ตอนที่ 7: พรสวรรค์
ตอนที่ 7: พรสวรรค์
ห้องรับแขกของโบสถ์กำลังยุ่งเหยิง ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะกวาดลงบนพื้น
หมาป่าขลุ่ยกำลังนอนอยู่บนโต๊ะครึ่งบนเปลือยเปล่า แสงเทียนส่องให้เห็นแผลที่รอบเอวของเขา ผิวรอบ ๆ แผลซีด แสดงให้เห็นว่าเลือดสูญเสียมากแค่ไหน บาดแผลนั้นเรียบราวกับกระจกคล้ายโดนมีดโกนตัดผ่านจากเอวไปที่อก มีส่วนหนึ่งเผยให้เห็นกระดูก
บาทหลวงได้เทเหล้าครึ่งขวดลงบนแผลของหมาป่าขลุ่ย เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด บาทหลวงชุบเข็มให้ร้อนด้วยเทียนจนปลายเป็นสีแดง เขาหยิบเข็มและเริ่มเย็บแผล
เขาสังเกตเห็นว่าลูกตาดำของหมาป่าขลุ่ยเริ่มขยายตัว "นี่คุณเสพยามาหรอ?"
"ฉันจะทนความเจ็บนี้ไม่ไหวหากฉันไม่ใช้มัน" หมาป่าขลุ่ยกล่าวด้วยหน้าตาบิดเบี้ยว "ฉันใช้แมนดาร่าเพียงครึ่งเดียว เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดฉันจะไม่ได้ติดยาเสพติด ท่านไม่ต้องกังวล ว่าแต่ท่านไม่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ดีกว่านี้เลยหรอ?
หลวงพ่อบานตอบอย่างไม่เห็นใจ "ไม่มีเจล ไม่มีอุปกรณ์ถ่ายเลือดและไม่มีโคมไฟ แต่ผมยังสามารถเย็บแผลของคุณได้"
เมื่อเริ่มเย็บตะเข็บอีกอันหนึ่ง หมาป่ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด หลวงพ่อคิดว่าเสียงร้องของเขาเหมือนกันเสียงหมาของเย่วซิงหยวน
ใบหน้าหมาป่าขลุ่ยกำลังกระตุก "หลวงพ่อทำไมท่านไม่ฮิลเพื่อรักษาบาดแผลให้ผม?"
"ฉันเป็นเพียงบาทหลวงธรรมดา มีเพียงนักบวชที่มีความชำนาญในการประสานเสียงเท่านั้นที่ทำได้" เมื่อตอบคำถามเสร็จแล้วหลวงพ่อก็แทงเขาด้วยเข็มอีกครั้งและหมาป่าก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทันที
"คุณช่วยหาให้ผมสักคนได้ไหม?" หมาป่าอ้อนวอน
"คนที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างออกไปสองร้อยไมล์" หลวงพ่อบานกล่าวอย่างสงบ "ฉันเป็นนักบวชเพียงคนเดียวในเมืองดังนั้นคุณลืมมันไปได้เลย"
"ที่แนวหน้าของสงครามเป็นอย่างไร?" หลวงพ่อถาม
"ยังไม่ดีเท่าที่ควร แต่เรายังคงรักษาตำแหน่งไว้ได้ นี่แทบจะเป็นประวัติศาสตร์เลย เพราะสงครามนี้ได้เกิดขึ้นมานับร้อยปีแล้วและดูเหมือนว่ามันคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ"
เขาหายใจเข้า "ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายกำลังเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู่ ผู้นำคนใหม่" โชแปง "ได้มาถึงแนวหน้าแล้ว และ" บราห์ม "ผู้นำคนใหม่ที่ตัวแทนประเทศที่เป็นกลางกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมร่างสนธิสัญญา แต่ตอนนี้มันยังไม่มีผลใด ๆเกิดขึ้นในเร็วๆนี้ "
หลวงพ่อบานฟัง แต่ไม่ได้ถามอีก เขาพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ว่า "มันควรเป็นเช่นนั้น ... "
หมาป่าขลุ่ยรู้สึกรำคาญเพราะเขาได้เพียงคำตอบสั้นๆจากเรื่องที่เขาเล่าไปมากมาย
หลวงพ่อบานหยุดเย็บแผลและใช้แหนบคีบเอาเศษเหล็กบางๆออกจากแผล โลหะมีขอบที่คมและบางเหมือนกระดาษ มันติดอยู่ที่กระดูกและเป็นการยากที่จะมันออกมา
"มันเกิดขึ้นได้ยังไง?"
"มันเป็นเพราะนักดนตรีแห่งความมืด" หมาป่าขลุ่ยยิ้มและพูดว่า "ฉันบังเอิญเจอกับเขาระหว่างทางที่มาที่นี่ เป็นเป็นได้ว่าจะเป็นหนึ่งในพวกนับถือซาตาน ฉันไม่ได้ระวังตัวให้มากพอ ฉันจึงโดนลอบโจมตี”
"คุณคิดว่าน่าจะเป็น Hyakume"
"เขาอยู่ตัวคนเดียว ฉันได้ยินเพียงเสียงของคาริเนต ฉันจึงไม่ได้หนีไป" หมาป่าขลุ่ยสูดลมหายใจอีก "ฉันจำเพลงนั้นได้"
เขาหลับตาลง เหมือนกับว่าเขากำลังย้อนเวลากลับไปยังที่นั้น มีหมอกหนาทึบทำให้การมองเห็นเป็นศูนย์และมีหยดน้ำจำนวนนับล้านที่บินไปรอบ ๆ หยดน้ำเหมือนฝนตกหนัก บินไปตามจังหวะของเสียงเพลงที่แหลมคม ...
เป็นเพลงสำหรับเล่นคนเดียวเป็นบทประพันธ์เจ็ดสิบสี่เป็นการขยายขอบเขตตามการแปรผันของ Krommer
หมาป่าขลุ่ยบดฟันของเขาและในที่สุดเขาก็จำได้จากบันทึกที่เคยเห็น "เขาเป็นศิลปินแห่งสายฝน"
__________________________________________________________________________________
"พลังศักดิ์สิทธิ์ด้วยฤทธิ์เดชของพระผู้เป็นเจ้า ในเวลาเช้านี้ ข้าพระองค์จะร้องเพลงกล่าวผ่านหมู่เมฆถึงความบริสุทธิ์สดใส"
หมาป่าขลุ่ยถูกปลุกให้ตื่นโดยเสียงเพลงสวดในโบสถ์ เขาเปิดตาและรู้สึกเจ็บปวดมากที่บาดแผล เขากระหายและหิวมาก ความรู้สึกมันแย่กว่าตอนที่กำลังจะตาย
"นายท่าน, คุณตื่นแล้วหรอ?"
ด้วยวิสัยทัศน์ที่อ่อนล้าของเขา เขาเห็นหนุ่มผมขาวยืนถือจานอาหารและน้ำ หมาป่าขลุ่ยไม่ได้ให้ความสนใจเด็กที่ขาวผมขาว ดวงตาของเขาจดจ่ออยู่กับอาหารเท่านั้น
หลังจากที่เขากินและดื่มจนเขาพอใจแล้ว เขานึกถึงการเดินทางที่ยากลำบาก เขามีความตั้งใจสูงเมื่อตอนที่เขาเริ่มเดินทาง หมาป่าขลุ่ยไม่เคยขอความช่วยเหลือจากใครนั่นเป็นสิ่งที่เขาภูมิใจ
"คนส่วนใหญ่ตระหนักดีว่าความผิดพลาดในอดีตของพวกเขามาจากสิ่งที่พวกเขาคิดว่าพวกเขาจะไม่เสียใจเมื่อทำลงไป แต่มันก็สายเกินไปตอนที่พวกเขาจะค้นพบมัน"
"แมกซ์เวลล์, การปลดปล่อยอิสรภาพ บทที่สอง" เด็กชายที่เงียบสงบกล่าวที่ข้างเตียงของเขา
"โอ้?" หมาป่าขลุ่ยตะลึงงันสักครู่แล้วก็ตระหนักถึงการปรากฏตัวของชายหนุ่มและก็รู้สึกอาย "อืม โทษทีคุณเคยอ่านหนังสือเล่มนั้นหรอ?"
"จากในห้องสมุด ผมเคยเห็นมันตอนกำลังคัดลอกหนังสือเล่มอื่น ๆ " เย่วซิงยิ้ม "ผมได้แต่มองไปที่หนังสือเล่มนั้น เนื้อหาส่วนใหญ่มันลึกซึ้งเกินกว่าความเข้าใจของผม"
หน้าหมาป่าขลุ่ยยิ้มแย้ม เขาจำได้ว่าเขาได้อ่านมันในช่วงปีสุดท้ายตอนเขากำลังอยู่ในโรงเรียน ภายใต้การควบคุมอย่างเข้มงวดจากครูของเขาและเขายังคงอ่านมันไม่จบ ...
"หลวงพ่อบอกว่าคุณต้องพักที่นี่สักระยะหนึ่ง ถ้าคุณเบื่อผมสามารถช่วยคุณหาหนังสือบางเล่มได้"
"ไม่ฉันไม่ชอบอ่านหนังสือ" หมาป่าขลุ่ยลูบหน้าผากของเขาด้วยความทุกข์ทรมานเล็กน้อย แต่ไม่ช้าก็สายตาของเขาจางขึ้น "คุณรู้วิธีรสะกดคำไหม?" เขาจับมือของเย่วซิงหยวนดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ "ช่วยฉันที หรือไม่ก็ปล่อยให้ฉันตาย!"
"ผมจะพยายามอย่างสุดความสามารถ"
หมาป่าขลุ่ยโบกมือให้ด้วยตื่นเต้นด้วยการยืดแขนทำให้แผลของเขาฉีก เขายังคงหัวเราะเยาะด้วยความเจ็บปวดและยิ้มได้ "อย่างที่คุณเห็นฉันแทบจะไม่สามารถยกนิ้วขึ้นได้คุณช่วยฉันเขียนจดหมายสองสามฉบับได้ไหม?"
เย่วซิงหยวนพยักหน้าเขาเตรียมกระดาษปากกาและฟังหมาป่าขลุ่ยพูด
หมาป่าขลุ่ยไอเล็กน้อยและก็มีรูปลักษณ์อ่อนโยนบนใบหน้าของเขา เขาพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า "ถึง Milina อันเป็นที่รักของฉัน แม่ดอกกุหลาบของฉัน ตอนนี้ฉันจากคุณมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว"
เมื่อหมาป่าขลุ่ยเริ่มพูด เย่วซิงสังเกตได้ถึงอาการหอบหืดของเขาแต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ เขาสะกดตัวอักษรที่เต็มไปด้วยคำรักหวานชื่นอย่างอ่อนล้าแบบภาษาอังกฤษราวๆสามพันคำ
ในที่สุดมันก็จบ!
"เอาล่ะต่อไปคนที่สอง" หมาป่าขลุ่ยกระพริบตาและมองหน้าเย่วซิงที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีเขียว "ถึง Eileen อันเป็นที่รักของฉัน แม่ดอกกุหลาบของฉัน ตอนนี้ฉันจากคุณมาเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว"
"รอสักครู่! นี่คือเนื้อหาเดียวกันกับจดหมายฉบับก่อน! Eileen และ Milina?" เย่วซิงหยวนงงงวย "คุณกำลังเดทสาวสองคนในเวลาเดียวกัน?"
"ไม่ ไม่ฉันเดทสาวสามคนในเวลาเดียวกัน."
เย่วซิงรู้สึกลังเลก่อนจะพูดว่า "คุณยอดเยี่ยมจริงๆ!"
หลังจากที่จดหมายทั้งสามฉบับเสร็จสิ้นเย่วซิงตระหนักว่าหมาป่าขลุ่ยยังคงไม่ให้เขาหยุด “ถึง เซบาสเตียนที่รักของฉัน ...”
"นี่คุณเดทกับผู้ชายด้วยหรอ?"
"นี่คือครูของฉัน!" ใบหน้าของหมาป่าเริ่มเขียวแต่เขาก็ตระหนักได้ว่าคำที่ใช้มันดูล่อแหลมเกินไป
"อ่า ลืมที่ผมพูดไปเถอะ"เย่วซิงรู้สึกอาย เขากลับไปเขียน
โชคดีที่คราวนี้จดหมายค่อนข้างสั้นเพียงไม่กี่คำเท่านั้น อย่างไรก็ตามแม้จะมีประสบการณ์ในการคัดลอกหนังสือมาหลายปีเย่วซิงก็รู้สึกโล่งใจเมื่อเขาทำเสร็จสิ้น
"เอาล่ะขอบคุณมากเพื่อนของฉัน" หมาป่าขลุ่ยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและตบไหล่ของเขา "ฉันยังไม่ได้ถามว่าคุณเป็น ... ?"
"เย่ว เย่วซิงหยวน"
"นายเป็นคนตะวันออกอย่างไม่ต้องสงสัยเลย" หมาป่าขลุ่ยมองไปที่ผมสีขาวของเขาพยักหน้าและพูดว่า "ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ฉันรู้สึกชื่นชอบคุณ ฉันจะพูดกับหลวงพ่อเรื่องคุณ"
"เพื่อผม?" เย่วซิงเอียงศีรษะของเขาและมองไปที่เขา "มันจะเกิดอะไรขึ้นกับผม?"
"เอ่อจริงด้วย" หมาป่าขลุ่ยคิดถึงใบหน้าอันเย็นชาของหลวงพ่อและรู้สึกหงุดหงิด "ฉันไม่มีทางที่จะตอบแทนคุณเลย หลวงพ่อเป็นคนจ่ายค่าเดินทางของฉันด้วยซ้ำ ตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่ยากจนกว่าฉัน ก็คืออาณาจักรแองโกลที่มีหนี้สินมากถึงหกสิบล้าน"
ด้วยคำพูดเหล่านั้นเย่วซิงหยวนหัวเราะ "คุณคงเป็นนักดนตรีผมคิดถูกต้องหรือไม่?" หมาป่าขลุ่ยตะลึงเขาพยายามที่จะนึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาพูด แต่ไม่มีอะไรแสดงให้เห็นถึงตัวตนของเขา
เย่วซิงดึงมือของเขาออกมาและชี้ไปที่ซองหนังที่อยู่บนหัวเตียงที่ซึ่งครึ่งหนึ่งเผยให้เห็นของขลุ่ยโลหะ แม้ว่ามันจะดูเรียบง่าย แต่ก็มีสร้างจากวัสดุหนาพิเศษซึ่งเห็นได้ชัดว่าราคาแพงมาก
"เยี่ยม คุณเดาได้ดี" หมาป่าขลุ่ยเอาขลุ่ยแกว่งไปแกว่งมาเป็นวงกลมแล้วกดหนึ่งในรูนิ้วของขลุ่ย "คุณรู้จักสิ่งนี้ไหม?"
เย่วซิงส่ายหัว "มันไม่ได้มีรูปร่างเหมือนขลุ่ยตะวันออกมันแตกต่างมากจากสิ่งที่ผมรู้"
"นี่เป็นเครื่องดนตรีจากบ้านเกิดของฉันมันไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก" เขามองขลุ่ย "มีคนบอกว่าขลุ่ยอันแรกถูกสร้างโดยชนเผ่าโบราณ Samnites 'เขาเรียกขลุ่ยนั้นว่า Nai' พวกเขาอาศัยอยู่ในทะเลทรายดังนั้นคุณจะได้ยินเสียงพายุทรายเมื่อคุณเล่นขลุ่ยนั้น "
เขาเห็นความคาดหมายในสายตาของชายหนุ่ม ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะ เขาจับขลุ่ยแนวตั้งไปที่ริมฝีปากของเขาเคาะนิ้วและเล่นโน้ตง่ายๆ มีเสียงใสและบริสุทธิ์
ในขณะนั้นเสียงดังตามปกติได้หายไปหมดทั้งลมเสียงน้ำรอยเท้าที่ห่างไกลและแม้แต่การหายใจของตัวเองก็ได้เงียบลง
ตามด้วยเสียงของโน้ตดนตรีราวกับลมพัดมาจากถ้ำลึกเสียงของความรกร้าง เหมือนการสั่นของใบไม้แห้งในกระแสลมเช่นแรงเสียดทานจากการสัมผัสของเหล็กและเสียงกรวดที่กำลังเด้งรอบ ๆ ห้องจากนั้นก็กระจายไปโดยไม่มีร่องรอย
เบื้องหน้าเย่วซิง ฝุ่นเงินได้โผล่ออกมาจากอากาศบาง ๆ ซึ่งมันรวมตัวกันเป็นเงาของหมาป่า หมาป่าเหลือบมองไปที่เย่วซิง ดูเหมือนฝุ่นมันจะมีจิตวิญญาณของตัวเอง มันเดินทางไปมาพร้อมกับเสียงเบาๆและหายตัวไปในสายลม ทันใดนั้นทุกอย่างก็จบลงเหมือนภาพลวงตา ความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง
หมาป่าขลุ่ยไอเบา ๆ เขาเจ็บแผลอีกครั้งและต้องหายใจลึก ๆ สักสองสามครั้ง
ข้างๆเขาเด็กหนุ่มผมขาวกำลังคว้าจับอากาศ ดูเหมือนเขาจะมองหาว่าหมาป่าเงินถูกซ่อนไว้ที่ไหน เขายิ้มออกมา รอยยิ้มของเขามีความหวังและความพึงพอใจ
"มันเยี่ยมมาก" เย่วซิงกระซิบ
"คุณอยากเป็นนักดนตรี?" หมาป่าขลุ่ยก็เข้าใจ ในขณะที่เขาถามออกไป แต่เขาก็เสียใจ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมหลวงพ่อบานจึงขอให้เย่วซิงหยวนมาดูแลเขา หลวงพ่อคงไม่ต้องการให้ผมให้ความหวังกับเย่วซิงแต่เขาต้องการให้หมาป่าขลุ่ยทำลายมัน
"ใช่." เย่วซิงตอบและถามด้วยความหวัง "คุณคิดว่าเป็นไปได้ไหม?
หมาป่าขลุ่ยครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานานจนกระทั่งเขาค่อย ๆ ส่ายหัว "ขอโทษด้วย" หมาป่าขลุ่ยลดศีรษะลงเปลดวงตาของเขาไม่ต้องการเห็นรูปลักษณ์ที่ผิดหวังของชายหนุ่ม "คุณไม่มีพรสวรรค์”
