Vol.2 Ch. 8
Vol.2 Ch. 8
แสงระยิบระยับกระพริบ เส้นผมจากหัวของอลิซและเนียร์ก็ลอยขึ้นไปในอากาศ การฟันไม่ชัดเจนที่จริงมันไม่เห็นเลย! ดวงตามนุษย์มีข้อจำกัด และความเร็วฟันนี้เกินขีดจำกัดนั้นแล้ว ทั้งสองคนเปลี่ยนรูปลักษณ์ขณะเฝ้ามองผมร่วงหล่นลงไปที่พื้น พวกเขาไม่ได้ตรวจสอบการฟัน ถ้าคนโง่ต้องการที่จะใช้ชีวิตของพวกเขาสิ่งที่จะอยู่บนพื้นดินตอนนี้จะไม่เป็นเส้นผมของพวกเขา แต่หัวของพวกเขา
"ฝ่าบาท!!"
จักรพรรดินียืนอยู่ข้างหน้าพวกเขาและดาบของเธอ จากนั้นเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ มองไปที่ทั้งสองนั่งคุกเข่าอยู่ในความหวาดกลัวก่อนหน้าเธอและกล่าวว่า "คุณไม่ต้องแตะต้องลูกชายของฉัน! คุณไม่ได้ที่จะนำความปลอดภัยของเขาที่มีความเสี่ยง สิ่งใดที่ทำให้ความปลอดภัยของเขาอยู่ในความเสี่ยงต้องอยู่ห่างออกไป! เนียร์! ฉันเชื่อว่าฉันได้สั่งให้คุณปฏิบัติตามคำสั่งของเจ้าชายแล้ว! ทำไมคุณยังไม่ไป? "
เธอดึงดาบของเธอ !!
ดาบจักรพรรดินีไม่เคยวาดมาเกือบสิบปีได้รับการเผยแพร่เพื่อประโยชน์ของมนุษย์!
นั่นคือดาบอันเป็นที่รักของนางที่เธอใช้เมื่อเธอไปทำสงคราม การสะท้อนของดาบนั้นที่อยู่บนภูเขาที่เต็มไปด้วยหิมะบนที่ราบกว้างใหญ่บนผืนป่าในหุบเขาซึ่งปรากฏอยู่ในแถวหน้าของกองทัพไม่เคยหายไป ทหารทั้งหมดวางความเชื่อของพวกเขาไว้ในดาบเล่มนั้น ทหารไม่ถอยกลับไปเมื่อเห็นแสงที่เปล่งประกายของดาบเล่มนั้นแม้จะมีจำนวนมากกว่าหรือเมื่อเทียบเคียงกับเขาก็ตาม นับตั้งแต่อาณาจักรที่ปิดผนึกภูเขาแฟงมาทางใต้ ดาบของพระราชินีไม่เคยถูกเอาชักมานานนับสิบปี ทุกคนคิดว่าครั้งต่อไปที่ถูกดึงออกมาจะเป็นจุดเริ่มต้นของสงครามอันยิ่งใหญ่อีก ไม่มีใครคาดหวังดาบที่กำหนดชะตากรรมของประเทศที่จะฟันเพื่อเด็ก!
อลิซลดศีรษะลงและตะโกนว่า "องค์จักรพรรดินี!! อย่าหลงกลชายคนนั้น! นี่ไม่ใช่คุณ! ได้โปรดคืนสติ! "
"ฉันแปลกมากไหม? มันแปลกไหมที่ฉันอยากเป็นมารดาที่ดี?! "
เนียร์ยกหัวของเธอขึ้น เธอกลัวมาก เธอมองไปที่จักรพรรดิที่ก้มลงบนริมฝีปากของเธออย่างหนักและดวงตาก็ผุดขึ้นด้วยน้ำตา เธอไม่เคยเห็นจักรพรรดินีหลั่งน้ำตามาก่อนเลย!
จักรพรรดินีมองไปที่พวกเขาและสำลักน้ำตาของเธอขณะที่เธอกล่าวว่า "ฉันขอถามเพื่อครอบครัวได้หรือไม่? สามีของฉันไม่ได้อยู่กับฉันและคุณต้องการที่จะเอาลูกชายของฉันจากฉันด้วยหรือไม่? ฉันมีลูกเพียงคนเดียวเท่านั้น เขาแบ่งปันเลือดของฉัน ฉันให้กำเนิดเขา แต่ฉันก็ต้องปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นเลี้ยงดูเขา ฉันต้องการเลี้ยงลูกของฉันเหมือนแม่ปกติ ฉันต้องการจะได้ยินเขาเรียกฉันว่าแม่ด้วย ความปรารถนาของฉันแปลกไหม? ฉันยินดีที่จะสละบัลลังก์ถ้าเขายินดีที่จะอยู่เคียงข้างฉัน ฉันแค่อยากเป็นมารดาที่มีคุณสมบัติเหมาะสม ฉันแปลกสำหรับความปรารถนานี้? "
“นั่นคือ ...”
อลิซและเนียร์เปลี่ยนภาพลักษณ์ พวกเขาไม่มีทางพิจารณาคำถามนี้ คุณหญิงไม่ควรเป็นเช่นนี้จากมุมมองของพวกเขา สำหรับพวกเธอก็หมายถึงการมีชีวิตที่กล้าหาญและกล้าหาญเหมือนไม่มีใครมาก่อน เธอควรจะเป็นคนที่ถูกนองเลือด ผู้หญิงคนก่อนหน้าพวกเขาที่ร้องไห้กับลูกชายของเธอไม่ได้ทำตัวเป็นจักรพรรดินีควรทำอย่างไร
"พอ! เนียร์! ต่อจากนี้ไปคุณเป็นของลูกของฉัน! ย้ายเข้าไปในห้องด้านนอกและปฏิบัติตามคำสั่งของเขา ไป! อลิซพาทีมไปกับคุณและปกป้องเขาจากเงามืด ฆ่าทุกคนที่พยายามจะทำให้เขาเป็นอันตรายต่อ "
"องค์จักรพรรดินี!"
"ออกไป!"
พระราชินีกระแทกประตูอย่างรุนแรง เนียร์และอลิซมองไปที่แต่ละคนก่อนที่พวกเขาลุกขึ้นยืน พวกเขาปล่อยให้ถอนหายใจหนัก พวกเขาทั้งสองใบหน้ามืดมนมาก จักรพรรดินีไม่เคยเป็นแบบนั้นมาก่อนหน้าพวกเขา ภาพสูงและอันยิ่งใหญ่ของจักรพรรดินีในจิตใจของพวกเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ และกลายเป็นภาพของแม่โง่ที่จะทำอะไรให้ลูกชายของเธอ
นอกเหนือจากความกังวลของพวกเขาแหล่งที่มาของความโกรธอื่น ๆ ของพวกเขาคือความหึงหวง สมาชิกทั้งหมดของวัลคิรี่ เป็นเด็กกำพร้าที่คุณหญิงเอาเข้ามาเธอปกป้องพวกเขาจนกว่าพวกเขาจะโต ทุกสิ่งทุกอย่างได้ถูกมอบให้แก่พวกเขาด้วยองค์จักรพรรดินีและเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เกิดรอยยิ้มบนใบหน้าได้ สำหรับพวกเธอไม่ใช่แค่ท่านหญิง แต่เป็นแม่ของพวกเขา เธอเป็นคนที่ให้ทุกอย่าง นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาเกือบจะเหมือนคนบ้า วัลคิรี่ไม่มีความคิดเห็นในเชิงบวกเกี่ยวกับใครและปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเย็นชาเหมือนศัตรู พวกเขาแสดงความสุขกับจักรพรรดินีเท่านั้น พวกเขายินดีที่จะหลั่งเลือดถ้ามันหมายความว่าพวกเขาสามารถยิ้มให้กับใบหน้าของพระนางได้
แต่ตอนนี้การดำรงอยู่ของจักรพรรดินีคนเดียวและความรักได้ถูกขโมยไปโดยคนแปลกหน้าบางคน เพราะเห็นแก่เธอเธอหลั่งน้ำตารู้สึกเศร้าและรู้สึกกังวลมากว่าเธอไม่ได้เป็นเหมือนท่านหญิง นั่นคือสิ่งที่ทำให้พวกเขาเศร้ามากที่สุด มันอาจรู้สึกเหมือนรู้สึกเศร้าที่มีการถูกขโมยไปจากพวกเขา
"คุณไม่ใช่หัวหน้าอลิซและผู้สอนเนียร์? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ."
ทั้งสองหันกลับไปหาทิศทางของเสียง พวกเขาคำนับและสุภาพกล่าวว่า "ทักทาย ท่านแคสเทล! การเดินทางต้องเป็นเรื่องยากสำหรับคุณ "
Castell ยิ้มและพยักหน้า ทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นและมองด้วยความไม่เป็นมิตรและความไม่เคารพและถามว่า "ท่านมาที่นี้เพื่อพบองค์จักรพรรดินี?"
"ใช่. ฉันเพิ่งกลับจากประเทศเอลฟ์ องค์จักรพรรดินีอยู่หรือไป
"ท่านอยู่ ท่านแค่ ... องค์จักรพรรดินี ... แปลกมาก ... "
โอ้องคืชายได้กลับมาแล้ว "
แคสเทล หัวเราะอย่างไม่เป็นทางการแล้วพูดว่า: "ทั้งสองคนควรออกไป เป็นเรื่องปกติที่เธอจะเป็นแบบนั้น เธอเป็นแม่ของเจ้าชาย เลือดของเธอไหลภายในตัวเขา เขาต่างกับเรา เราเป็นเพียงลูกบุญธรรมของเธอ เราอยู่ในฐานะที่จะพูดออกมาได้ไหมเมื่อลูกชายของเธออยู่ที่นี่? "
การแสดงออกของพวกเขามืดมัว แต่พวกเขาพยักหน้าต่อไป จากนั้นพวกเขาก็คำนับและเดินออกไป แคสเทลมองหลังขณะที่พวกเขาออกไป จากนั้นเขาก็ยิ้มหันกลับไปเผชิญหน้ากับประตูให้ถอนหายใจยาวและเบา ๆ กล่าวว่า "พวกเธอไม่ใช่พวกเดียวที่อิจฉา ... "
ฉันเงียบชมพระอาทิตย์ตก มีอะไรเกิดขึ้นมากตั้งแต่ฉันมาถึงที่นี่ เป็นวันเดียวเท่านั้น แต่รู้สึกเหมือนเป็นเดือนที่น่าเบื่อสำหรับฉันแล้ว ฉันไม่ได้รู้สึกว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับมังกรดินที่เอลฟ์ ฉันรู้สึกเหมือนพลังงานของฉันหมดไปในมื้อกลางวัน
ฉันหันกลับและนอนบนเตียง ฉันก็จำได้ว่าแม่ขอให้ฉันมอบของขวัญบางอย่างให้กับองค์จักรพรรดินี ฉันกำลังวิ่งในตอนบ่ายและลืมเรื่องนี้ทั้งหมด ฉันลุกขึ้นและเปิดกระเป๋า ฉันหยิบขวดแก้ว ภายในเป็นของเหลวใสซึ่งน่าจะเป็นน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ที่ น้ำพุศักดิ์สิทธิ์ของเอลฟ์มีผลต่อมนุษย์หรือไม่? ทำไมเธอต้องการให้ฉันมอบของสมเด็จพระจักรพรรดินี?
น้ำในประเทศเอลฟ์ทำให้ฉันตกนรก แม่ต้องกอดฉันขณะที่เธอล้างฉันทุกวันเมื่อถึงเวลาที่จะอาบน้ำ ต่อต้านเหยือกใหญ่ที่กดตัวฉันและร่างที่สมบูรณ์แบบของเธอก็แสนสาหัส บางครั้งลูเซียยึดร่างของเธอไว้บนฉันเพื่อทรมานฉันต่อไป ...
เดี๋ยว!!!
ถ้าฉันจะล้างตัวเองที่นี่ ...
โอ้พระเจ้าช่วยฉัน! ฉันจะจมน้ำตายที่นี่! ฉันจะจมน้ำตาย!
*เคาะ. เคาะ*
"เข้ามา."
"ขออภัยที่รบกวนคุณ"
ประตูได้เปิดกว้างขึ้นและฉันก็เห็นว่า เนียร์เดินทางมาพร้อมกับถุงเล็ก ๆ จากนั้นเธอก็มองมาที่ฉันคำนับและพูดว่า: "องค์ชาย ฉันได้รับคำสั่งให้ปกป้องคุณดังนั้นโปรดให้ฉันอยู่ที่นี่ นอกจากนี้ฉันจะติดตามคำสั่งของคุณต่อจากนี้ ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อดำเนินการตามคำสั่งของคุณ ดังนั้นโปรดอนุญาตให้ฉันวางกระเป๋าเดินทางของฉัน. "
หยุด!!
กรุณาหยุดสองครั้ง !!
"เดี๋ยว! ฉันสับสน ช่วยกรุณาอธิบายเรื่องนี้ให้ฉันได้ไหม? "
"อธิบาย? คุณไม่ได้ขอหรือไม่? องค์จักรพรรดินีทรงกล่าวว่าท่านต้องการให้ข้าพเจ้ามาที่นี่ มันเป็นความผิดพลาดหรือไม่?! ต้องใช่มั้ย?! ในกรณีนี้ฉันขอโทษคุณ ฉันจะจากไปทันที! "
"คุณถูก. ฉันขอเธอ "
“ชิ ...”
คุณเพียงแค่กระเดาะที่ลิ้นของคุณ คุณไม่ได้?! คุณรู้สึกไม่สบายใจที่ได้อยู่กับฉันเหรอ?! มันเจ็บ คุณรู้หรือไม่?
"แล้วคุณจะอยู่ที่ไหน?"
ฉันพึ่งนั่งบนเตียงและมองไปที่เธอ เธอชี้ไปที่ชั้นวางหนังสือและพูดว่า "หลังห้องเล็ก ๆ เดิมทีตั้งใจจะใช้ในกรณีฉุกเฉิน แต่เนื่องจากคุณไม่ได้ใช้มันฉันจะอยู่ที่นั่นในระหว่างนี้ "
"ตกลง."
ฉันเฝ้ามองขณะที่เนียร์เข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเล็ก ๆ ของเธอ ฉันรู้สึกสับสนเล็กน้อย เนียร์มีชุดเสื้อผ้าเพียงชุดเดียวหรือไม่? หรือ วัลคิรี่สวมชุดเดียวกันทั้งหมดหรือไม่? หรือเสื้อผ้าของเธออยู่ในถุงเล็ก ๆ น่ะเหรอ? เธอไม่มีข้าวของของตัวเองหรือ
ฉันไม่รู้ ...