บทที่ 4 สิ่งที่ทำให้ผู้กล้าถึงกับตกใจ
บทที่ 4 สิ่งที่ทำให้ผู้กล้าถึงกับตกใจ
「อะ…, อุ, กะ…」
「ฮิกกุ,… กะ, อะ…」
หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที ภายในห้องไม่มีแม้แต่เสียงคำพูดนอกจากเสียงร้อยโหยหวน ปฏิกิริยาของเธอไม่ได้ทำให้ผมพอใจเลยสักนิด ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็ตาม ผมก็เลยหยุด
ใบหน้าของเธอเละซะจนแทบจำไม่ได้ว่าเป็นใคร, ผมหักนิ้วของเธอจนมันชี้ไปคนละทิศคนละทางและในที่สุดเธอก็ไม่อาจทนต่อไปได้อีก เธอนอนราบไปกับพื้น น้ำลายฟูมปาก
「อีกสักรอบน่าจะดี ไม่รู้สึกว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นเลยแหะ」
ความปรารถนาที่จะแก้แค้นของผม ไม่มีทางที่จะหยุดอยู่เพียงแค่นี้, แต่ถ้าเธอไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อการทรมาน มันก็คงไม่มีความหมายอะไร
เมื่อผมกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้งหลังจากอาละวาดไปซะเต็มที่เลย, ผมใช้เวทย์รักษาให้กับเจ้าหญิงอะลีเซีย, ในขณะที่ต้องพยายามสะกดกั้นความอยากที่จะแทงดาบเข้าไปในตัวเธอ,
พลังเวทย์ปริมาณเล็กน้อยถูกดูดเข้ามาที่มือของผม, และแสงสีเขียวก็ปรากฏออกมา, แสงนั้นมาจาก 【ดาบคริสตัลมรกต】. ผมได้รับหนึ่งในรูปแบบของดาบแห่งดวงวิญญาณเมื่อตอนที่ผมเติมเต็มความต้องในป่าของพวกเอลฟ์
รูปลักษณ์ของดาบนั้น เป็นดาบสั้น มีความยาวประมาณ 15 เซนติเมตร และมีลักษณะเหมือนกับคริสตัลสีเขียวมรกต และถ้าคุณถ่ายโอนพลังเวทย์เข้าไปในตัวดาบ มันก็จะแสดงพลังในการรักษาให้กับเป้าหมาย
อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้มีความสามารถในการฟื้นฟูที่รวดเร็วนัก ระหว่างนั้นผมก็จะตรวจสอบอะไรบางอย่างที่ผมสงสัย
「ฉันคิดว่านี่เป็นแค่จินตนาการของฉันซะอีก แต่ทำไมร่างกายของเรากลับรู้สึกหนักๆล่ะเนี่ย」
จากสิ่งที่ผมเข้าใจระหว่างการต่อสู้ เมื่อผมใช้ความสามารถทางกายภาพ มันเห็นได้ชัดเจนเลยว่ามันเสื่อมลง ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงได้เกิดขึ้น ผมคิดได้ตั้งหลายอย่าง
「อ้าห้า, อาจจะเป็นเพราะคำสาปรึเปล่าน้า?」
ไอ้สิ่งที่มันเสียบทะลุตัวผมนั้น, มันคือ 『ดาบศักดิ์สิทธิ์』. ดาบนั่นมีพลังในการลดความสามารถของศัตรู ถ้าหากศัตรูได้รับบาดเจ็บ มันจะยิ่งลดความสามารถอย่างยิ่งยวด, และสำหรับผลในด้านลบ มันเป็นดาบจากทางวิหาร เมื่อตอนที่ผมสวมใส่มัน มันจะทำให้ผลของดาบแห่งดวงวิญญาณไม่ทำงาน
ทักษะประจำตัวของผมคือ 『ดาบแห่งดวงวิญญาณ』มีความสามารถที่ผมจะได้รับทุกครั้งเมื่อผมปลดล๊อคเงื่อนไขต่างๆได้สำเร็จ ผมก็จะได้รับรูปแบบที่หลากหลายมากขึ้น มันทำให้ผมสามารถเอามาใช้เป็นอาวุธส่วนตัวได้
สี่ปีที่ผ่านมานั้น มันไม่ได้สูญเปล่าเลยสักทีเดียว ในบรรดารูปแบบที่มากมายนี้ มีอยู่เล่มนึงที่มีความสามารถในการรักษาอาการผิดปกติได้ ก่อนอื่นเลย ผมต้องตรวจสอบดูซะก่อนว่าผมสามารถใช้ดาบอะไรได้บ้าง
「เปิดหน้าต่างสเตตัส」
เหมือนเสียงของผมมันดังก้องอยู่ในหัว กระดานกึ่งโปร่งแสงก็ปรากฏ หน้าต่างสเตตัสเผยให้เห็นข้อมูลเกี่ยวกับตัวผม
ในนี้จะมีคำอธิบายเกี่ยวกับความสามารถของผู้ที่เรียกมันออกมา, ถ้าเกิดว่าคนอื่นไม่ได้ใช้ทักษะหรือเวทย์มนต์ที่มีความสามารถในการตรวจสอบ พวกเขาไม่สามารถที่จะมองเห็นมันได้ ยกเว้นผมเพียงคนเดียว
และข้อมูลที่น่าตื่นตาตื่นใจก็อยู่ตรงหน้านี้แล้ว
＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝
อุเคย์ ไคโตะ อายุ 17 ปี เพศชาย
พลังชีวิต： 531/545 มานา： 347/412
เลเวล: 1
ความแข็งแกร่งด้านกล้ามเนื้อ: 224
ความแข็งแกร่งทางกายภาพ: 324
ความอดทน: 545
ความไว้: 587
พลังเวทย์: 117
ต้านทานพลังเวทย์: 497
ทักษะประจำตัว: 「ดาบแห่งดวงวิญญาณ▽」 「ความเข้าใจในภาษาอื่น」
ทักษะ: 『ต่อย เลเวล 1』
สถานะปัจจุบัน: ยอดเยี่ยม
＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝
「……นี่มันอะไรกันวะเนี่ย?」
ตอนแรกผมคิดว่ามันเป็นบัคซะอีก ผมเลยขยี้ตาและปิดหน้าต้างสเตตัส ผมส่ายหัวและเรียกใช้งานมันอีกครั้ง
「เปิดหน้าต่างสเตตัส」
＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝
อุเคย์ ไคโตะ อายุ 17 ปี เพศชาย
พลังชีวิต： 531/545 มานา： 347/412
เลเวล: 1
ความแข็งแกร่งด้านกล้ามเนื้อ: 224
ความแข็งแกร่งทางกายภาพ: 324
ความอดทน: 545
ความไว้: 587
พลังเวทย์: 117
ต้านทานพลังเวทย์: 497
ทักษะประจำตัว: 「ดาบแห่งดวงวิญญาณ▽」 「ความเข้าใจในภาษาอื่นๆ」
ทักษะ: 『ต่อย เลเวล 1』
สถานะปัจจุบัน: ยอดเยี่ยม
＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝
「…ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้?」
มีสิ่งที่แปลกไปตั้งเยอะ ผมอดไม่ได้ที่จะเผลอหลุดตั้งคำถาม
อย่างแรก คือ อายุของผม
ผมจำได้ว่านั่นเป็นอายุเมื่อ 4 ปีก่อน ซึ่งตอนนั้นผมอยู่มัธยมปลายปีที่สอง อายุ 17 ปี ตอนนี้ผมอายุ 21 ปี
มันเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ? มีเคล็ดวิชาลับถูกเปิดใช้งานหรือยังไง? หรือตัวผมมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น?
เห๊อะ ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกับมันซะหน่อย
ต่อมา คือ เลเวล
ผมปราบจอมมาร ค่าประสบการณ์ที่ได้จากการต่อสู้ ทำให้ผมมีเลเวลเกิน 300 และผมกำลังจะเลเวล 400 แล้วด้วย ก่อนที่จะออกเดินทางไปพิชิตจอมมาร หัวหน้าอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุด มีเลเวลประมาณ 121 และถ้าให้ผมเดาจากตอนนั้นล่ะก็ ผมคิดว่าเวลามันน่าจะผ่านไปนานมากเลยนะ
แน่นอน ถ้าเลเวลเพิ่มขึ้น สเตตัสก็มีผลด้วย
แต่ผมไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยว่าเมื่อเลเวลของคุณลดลง มีเพียงกรณีเดียวคือคุณผลัดการฝึกฝนไปเป็นปีๆ แต่ผมไม่เคยได้ยินข่าวลืออะไรเลยว่าเลเวลของคุณลดลงจาก 300 ในทีเดียว
หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ เด็กทารกในโลกนี้มีเลวลที่ 1
แม้แต่ตอนแรกที่ผมมาที่นี่ ผมก็เลเวล 3 แล้ว
และเพื่อให้มันสัมพันธ์กันกับเลเวล 1 ของผม สเตตัสของผมก็ควรจะลดลงอย่างมโหฬาร
และสุดท้าย ทักษะของผม
พรสวรรค์อันสมบูรณ์แบบของผมคือทักษะที่เกิดจากความสามารถของผู้กล้า ไม่ใช่ทักษะประจำตัว เมื่อคุณบรรลุเงื่อนไขและมีคุณสมบัติพร้อม เหมาะสมที่จะได้รับทักษะนั้น หากคุณมีเวลาเพียงพอ คุณก็จะได้รับมัน
ทักษะมีทั้งความชำนาญและเลเวล ถ้าคุณฝึกฝนหลายๆครั้ง มันก็จะช่วยเพิ่มเลเวลได้ และคุณก็จะเชี่ยวชาญในทักษะนั้นๆ
ในเบื้องต้นนั้น คุณไม่มีทางให้เลือกมานักหรอก ได้แต่ใช้มันซ้ำไปซ้ำมาจนเลเวลเพิ่มขึ้น ในอีกความหมายก็คือ ทักษะ『ต่อย』ที่ผมใช้อย่างต่อเนื่อง เป็นผลพวงมาจากการทำงานหนักของผม
「หืม, เป็นไปไม่ได้… ทักษะ『เหินเวหา』ของฉัน!!」
เธอยังไม่ได้สติ แต่บาดแผลส่วนใหญ่บนตัวเจ้าหญิงก็ได้รับการักษาแล้ว ผมเลยหยุดการรักษาและยกเลิกการใช้งานดาบแห่งดวงวิญญาณ ผมเตะไปที่พื้น และเตะอีกครั้งด้วยพลังเวทย์จากด้านล่างเท้าของผม ผมกระโดดขึ้นไปในอากาศ
ทักษะที่ผมเลือกตอนนี้คือ 『เหินเวหา』. ทักษะนี้ ทำให้ผมสามารถลอยตัวอยู่ในอากาศได้ด้วยเท้าของผม มันเป็นไปได้ที่ผมสามารถใช้ทักษะนี้เพื่อต่อสู้ในอากาศ
ทักษะนี้ช่วยผมตั้งหลายครั้งในสนามรบ แน่นอน ตอนนี้มันถูกเปิดใช้งาน แต่…
「ล้อกันเล่นใช่มั้ยเนี่ย…?」
มันเป็นอะไรที่เกินจะบรรยาย จนผมถึงกับลั่นออกมา อัตราการใช้พลังเวทย์และความเร็วในการใช้งาน มันเทียบไม่ได้กับประสาทสัมผัสของผม
「เปิดหน้าต่างสเตตัส!!」
