บทที่ 60 ยันต์ป้องกันภัย (อ่านฟรี)
ซ่งเหล่าซื่อเพิ่งส่งนายใหญ่จากเมืองอื่น ๆให้กลับไป เขากำลังจะไปหาหวังขาเป๋อยู่พอดี แต่หลี่กวางเจิ้งเดินมาหาเขาและบอกเขาว่าหวังขาเป๋ส่งคนของเขามาแจ้งให้ทราบว่าเขาจะรอพวกเขาคืนนี้ที่ไนท์คลับจินลี่
สีหน้าของซ่งเหล่าซื่อยิ่งมืดหม่น เขายังไม่ได้หาเรื่องหวังขาเป๋เลยด้วยซ้ำ แต่หวังขาเป๋กลับมาระรานเขาถึงที่ ดูเหมือนว่าในช่วงไม่กี่เดือนที่เขาไม่ลงมือ ทำให้หวางขาเป๋คิดว่าเขาอ่อนแอ
แม้ว่าไนท์คลับจินลี่เป็นอาณาเขตของหวังขาเป๋ แต่ซ่งเหล่าซื่อก็ไม่กลัว เขามีลูกน้องมากมาย แต่ละคยดุร้าย เหี้ยมโหด
นอกจากนี้ ไนท์คลับของจินลี่ยังตั้งอยู่ในเมืองปิง ที่เมืองปิงนี้ยังมีใครที่ซ่งเหล่าซื่อต้องกลัวอีก! ถ้าหวังขาเป๋กล้าที่จะสู้กับเขาแล้ว จะได้เห็นดีกันว่าใครจะตายก่อน!
......
เฝิงหยู่มาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ เพื่อคำนวณความเสียหายของเขาในที่เกิดเหตุ
ในตอนแรก โกดังว่างเปล่า ไม่มีอะไรมากมาย นอกจากสินค้าตัวอย่างเพียงไม่กี่ชิ้น นอกจากนี้คนของซ่งเสี่ยวเฟิงยังไม่ได้เข้ามาในคลังสินค้า เพราะพวกเขาไม่สามารถทำลายประตูล็อคได้ สิ่งที่พวกเขาทำคือการพ่นสีบนประตู ใช้หินและเหล็กเส้นเพื่อทำให้ประตูเสียหาย
แต่เฝิงหยู่ให้คนของเขาสร้างฉากอาชญากรรมปลอม คนของเขาใช้ค้อนขนาดใหญ่ทุบประตูจากภายนอก และทุบทำลายสินค้าตัวอย่างด้านในทั้งหมด ทำให้คลังสินค้าเละเทะ
"เจ้าหน้าที่เซี่ย ดูสิ ดูความเสียหายทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับคลังสินค้าของเรา สองเดือนมานี้บริษัทของเราได้ให้การสนับสนุนอาหารและเสื้อผ้าแก่สถานีของคุณ แต่ตอนนี้บริษัท ของเรากลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว มีใครมาจัดการเรื่องนี้ไหม?” หลี่ซื่อเฉียงกล่าวเสียงดัง
เฝิงหยู่แอบพยักหน้าอย่างชื่นชม การทำการค้ากับจีหลี่เหลียนเคอสองครั้ง ทำให้สนิทชิดเชื้อกับซัพพลายเออร์เหล่านั้นยิ่งขึ้น ทุกครั้งที่ซัพพลายเออร์ส่งสินค้าของพวกเขามาให้ ก็จะส่งของแถมหรือของตัวอย่างให้บริษัทพวกเขาด้วย
เฝิงหยู่จะแบ่งสินค้าเหล่านั้นให้พนักงานของเขา ส่วนที่เหลือเขาจะส่งไปยังสถานีตำรวจ ถึงแม้ของขวัญเหล่านี้จะไม่แพงก็ตาม ส่วนใหญ่เป็นจำพวก ผลิตภัณฑ์อาหาร เช่น น้ำมัน ข้าว บุหรี่ ฯลฯ
ในยุคสมัยนี้คนส่วนใหญ่ก็ยากจน เมื่อนายตำรวจใหญ่ได้ของเหล่าจะก็จะให้นายตำรวจท่านอื่นเอาไปแบ่งๆกัน นายตำรวจใหญ่ก็จะได้หน้าด้วย
"เสี่ยวหลี่ เสี่ยวเฝิง ไม่ต้องกังวล ลองคิดดูดีดี ว่าเมื่อเร็วๆนี้มีปัญหาขัดแย้งกับใครบ้าง? เราจำเป็นต้องมีแนวทางในการสืบสวน " เจ้าหน้าที่ตำรวจเซี่ยวกล่าวกับหลี่ซื่อเฉียงที่ลุกลี้ลุกลน เขาได้รับของขวัญจากบริษัทการค้าไท่หัว เขาจึงรู้สึกอายที่สิ่งนั้นเกิดขึ้นกับ บริษัท
"ผมจะรู้ได้อย่างไร? พวกเราทำธุรกิจ เราก็ต้องสร้างมิตรเพื่อง่ายต่อธุรกิจ เจ้าหน้าที่เซี่ย ช่วยพาคนไปลาดตระเวนบริเวณนี้ได้หรือเปล่าครับ? คำขอของผมไม่มากเกินไปใช่ไหมครับ? " เฝิงหยู่กล่าว นี่ก็เพื่อป้องกันไม่ให้หลี่ซื่อเฉียงพูดอะไรเกี่ยวกับซ่งเสี่ยวเฟิง
ต่อให้พวกเขากล่าวถึงซ่งเสี่ยวเฟิง เจ้าหน้าที่เซี่ยก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าเข้าไปจัดการ อาจจะมีผลกระทบ ตีงูต้องตีให้ตายไม่งั้นงูจะแว้งกัดเอา ต้องจัดการไม่ให้มีโอกาสกลับมามีอำนาจอีก
"เรื่องนี้ ... เอาล่ะ ฉันจะเอากลับไปปรึกษากับคนอื่น ๆ " เจ้าหน้าที่เซี่ยกล่าว
เจ้าหน้าที่เซี่ยต้องการกลับเต็มที แต่เฝิงหยู่รั้งเขาเอาไว้: "เจ้าหน้าที่เซี่ย ผมยังมีคำขอเล็ก ๆจากคุณ เราขอป้ายจากตำรวจได้หรือเปล่าครับ? "
"ป้าย? เธอต้องการป้ายอะไร? สถานีตำรวจของเราไม่ได้ขายป้าย "เจ้าหน้าที่เซี่ยตอบอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย
เฝิงหยู่ถอนหายใจ ในอนาคต ในพื้นที่ครัวเรือนหรือธุรกิจที่ติดป้ายตำรวจซึ่งมีโลโก้ตำรวจและหมายเลขติดต่อที่ จะมีคนน้อยสร้างปัญหาให้ หลายคนจะคิดว่าธุรกิจนี้เป็นพันธมิตรกับตำรวจ
ตอนนี้ขอโลโก้ตำรวจจากพวกเขาอาจจะไม่เป็นจริง แต่ให้ทำป้ายขึ้นมา บนป้ายเขียนคำว่า: "พันธมิตรของตำรวจ ร่วมกันสร้างประเทศที่ปลอดภัย" คนที่เห็นจะต้องคิดว่าบริษัทนี้อยู่ภายใต้การคุ้มครองของหัวหน้าตำรวจบางคน คนที่ต้องการสร้างปัญหาคงได้แต่คิดแต่ไม่กล้าลงมือ
"เจ้าหน้าที่เซี่ยครับ มันก็เป็นเพียงป้ายธรรมดา เช่นเดียวกับยันต์ป้องกันภัย เพื่อไม่ให้มีคนสร้างปัญหาให้กับเรา โอ้ใช่ อากาศร้อนๆแบบนี้ ผมได้เตรียมยี่ห้อเฟิงหยู่ไว้ให้สถานีของคุณ 50 เครื่อง เพื่อปรับปรุงสภาพแวดล้อมการทำงานของคุณ " เฝิงหยู่อธิบาย
"แหม ไม่ต้องก็ได้" เจ้าหน้าที่เซี่ยยิ้มหน้าบาน สำนักงานของเขายังไม่มีพัดลมเลย และงบประมาณของพวกเขาก็มีจำกัด
"โอ่วว ...... เราเป็นพันธมิตรกับตำรวจและเรากำลังสร้างประเทศที่ปลอดภัยขึ้นด้วยกัน นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำ " เฝิงหยู่กล่าว
หลังจากเจ้าหน้าที่เจ้าหน้าที่เซี่ยกลับไปแล้ว เฝิงหยู่บอกหลี่ซื่อเฉียง แม้ว่าเขาจะดึงหัวหน้าตำรวจมาเป็นพวกได้แล้ว แต่พวกเขาก็ต้องดึงคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเจ้าหน้าที่เซี่ยมาเป็นพวกด้วย โดยเฉพาะเจ้าหน้าที่ลาดตระเวน พวกเราควรให้ "เบี้ยเลี้ยงกะดึก" ในระหว่างการลาดตระเวนตอนกลางคืนให้เชิญพวกเขามากินมาดื่มที่นี่ เพื่อให้ซ่งเหล่าซื่อเข้าใจผิดคิดว่าบริษัทพวกเขามีสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับตำรวจ! หลังจากนั้น พวกเขาจะใช้เจ้าหน้าที่เซี่ยเป็นบันไดไปสร้างความสัมพันธ์กับเจ้าหน้าที่ระดับสูงยิ่งขึ้น
หลังจากจัดการเรื่องเจ้าหน้าที่เซี่ยจบ อู๋จื้อกางและพนักงานอีกคนหนึ่งก็กลับมา พวกเขาทั้งสองขี่จักรยานกลับมา เหงื่อออกท่วม
"มากันแล้ว ผู้จัดการหลี่พูดว่าอะไรบ้าง" เฝิงหยู่ยังไม่ทันเปิดปากถาม หลี่ซื่อเฉียงก็ถามตัดหน้าแล้ว
"ผู้จัดการหลี่ไม่เต็มใจที่จะมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ แต่พวกเขายินดีที่จะให้ป้ายตามคำขอของผู้จัดการเฝิง อีกเดี๋ยวผมจะเอาป้ายไปแขวนไว้ ดูสิ นี่เป็นป้ายความร่วมมือของโรงงานผลิตเครื่องยนต์ แต่ผู้จัดการเฝิงครับ ป้ายนี้จะมีประโยชน์เหรอ? " อู๋จื้อกางชี้ไปที่ป้ายและถาม
เฝิงหยู่ยิ้มแย้ม กล่าวว่า "แน่นอนว่าป้ายหนึ่งป้ายอาจไม่เป็นประโยชน์ แต่ถ้าเรามีป้ายจำนวนมาก มันก็จะมีประโยชน์"
ป้ายหนึ่งป้ายเป็นตัวแทนสถานะคน ในอนาคตมีบริษัทต้องการได้รับการยอมรับจากหน่วยงานของรัฐเช่น 'ตัวแทนประชาชน', 'สมาชิกของคณะกรรมการรัฐบาลบางแห่ง' ฯลฯ สิ่งเหล่านี้ถือเป็นยันต์ป้องกันภัย มีเผื่อไว้ดีกว่าไม่มี
ตราบเท่าที่มีป้ายจากหน่วยงานรัฐบาลที่ประตูของพวกเขา จะมีผู้คนกล้ามาสร้างปัญหาให้กับพวกเขาน้อยลงไปอีก มีข้อดีอีกอย่างหนึ่งคือ ป้ายเหล่านี้จะแสดงให้เห็นว่าบริษัทไท่หัวมีเส้นสายจำนวนมาก ทำให้อำนาจต่อรองในการเจรจาธุรกิจมากยิ่งขึ้น
แต่เฝิงหยู่รู้สึกผิดหวังเมื่อได้ยินว่าโรงงานผลิตเครื่องยนต์ได้ปฏิเสธที่จะมาช่วยเขา สถานีไฟฟ้าพลังน้ำขนาดใหญ่เพิ่งเสร็จสิ้น โรงงานผลิตเครื่องยนต์เรียกเก็บเงินจำนวนมากจากการจ่ายไฟฟ้า โรงงานผลิตเครื่องยนต์จึงไม่ขาดแคลนเงินทุน ถ้าโรงงานผลิตเครื่องยนต์เต็มใจที่จะช่วยเฝิงหยู่แล้วไปติดต่อกับคนใหญ่ในรัฐบาลรู้เรื่องนี้ ซ่งเหล่าซื่อคงไม่กล้ากำเริบเสิบสานมากนัก แต่เฝิงหยู่ยังมีวิธีอื่นอีก เขาจะได้รับยันต์ป้องกันภัยอีกจากรัฐบาลเมือง
"หัวหน้าจาง? ผมรบกวนคุณหรือเปล่า " เฝิงหยู่ถาม
"อ่า ผู้จัดการเฝิง ไม่ได้รบกวนเลย ลมอะไรหอบเธอมาที่นี่ในวันนี้? จางรุ่ยเฉียงกระตือรือร้นเชิญเฝิงหยู่ให้เข้ามานั่งที่โซฟา
"หัวหน้าจาง, ผมมาที่นี่เพื่อแจ้งให้คุณทราบว่าผมจะปิดบริษัทการค้าของผม ผมต้องทำอะไรบ้างครับ? " เฝิงหยู่กล่าว
จางรุ่ยเฉียงรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง บริษัทการค้าไท่หัวเป็นหนึ่งในบริษัทที่แผนกของเขารับผิดชอบ สองวันก่อนหัวหน้ายังกล่าวชมเชยอยู่เลย เฉพาะในเดือนนี้บริษัทการค้านี้นำเข้าและส่งออกสินค้าที่มีมูลค่ามากกว่า 3 ล้านรูเบิล ทั้งแผนกตั้งใจที่จะทำให้ บริษัทการค้าไท่หัวเป็นตัวอย่างสำหรับบริษัทการค้ารายอื่น ๆ แล้วทำไมถึงต้องการปิดกิจการละ?
"ผู้จัดการเฝิง เกิดอะไรขึ้น? หรือคนรัสเซียนั่นโกงเธอเหรอ? " จางรุ่ยเฉียงถามอย่างกังวล
“เปล่าครับ คนรัสเซียนั่นไม่มีทางทำเช่นนั้น พูดตามตรง บริษัทของผมมีผลกำไรถือว่าดีทีเดียว แต่ผมไม่แน่ใจว่าไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจหรือเปล่า เมื่อวานนี้บริษัทของผมและสินค้าในคลังสินค้าถูกทุบทำลาย ตำรวจยังคงไม่พบผู้กระทำผิด แทนที่จะกังวลทั้งวันทั้งคืน ผมปิดกิจการไปเลยดีกว่า ผมกำลังเตรียมที่จะย้ายธุรกิจไปที่เมืองเสิน แม้ว่าจะยุ่งยากลำบาก แต่ก็ยังดีไปกว่านี้” เฝิงหยู่กล่าว
"ผู้จัดการเฝิง เมืองเสินค่อนข้างห่างจากสหภาพโซเวียต ไม่สะดวกเหมือนเมืองปิง นอกจากนี้ เธอจะต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้งที่นั่น เธอวางใจเถอะ ฉันจะโทรหาเจ้าหน้าที่จ้าว ของสถานีตำรวจ เพื่อให้เขาเพ่งเล็งเรื่องนี้เป็นพิเศษ จะไม่ปล่อยให้พวกอันธพาลทำร้ายเธอได้อีก " จางรุ่ยเฉียงกล่าว
"เอ่อ... ก็ได้ครับ จริงสิ คนจากสถานีตำรวจให้คำแนะนำมา ว่าการติดป้ายรางวัลจากรัฐบาลไว้ที่ประตูของฉันก็จะมีประสิทธิภาพมาก ฝ่ายการค้าต่างประเทศของคุณสามารถทำป้ายรางวัลให้ผมได้หรือเปล่า " เฝิงหยู่ถาม
จางลุ่ยเฉียงมองเฝิงหยู่อย่างมีนัยยะ นี้เป็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา? แต่ไม่เป็นไร. ป้ายรางวัลประเภทนี้พวกเขาก็เคยทำออกไม่น้อย นอกจากนี้เขาเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับกลุ่มอันตพาลในเมืองปิง ผู้บังคับบัญชาของเขาก็ตั้งใจให้เขารับผิดชอบการลงทุนในเมืองและส่งเสริมการค้าระหว่างประเทศ จางรุ่ยเฉียงจึงคิดอยากจะจัดการกลุ่มแก๊งอันตพาลเหล่านี้ไปนานแล้ว
"ตกลง ฉันจะให้คนของฉันทำให้ แล้วส่งไปให้ทีหลัง ในอนาคตหากผู้จัดการเฝิง ต้องการหาซื้อสินค้าอะไร ก็มาสนับสนุนรัฐวิสาหกิจของเราด้วย " จางรุ่ยเฉียงกล่าว
"แน่นอนครับ ขอบคุณหัวหน้าจางครับ " เฝิงหยู่ตอบ
ทั้งสองได้พูดคุยกับอีกหลายประโยค หัวหน้าจางยื่นเงื่อนไขอีกข้อ ซึ่งเฝิงหยู่ก็ตอบตกลงอย่างเต็มใจ
หลังจากออกจากกรมการค้าต่างประเทศ เฝิงหยู่ก็รู้สึกสดชื่น มียันต์ป้องกันภัยมากมายขนาดนี้ ซ่งเสี่ยวเฟิงคงจะไม่กล้าที่จะแตะต้องบริษัทการค้าไท่หัว อีกครั้งอย่างแน่นอน! และอีกไม่กี่วัน ฉันสะส่งแกเข้าตาราง!