ตอนที่ 144 ตาเสมือน

เสียงแปลกๆมาจากฟ้าขณะที่รอยสีดำปรากฏในอากาศ รอยดูราวกับแผลเป็นสีดำในท้องฟ้า มันยืดยาวทั้งสองด้านและหยุดเมื่อมันยาวกว่า10เมตร  หลังจากที่มันหยุดการยืดขยายในแนวนอน มันก็เริ่มเปิดกว้างขึ้นและในไม่ช้า ดวงตาสีดำขนาดใหญ่ก็ลืมขึ้น มันดูราวกับดวงตาของพระเจ้าที่กำลังมองลงมายังโลก

 

“ตาเสมือนได้เปิดขึ้นแล้ว...”

 

แม้ว่าหลิน ฮวงจะไม่เคยเห็นตาเสมือนมาก่อน แต่เขาก็รู้ได้ทันทีว่านี่คือตาเสมือน ตาเสมือนดวงแรกได้เปิดขึ้นเมื่อ800ปีก่อนและตั้งแต่นั้นมา มันก็มักจะเกิดขึ้นเกือบทุกวันทั่วทุกที่ มันอาจจะเกิดขึ้นนอกเขตปลอดภัย ภายในเขตปลอดภัย สถานที่ที่มีประชากรมากหรือน้อย

ครั้งนี้ มันเกิดขึ้นห่างจากเมืองต้าซีไม่ถึง20กิโลเมตร มันเป็นระยะทางที่จะใช้เวลาเพียงไม่ถึง10นาทีเพื่อไปยังเมืองต้าซี  จะมีปัญหาใหญ่หากมีมอนสเตอร์บินร่วมมาด้วย แต่ทว่า เมื่อตาเสมือนปรากฏ เสียงไซเรนในเมืองก็ดังขึ้นและม่านป้องกันก็ปกคลุมทั่วเมือง หลิน ฮวงไม่รู้ว่าทั้งหมดเหล่านี้จะเกิดขึ้นเมื่อเขาอยู่นอกเมือง

ตอนนี้ ตาเสมือนได้เปิดขึ้นแล้ว เขาไม่มีเวลาที่จะวิ่งหนีอีก เขาใช้การ์ดแปลงร่างเฉพาะแทนและซ่อนตัวในต้นไม้ด้วยร่างวิญญาณ มอนสเตอร์หลายตัวกำลังกรูออกมาจากตาเสมือน หลิน ฮวงอ้าปากค้างเมื่อเขาเฝ้าดูอย่างสิ้นหวัง มันเกือบจะคล้ายกับว่ามอนสเตอร์ได้วิ่งออกมาจากท้องฟ้า

 

“มีมอนสเตอร์ระดับเงินและทองจำนวนนับไม่ถ้วน…”หลิน ฮวงขมวดคิ้ว“ฝูงมอนสเตอร์จะอยู่ในระดับฝันร้ายและแม้กระทั่งระดับภัยพิบัติเป็นอย่างน้อย .....หวังว่า จะไม่มีมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นที่มากนัก...”

 

ระดับประเภทของฝูงมอนสเตอร์จะแบ่งออกเป็นระดับรุนแรง ระดับฝันร้าย และระดับภัยพิบัติ....

 

มอนสเตอร์ระดับรุนแรงส่วนใหญ่จะเป็นระดับเหล็กและระดับทองแดง พร้อมกับมอนสเตอร์ระดับเงินเพียงเล็กน้อย มอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นส่วนใหญ่จะไม่ร่วมอยู่ในฝูงระดับรุนแรง ในทางกลับกัน ฝูงระดับฝันร้ายจะมีมอนสเตอร์ระดับเงินและทองเป็นส่วนใหญ่พร้อมกับมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้น และระดับภัยพิบัติ ฝูงส่วนใหญ่จะมีแต่ระดับทองและจะมีมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นอย่างน้อย3ตัว

จากจำนวนของมอนสเตอร์ระดับทอง หลิน ฮวงสามารถบอกได้ว่านี่คือฝูงมอนสเตอร์ระดับภัยพิบัติ สิ่งเดียวที่เขาไม่แน่ใจก็คือจำนวนของมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้น

 

“โปรดอย่าทำเช่นนี้กับฉันเลย ฉันพึ่งจะได้ออกจากสถานที่อันเลวร้ายมาไม่นานเอง”หลิน ฮวงเศร้าใจ

 

ฝูงมอนสเตอร์ระดับภัยพิบัติจะเป็นเรื่องที่ลำบากแม้กระทั่งเมืองเกรดB เมืองขนาดใหญ่ มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเมืองต้าซีที่เป็นเมืองเกรดC เมืองขนาดกลาง ที่จะจัดการกับฝูงมอนสเตอร์เช่นนี้ หลิน ฮวงสามารถบอกได้เลยว่าเมืองต้าซีจะถูกทำลายจนย่อยยับในเวลาไม่ถึงหนึ่งวัน

โดยปกติแล้วจะมีผู้หลุดพ้นคนหนึ่งในเมืองเกรดC แต่ฝูงมอนสเตอร์ระดับภัยพิบัติจะมีมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นพ่วงมาด้วยอย่างน้อย3ตัว  มีนักล่าระดับทองไม่มากนักในเมืองเกรดC จำนวนของนักล่าระดับทองน้อยเสียยิ่งกว่ามอนสเตอร์ระดับทองที่ล่วงหล่นจากฟ้า มันเป็นการต่อสู้ที่รู้ผลแต่แรกแล้ว

ทันทีที่เมืองถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ ประตูมิติจะปิดตายและหลินฮวงจะไม่สามารถหนีไปจากเมืองได้ดั่งแผนที่เขาวางไว้ เขาสามารถใช้การ์ดทำลายขนาดเล็กเพื่อกวาดล้างมอนสเตอร์ทั้งหมดที่ต่ำกว่าระดับหลุดพ้นได้ แต่นั่นจะไม่มีทางหยุดมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นจากการทำลายเมืองได้ ชะตากรรมของเมืองจะยังคงเดิม แต่ชะตาของเขาจะเปลี่ยนไป เขาจะตกเป็นเป้าของมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้น

ไม่มีอะไรที่เขาสามารถช่วยได้ มันเป็นเรื่องของเมืองต้าซี นับตั้งแต่ที่สัญญาณเตือนภัยดังไปทั่ว ทุกคนก็รีบวิ่งกลับไปที่บ้านเพื่อลี้ภัย คนธรรมดาไม่อาจเข้าร่วมการต่อสู้ได้และพวกเขาก็หวาดกลัวฝูงมอนสเตอร์มาก มันเป็นโชคร้ายสำหรับพวกเขาเพราะทันทีที่ผู้คนหวาดกลัวมอนสเตอร์ พวกเขาก็จะถูกจับเข้าเพื่อบำบัดอาหารหวาดกลัว

เจ้าหน้าที่จากอีกาม่วงได้พยายามทำให้สถานการณ์สงบลงและภายในหนึ่งนาที ถนนก็โล่ง เจ้าหน้าที่อีกาม่วงส่วนใหญ่มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกของเมืองขณะที่พวกเขาส่วนเล็กได้เฝ้าประตูตะวันออก โชคดี มีประตูเพียงสองแห่งในเมืองดังนั้น นักล่าจึงสามารถรวมตัวและมุ่งเน้นไปยังประตูทั้งสองแห่งแทนการกระจัดกระจายได้

เซี่ย หยู คือผู้พิทักษ์แห่งเมืองต้าซี เขาเป็นชายชราผมขาวโพลน เขาเลือกสถานที่ที่เงียบสงบเพราะเขาต้องการเพลิดเพลินกับชีวิตเขา เขาไม่คิดว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นภายในสองปีตั้งแต่ที่เขาได้รับตำแหน่งนี้ ด้วยวิสัยทัศน์เขา เขาสามารถเห็นฝูงมอนสเตอร์ที่พรั่งพรูออกจากตาเสมือนได้ชัดเจน เขารู้ดีว่ามันคือฝูงระดับภัยพิบัติ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะต่อกรกับมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นด้วยตัวเขาเอง

 

“ข้าควรจะสู้หรือหนี?”เซี่ย หยูลังเลและตัดสินใจ

“เห้อ เนื่องจากชีวิตข้าเองก็เหลือไม่มากแล้ว ข้าจะตายที่นี่ด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีที่มีแทนที่จะอยู่อย่างอัปยศ”

 

หลังจากที่เขาตัดสินใจ เขาก็บินไปทางท้องฟ้าและมุ่งหน้าไปประตูเมืองตะวันตก

มีชายสองคนและหญิงสาวคนหนึ่งกำลังดื่มด่ำกับเครื่องดื่มของร้านอาหารที่ไม่มีหลังคา

 

“ผู้พิทักษ์จากอีกาม่วงได้เคลื่อนไหวแล้ว ฉันมักจะคิดว่าว่าพวกอีกาม่วงต้องหนีไปเพื่อปกป้องชีวิตของตนเสียอีก”มันเป็นหญิงสาวที่พูดขึ้น

 

เธอมีผมสีแดงถักเปียสองเส้นและเธอสวมกระโปรงยีนส์สั้นที่เผยให้เห็นเรียวขา จากความยาวของขาเธอ ทุกคนสามารถบอกได้ว่าเธอสูง มันเป็นเพราะเธอกำลังนั่งอยู่นั่นจึงทำให้ไม่มีใครบอกได้ถึงความสูงที่แท้จริงของเธอ

 

“อีกาม่วงนั้นมีกฏของตน  หากเขาวิ่งหนีไปเช่นนั้น ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะปล่อยเขาไป”ชายสวมแว่นกันแดดกล่าว เขาสวมชุดสูทจีนด้วยผมเรียบแปร้

“หัวหน้า นี่คืออาณาเขตของอีกาม่วง คุณไม่คิดว่าเขาจะลงมาจัดการกับเรื่องนี้งั้นหรอ?”หญิงสาวผมแดงพูดกับชายวัยกลางคนข้างขวาเธอ

“แม้ว่านี่จะเป็นดินแดนของอีกาม่วง ผู้คนก็เป็นคนบริสุทธิ์ หากเราไม่ทำอะไรกับฝูงมอนสเตอร์นี้ ผู้คนนับล้านจะต้องตายเพราะไม่มีใครกล้าออกไปจัดการ”ชายสวมแว่นกันแดดไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เธอกล่าว

“แต่หากเราเข้าไปแทรกแซง ตัวตนของเราจะถูกเปิดเผยและเราจะล้มเหลวในภารกิจเรา เหลียง ซ่ง จงอย่าลืมว่าเรามาที่นี่ทำไม”หญิงสาวผมแดงมองชายสวมแว่นกันแดด

“หากเมืองนี้ถูกทำลาย ภารกิจของเราก็จะล้มเหลวเช่นกัน หากภารกิจของเรากำลังจะล้มเหลว งั้นการช่วยผู้คนก็จะดีกว่า”เหลียง ซ่งถอดแว่นกัดแดดขณะที่พูดอย่างใจเย็น

“เอาละ หยุดเถียงกันได้แล้ว ความปลอดภัยของผู้คนคือหน้าที่เรา”ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ได้พูดขึ้น จากนั้นเขาก็มองหญิงสาว“จ้าว เฉียน เมื่อเธอกลับมา ฉันต้องการให้เธอคัดกฏเกณฑ์ของนักล่าหนึ่งร้อยรอบ!”

“หัวหน้า ได้โปรด...”

“200รอบ!”ชายวัยกลางคนจ้องมองเธอ เขามีดวงตาโตและคิ้วหนา และมีรอยแผลเป็นยาว4เซนติเมตรตรงริมฝีปาก ใบหน้าใจดีของเขาแปรเปลี่ยนเป็นดุร้าย

“หัวหน้า เราควรจะลงมือเลยหรือเราควรจะเริ่มสู้เมื่อผู้พิทักษ์ตาย?”เหลียง ซ่งถาม

“รอไปก่อน มอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นยังไม่ปรากฏตัว”ชายวัยกลางคนโบกมือ

 

ในขณะเดียวกัน เซี่ย หยู ก็มาถึงประตูเมืองตะวันตก ก่อนที่มอนสเตอร์จะลงถึงพื้น เขาก็เริ่มฆ่าล้างพวกมัน ดาบสีม่วงปรากฏขึ้น เขาชี้ดาบไปในอากาศ จากนั้น คลื่นดาบอากาศจำนวนนับไม่ถ้วนก็ก่อตัวและฆ่าล้างมอนสเตอร์ มอนสเตอร์จำนวนนับไม่ถ้วนถูกตัดโดยดาบอากาศ พวกมันราวกับกระดาษที่ถูกตัด

หลิน อวงกำลังเฝ้าดูจากระยะไกล

 

“ทักษะดาบที่ผสานกับธาตุลม ช่างเป็นการโจมตีที่ทรงพลังนัก!”

 

หลิน ฮวงไม่ได้เป็นคนเดียวที่มองดู ทั้งสามคนที่อยู่บนร้านอาหารเองก็มองดูเขาเช่นกัน

 

“เป็นการโจมตีหมู่ที่ไม่เลว แต่พลังของทักษะดาบเช่นนี้ก็ยังคงขาดหายไป”จ้าว เฉียน แสดงความคิดเห็นเชิงลบ

“หากเธอเปรียบเทียบจุดเด่นของเธอกับจุดด้อยของผู้อื่น มันก็ไม่มีใครดีไปกับเธอ”เหลียง ซ่ง ตำหนิ“ทำไมเธอไม่บอกว่าการโจมตีหมู่ของเขานั้นกว้างกว่าเธอละ นั่นเหมาะที่จะจัดการกับฝูงมอนสเตอร์จำนวนมากเช่นนี้”

“เหลียง ซ่ง ทำไมนายจึงจ้องจะจับผิดฉันนัก?”จ้าว เฉียนมองเขา

“ฉันแค่พูดความจริง”เหลียง ซ่ง บอกด้วยท่าทางจริงจัง

"เอาละ หุบปากทั้งคู่นั่นแหละ ก่อนที่เราจะลงมือ ห้ามใครพูดอะไรทั้งนั้น!ใครที่พูดก่อนจะต้องจดกฏระเบียบของนักล่า100รอบ!"เมื่อชายวัยกลางคนพูดเช่นนั้น ทั้งคู่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก

 

ในกลางอากาศ เซี่ย หยูกำลังฆ่ามอนสเตอร์ตัวด้วยเขามานานกว่าชั่วโมง เขาไม่รู้ว่าเขาฆ่าพวกมันไปกี่ตัวแล้ว มันเป็นครั้งแรกที่หลิน ฮวงได้เห็นการต่อสู้ของผู้หลุดพ้นในระยะใกล้

ทันใดนั้น มอนสเตอร์ที่พรั่งพรูจากตาเสมือนก็ชะลอตัวลง หลิน ฮวงได้ยินเสียงคำรามแปลกๆภายในตาเสมือน และในไม่ช้า กรงเล็บขนาดยักษ์ที่มีเกล็ดเรียงตัวสวยงามก็โผล่พ้นขอบของตาเสมือนออกมา หลิน ฮวงรู้ได้ทันทีว่ามอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นกำลังมา....