บทที่ 63 เริ่มสงคราม (อ่านฟรี)

 

 

 

หวังขาเป๋บอกให้เฝิงหยู่กลับไปก่อน เขาจะสืบสวนเรื่องนี้ให้ชัดเจนก่อนที่จะให้คำตอบเฝิงหยู่ เขาไม่อาจฟังความข้างเดียวจากเฝิงหยู่แล้วเชื่ออย่างสนิทใจ เขาต้องตรวจสอบให้แน่นอนก่อน

 

เขาสั่งคนของเขาให้ไปเรียกคนที่เห็นเหตุการณ์ในไนส์คลับฤดูใบไม้ไม้ร่วงมาสอบถาม  เรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบเหมือนกับที่เฝิงหยู่พูดอย่างไม่มีผิดเพี้ยน เฝิงหยู่และเพื่อนของเขาเพิ่งจะเข้าไปในไนท์คลับ พวกเขาก็ถูกซ่งเสี่ยวเฟิงเรียกมากระทืบ มิหนำซ้ำ ซ่งเสี่ยวเฟิงยังบอกให้เฝิงหยู่จ่ายค่าชดเชยให้เขา 1 ล้านหยวนจริงๆ โดยใช้เรื่องการบาดเจ็บของคางคกที่บริษัทของเฝิงหยู่เป็นข้ออ้าง

 

ส่วนเรื่องที่เพื่อนของเฝิงหยู่ได้รับบาดเจ็บสาหัสนั้นไม่มีความจำเป็นที่จะต้องสืบสวนต่อไป   ถูกชายฉกรรย์ 4 คนกระทืบเป็นเวลา 5 นาที เขาต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างจริงแท้แน่นอน นอกจากนี้ซ่งเสี่ยวเฟิงยังไม่ได้จ่ายเงินค่าเสียหายในวันนั้น ทั้งยังพาสวยสวยกลับไปหนึ่งคน แม่สาวนางนั้นก็เป็นคนที่ลูกน้องของเขาพึงพอใจ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงถูกลูกน้องคนนี้ใส่สีตีใข่จนเรื่องเกินจริงมาก

 

อย่างเช่น เฝิงหยู่ได้อ้างชื่อป๋าไม้ตะพด แต่ซ่งเสี่ยวเฟิงไม่แม่แต่จะสนใจ ทั้งยังสั่งให้คนของเขากระทืบพวกของเฝิงหยู่ให้หนักขึ้น

 

หวังขาเป๋ทนต่อไปไหวแล้ว ซ่งเสี่ยวเฟิงคนเดียวกล้ามาวางท่ากำเริบเสิบสานในถิ่นของเขา นี่แสดงให้เห็นว่าอิทธิพลของซ่งเหล่าซื่อเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก หากเขาเลือกที่จะทนและเงียบสงบเช่นนี้ ภายใน 1 ปีคงจะไร้นามป๋าไม้ตะพดในเมืองปิง !

 

“ไร้ประโยชน์! ย้ำกับพวกแกไว้ว่ายังไง ที่ไนต์คลับของข้า จะต้องไม่มีใครมาต่อยตีกัน ถ้ามีการต่อยตีกันทุกวัน ใครจะกล้ามาเที่ยวไนท์คลับ? เราจะหารายได้จากที่ไหน? ไม่มีเงิน แล้วจะกินจะใช้ยังไง” หวังขาเป๋ตำหนิลูกน้องที่รับผิดชอบไนท์คลับ

 

ผู้ติดตามคนนั้นค่อนข้างฉลาด เขาลองเลียบเคียงถาม: " ความหมายของป๋า คือ เหตุการณ์นี้พวกเขาต้องให้ซ่งเสี่ยวเฟิงรับผิดชอบ?"

 

"เออ! กล้าสร้างปัญหาในถิ่นของข้า เท่ากับหยามเกียติของข้า ไปลากตัวมันมา แล้วให้เจ้าซ่งเหล่าซื่อมาเอาตัวมันกลับไป! "

......

 

เฝิงหยู่ใช้เวลาตลอดทั้งคืนที่โรงพยาบาลเพื่อดูแลอู๋จื้อกาง ช่วงเวลานี้อู๋จื้อกางยังไม่ต้องการให้ครอบครัวของเขารับรู้

 

เช้าวันรุ่งขึ้น เฝิงหยู่ที่นั่งเฝ้าที่โรงพยาบาลตลอดก็เห็นคนที่คุ้นเคยมาปรากฏตัวต่อหน้าเขา คนๆนั้นเป็นลูกน้องของหวังขาเป๋

 

"ผู้จัดการเฝิง ผมเป็นตัวแทนของป๋าไม้ตะพดมาเยี่ยมเพื่อนของคุณที่ได้รับบาดเจ็บ และนำข้อความจากป๋ามาด้วย ซ่งเสี่ยวเฟิงถูกจับตัวมาแล้ว รอซ่งเหล่าซื่อให้มาพาตัวกลับ "

 

ชายคนนั้นชำเลืองมองไปอู๋จื้อกางซึ่งร่างของเขาเต็มไปด้วยผ้าพันแผล คนของซ่งเหล่าซื่อช่างโหดเหี้ยมไร้ความปราณี แต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือ ผ้าพันแผลเหล่านี้เฝิงหยู่เป็นผู้ขอร้องให้นางพยาบาลช่วยพันให้ ทั้งที่จริงไม่จำเป็นต้องใช้ผ้าพันแผลเหล่านี้ก็ได้

 

แต่เงินช่วยเลือที่เฝิงหยู่มอบให้ช่างมากมาย แค่พูดออกมาก็ได้สมปรารถนา พันผ้าพันแผลเยอะๆจะหายไวไว หลังจากพยาบาลได้อั่งเปาก็รับไว้อย่างยินดี พวกเขาหวังว่าจะได้พบกับผู้ป่วยประเภทนี้มากยิ่งขึ้น

 

"ผมฝากขอบคุณป๋าด้วย เงินจำนวนนี้พวกพี่ๆเอาไปหาความสำราญ " เฝิงหยู่กล่าว

 

หลังจากที่ส่งลูกน้องของหวังขาเป๋ให้กลับไป เฝิงหยู่ก็ร้องเรียกอู๋จื้อกางที่แกล้งทำเป็นสลบไสลอาการโคม่า เฝิงหยู่หยิบพัดลม2เครื่องออกจากใต้เตียง แล้วเปิดพัดลมให้เป่าไปทางอู๋จื้อกาง ช่วงฤดูร้อนที่อากาศร้อนขนาดนี้ พันผ้าพันแผลหนาจะทำให้เกิดอาการผื่นจากความร้อนได้ง่าย

 

"ผู้จัดการเฝิง คุณกลับไปก่อนเถอะ ผมสบายดี" อู๋จื้อกางกล่าว

 

เฝิงหยู่ไม่เพียงดูแลตัวเขาด้วยตัวเองทั้งคืน ยังให้เขาพักฟื้นห้องเดี่ยวที่มีห้องน้ำสำหรับเขา นี่คือสวัสดิการที่เจ้าหน้าที่ของรัฐจะได้เท่านั้น เพื่อการนี้เฝิงหยู่คงจ่ายเงินเป็นจำนวนมาก

 

"ฉันจะอยู่ที่นี่ดูแลนาย นายพันทั้งตัวแบบนี้คงเข้าห้องน้ำลำบาก" เฝิงหยู่กล่าวในขณะที่มอง" มัมมี่ "บนเตียง

 

"ต้องฉีดยาแล้ว พลิกตัวแล้วเปิดก้นของเธอ หลังจากฉีดยาเสร็จ แขวนน้ำเกลืออีกสักสองถุงก็น่าจะหาย เธอเป็นน้องชายของเขา? หากเธอไม่รู้อะไรก็อย่ารบกวนหมอตรวจดูอาการคนไข้ เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับเขา แต่เธอยังขอให้หมอพันแผลทั่วร่างกาย ทั้งยังนำพัดลมมาเปิดอีก เธอมีเงินมากมายให้ผลาญหรือไง? "

 

พยาบาลหนุ่มเดินเข้ามา เริ่มวิจารณ์เฝิงหยู่ แล้วฉีดยาไปพลาง พอเห็นเฝิงหยู่อู๋จื้อกางตาโตกว้าง ตัวเขาเผยให้เห็นก้น

 

เฝิงหยู่ส่ายหัว ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมอู๋จื้อกางต้องการให้เขากลับไปก่อน

 

หลังจากฉีดยาและแขวนน้ำเกลือแล้ว เฝิงหยู่เดินไปข้างพยาบาลและพูดว่า:“พี่สาวครับ พี่ชายผมขอรบกวนดูแลเขาเป็นพิเศษสักวันสองวัน”

 

“โรงพยาบาลของเราปฏิบัติต่อผู้ป่วยทุกรายเหมือนกัน ไม่มีหรอกการดูแลพิเศษอะไรนั่น”นางพยาบาลกล่าว

 

เฝิงหยู่กล่าวเบาๆ "ผมขอพูดตามจริงนะครับ ที่พี่ชายของผมมาที่โรงพยาบาลเพราะพี่สาวคนสวยนะครับ ผมก็รู้ว่าเขาไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรง ที่ต้องทำเหมือนเจ็บหนักก็เพื่อจะได้อยู่โรงพยาบาลนานขึ้น เพื่อที่เขาจะได้ใกล้ชิดกับพี่สาวมากขึ้นอีกหน่อย"

 

หน้าพยาบาลสาวหน้าแดงแล้วแอบชำเลืองมองอู๋จื้อกาง เธอคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนงี่เง่า ที่แท้เป็นเพราะเขาชอบเธอ เขาถึงได้มาพักฟื้นที่ห้องเดี่ยวๆ ใช้พัดลมทีเดียวสองเครื่อง เธอได้ยินจากพยาบาลคนอื่นว่าอู๋จื้อกางขับรถมาเอง ครอบครัวน่าจะมีฐานะ เขาก็รูปร่างหน้าตาดี และความสูงประมาณ 1.8 เมตร

 

เฝิงหยู่หยิบธนบัตรจำนวนหลายร้อยหยวนมามอบให้กับพยาบาล

 

“นี่หมายความว่าอะไร” พยาบาลรู้สึกไม่ชอบใจ

 

“ไม่มีอะไรครับ ถ้าพี่ชายผมอยากจะทานอะไร รบกวนพี่สาวด้วยนะครับ”

 

เฝิงหยู่กลับไปในห้องพักฟื้น เดินไปหาอู๋จื้อกางที่ยิ้มแย้ม “ครับ ผมไปถามมาให้แล้ว นางพยาบาลยังโสด สัปดาห์นี้เข้ากะกลางวัน ผมฝากให้เธอดูแลพี่อย่างดี จะจีบติดหรือเปล่า ก็ดูที่ความพยายามของพี่แล้ว ผมกลับก่อน ตอนเย็นจะมาเยี่ยมใหม่”

………………

ซ่งเหล่าซื่อรู้ว่าหวังขาเป๋จับตัวซ่งเสี่ยวเฟิงไปแล้วหวังขาเป๋ยังสั่งให้คนนำคำพูดมาบอกว่า ซ่งเหล่าซื่อต้องไปรับด้วยตัวเอง เรื่องนี้ทำให้ซ่งเหล่าซื่อประหลาดใจมาก เขาอยากจะเรียกใครมาสอบถามให้แน่ใจก็พบว่าซ่งเสี่ยวเฟิงถูกหวังขาเป๋จับตัวไปแล้ว

 

ครั้งก่อนจ่ายไปหนึ่งแสน หวังขาเป๋ก็รับเงินไปแต่ไม่ยอมจบ ต้องการอะไรกันแน่? ซ่งเหล่าซื่อเองก็เดือด ตอนนี้เขาเหลือเพียงหลานชายคนเดียว หลานชายคนนี้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเขา ใครกล้าแตะต้อง  เขาจะจัดการให้สิ้น

 

ซ่งเหล่าซื่อเรียกลูกน้องหลายคนแล้วขับรถออกไป เพื่อเจรจากับหวังขาเป๋

 

หวังขาเป๋รู้ว่าซ่งเหล่ากำลังเดินทางมา เขาเตรียมพร้อมแล้ว  ในไนท์คลับแห่งฤดูใบไม้ร่วงมีชายสามสิบคนมีอาวุธครบมือ ทั้งท่อโลหะ มีด ปืนลูกซอง ถ้าซ่งเหล่าซื่อจัดหนัก ก็ต้องดวลกันสักตั้งว่าใครกันที่แน่กว่า!

 

รถหลายคันจอดอยู่ที่ประตูทางเข้า ผู้ชายหลายคนลงจากรถ แม้ในช่วงฤดูร้อนอากาศร้อนจัด แต่พวกเขาก็แต่งเสื้อผ้าแขนยาวและเสื้อผ้าของพวกเขาโป่งนูนขึ้นมา

 

เบนซ์เมอร์เซเดสขับมาถึงเป็นคันสุดท้าย ประตูผู้โดยสารด้านหน้าถูกเปิดออก หลี่กวางเจิ้งมือขวาของซ่งเหล่าซื่อลงจากรถแล้วเดินไปเปิดประตูผู้โดยสารด้านหลัง ในเวลาเดียวกันอีกมือก็เปิดร่ม ซ่งเหล่าซื่อค่อยๆก้าวลงจากรถและมองไปยังลูกน้องของเขาที่อยู่รอบๆ เขาพอใจกับสิ่งที่เขาเห็น

 

มาในถิ่นของหวังขาเป๋แล้วจะทำไม? ข้าพาสหายมามากมาย ถ้าเอ็งไม่ปล่อยซ่งเสี่ยวเฟิง วันนี้จะมีการนองเลือดที่ไนท์คลับแห่งฤดูใบไม้ร่วง!

 

ชายสองสามคนผายมือสื่อให้หลี่กวางเจิ้งเข้าไปในไนท์คลับก่อน ซ่งเหล่าซื่อและหลี่กวางเจิ้งเดินอย่างเชื่องช้าๆเข้าไปไนท์คลับ

 

หวังขาเป๋นั่งอยู่ที่โต๊ะตรงกึ่งกลางของไนต์คลับ เขาดื่มเบียร์อย่างชื่นอุรา เมื่อเขาเห็นซ่งเหล่าซื่อเดินเข้ามา เขาเงยหน้ามองแล้วยิ้มเยาะ: "ซ่งเหล่าซื่อ ดูท่าจะยุ่งนะ ข้าเชิญตั้งหลายครั้ง ในที่สุดก็โผล่หัวออกมา! "

 

ซ่งเหล่าซื่อนั่งลงตรงข้ามกับหวังขาเป๋แลวหยิบเบียร์เย็น ๆ บนโต๊ะมาดื่ม พูดว่า: "หวังขาเป๋ เพียงเพราะข้าปฏิเสธคำเชิญของแก แกก็จับหลานชายของข้ามา ข้าต้องการคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้! "

พอได้ยินคำทักทายของซ่งเหล่าซื่อ หวังขาเป๋กระแทกขวดเบียร์ลงบนโต๊ะและกล่าวว่า "ต้องอธิบายอะไรอีก?

หลานชายของแกมาสร้างปัญหาหลายครั้งที่ไนท์คลับของข้า คนที่ต้องอธิบายมาก็คือแกไม่ใช่เหรอ