ตอนที่ 136 ข้อมูลของฟาง เวิ่น

ฟาง เวิ่น พักอยู่ที่ห้อง1801ในตึกตรงข้าม หลิน ฮวงสามารถหาห้องเขาได้ง่าย แม้ว่าตอนนี้พวกเขาควรจะฝึกอยู่ก็จาม พวกเขาก็ยังได้รับอนุญาติให้อยู่ภายในพื้นที่อาศัยได้แต่ห้ามออกไป แม้ว่าหอพักจะไม่มีลิฟต์ มันก็ยังคงเป็นเรื่องง่ายสำหรับหลิน ฮวงทีจะขึ้นไปชั้น18

ขณะที่เดินอยู่บนทางเดิน เขาก็สังเกตเห็นประตูที่เปิดอยู่ของฟาง เวิ่น

 

“โชคดีจริง เขาอยู่นี่”

 

เมื่อหลิน ฮวงกำลังจะเดินไปที่ห้องเขา เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิง ไม่ใช่หนึ่ง แต่เป็นสองเสียง  หลิน ฮวงไม่คิดว่าฟาง เวิ่น จะทำเรื่องอย่างว่าอยู่

“นั่นใครนะ?!”บางคนตะโกนมาจากห้อง ฟาง เวิ่นเดินออกมาด้วยเสื้อคลุมสีขาว มันค่อนข้างน่าอายแต่หลิน ฮวงก็หันหน้าหนีและโบกมือให้เขา“ไง สวัสดี....”

“หลิน ฮวง?”ฟาง เวิ่นไม่คิดว่าเขาจะมาหา แต่เขาก็ต้องการคุยกับหลิน ฮวงเช่นกัน“รอเดี๋ยวนะ ให้ฉันได้ทำความสะอาดก่อน”

“ไม่เป็นไร นายดูยุ่งๆนะ ฉันจะมาหาพรุ่งนี้ละกัน”หลิน ฮวงรู้ว่าเขามาขัดขวางความสนุก

“ไม่เป็นไร ฉันสามารถทำได้ทุกเมื่อที่ฉันต้องการ นายสำคัญกว่า ให้เวลาฉันสักสองสามนาที”จากนั้น ฟาง เวิ่นก็เดินกลับไปที่ห้องเขา

 

อึดใจต่อมา สาวร่างสูงหุ่นเพรียวก็พรวดพราดออกจากห้องนอนเขาด้วยชุดนอนและจากไป ฟาง เวิ่น แต่งตัวอย่างเรียบร้อยและพยักหน้าให้หลิน ฮวง“เข้ามาได้แล้วๆ”

หลิน ฮวงตกใจกับขนาดและการตกแต่งห้อง“ห้องของนายมันใหญ่และหรูมาก!”

“ฉันออกแบบมันเอง หากนายต้องการ ฉันเชื่อว่าผู้ดูแลก็จะทำให้นายเช่นกัน”ฟาง เวิ่นรู้ดีว่าหลิน ฮวงต้องมีเบื้องหลังที่แข็งแกร่งคอยสนับสนุนเขา

“นั่นไม่จำเน ฉันจะไม่อยู่ที่นี่นานนัก”หลิน ฮวงส่ายหัวและเดินตามฟาง เวิ่นไปในห้งอเขา

 

มีห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ ห้องนอน และห้องครัวในห้องของฟาง เวิ่น ห้องที่แบ่งออกเป็น4ส่วนมีขนาดใหญ่กว่าห้องทั่วไปถึง10เท่าและยังคงมีกลิ่นกายของหญิงสาวในห้องนั่งเล่น อย่างไรก็ตาม มันก็สะอาดจริงๆ อย่างน้อยหลิน ฮวงก็ไม่อาจเห็นคราบสกปรกหรือกองขยะเลย

 

“มา มา มานั่งนี่สิ”ฟาง เวิ่น กล่าวและชี้ไปที่โซฟา

 

หลิน ฮวงลังเลเพราะเขาไม่แน่ใจว่านั่นเป็นโซฟานอนที่ที่ฟาง เวิ่น ใช้เป็นที่นอนเล่นกับหญิงสาวก่อนหน้าหรือเปล่า

 

“ไม่ต้องกังวล วันนี้ฉันไม่ได้ทำมันที่โซฟา ฉันทำมันไปวันก่อนแต่ฉันมักจะให้คนมาทำความสะอาดเสมอ”ฟาง เวิ่นอธิบาย

หลิน ฮวงส่ายหัวขณะที่นั่งบนเก้าอี้ ฟาง เวิ่นไม่ได้พูดอะไรขณะที่นั่งลงบนโซฟา เขายิ้มให้หลิน ฮวง“น้องชายหลิน มีอะไรให้ฉันช่วยงั้นหรอ?”

“มันพึ่งจะเกิดขึ้น ฉันพึ่งรู้ตัวว่าของในแหวนเก็บของฉันหายไปเช้านี้ ฉันไม่อาจหามันพบในห้องฉัน ฉันคิดว่ามันต้องติดไปกับชุดของกง ซุนยี่เมื่อฉันค้นศพของเขาเมื่อวานนี้ แต่ทว่า ศพของเขาได้หายไปแล้ว ฉันรู้ว่านายต้องรู้มากกว่าฉัน ฉันอยากจะรู้ว่าพวกเขาจัดการกับศพยังไง?มีทางใดที่ฉันจะได้รับแหวนกลับมาไหม?”

“ฉันคิดว่ามันค่อนข้างยาก มีของมีค่าในแหวนงั้นหรือ?”ฟาง เวิ่น หลงเชื่อคำโกหกของหลิน ฮวง

“ไม่ใช่ของมีค่าหรอก ก็แค่อุปกรณ์และคริสตัลชีวิต อย่างไรก็ตาม มันคือของขวัญจากสาวคนนึง นี่จะทำให้เธอเสียใจ”สิ่งที่หลิน ฮวงกล่าวไม่ได้เป็นเรื่องโกหกโดยสิ้นเชิงเพราะเขาได้แหวนนั้นมาจากเล้ง เยวี่ยซิน

“อ่า....ของขวัญแห่งความรัก..”ฟาง เวิ่นล้อเลียน

“มีวิธีไหมที่ฉันจะได้รับมันคืน?”หลิน ฮวงยังคงถาม เขาไม่ต้องการให้ข้อมูลมากเกินไป

“ฉันไม่มีวิธี ฉันพนันได้เลยว่านายต้องไม่รู้ว่าพวกเขาจัดการกับศพยังไงที่นี่”จากนั้นฟาง เวิ่น ก็อธิบายกระบวนการนี้ให้หลิน ฮวงอย่างอดทน

“หากบางคนในค่ายฝึกตาย รถบรรทุกจะมารับศพไปในวันนั้นและโยนมันลงจากผาด้านนอกค่ายและมอนสเตอร์จะกินมัน พื้นที่นี้ถือเป็นสุสานอย่างแท้จริง เนื่องจากร่างของกง ซุนยี่ถูกเก็บไปตั้งแต่เมื่อวาน แหวนของนายเองก็คงจะถูกเจ้าหน้าที่เอาไปหรือไม่ก็อยู่ในท้องของมอนสเตอร์ไปแล้ว น้องชาย ไม่ว่าจะยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้หรอก”

“หากผู้หญิงที่มอบแหวนให้นายสำคัญกับนายจริงๆ ฉันก็มีความคิดดีๆอยู่ เมื่อนายออกไป ก็ไปหาซื้อแหวนที่ดูเหมือนกันสิ เอาให้ขนาดช่องเก็บของเหมือนกันไปเลย เธอจะไม่มีทางรู้แน่ๆ”ฟาง เวิ่นกล่าวกับหลิน ฮวง

“นั่นเป็นความคิดที่ดี”หลิน ฮวงพยักหน้า ฟาง เวิ่น รู้มากกว่าใครอื่น เขาแม้กระทั่งรู้ตำแหน่งที่แน่นอนของค่ายฝึก เขาได้รับข้อมูลสำคัญมาจากฟาง เวิ่น ถึงวิธีที่ค่ายจะจัดการกับศพ

“มันน่าสมเพชที่กง ซุนยี่ไม่ได้ถูกฝังอย่างเป็นพิธี”ฟาง เวิ่นถอนหายใจ“หากเขามีพื้นหลังเช่นเดียวกับเรา อย่างน้อยร่างของเขาก็คงจะไม่ถูกทิ้งขว้างราวกับขยะ”

หลิน ฮวงตกใจ จากนั้นเขาก็ถาม“การปฏิบัติจะต่างกันขึ้นอยู่กับภูมิหลังงั้นหรอ?”

“แน่นอน เหล่าคนที่มีภูมิหลังดีจะถูกเก็บศพไว้เพื่อส่งคืนให้ตระกูล ค่ายไม่ต้องการที่จะยั่วยุใคร การเก็บศพไว้เพื่อตระกูลหรือบุคคลที่ดูแลเป็นความปราถนาของพวกเขา พวกเขาอาจจะต้องการชันสูตรศพเพื่อหาเหตุผลที่แท้จริงของการตาย ถ้านั่นคือสิ่งที่พวกเขาต้องการ”หลิน ฮวงเป็นกังวลหลังจากได้ยินคำอธิบายของฟาง เวิ่น

 

“มีอะไรรึเปล่า นายดูไม่ค่อยดีเลย”ฟาง เวิ่น สังเกตเห็นท่าทางหงุดหงิดของหลิน ฮวง

“ฉันกินของเย็นไปเมื่อเช้านี้นะ ท้องของฉันจึงรู้สึกไม่ดี ฉันต้องกลับแล้ว”หลิน ฮวงโกหก

“หากนายไม่สามารถอั้นได้ นายจะใช้ห้องน้ำฉันก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไร ฉันจะกลับไปที่ห้องฉัน”หลิน ฮวงกล่าวคำลา

 

เขาขมวดคิ้วตลอดทางกลับห้องเขา หากเขาแกล้งตาย เขาก็จะหลบหนีออกจากค่ายได้ แต่ทว่า หน้าบากก็คงจะเก็บร่างของเขาไว้และแจ้งหง ซวง แม้ว่าเขาจะสามารถหลบหนีได้ก่อนหง ซวงจะกลับมา เธอก็จะรู้ว่าเขาแกล้งตายหากไร้ศพเขา เมื่อถึงตอนนั้น ปัญหาก็จะร้ายแรงกว่าเดิม นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ เขาต้องการจะหายไปและไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้ด้านหลัง

 

“ฉันควรจะทำยังไง?”หลิน ฮวงนั่งอยู่บนโถชักโครกและพึมพำ เนื่งจากเขาบอกฟาง เวิ่นว่าท้องเขาไม่ดี เขาจึงต้องแสร้งทำให้หน้าบากที่อาจจะเฝ้ามองเขาหลงเหลือ หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หลิน ฮวงก็ไม่อาจคิดอะไรได้ อย่างไรก็ตาม เขาก็นึกถึงขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้สะสมรางวัลสังหารข้ามขั้น10รางวัล

 

“ฉันควรจะไปฆ่ามอนสเตอร์เพื่อรับรางวัลข้ามขั้น10รางวัลของระดับทองแดงและหวังว่าฉันจะได้รับบางสิ่งที่ช่วยให้ฉันหลบหนีได้......”หลังจากทำความสะอาดตัวเขา จากนั้นเขาก็กดชักโครกและใส่กางเกง เขามุ่งหน้าไปที่หอคอยฝึกฝน เขาเดินเข้าไปยังประตูที่ว่างอยู่บนชั้น6 ครั้งนี้ เขาไม่ได้อัญเชิญไป่  เขากลับหยิบดาบระดับทองแดงขึ้นมาและเริ่มฆ่ามอนสเตอร์

 

ชั่วโมงต่อมา วงกลมพลังชีวิตสองวงก็ถูกใช้ จากนั้นเขาก็ออกจากห้องฝึกและเดินไปที่ชั้น7 มีมอนสเตอร์ระดับเงินขั้น1อยู่บนชั้น7 มันเป็นครั้งแรกที่เขามาเหยียบชั้นนี้ เขาเลือกห้องว่างและอัญเชิญไป่

 

“เสี่ยว เฮย ตัดการเชื่อมต่อกงล้อชีวิตของฉันกับไป่ชั่วคราว”

“กงล้อชีวิตได้ถูกตัดแล้ว”

 

เมื่อกงล้อชีวิตเขาถูกตัดการเชื่อมต่อ หลิน ฮวงก็จะไม่ได้รับพลังชีวิตจากไป่ มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ เขาได้ใช้พลังชีวิตเขาไปบนชั้น6เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเขามีพลังชีวิตที่เต็มและเกิดพิธีชะล้างดวงแสงขึ้น และยิ่งไปกว่านั้น เขาพึ่งจะทะลวงผ่านระดับทองแดงขึ้น3มาไม่นานและพลังชีวิตในร่างเขาก็ยังไม่เสถียร หากเขาได้รับพิธีชะล้างดวงแสงภายใต้เงื่อนไขดังกล่าว พลังชีวิตเขาอาจจะปั่นป่วนและอาจจะทำลายกงล้อชีวิตเขาหรือทำให้เขาตายได้

 

“ไป่ กันมอนสเตอร์ตัวอื่นออกไป ส่งมาให้ฉันทีละสองตัว”หลิน ฮวงสั่งไป่

 

เนื่องจากเขาอยู่ในระดับทองแดงขั้น3 เขาจึงสามารถรับมือกับมอนสเตอร์ระดับเงินขั้น1ได้ อย่างไรก็ตาม ที่นี่มันมีมอนสเตอร์มากเกินไป หากพวกมันทั้งหมดรุมโจมตีเขาทีเดียว เขาคงจะต้องวิ่งหนีไป นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเขาจึงต้องให้ไปจำกัดจำนวนมอนสเตอร์ ไป่พยักหน้าและกางปีกพลังโลหิต ยืนอยู่ตรงหน้าหลิน ฮวง ปีกคู่ของมันกลายเป็นเวที50เมตรขณะที่ปีกอื่นกลายเป็นเชือกสองเส้นที่ดึงกระชากมอนสเตอร์สองตัวเข้ามาในโดม

 

“เยี่ยมมาก!”

 

หลิน ฮวงไม่คิดว่าไป่จะสร้างเวทีต่อสู้ให้เขา เขาชูนิ้วโป้งให้ไป่ แหวนบนนิ้วกลางข้างขวาเปลี่ยนเป็นดาบระดับทอแดง เขายกดาบขึ้นและพุ่งเข้าใส่มอนสเตอร์ทั้งสองตัว.....