บทที่ 59 โอกาสในการสร้างปัญหา (อ่านฟรี)

 

 

เฝิงหยู่บอกให้ทุกคนอย่าออกไปเที่ยวเล่นตามอำเภอใจในช่วงเวลานี้ ถ้าพวกเขาไม่มีอะไรจะทำก็อยู่ในบริษัทหรือที่บ้าน พนักงานของเขาเป็นสมาชิกของโรงงานผลิตเครื่องยนต์ และพักอยู่ที่หอพักของโรงงาน ซ่งเหล่าซื่อคงไม่กล้าที่จะไปที่สร้างปัญหาให้  ที่นั่นมียามรักษาความปลอดภัย และยังมีเด็กหนุ่มผู้ว่างงานเกือบร้อยคนที่อาศัยอยู่ที่นั่น  เมื่อมีการต่อสู้ แต่ละคนคงสู้อย่างไม่คิดชีวิต นอกจากนี้ ที่โรงงานยังผลิตสินค้าสำหรับทหาร จึงมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับทหารเป็นอย่างดี ซ่งเหล่าซื่อคงไม่กล้าบุกถ้ำเสือ

 

เฝิงหยู่ก็กลับไปที่ห้องของเขาในเมืองเพื่อหลีกเลี่ยงการแก้แค้นของซ่งเสี่ยวเฟิง เฝิงหยู่เชื่อว่าหวังขาเป๋จะเริ่มต้นสงครามเร็ว ๆ นี้

 

เมื่อถึงเวลานั้น เฝิงหยู่จะหาวิธีทำให้เรื่องนี้ขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์ เพื่อให้เจ้าหน้าที่ระดับสูงนั่งไม่ติดจนต้องออกหน้ามาจัดการ คนเหล่านั้นเหิมเกริมได้อีกไม่นานหรอก

 

หลังจากที่จัดการจนคางคกพิการ หวังขาเป๋ยังไม่พอใจ เขารอคอยอีกหนึ่งวัน ด้วยคิดว่าซ่งเหล่าซื่อจะส่งคนมาเจรจา  แต่อีกฝ่ายไม่เคลื่อนไหว หรือจะให้เรื่องจบไปทั้งอย่างนี้?

 

อันที่จริงซ่งเหล่าซื่อยังไม่ทราบเรื่องที่เกิดขึ้น ซ่งเสี่ยวเฟิงปิดเรื่องนี้ไว้ คางคกติดตามซ่งเสี่ยวเฟิงตลอดเวลานี้ และถ้าซ่งเสี่ยวเฟิงไม่ได้รายงานเรื่องนี้ ซ่งเหล่าซื่อจะไม่มีวันรับรู้

 

ซ่งเหล่าซื่อไม่ใช่คนถ่อมตัว เมื่อปีที่แล้ว เขาสร้างวิลล่าขนาดใหญ่ในมณฑลเจียงเป่ย วิลล่ามีพื้นที่ใช้สอยมากกว่า 1,000 ตารางเมตร ค่าก่อสร้างเพียงอย่างเดียวเกินกว่า 5 ล้านหยวน ด้านในมีห้องเต้นรำ บาร์ดื่มเหล้า ห้องซาวน่า ห้องหมากรุก ห้องออกกำลังกาย ฯลฯ เมื่อรวมค่าใช้จ่ายในการตกแต่ง มูลค่าของที่นี่เรียกได้ว่ามหาศาล

 

วันนี้ซ่งเหล่าซื่อกำลังเล่นไพ่นกกระจอกกับสหายคนอื่นๆ แต่ละคนเป็นหัวโจกใหญ่จากจมณฑลต่างๆ กำลังเล่นกันอย่างสนุก ก็มีคนเข้ามาในห้อง

 

ซ่งเหล่าเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นหลานชายของเขาเดินเข้ามาในห้อง

 

"เสี่ยวเฟิง มาหาลุงหน่อย" ซ่งเสี่ยวเฟิงกวักมือเรียก

 

ซ่งเสี่ยวเฟิงเดินมาทักทายเพื่อนของซ่งเหล่าซื่อด้วยความเชื่อฟัง แล้วไปยืนอยู่ข้างหลังซ่งเหล่าซื่อ แค่มองปราดเดียวซ่งเหล่าซื่อก็รู้ว่าซ่งเสี่ยวเฟิงมีอะไรที่จะบอกเขา

 

" กวานเจิ้ง มาเล่นแทนข้า ข้าจะไปห้องน้ำ "  ซ่งเหล่าซื่อพูดกับคนที่ยืนขวามือของเขา

 

คนๆนั้นนั่งลงที่โต๊ะเล่นไพ่นกกระจอกแทน ในขณะที่ซ่งเหล่าซื่อออกจากห้องพร้อมซ่งเสี่ยวเฟิง

 

"เสี่ยวเฟิง มีอะไร วันนี้สหายมากมายมาหาลุง เธอควรจะยินดีสิ "  ซ่งเหล่าซื่อกล่าว

 

ซ่งเหล่าซื่อภาคภูมิมาก คนเหล่านี้มาหาเขาในวันนี้หมายความว่าพวกเขายอมรับว่าเขาเป็นหัวหน้าใหญ่ในมณฑลหลงเจียง อีกไม่นานเขาจะได้นั่งตำแหน่งนี้อย่างมั่นคง ทั้งหวังขาเป๋ ทั้งเฮียเคอยังต้องศิโรราบให้

 

"ลุงซื่อ วันนี้มีคนหักขาของเจ้าคางคก" ซ่งเสี่ยวเฟิงกล่าว

 

"คางคก? เจ้าคนที่ติดตามหลานคนนั้น? ฝีมือใคร? " สีหน้าของซ่งเหล่าซื่อเปลี่ยนไป ไม่สำคัญว่าคางคกจะถูกหรือผิด แต่คางคกเป็นสมาชิกคนหนึ่งของกลุ่ม ใครที่กล้าหักขาของเขา ก็หมายความว่าหยามหน้าเขา

 

คนที่ไม่ไว้หน้าเขา ต้องให้บทเรียนจนเข็ดหลาบ!

 

"คือ.. หวังขาเป๋" ซ่งเสี่ยวเฟิงกล่าว

 

"หวังขาเป๋?" ซ่งเหล่าซื่อจุดบุหรี่ หวังขาเป๋เองก็เป็นคนไร้ความปรานี แต่ครั้งล่าสุดพวกเขาทั้งสองได้ตกลงกันว่าจะไม่เข้ามาแทรกแซงธุรกิจของกันและกัน จะไม่วนน้ำให้ขุ่น หวังขาเป๋จะไม่มาแย่งชิงตำแหน่งพี่ใหญ่กับเขา แต่ทำไมหวังขาเป๋ต้องหักขาของเจ้าคางคก?

 

ซ่งเสี่ยวเฟิงอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ซ่งเหล่าซื่อฟัง  เขาใส่สีตีไข่ว่าคางคกเข้าไปถิ่นของหวังขาเป๋เพื่อช่วยให้เขาซื้อรถ แต่หวังขาเป๋คิดว่าเขารุกล้ำเขตจึงหักขาทั้งสองข้างโดยไม่ฟังคำอธิบาย คางคกกล่าวว่ามันเป็นความเข้าใจผิด ทั้งยังบอกว่าเป็นคนของซ่งเหล่าซื่อ แต่หวังขาเป๋ไม่ได้สนใจเลยสักนิด

 

ซ่งเหล่าซื่อหรี่ตาลง คายบุหรี่ออกมาบี้ดับในที่เขี่ยบุหรี่: " ก็หมายความว่า หวังขาเป๋ต้องการเริ่มทำสงคราม? หึ ต้องเป็นเพราะรู้ว่านายใหญ่จากเมืองต่างๆเหล่านี้มาเยี่ยมลุงในวันนี้ เจ้านั่นจึงไม่สบอารมณ์ "

 

เวลาช่างบังเอิญ ทำให้ซ่งเหล่าซื่อเข้าใจผิด

 

อันที่จริง หวังขาเป๋รู้ดีว่าคนเหล่านี้จะมาเยี่ยมซ่งเหล่าซื่อในวันนี้ แต่เขาไม่สนใจ ธุรกิจของหวังขาเป๋ส่วนใหญ่อยู่ที่เมืองปิง เขาจึงไม่สนใจเมืองอื่นๆ นอกจากนี้เขายังไม่มีความตั้งใจที่จะขยายอาณาเขตไปยังเมืองอื่น ๆ

 

เขาไม่เหมือนกับซ่งเหล่าซื่อที่ทำธุรกิจก่อสร้างและรื้อถอน  ซ่งเหล่าซื่อต้องการขยายธุรกิจไปทั่วมณฑลและไปยังมณฑลอื่นๆอย่างช้าๆ ดังนั้นซ่งเหล่าซื่อจึงต้องมีชื่อดังกระฉ่อน เพื่อขยายอาณาเขตไปยังมณฑลอื่น ๆได้ง่ายดาย

 

ซ่งเหล่าซื่อรู้ว่าหวังขาเป๋ไม่พอใจเขา ถึงแม้ว่าอิทธิพลของซ่งเหล่าซื่อจะมากกว่าหวังขาเป๋ แต่เขาก็ไม่สามารถกำจัดเสี้ยนหนามอย่างหวังขาเป๋ได้ ข้าราชการระดับสุงที่หนุนหลังเขาตำแหน่งก็ใหญ่กว่า แต่พวกเขาคงไม่ออกหน้ามาจัดการให้แน่ ถ้าเขาขอให้คนใหญ่คนโตไปจัดการหวังขาเป๋ เขาจะเสียความเคารพต่อผู้อื่น

 

ซ่งเหล่าซื่อเพิ่งจะตกลงกับเฮียเคอ จึงคิดว่าตำแหน่งนายใหญ่อันดับหนึ่งแห่งมณฑลหลงเจียงเป็นของเขาอย่างมั่นคงแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าหวังขาเป๋จะสร้างปัญหาให้กับเขาในช่วงเวลาที่นายใหญ่จากเมืองอื่นมาเยี่ยมเขา

 

ถ้านายใหญ่จากเมืองอื่นรู้ว่าเขาไม่ได้ครองแถบนี้ทั้งหมด พวกเขาก็จะไม่ยอมรับสถานะนายใหญ่อันดับหนึ่งของเขา

 

ซ่งเหล่าซื่อยกยอตัวเองว่าที่ที่เชิดหน้าชูตาของเมืองปิง ผู้คนต่างหวั่นเกรง เขายังตั้งใจว่าในอนาคตจะรับตำแหน่งในรัฐบาล

 

แต่ตอนนี้ หวางขาเป๋ราวกับมาตบหน้าเขา จะปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้ ความแค้นนี้ ต้องชำระ!

 

"ลุงรู้แล้ว หลานกลับไปก่อน ลุงจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้จบเช่นนี้ ความแค้นนี้ ลุงจะชำระแทนหลานเอง" ซ่งเหล่าซื่อกล่าว

 

ซ่งเหสี่ยวเฟิงกล่าวว่า "ขอบคุณครับ ลุงซื่อ"

 

" ไม่ต้องขอบอกขอบใจลุงหรอก อีกเดี๋ยวก็ไปดื่มเป็นเพื่อนลุงๆที่อยู่ข้างในสักจอกสองจอก ในอนาคตเธออาจต้องการความช่วยเหลืออะไรจากพวกเขา " ซ่งเหล่าซื่อกล่าว

 

คืนนั้นหลังจากที่ซ่งเสี่ยวเฟิงดื่มจนเมามาย เขาก็สั่งให้คนของเขาไปทำลายบริษัทการค้าไท่หัว เขาไม่กล้าเข้าไปแทรกแซงประเด็นระหว่างซ่งเหล่าซื่อและหวังขาเป๋ แต่เขาสามารถระบายความโกรธกับบริษัทการค้ารายเล็กๆได้

.....

 

"อะไรนะ? บริษัทถูกทุบ? อย่าลนลาน เราจะแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม พี่หลี่ พี่ไปแจ้งตำรวจ เราเคยส่งของขวัญไปยังสถานีตำรวจแล้ว เมื่อเกิดเรื่องพวกเขาจะต้องออกหน้ามาช่วย เราไม่ขอให้พวกเขาจับคนที่ทำลายบริษัท แต่ให้ช่วยปกป้องเราจากเหตุการณ์เช่นนี้ที่อาจเกิดในอนาคต ให้เงินสนับสนุนเป็นสินจำใจเพิ่มสักหน่อย ต้องให้พวกเขาให้ความร่วมมือ

 

แล้วให้อู๋จื้อกางไปหาผู้จัดการโรงงานผลิตเครื่องยนต์ ให้เขาแจ้งว่าว่าความร่วมมือระหว่างบริษัทการค้าไท่หัวและโรงงานผลิตเครื่องยนต์ต้องสิ้นสุด เนื่องจากบริษัทของเราถูกทุบทำลาย และเราจะปิดกิจการของเรา โรงงานผลิตเครื่องยนต์ยังคงมีอำนาจอยู่ในเมืองปิง ถ้ารัฐบาลเพ่งเล็งเรื่องนี้ ซ่งเหล่าซื่อจะไม่กล้าสร้างปัญหาให้กับโรงงาน

 

แล้วให้ซุนเหลียงมาที่บ้านของฉัน ฉันและเขาจะไปหาหวังขาเป๋ และขอให้หวังขาเป๋จัดการกับซ่งเหล่าซื่อ พวกเราดักไว้สามทาง จะดูสิ  ซ่งเหล่าซื่อจะทำอะไรเราได้บ้าง! โอ้ใช่ เราจำเป็นต้องสร้างฉากในคลังสินค้า เอาขวดเปล่าเหล่านั้นขว้างทั่วคลังสินค้า และทำให้คลังสินค้ามีสภาพย่ำแย่กว่าเดิม " เฝิงหยู่สั่ง

 

เฝิงหยู่และซุนเหลียงไปร้านบันเทิง7-8ร้าน จึงจะได้พบหวังขาเป๋ที่อาบอบนวด หวังขาเป๋กำลังเดินออกมาพอดี

 

"ป๋าไม้ตะพด  ผมมาหาป๋าวันนี้เพื่อขอความช่วยเหลือจากป๋า" เฝิงหยู่กล่าวด้วยท่าทางเศร้าสร้อย

 

หวังขาเป๋คุ่นคิดสักพักแล้วกล่าวว่า " เธอคือเสี่ยวฝิงที่เปิดบริษัทการค้าในคลังสินค้าใช่ไหม? เกิดอะไรขึ้น? มีคนสร้างปัญหาให้กับ บริษัท ของเธอหรือ? "

 

หวังขาเป๋รู้สึกประหลาดใจ เมื่อวานนี้เขาได้สั่งให้คนของเขาว่าอย่าเอิกเกริก ไม่สร้างปัญหาที่ไม่จำเป็น แต่เกิดอะไรขึ้น ใครกันที่ท้าทายเขา?

 

"ป๋าไม้ตะพด ผมเตรียมอั่งเปา 100,000 หยวนมาให้ ได้โปรดช่วยผมพูดคุยกับป๋าซ่งว่า เราไม่ได้ทำอะไรกับคางคก ไม่มีเหตุผลอะไรที่พวกเขาจะทำลายคลังสินค้าบริษัทของเรา " เฝิงหยู่กล่าว

 

'เธอพูดอะไร? ไอ้หนูซ่งเสียวเฟิงนั่นกล้าส่งคนของมันถูกทุบทำลายบริษัทของเธอหรือ” หวังขาเป๋โกรธจนตัวสั่น ซ่งเสี่ยวเฟิงไม่คิดจะมาขอโทษเขา ก็ยังกล้ามาสร้างปัญหาในถิ่นของเขา? ซึ่งหมายถึงการประกาศสงครามกับเขา!

 

"ใช่ครับ พังเละไม่เป็นท่า สินค้าทั้งหมดในคลังสินค้าถูกทำลาย ป๋าไม้ตะพด ผมคงไม่สามารถดำเนินธุรกิจต่อได้”  เฝิงหยู่กล่าว เขาหยิบซองแดงที่มีเงิน 100,000 หยวนขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ และดันมันไปทางหวังขาเป๋

 

หวังขาเป๋กลับดันซองเงินกลับไป ถ้าเขายอมรับ 100,000 ล้านหยวนนี้ก็จะขัดต่อกฎที่เขากำหนด แล้วติดตามของเขาจะยังเคารพเขาอีกหรือ?

"เธอเอาเงินนี้กลับไป ป๋าสัญญาว่าฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้เธอ!" หวังขาเป๋กล่าว