บทที่ 61 เมื่อมีเรื่อง ก็อย่ากลัวแม้เป็นเรื่องใหญ่ (อ่านฟรี)

 

หลังจากรอคอยมาหนึ่งวัน ก็ยังไม่มีข่าวร้ายของซ่งเสี่ยวเฟิง เฝิงหยู่จึงนั่งไม่ติด

เมื่อถูกคนจดจำฝังใจ เป็นใครก็ทนไม่ได้ แล้วยิ่งเป็นคนอย่างซ่งเสี่ยวเฟิงที่โหดร้ายชั่วชา  สามารถทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาและไม่ปฏิบัติตามกฎใดๆ เมื่อไหร่กันนะที่คนเช่นนี้จะถูกจัดการ

อีกไม่กี่วัน รถมือสองลอตใหม่จะมาถึงเมืองปิง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าซ่งเสี่ยวเฟิงส่งคนมาขุ่เข็ญแบ่งผลกำไร? จีหลี่เหลียนเคอเคยบอกกับเขาว่ามีรถหรูไม่มากมายเท่าไหร่ เมื่อส่งรถมือสองลอตนี้ ก็อาจจะสรรหามาได้อีกสักลอต หลังจากนั้นเฝิงหยู่อาจต้องรอถึงสองปีกว่าจะได้มาสักสามสิบถึงห้าสิบคัน

ช่วงเวลาเหมาะเจาะพอดี เมื่อส่งรถมือสองมาอีกสองชุดก็น่าจะถึงสิ้นปีพอดี ในปีหน้าจะได้ต้อนรับโอกาสอันดี สินทรัพย์ของเฝิงหยู่จะงอกเงยเพิ่มขึ้นสองสามเท่า!

แต่ทุกอย่างที่วาดฝันไว้ต้องสร้างรายได้จากรถยนต์มือสอง ถ้าซ่งเหล่าซื่อจะแบ่งเอากำไรไปครึ่งหนึ่ง หรืออาจจะแบ่งไปมากกว่านั้น เฝิงหยู่ก็ต้องชดเชยเงิน เช่นนั้นแล้ว เขาเลิกธุรกิจนี้ไปเลยดีกว่า และทุ่มเทให้กับการทำธุรกิจส่งออกเพียงอย่างเดียว

เฝิงหยู่แอบสบถด่าหวังขาเป๋อยู่ในใจ ในเวลาเดียวกัน เขายังคิดหาวิธีเพิ่มน้ำมันลงในกองไฟ

อันที่จริง หลังจากที่หวังขาเป๋รู้ว่าบริษัทของเฝิงหยู่ถูกทุบทำลายโดยหลานชายของซ่งเหล่าซื่อ เขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่เขาไม่ได้โมโหเพราะบริษัทของเฝิงหยู่ถูกทุบทำลาย แต่เป็นเพราะซ่งเสี่ยวเฟิงไม่คิดจะมาขอโทษเขา ทั้งยังกล้าสร้างปัญหาในถิ่นของเขา นี้ทำให้เขาเสียหน้า!

หวังขาเป๋ได้ส่งคนของเขาไปแจ้งให้ซ่งเหล่าซื่อทราบ เพื่อให้ซ่งเหล่าซื่อพาตัวซ่งเสี่ยวเฟิงมาขอโทษเขา แต่ซ่งเหล่าซื่อได้รับการสนับสนุนจากนายใหญ่หลายคนจากเมืองอื่น ๆ เขาก็ได้ประกาศตัวเองเป็นหัวหน้าใหญ่ของเมืองปิงอีกด้วย มีเหตุผลอะไรที่ต้องนำหลานชายของตัวเองไปขอโทษศัตรู?

ซ่งเหล่าซื่อเพียงส่งคนให้นำเงิน100,000หยวนไปให้ และกล่าวว่าซ่งเสี่ยวเฟิงดื่มจนเมามาย จึงทำเรื่องมุทะลุ เงิน100,000หยวนก็ให้หวังขาเป๋จงรับเอาไว้ ถือว่าจบๆกันไป ซ่งเหล่าซื่อไม่สนใจว่าหวังขาเป๋จะเก็บเงิน100,000 หยวนนี้ไว้เอง หรือจะเอาเงินไปให้บริษัทการค้าไท่หัว ขอเพียงหวังขาเป๋ไม่มีข้ออ้างมาหาเรื่องเขาก็เพียงพอแล้ว

ภายใต้การคัดค้านของลูกน้องของเขา หวังขาเป่จึงรับเงินเอาไว้ การกระทำนี้ซ่งเหล่าซื่อถือว่าเป็นการขอโทษขอโพยแล้ว แต่หากเขาไม่ยินยอม เขาก็จะต้องต่อสู้กับซ่งเหล่าซื่อ ตอนนี้เฮียเคอวางตัวเป็นกลางและรอโอกาสที่จะกำจัดทั้งคู่ ถ้าทั้งสองฝ่ายเกิดต่อสุ้ฆ่าฟันกันจริงๆ ผลเป็นประโยชน์จะตกอยู่กับเฮียเคอ และในที่สุดเขาก็จะครองเมืองปิง!

ส่วนเรื่องของบริษัทการค้าหัวไทหัว หวังขาเป๋ได้ส่งคนของเขาไปคนหนึ่ง เพื่อนำมา 10,000 หยวนไปให้ และบอกว่า 10,000 หยวนนี้เป็นเงินชดเชยค่าเสียหายจากซ่งเสี่ยวเฟิง

เฝิงหยู่มองเงิน 10,000 หยวนที่วางอยู่บนโต๊ะ ดวงตากระตุกไม่หยุด

ปล่อยไปอย่างนี้? จะปล่อยให้เรื่องราวจบอย่างนี้ได้อย่างไร? ทำไมหวางขาเป๋ถึงไม่ฆ่าซ่งเสี่ยวเฟิงเหมือนที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตก่อนหน้านี้? ทำไมหวางขาเป๋ถึงไม่ลงมืออีก?

ซ่งเหล่าซื่อยังมีชีวิตอยู่ได้อีกสักสองสามปี แต่ซ่งเสี่ยวเฟิงต้องตายในไม่ช้า!

เฝิงหยู่ครุ่นคิด แล้วนำเงิน 100,000 หยวนไปหาหวังขาเป๋พร้อมกับอู๋จื้อกาง

"ทำไมเธอถึงมาที่นี่อีก? ป๋าให้คนนำเงินชดเชยไปส่งให้เธอแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไม? น้อยเกินไปหรือ? " หวังขาเป๋ขุ่นเคืองใจ เจ้าหนูนี่ไม่รู้ความเอาเสียเลย

"ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ครับ ผมมาที่นี่เพื่อขอขอบคุณป๋าไม้ตะพดที่ช่วยบริษัทของผม ผมได้รับค่าชดเชยจากซ่งเสี่ยวเฟิงแล้วครับ นี่คือของขวัญขอบคุณที่ผมเตรียมมาเพื่อป๋าไม้ตะพดและบรรดาเด็กๆของป๋า" เฝิงหยู่กล่าว แล้วส่งถุงที่มีเงิน 100,000 หยวนให้หวังขาเป๋

ถุงเงินไม่ได้รูดซิป เงิน100,000 ปรากฏให้เห็นเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของหวังขาเป๋และลูกน้อง

หวังขาเป๋มองเฝิงหยู่อย่างประหลาดใจ เจ้าหนูนี่คิดอะไรอยู่? ได้ค่าชดเชย10,000 หยวนแต่กลับเอามาให้ฉัน 100,000 หยวนเป็นของขวัญขอบคุณ หรือว่า?

"หมายความว่าอะไร?" หวังขาเป๋ถาม

"ป๋าไม้ตะพด พูดตามตรง ผมแค่อยากจะซื้อความสบายใจ ผมรู้ว่าป๋าได้ส่งข้อความไปให้ให้ซ่งเหล่าซื่อแล้ว มีป๋าอยู่ ผมเชื่อว่าซ่งเหล่าซื่อจะไม่สร้างปัญหากับบริษัทของผมอีก แต่คราวนี้บริษัทของผมผิดใจกับซ่งเสี่ยวเฟิง เขาเย่อหยิ่งและไม่ปฏิบัติตามกฎ ผมกลัวว่าเขาจะหาทางแก้แค้นอีกครั้ง " เฝิงหยู่กล่าว

หวังขาเป๋จ้องมองเฝิงหยู่ ในใจเขาคิดว่า: "หมายความว่าอะไร? คิดว่าคำพูดของป๋าไม่มีน้ำหนักพอ? "

แต่พอเขาลองคิดถึงสิ่งที่เฝิงหยู่กล่าว ก็พบว่ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ซ่งเหล่าซื่อเป็นคนที่ปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด แต่ชื่อเสียงของซ่งเสี่ยวเฟิงนั้นย่ำแย่มาก นอกจากนี้เขายังไม่พอใจที่ซ่งเสี่ยวเฟิงไม่ได้มาด้วยตนเองเพื่อขอโทษเขา

ถ้าซ่งเสี่ยวเฟิงยังกล้ามาสร้างปัญหาให้กับบริษัทการค้าไท่หัวจริงๆ หวังขาเป๋คงเสียหน้าโดยสิ้นเชิง ซ่งเสี่ยวเฟิงยังกล้าไปสร้างปัญหาให้เฝิงหยู่อีกไหม? เรื่องนี้ไม่อาจตอบได้

"วางใจเถอะ ซ่งเสี่ยวเฟิงจะไม่มาหาเรื่องเธออีกแล้ว" หวังขาเป๋กล่าว

"ขอบคุณมากครับ ป๋าไม้ตะพด ผมรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินประโยคนี้ ในอนาคตถ้าป๋าอยากให้ผมช่วยอะไร เพียงแจ้งให้รู้แล้วผมจะรีบมาทันที" เฝิงหยู่กล่าว

เฝิงหยู่เดินออกไป ก่อนกลับเขาไม่ช่ายตามองไปที่ 100,000 หยวนที่วางบนโต๊ะเลย

"ป๋าครับ เจ้าหนูนั่นไม่เลวเลย แต่เขาจะกังวลไปทำไม ซ่งเหล่าซื่อได้ให้ค่าชดเชยไปแล้ว ไม่เห็นต้องกลัวอะไร? " ลูกน้องของหวังขาเป๋กล่าวลอยๆ

พอยินว่าลูกน้องของเขาพูดเช่นนี้ หวางขาเป๋ไม่พอใจ ซ่งเหล่าซื่อส่งคนให้เอาค่าชดเชยมาให้? ทำไมเขาไม่มาด้วยตัวเอง อย่างน้อยก็ควรให้ซ่งเสี่ยวเฟิงมาชดเชยด้วยตัวเองก็ได้?

นับวันซ่งเหล่าซื่อยิ่งกำเริบเสิบสาน ถ้าเขายังไม่ได้ทำอะไร เมืองปิงจะตกอยู่ในมือของ ซ่งเหล่าซื่อภายในหนึ่งปี!

......

ระหว่างทางกลับไปที่บริษัท เฝิงหยู่หันมองอู๋จื้อกางอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่พูดไม่จา

อู๋จื้อกางรู้สึกอึดอัดจากการกระทำของเฝิงหยู่ เขาถามว่า: "ผู้จัดการเฝิง ถ้าคุณมีเรื่องอะไรอยู่ในใจก็พูดออกมาได้ตรงๆ มองจนทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ "

เฝิงหยู่กล่าวอย่างรู้สึกลำบากใจว่า "จื้อกาง ฉันมีงานที่อยากให้นายทำ แต่กลัวว่านายจะไม่เต็มใจที่จะทำ."

อู๋จื้อกางตบหน้าอกของเขาและกล่าวว่า "ผู้จัดการเฝิง ไม่ว่างานของคุณจะเกี่ยวข้องกับ บริษัท หรือสิ่งของส่วนตัวของคุณก็ตาม เพียงพูดมาประโยคเดียว ผมจะไปจัดการให้เสร็จสมบูรณ์!

"โดนซ้อม!" เฝิงหยู่กล่าว

อู๋จื้อกางถามด้วยท่าทางที่น่าอึดอัดใจ: "ผู้จัดการเฝิง อย่าบอกนะว่าคุณต้องการให้ผมเป็นกระสอบทราย ให้คุณซ้อมระบายความโกรธ?"

เฝิงหยู่ส่ายหัว "ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคนของซ่งเสี่ยวเฟิงที่จะซ้อมนาย "

“ทำไมคนของเขาถึงต้องซ้อมผม? เมื่อครู่ป๋าไม้ตะพดก็บอกแล้วว่าซ่งเสี่ยวเฟิงจะไม่มารบกวนเราอีกหรือไม่ใช่เหรอ” อู๋จื้อกางถาม

"พวกนั้นจะไม่มาหาเรื่องพวกเรา แต่พวกเราจะเอาเรื่องไปให้ถึงที่ จื้อกาง นายจะต้องทนเจ็บตัวสักหน่อย เมื่อเรื่องนี้จบลงฉันจะให้เงินนาย 10,000 หยวน! "

"ผู้จัดการเฝิง ผมไม่เอาหรอก ก็แค่โดนต่อยตี ผมต้านไหว แต่ทำไมเราต้องให้พวกนั้นซ้อมด้วย? " อู๋จื้อกางยังไม่เข้าใจ

"มันไม่สำคัญหรอก ตราบเท่าที่นายสัญญาว่าจะทำให้งานนี้เสร็จสมบูรณ์ ส่วนเงินนายก็ต้องรับไว้ นี่คือค่าชดเชยของนาย คืนนี้เราจะไปเที่ยวเต้นรำกันที่ไนท์คลับ อย่าบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ รวมถึงพี่หลี่" เฝิงหยู่สั่ง

มีคำพูดที่พูดต่อๆกันมาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีน "อยู่อย่างสงบ แต่หากมีเรื่อง อย่ากลัวแม้เรื่องใหญ่โต!"

......

ตอนกลางคืน. เฝิงหยู่และอู๋จื้อกางขับออกไป หลี่ซื่อเฉียงคิดว่าเฝิงหยู่กำลังไปที่โรงงานผลิตเครื่องยนต์จึงไม่ได้ถามอะไร

"จำไว้นะว่า เมื่อเริ่มต่อยตีกันแล้ว ให้ส่งเสียงร้องดังลั่น ยิ่งโหยหวนทรมานได้ยิ่งดี " เฝิงหยู่เตือนอู๋จื้อกาง

"วางใจ ผมรู้ว่าต้องทำอย่างไร" อู๋ตื้อกางตอบ

"นายต้องไม่ตอบโต้กลับ ปกป้องศีรษะด้วยแขน แล้วย่อตัวลง" เฝิงหยู่กล่าว

"ผู้จัดการเฝิง คุณน้ำหกครั้งแล้ว" อู๋จื้อกางกล่าว

"จำได้ไหม?" เฝิงหยู่

"จำได้" อู๋จื้อกางตอบ

หลังจากขับรถไปยังไนท์คลับหลายแห่ง เฝิงหยู่ก้ขับไปเจอรถแลนด์โรเวอร์ที่เคยเป็นของเขา ไนต์คลับแห่งฤดูใบไม้ร่วง ชื่อไนต์คลับนี้ดุเป็นเทพนิยาจริงๆ

เฝิงหยู่เดินนำหน้าและอู๋จื้อกางเดินตาม เขาก้มหน้ากัดฟันไว้ การมาถูกซ้อมครั้งนี้ ไม่เพียงแค่ได้รับเงิน 10,000 หยวน ยังเท่ากับช่วยงานใหญ่ของเฝิง ในอนาคตผู้จัดการเฝิงจะไม่ปล่อยให้เขาลำบาก

ไนท์คลับสนุกสนานครึกครื้นมาก เฝิงหยู่กวาดสายตาสอดส่องไปรอบๆ และเห็นซ่งเสี่ยวเฟิงที่มุมหนึ่งกับลูกน้องของเขา

เฝิงหยู่พูดคุยกับอู๋จื้อกางไปพลาง และทำทีเดินผ่านไปทางนั้น ราวกับว่าพวกเขาไม่ได้เห็นซ่งเสี่ยวเฟิง