บทที่ 62 ทุกคนล้วนเป็นนักแสดงเจ้าบทบาทได้ (อ่านฟรี)

 

 

 

ซ่งเสี่ยวเฟิงโดนกักบริเวณอยู่ที่บ้านหลายวัน วันนี้ลุงซื่อของเขาพึ่งอนุญาตให้เขาออกมาเที่ยวเล่นได้ ถึงแม้ว่าที่บ้านของลุงซื่อจะมีครบทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เขาก็ยังรู้สึกเบื่อ

 

วันนี้เขาได้รับอนุญาตให้ออกจากไปเที่ยวเล่นด้านนอก เขาจึงพาคนของเขาไปที่ไนท์คลับทันที เขาชอบเล่นหยอกเย้ากับบรรดาสาวๆ ดั่งคำที่เขามักจะพูดว่า "สาวๆทุกคนมีรสชาติของตัวเอง"

 

พึ่งจะเห็นสาวงามนางหนึ่งผ่านตาแวบๆ กำลังจะสั่งคนให้ไปเรียกตัวมา พลัน เขาก็เหลือบเห็นใครบางคนที่ฝังอยู่ในใจของเขาในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

 

ใครคนนั้นมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาแล้ว ก็คงต้องเรียกเงินกันสักหน่อยเพื่อถือเป็นการขอโทษต่อเขา

 

ซ่งเสี่ยวเฟิงต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คางคก พอดีเลยได้มาเจอกับเฝิงหยู่ที่นี่ ก็ให้เฝิงหยู่จ่ายค่ารักษาพยาบาลของคางคกเอง  เพราะยังไงมันก็เป็นเพราะเฝิงหยู่ที่ทำให้คางคกถูกหวังขาเป๋หักขาทั้งสองข้าง

 

เฝิงหยู่และอู๋จื้อกางกำลังมองหาที่นั่ง  ก็เห็นชายสองคนปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา

 

"พวกเอ็งทั้งสอง นายน้อยซ่งเรียกไปพบ!" ชายคนหนึ่งกล่าว

 

เฝิงหยู่และอู๋จื้อกางต่างมองตากัน แล้วเดินตามหลังพวกเขาไป ซ่งเสี่ยวเฟิงเอนตัวบนโซฟา นั่งขาไขว่ห้าง มือถือแก้วไวน์

 

"น้องเฝิงไม่ใช่เหรอ? วันนี้มีเวลาว่างมาเที่ยวด้วยเหรอ? " ซ่งเสี่ยวเฟิงถาม

 

"ผมผ่านทางมาก็เลยแวะมาเที่ยว นายนายซ่งก็อยู่ที่นี่ด้วย งั้นวันนี้ให้ผมเป็นเจ้ามือเอง " เฝิงหยู่กล่าวอย่างกระตือรือร้น

 

"ไม่จำเป็น. ข้า ซ่งเสี่ยวเฟิงไม่มีนิสัยให้คนอื่นมาเลี้ยง แต่ไม่กี่วันก่อนเจ้าคางคกได้รับบาดเจ็บที่บริษัทของเอ็ง เอ็งจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร? " ซ่งเสี่ยวเฟิงกล่าวพร้อมเขย่าแก้วไวน์ ไม่แม้แต่จะมองเฝิงหยู่อีก

 

เฝิงหยู่มองอู๋จื้อกาง เหมือนเขารู้ว่าต้องทำอย่างไร อู๋จื้อกางก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเสียงดังว่า "พวกเราไม่ได้ทำร้ายเขาสักหน่อย บริษัทของเราถูกคนของคุณทุบทำลาย เรื่องนี้ทางฝั่งเราไม่ได้พูดอะไรเลยด้วยซ้ำ!"

 

ซ่งเสี่ยวเฟิงจ้องเขม็งอู๋จื้อกางอย่างเย็นชา เขาไม่ต้องพูดอะไรเลย ลูกน้องของเขาก็พุ่งออกไป ขวดแก้วตกบนพื้นข้างอู๋จื้อกาง ชายทั้งสี่คนล้อมรอบเขา กระหน่ำใช้เท้ากระทืบเขาจนนอนลงไปกองบนพื้น

 

อู๋จื้อกางรู้อยู่แล้วว่าเขาจะถูกทำร้าย จึงเอาสิ่งของมาปกป้องบนหน้าท้องของเขา สองแขนโอบหัว ป้องกันศีรษะ ถึงแม้ว่าร่างกายจะได้รับบาดเจ็บการบาดเจ็บ แต่คงไม่รุนแรงเกินไป

 

แต่อู๋จื้อกางกลับส่งเสียงกรีดร้องดังลั่น ปากก็พล่ามพูดว่าผมผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตผม

 

เฝิงหยู่เองก็ร้องตะโกนอยู่บ่อยครั้ง: " นายน้อยซ่ง ให้พวกเขาหยุดเถอะครับ คุณต้องการค่าชดเชยเท่าไร? บอกผมมาเลยครับ ถ้าผมสามารถจ่ายได้ ผมจะมอบให้อย่างไม่ลังเลเลย ถ้ายังซ้อมอยู่อย่างนี้เขาจะตาย! "

 

ซ่งเหล่าซื่อหรี่ตาลง มือข้างหนึ่งยกแก้วไวน์ มืออีกข้างโบกไปมาซ้ายขวาในอากาศ การแสดงออกของเขาเหมือนกับว่าเขากำลังเพลิดเพลินกับเสียงดนตรี และมือของเขาสั่นคลอนไปตามจังหวะ

 

เขาชอบฟังเสียงร้องโหยหวนของคนที่ไม่เชื่อฟังเขา ยิ่งร้องแผดเสียงอย่างน่าสังเวชก็ยิ่งตื่นเต้นมากเท่านั้น เป็นความพึงพอใจที่เพลิดเพลินยิ่งกว่าการเสพสังวาชกับสาวงาม มันสาแก่ใจอย่างเอาอะไรมาเทียบไม่ได้!

 

การกระทืบยังดำเนินต่อไปประมาณ 5 นาที เสียงร้องของอู๋จื้อกางเริ่มแผ่วเบาลง ซ่งเสี่ยวเฟิงถึงได้ยกกำปั้นซ้ายขึ้น เพื่อสื่อว่าเป็นการสิ้นสุดของดนตรี

 

ลูกน้องของเขาหยุดลง แล้วกลับไปยืนอยู่ด้านหลังของซ่งเสี่ยวเฟิง เฝิงหยู่รีบนั่งลงตรวจสอบอาการของอู๋จื้อกาง พลัน ความเสียใจพลั่งพรูในจิตใจ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดไว้

 

แต่เดิมเขาคิดว่าซ่งเสี่ยวเฟิงจะสั่งลูกน้องให้เตะต่อยสักทีสองที แต่คิดไม่ถึงว่าจะซ้อมจนอ่วมขนาดนี้ อู๋จื้อกางถูกทำร้ายอย่างรุนแรง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือดและร่างกายของเขาก็สั่นเทิ้มไม่หยุด

 

แต่พอเฝิงหยู่ลองเปิดเปลือกตาของอู๋จื้อกาง เขาก็ขยิบตากับเฝิงหยู่ เฝิงหยู่จึงรู้สึกโล่งใจ อู๋จื้อกางไม่ได้สลบไป  ทั้งไม่ได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะอีกด้วย

 

"เมื่อกี้นี้ เอ็งบอกว่าเอ็งจะจ่ายค่าชดเชยอาการบาดเจ็บของเจ้าคางคกใช่ไหม? ไหนเอ็งบอกมาสิว่าขาของคนข้างหนึ่งราคาเท่าไหร่? "  ซ่งเสี่ยวเฟิงถามในขณะที่จิบไวน์ลิ้มรสชาติ

"100,000 หยวน" เฝิงหยู่บอกราคา ช่วงเวลานี้รายได้ต่อปีของประชากรในเมืองปิงเฉลี่ยไม่เกิน 1,000 หยวนต่อคน 100,000หยวนจึงถือเป็นเงินเดือนทั้งชีวิตของคนจำนวนมาก!

 

"100,000 หยวนหรือ? หึ คิดว่าข้าเป็นคนขอทาน? อย่างน้อยๆต้อง 400,000 หยวน! ข้าเองก็ไม่ต่อรองมากมาย สองขารวมถึงอาการบาดเจ็บอื่นๆ จ่ายมาสักล้านหยวนก็แล้วกัน แล้วข้าจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป! "  ซ่งเสี่ยวเฟิงยิ้มเยาะ เขารู้ว่าบริษัทการค้าไท่หัวมียอดการซื้อขายหลายล้านหยวนเมื่อเดือนที่แล้ว  แค่ล้านหยวนขนหน้าแข้งคงไม่ร่วงหรอก

 

1 ล้าน? เฝิงหยู่สูดหายใจเข้าลึก ๆ และกล่าวว่า "นายน้อยซ่ง 1 ล้านหยวนไม่มากเกินไปเหรอ?"

 

"มากเกินไป? งั้นเอ็งคิดว่าขาทั้งสองข้างของเอ็งราคาเท่าไหร่ละ? หรือจะให้ขาหักขาของเอ็งทั้งสองข้างเพื่อจบเรื่องนี้? " ซ่งเสี่ยวเฟิงกล่าวด้วยความรังเกียจ กล้าดียังไงมาต่อรองกับเขา? ถ้าเฝิงหยุ่ยังไม่ยอม เขาจะหักขาของเฝิงหยู่ทั้งสองข้างตอนนี้ แล้วจะขอค่าชดเชยภายหลัง!

 

"ก็ได้! ผมจะจ่ายเงิน 1 ล้าน ขอเวลาสามวัน ผมจะหาเงินหนึ่งล้านมาให้คุณ " เฝิงหยู่กัดฟันพูดอย่างไม่เต็มใจ

 

เมื่อมองไปท่าทางไม่เต็มใจของเฝิงหยู่ ซ่งเสี่ยวเฟิงก็มีความสุขเปี่ยมล้นในใจ ในที่สุดเขาก็สามารถขจัดความเดือดดาลออกจากอก ทั้งยังได้เงินจำนวนมากอีก หลังจากจ่ายค่ารักษาพยาบาลของคางคก เขาจะเหลือเงินอีกหลายแสน

 

ซ่งเสี่ยวเฟิงโบกมือราวกับปีกแมลงวัน เมื่อให้เฝิงหยู่ใสหัวออกไป จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่สาวสวยคนหนึ่งที่กำลังเดินจากฟลอร์เต้นรำ คืนนี้ก็เอาคนนี้ละกัน!

 

เมื่อครู่ที่อู๋จื้อกางโดนคนทั้งสี่กระทืบ ไม่ได้กระทบต่อธุรกิจไนต์คลับ ทุกคนแสร้งทำเป็นไม่เห็น มีเพียงลูกค้าเพียงไม่กี่คนที่กล้าเดินเข้าไปดูว่าใครที่เป็นคนที่ทำให้เสี่ยวเฟิงไม่พอใจ

 

เฝิงหยู่รู้สึกขยะแขยงกับผู้คนที่มีจิตใจบิดเบี้ยวเหล่านี้จริงๆ คิดว่าคนอย่างซ่งเสี่ยวเฟิงทรงอำนาจมากเหรอ? รอให้เขาติดคุกหรือกำลังจะตายข้างถนน พวกเขาจะเข้าใจว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนโง่เง่าและไม่ศักดิ์ศรี

 

เฝิงหยู่ประคองอู๋จื้อกางออกจากไนท์คลับ เมื่อรถของพวกเขาขับออกจากพื้นที่แล้ว  อู๋จื้อกางเริ่มคร่ำครวญ

 

"เป็นอย่างไรบ้าง? กระดูกหักตรงไหนไหม? ไม่ต้องกังวล เราใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้ว " เฝิงหยู่กล่าว

 

"ไม่เป็นไรครับ  ผมเตรียมป้องกันมาอย่างดี" ฮู๋จื้อกางกล่าวและดึงแผ่นพลาสติกสองแผ่นออกจากใต้เสื้อผ้าของเขา โชคดีที่ลูกน้องของซ่งเสี่ยวเฟิงใช้ขาเตะ ถ้าพวกเขาใช้กำปั้นอาจจะรู้ว่าเบาะพลาสติกรองตัวอยู่ ด้วยเหตุนี้เองอู๋จื้อกางจึงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส

 

หลังจากการตรวจร่างกายของโรงพยาบาลแล้ว เฝิงหยู่ก็รู้สึกโล่งใจ เพราะได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หลังจากฉีดยา 2 เข็ม เขาก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน แต่เขาต้องพักฟื้นที่บ้านสักครึ่งเดือนจึงจะหายเป็นปลิดทิ้ง

 

"จื้อกาง อย่าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอันขาด วางใจเถอะ ครั้งนี้ซ่งเสี่ยวเฟิงจบสิ้นแน่" เฝิงหยู่กล่าว

 

คืนนั้น เฝิงหยู่เดินทางไปยังสถานที่หลายแห่ง เพื่อจะพบหวังขาเป๋ ในที่สุดเขาก็พบหวังขาเป๋ที่กำลังผ่อนคลายสบายอารมณ์ในสระว่ายน้ำของอาบอบนวด

 

พอเห็นเฝิงหยู่ หวางขาเป๋หน้านิ้วคิ้วขมวด เจ้าหนูคนนี้อีกแล้ว! คิดว่าหลังจากให้เงินฉัน 100,000 ล้านหยวน แล้วจะมาขอความช่วยเหลือเมื่อไหร่ก็ได้อย่างนั้นหรือ? "

 

เมื่อเฝิงหยู่เหลือบเห็นหวางขาเป๋ เขาก็ทำหน้าตาน่าสงสาร พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือประหนึ่งจะร้องไห้ออกมา " ป๋าไม้ตะพด ป๋าช่วยผมด้วย"

 

"เกิดอะไรขึ้น?" หวังขาเป๋ถาม

 

" ป๋าไม้ตะพด วันนี้ผมไปพักผ่อนหย่อนใจกับเพื่อนที่ไนต์คลับ แต่เราบังเอิญพบซ่งเสี่ยวเฟิงที่นั่น เขาไม่พูดไม่ฟังเหตุผล ก็ทำร้ายเพื่อนของผมจนบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้ยังนอนอยู่ในโรงพยาบาล ผมเองก็ถูกทำร้าย ป๋ามองอาการบาดเจ็บของผมสิ " เฝิงหยู่กล่าว

 

"อยู่ๆเจ้านั่นกระทืบเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย?" หวังขาเป๋ถาม ราวกับเขาไม่เชื่อในสิ่งที่เฝิงหยู่กล่าว

 

"ที่ไนท์คลับชื่อว่าฤดูใบไม้ร่วง ป๋าลองไปสอบถามดูก็ได้ครับ แค่พวกเราเข้าไปในไนท์คลับ พวกเราก็โดนลูกน้องของซ่งเสี่ยวเฟิงลากไปกระทืบทันที ซ่งเสี่ยวเฟิงยังกล่าวอีกว่า ถึงขาของคางคกจะถูกป๋าหวังหัก แต่เรื่องเกิดขึ้นที่บริษัทของผม ดังนั้น ผมต้องจ่ายเงินให้เขา 1 ล้านหยวนเป็นค่าชดเชย บริษัทของผมพึ่งเปิดใหม่ได้ไม่นาน ผมจะหาเงินจำนวนมากขาดนั้นได้จากที่ไหน? " เฝิงหยู่ตอบ

 

สีหน้าหวังขาเป๋เปลี่ยนเป็นขุ่นมัว ซ่งเสี่ยวเฟิงกล้ากระทืบเฝิงหยู่และเพื่อนอย่างโจ่งแจ้ง ก็เท่ากับตบหน้าป๋าหวังด้วยเช่นกัน หึ ซ่งเหล่าซื่อ คราวนี้เป็นหลานชายของคุณเล่นไม่ซื่อเองนะอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจก็แล้วกัน! "