอาเท้าเหยียบไปที่ท้องของเธอในขณะที่เธอเองจ้องมองผมด้วยสายตาอาฆาตพยาบาท ผมมีความสุขไปกับรูปลักษณ์อันเสียโฉมของเธอ และน้ำเสียงของยัยคุณเจ้าหญิงอะเลีเซีย
เพื่อระงับอารมณ์อาการช๊อคจากการสูญเสียรูปแบบต่างๆของดาบแห่งดวงวิญญาณ ผมค่อยๆเอานิ้วที่มือข้างขวาจิ้มไปที่จดหมายฉบับนั้น
