บทที่ 35: กอบโกยสมบัติ
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
====================
บทที่ 35: กอบโกยสมบัติ
“อาจไม่เป็นเช่นนั้น ข้าคิดว่าข้ามีวิธีเก็บรักษามัน!” เจ้าอ้วนคิดถึงมิติลึกลับของเขา องค์ประกอบทั้งห้าธาตุในนั้นมีความหนาแน่นพอสมควร
“หือ? เจ้าจะหาพื้นที่สำหรับมันได้อย่างไร?” หานหลิงเฟิงถามออกมาด้วยความตระหนก
“ไว้ค่อยคุยเรื่องนี้กันภายหลัง!” เจ้าอ้วนชี้นิ้วไปที่บ่อพร้อมกล่าวต่อว่า “บ่อน้ำนั่นก็คงจะเป็นน้ำที่บริสุทธิ์และมีองค์ประกอบของธาตุทั้งห้า! เล่าขานกันว่าหากดื่มเข้าไปแล้วสามารถฟื้นฟูปราณจิตวิญญาณได้โดยใช้เวลาสั้น ๆ”
“เป็นเช่นนั้น! มันหนาแน่นไปด้วยองค์ประกอบของธาตุทั้งห้า การดื่มมันจะช่วยฟื้นฟูปราณจิตวิญญาณได้อย่างรวดเร็ว ประสิทธิภาพของมันมากกว่ายาอายุวัฒนะเสียอีก!” หานหลิงเฟิงกล่าว “บวกกับราคาของมันแพงมากกว่าปกติ เพียงแค่หยดเดียวสามารถฟื้นฟูกำลังของผู้ฝึกตนระดับปฐมภูมิได้ อีกทั้งขับไล่ของเสียออกไปจากร่างกาย!”
“เยี่ยม!” เจ้าอ้วนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที “ข้าหงุดหงิดทุกคราเมื่อใช้ยาอายุวัฒนะแต่มันไม่สามารถฟื้นฟูปราณจิตวิญญาณของข้าได้อย่างรวดเร็วเท่าไหร่นัก หากใช้วิธีนี้ข้าคงสามารถควบคุมระฆังเหล็กดำไว้ในขณะที่กำลังบินได้ ข้าต้องการปกป้องทุกคนให้กลับไปยังสำนักเสวียนเทียน!”
“ฮ่าฮ่า นั่นหมายความว่าเจ้าจะช่วยปกป้องข้างั้นหรือ?” เจ้าลิงกล่าวอย่างร่าเริง
“ตามความเหมาะสม!” เจ้าอ้วนกล่าวต่อ “ปัญหาเดียวของเราในตอนนี้คือการพาดอกบัวแห่งองค์ประกอบทั้งห้าธาตุกลับไปกับเรา!”
“เราจะนำมันติดตัวไปกับเราได้อย่างไร? อย่าบอกนะว่าเจ้าจะถอนรากมันไปแล้วปลูกไว้ในกระท่อมน้อยของเจ้า?” หานหลิงเฟิงถามอย่างโง่งม
“ข้าไม่ได้โง่เขลาที่จะถอนมันออกมา ข้าหมายถึงนำบ่อทั้งบ่อนี้กลับไปกับเรา!” หลังจากที่กล่าวจบ เจ้าอ้วนหยิบดาบอสนีวายุออกมา เขาใส่ปราณจิตวิญญาณเข้าไปในดาบให้มันอยู่ในสภาพพร้อมใช้งาน มันใช้ดาบตัดรอบขอบของบ่อน้ำ
บ่อน้ำแห่งนี้ทำจากหยกหินของธาตุทั้งห้า ดาบเล่มเล็กๆของเจ้าอ้วนมิได้แข็งแรงเท่าไหร่นัก ทำให้การตัดเป็นไปได้ยากยิ่ง เมื่อรู้ว่าไม่สามารถผ่าลงไปได้ แต่เขามองเห็นว่าโดยรอบบ่อนั้นเต็มไปด้วยศิลาธรรมดา แต่ทว่ามันถูกน้ำกัดกร่อนมาอย่างยาวนานจึงกระทำได้ไม่ยากเย็นนัก เขาเฉือนอย่างสบายๆลงไปจนถึงพื้นดิน
ในเวลาเดียวกัน เจ้าอ้วนบอกให้ทั้งสองคนเข้ามาหา “พวกเจ้ายืนงงอะไรอยู่ ? มาช่วยข้าขุดบ่อตรงนี้สิ!”
หานหลิงเฟิงและเจ้าลิงยืนมองหน้ากันเพียงครู่พร้อมกับค่อยๆหยิบดาบบินของตนออกมา ขณะที่เจ้าลิงกำลังพยายามช่วยอยู่ เขาก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างขื่นขม “พี่น้องอ้วน เจ้าแน่ใจหรือว่าจะเอาบ่อน้ำนี้ออกไปได้? มันใหญ่มากขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางของมันมากกว่าร้อยฟุตและหนักมากกว่าหนึ่งหมื่นจิน เจ้าจะเอามันไปอย่างไรหรือ?”
“อา ดูเหมือนกับว่าเจ้าจะมีมิติเก็บของที่โบราณคร่ำครึอย่างนั้นสินะ ข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่เก็บสิ่งนี้เข้าไปในมิติเส็งเคร็งแบบนั้น!” หานหลิงเฟิงถามอย่างสงสัย
“ไม่ต้องห่วง ข้ามั่นใจว่าข้าจะนำมันออกไปได้ มิติเก็บของที่ข้ามีนั้นสวยงามยิ่งกว่าสิ่งใด!” เจ้าอ้วนกล่าวอย่างภูมิใจ
หลังจากผ่านมาสามปี มิติลึกลับของเจ้าอ้วนได้ขยายตัวไปจนมีเส้นผ่าศูนย์กลางมากกว่าหนึ่งหมื่นฟุต เต็มไปด้วยวัสดุต่าง ๆ มากมาย มีลมทองแดงมากที่สุดทับถมกันเป็นภูเขาขนาดย่อม น้ำหนักของพวกมันราวหนึ่งแสนจิน เนื่องจากเจ้าอ้วนนำเหล็กสีดำมาเคลือบระฆังทองแดงไปจนหมดสิ้นแล้ว
แม้ว่าจะมีวัสดุจำนวนมาก มิติก็ยังพอมีที่ว่าง สำหรับวัสดุทั้งหลายนั้นกินพื้นที่ไปแค่สามในสี่เท่านั้น ยังเหลือพื้นที่อีกมากมายที่หนาแน่นไปด้วยปราณจิตวิญญาณ เจ้าอ้วนคิดว่าจะวางบ่อน้ำไว้ในนั้น ดอกบัวแห่งองค์ประกอบทั้งห้าจะสามารถเติบโตต่อไปได้
“อย่างนั้นหรือ?” เมื่อหานหลิงเฟิงได้ยินดังนั้น นางถามออกไปอย่างสอดรู้ “มิติเก็บของที่เจ้ามีเป็นอย่างไร? พวกเราเข้าไปเยี่ยมชมเถิด!”
“มันก็แค่ไข่ที่ไม่มีอะไรน่าดู!” เจ้าอ้วนกล่าวต่อ “รีบทำงานกันต่อ พวกเราจะพาเด็กน้อยผู้นี้ออกไป ในอนาคตมันจะช่วยชีวิตเรา!”
“แต่เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าจะเลี้ยงดูมันได้?” หานหลิงเฟิงถามออกไปอย่างกังวลใจ “ดอกบัวนี้ต้องการองค์ประกอบของธาตุทั้งห้าที่หนาแน่นมากในการเจริญเติบโต อย่าทำให้มันด่างพร้อยหากไม่มีสิ่งใดแน่ชัด!”
“ไม่ต้องห่วง ข้ามีแผนแล้ว หากว่าข้าไม่มั่นใจ ข้าคงไม่ทำเช่นนี้!” เจ้าอ้วนกล่าว “สิ่งนี้สำคัญสำหรับเราทุกคน เหตุใดข้าจะไม่ใส่ใจกันเล่า?”
“ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะยอมเชื่อเจ้าก็แล้วกัน!” ขณะที่หานหลิงเฟิงกล่าวเช่นนั้นนางก็มิได้หยุดมือแต่อย่างใด ยังคงใช้ดาบเฉือนหินต่อไปเรื่อยๆ
ความพยายามของทั้งสามคนทำให้ขุดบ่อหินยักษ์ขึ้นมาได้ในที่สุด การขุดแต่ละครั้งจะทำได้สามฟุตก่อนจะหยุดพักลง บ่อนี้ลึกทั้งสิ้นสิบฟุต ทั้งสามคนพลันหมดเรี่ยวแรงหลังออกแรงไปหลายครั้งครา เจ้าอ้วนจัดการเก็บมันไว้ในมิติลึกลับที่เขามีทันที
เมื่อเห็นว่าเจ้าอ้วนเก็บบ่อน้ำไว้ได้ หานหลิงเฟิงและเจ้าลิงกลายเป็นคนโง่งม พวกเขาไม่เห็นว่าเจ้าอ้วนนำสมบัติใด ๆ ออกมา นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เจ้าอ้วนไม่ได้ใส่ใจกับใบหน้าตกตะลึงของพวกเขา หลังจากเก็บบ่อน้ำแล้วเขาปาดเหงื่อบนหน้าพร้อมกับเผยยิ้มอย่างพอใจ “ดีล่ะ อนาคตของพวกเราสดใสขึ้นมาอีกนิดหน่อยแล้ว!”
หานหลิงเฟิงและเจ้าลิงหัวใจพองโตเมื่อได้ยินเจ้าอ้วนกล่าวเช่นนั้น แต่พวกเขาก็สงบลงอย่างรวดเร็ว หานหลิงเฟิงเบะปากพร้อมกล่าวต่อ “ไม่มีผู้ใดสามารถบอกเรื่องราวในอนาคตได้ เราทั้งหมดถูกขังอยู่ในนี้มาสองวันแล้ว เจ้าควรคิดถึงเรื่องการหนีออกไปดีกว่า!”
“ไม่มีปัญหา! ในตอนนี้นั่นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยสำหรับเรา” เจ้าอ้วนกล่าวต่อ “พวกเจ้าจงรอตรงนี้เพียงครู่!”
หลังจากพูดจบ เจ้าอ้วนหายเข้าไปในมิติลึกลับของเขาพร้อมมองไปที่ดอกบัวเป็นอันดับแรก เขาพบว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ กลับกัน ภายในมิตินี้กลับดูสวยงามมากยิ่งขึ้น นอกจากนี้เหล่าลูกปัดที่อยู่บนเสาหยกตรงกลางยังเพิ่มขึ้น เจ้าอ้วนรู้สึกคล้ายกับว่าปราณจิตวิญญาณทั้งห้าถูกดูดซับเข้าไปในบ่อแห่งนี้ ทั้งที่มันเพิ่งถูกจัดวางเอาไว้ตรงนี้เป็นระยะเวลาเพียงชั่วครู่เท่านั้น เจ้าอ้วนยังคงไม่อาจตอบได้ว่าต่อไปมันจะเกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นไร
ในตอนนี้เจ้าอ้วนไม่มีแรงเหลือมากพอจะมากังวลกับปัญหานี้ เขาหยิบภาชนะขนาดใหญ่ออกมาพร้อมกับตักน้ำในบ่อใส่จนเต็มและออกไปจากมิติ
หานหลิงเฟิงเห็นเจ้าอ้วนหายไปอย่างกะทันหันพร้อมปรากฏตัวออกมาอีกครั้งในเวลาสั้น ๆ เรื่องราวดังกล่าวทำให้ทั้งสองคนตกใจมากยิ่งขึ้น
หานหลิงเฟิงรีบถามออกไป “อ้วนน้อยเจ้าไปที่ใดมางั้นหรือ?”
“ศิษย์พี่หาน รูปลักษณ์ของข้าในตอนนี้คล้ายคนอ้วนงั้นหรือ? ข้ามิค่อยชอบใจนัก ได้โปรดเรียกข้าว่าศิษย์น้องซ่งในครั้งหน้า ขอบคุณ” เจ้าอ้วนกล่าวอย่างระมัดระวัง
เมื่อได้ยินสิ่งที่เขากล่าว หานหลิงเฟิงตกตะลึงไปชั่วขณะจากนั้นนางก็จ้องมองเจ้าอ้วนอย่างละเอียด แล้วนางก็พบบางสิ่งว่าเสื้อผ้าของเขาขาดหลุดลุ่ย มีเพียงเศษผ้าที่ปกปิดท่อนล่างไว้เพียงเล็กน้อยพร้อมกับเปลือยท่อนบนทั้งหมด นั่นแสดงให้เห็นกล้ามเนื้ออันสวยงามของเขา ถึงอย่างไรร่างกายของเขาก็ยังใหญ่และกลมอยู่ดี แต่สิ่งที่เห็นคือร่างกายเขาในตอนนี้มิใช่ไขมันล้วนอีกต่อไป มันถูกแทนที่ด้วยกล้ามเนื้อที่มีขนาดใหญ่ เขาจึงดูอ้วนเมื่อสวมใส่เสื้อผ้า
หานหลิงเฟิงกระพริบตาถี่พร้อมพูดว่า “แม้ว่าเจ้าจะไม่มีไขมันแล้ว แต่เจ้าก็ดูอ้วนเมื่อเทียบกับข้า เจ้าตัวใหญ่ราวกับมีข้าสองคน!”
“นั่นคือกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่ง ไม่ใช่อ้วน!” เจ้าอ้วนตอบกลับอย่างอับจนหนทาง
“ฮี่ฮี่ พี่น้องอ้วน เจ้าลองมองตนเองสิว่าเจ้าอ้วนจริง ๆ ดูคล้ายกับนักบวชที่ประจำอยู่ในวิหารอย่างไรอย่างนั้น!” เจ้าลิงกล่าวอย่างรวดเร็ว “แต่ว่าเหตุใดเจ้าจึงสร้างกล้ามเนื้อได้ดีเช่นนี้? แขนของเจ้าหนาเท่ากับขาของข้าเลย!”
