บทที่ 30: เภทภัย
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
====================
บทที่ 30: เภทภัย
“โกหก เห็นได้ชัดเจนว่ามีหนึ่งคนลอบทำร้ายพวกข้าในตอนนี้!” กู่หลงตะหวาด
“หากว่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคนอื่นก่อน เจ้าจะมาตกหลุมพรางของข้าง่าย ๆ อย่างนี้หรือ? สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งมวล เจ้าต้องกล่าวโทษเพียงตัวเองเท่านั้นมิใช่โยนความผิดให้ผู้อื่น!” เจ้าอ้วนส่ายหัวพร้อมกล่าวต่อ “ลืมมันเสีย ข้าไม่มีสิ่งใดจะกล่าวกับคนที่ตายไปแล้ว นี่เจ้าลิง”
“ว่าอย่างไรพี่น้องอ้วน?” ลิงน้อยตอบกลับทันที
“เจ้าช่วยไปดูแลซากของเจ้าอสรพิษสี่ตานั่นที และสมบัติของเจ้าโง่สองตัวนั่นด้วย เจ้าจะได้รับส่วนแบ่งหนึ่งในสี่ของอสรพิษนั่น แต่สำหรับสิ่งอื่นข้าจะมอบมันให้กับพี่สาวหาน ข้าสัญญากับนางไว้แล้ว!” เจ้าอ้วนสั่ง
“โอ้ เข้าใจแล้ว!” พอเจ้าลิงได้ยินดังนั้น เขาตอบกลับอย่างตื่นเต้นพร้อมวิ่งไปที่ซากของอสรพิษสี่ตา ในคราวนี้เขาเพียงเดินทางตามมาด้วยและไม่ได้กระทำการใด แต่ยังได้รับส่วนแบ่งจากอสรพิษนี้ด้วย แม้มูลค่าจะเป็นหินจิตวิญญาณเพียงไม่กี่ร้อยก้อนก็ตาม แต่จะไม่ให้เขารู้สึกตื่นเต้นได้อย่างไร?
หลังจากที่เจ้าอ้วนตัดสินใจเช่นนั้น หานหลิงเฟิงไม่ได้รู้สึกไม่พอใจสิ่งใด ครานี้นางเพียงโยนเข็มไร้เงาออกไปไม่กี่เล่มเท่านั้นยังได้รับสมบัติของผู้เชี่ยวชาญถึงสองคน ก่อนอื่นเลยกู่หลงและซวนอวี๋ฝึกฝนมานับสิบปี เขาทั้งสองคนมีความมั่งคั่งอย่างแท้จริง ทั้งอุปกรณ์วิเศษ อุปกรณ์วิญญาณรวมแล้วเป็นมูลค่าของหินจิตวิญญาณสองแสนก้อน เมื่อเปรียบกับซากเจ้าอสรพิษนั้นในสายตาของนาง มันไม่ได้คุ้มค่าเท่าใดนัก ดังนั้นนางจึงกล่าวออกไปอย่างสบายอกสบายใจว่า “ข้าต้องการเพียงสมบัติของกู่หลงและซวนอวี๋เท่านั้น สำหรับซากของอสรพิษเจ้าสามารถยกมันให้กับเจ้าลิงได้เลย!”
“อา เจ้านี่ใจกว้างเสียจริง!” เจ้าอ้วนเผยยิ้มเล็กน้อยพร้อมกล่าวต่อ “รีบขอบคุณพี่สาวหานคนสวยเร็ว!”
“ฮี่ฮี่ ขอบคุณมากพี่สาว!” เจ้าลิงกล่าวอย่างตื่นเต้นพร้อมกับเริ่มตัดผิวของอสรพิษ งานสกปรกเช่นนี้ไม่เหมาะสำหรับผู้หญิงจริง ๆ
อย่างไรก็ตามในขณะนี้ กู่หลงและซวนอวี๋ที่เจ้าอ้วนมองเห็นเป็นเพียงคนที่ตายไปแล้วยังไม่ยอมแพ้ พวกเขามองออกไปที่เจ้าอ้วนพร้อมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง กู่หลงตะโกนออกมา “เจ้าไขมันสกปรกกับนางผู้หญิงสารเลว พวกเจ้าคิดว่าชนะแล้วอย่างนั้นหรือ? ฮ่าฮ่า พวกเจ้าช่างไร้เดียงสาจริง ๆ หากว่าข้าสองคนตายตกไปพวกเจ้าก็ต้องไปกับพวกข้าด้วย!”
“เป็นเช่นนั้น พวกเจ้าทุกคนต้องตามข้าไปที่ประตูนรก!” ซวนอวี๋กล่าวเสียงดัง
ขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น พวกเขาหยิบขวดขนาดเท่ากำปั้นออกมาพร้อมกับโยนไปที่บุคคลทั้งสาม
แต่เนื่องจากปราณจิตวิญญาณของพวกเขาได้ถูกปิดกั้นอย่างสมบูรณ์ทำให้พวกเขากลายเป็นมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น ขณะที่โยนออกมามันจึงไม่ได้มีความเร็วมากมายนัก เจ้าอ้วนตอบสนองอย่างรวดเร็วเขาพุ่งไปด้วยดาบบิน เขาทำลายขวดนั้นทิ้งพร้อมกับตัดศีรษะของมันทั้งคู่
ด้านเจ้าลิงนั้นกำลังพบเจอกับปัญหาที่ยากลำบาก เขาอยู่ท่ามกลางซากของอสรพิษพร้อมหันหน้าหนีจากกู่หลงและซวนอวี๋ เขาไม่รู้ว่าขวดกำลังจะมาถึงตัวและถูกโจมตีทันที
มีเสียงแตกหักดังขึ้น ขวดถูกเปิดออก ของเหลวสีขาวพวยพุ่งออกมาพร้อมกับติดแน่นกับร่างกายเจ้าลิง มันส่งกลิ่นเหม็นคาวคลุ้งไปทั่ว
“นี่เจ้าลิง เป็นยังไงบ้าง?” หลังจากเห็นเช่นนั้น เจ้าอ้วนตกใจพร้อมตะโกนออกไปโดยทันที เขารีบวิ่งไปที่ซากอสรพิษพร้อมถามไถ่อย่างห่วงใย เจ้าอ้วนคิดว่ามันคือพิษร้ายแรง
เจ้าลิงมองไปที่เจ้าอ้วนอย่างงุนงงพร้อมกล่าวออกมาว่า “พี่น้องอ้วน ข้าสบายดี สิ่งนี้มิใช่พิษ” เขาพูดออกมาในขณะกำลังเช็ดมันออกพร้อมตรวจสอบด้วยปราณจิตวิญญาณของเขา “มันไม่มีพิษ!”
“อา? แปลก เหตุใดพวกมันจึงโยนสิ่งที่ไม่มีพิษออกมา? อย่าบอกนะว่ามันหยิบผิดอัน?” เจ้าอ้วนกล่าวออกมาอย่างงุนงง
“ข้าเกรงว่าพวกมันจะไม่ได้หยิบผิด เพียงแต่พวกเจ้าไม่รู้ว่ามันใช้งานอย่างไร” หานหลิงเฟิงกล่าวออกมาอย่างหวั่นใจ “ไม่มีพิษแต่มันสามารถฆ่าคนได้!”
“อะไร?” เจ้าอ้วนตกอยู่ในความงงงวย
“มองไปรอบ ๆ สิ” หานหลิงเฟิงกำลังมองไปรอบ ๆ
เจ้าอ้วนสังเกตเห็นได้ว่าเดิมทีเทือกเขาอีกาโลหิตนั้นสงบนิ่ง แต่ตอนนี้กลับแปรปรวนอย่างเห็นได้ชัด เหล่าปีศาจร้ายทุกตัวในพื้นที่นี้จ้องไปที่เจ้าลิงเจตนาฆ่าฟันพุ่งออกมาอย่างรุนแรง
“เรื่องนี้ เกิดอะไรขึ้น? เหล่าอีกาโลหิตดูผิดปกติ” เจ้าอ้วนกล่าวด้วยความตกใจ
“พวกมันไม่ปกติ!” หานหลิงเฟิงกล่าวอย่างตื่นกลัว “ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาว่าหากจะทำร้ายผู้ใดที่ป่าแห่งนี้ คือการโยนไข่ของอีกาโลหิตใส่กับใครสักคน ไม่ว่าจะใช้สมุนไพรกลบเกลื่อนเพียงใด อีกาโลหิตจะไม่สนใจและคิดว่าคนผู้นั้นได้ฆ่าลูกของพวกมัน มันจะตามฆ่าคนผู้นั้นให้ตายตกไป!”
“บัดซบ! อย่าบอกนะว่าสิ่งที่อยู่บนตัวของเจ้าลิงนั่นคือไข่ของอีกาโลหิต?” เจ้าอ้วนตะโกนออกมาทันที
“ข้าเกรงว่าจะเป็นเช่นนั้น!” หานหลิงเฟิงกล่าวอย่างจนใจ
“มีวิธีจัดการกับพวกมันบ้างไหม?” เจ้าอ้วนกล่าวอย่างร้อนใจ
“ไร้ประโยชน์ ตอนนี้อีกาโลหิตได้หมายหัวเจ้าลิงไว้แล้ว ซึ่งมิได้เกี่ยวสิ่งใดกับเราไม่ต้องกังวลไป!” หานหลิงเฟิงกล่าวออกมาอย่างใจเย็น เหตุการณ์ทั้งหมดเห็นได้อย่างชัดเจนแม้นางจะไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา นางพูดเป็นนัยให้เจ้าอ้วนออกห่างจากเจ้าลิง
เจ้าลิงได้ยินดังนั้นใบหน้าของเขาแดงก่ำพร้อมตะโกนออกมา “พี่น้องอ้วน อย่าให้ข้าสร้างปัญหาให้ท่านมากกว่านี้อีกเลย!”
“โกหก!” เจ้าอ้วนโพล่งขึ้นมา “หนึ่งชีวิตของข้านี้มีกันสองคนพี่น้อง เจ้าจะให้ข้าละทิ้งเจ้าพร้อมกับวิ่งหนีไปผู้เดียวงั้นรึ?” เมื่อพูดจบเขาก็ฉีกเสื้อผ้าของเจ้าลิงออกจนหมด เขาไม่สนใจว่ามือของเขาจะเปื้อนของเหลวนั่น เขาทิ้งเศษซากเสื้อผ้าลงบนกู่หลงและซวนอวี๋
“ไอ้สารเลว พวกเจ้าเลิกคิดถึงการมีซากศพที่สมบูรณ์ได้เลย!” เมื่อกล่าวจบ เขาหันไปหาหานหลิงเฟิงพร้อมกล่าวว่า “รีบนำสมบัติทั้งหมดแล้วจากไป ข้าจะปกป้องเจ้าลิง!” เมื่อพูดจบ เขาตบหน้านางบางเบาด้วยด้ายจิตวิญญาณของนางที่อยู่ในความครอบครองของตน จากวันนี้ไปหานหลิงเฟิงได้รับอิสระภาพของนางคืนแล้ว!
หานหลิงเฟิงตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นนางก็จ้องเขม็งไปยังผู้ชายที่เหี้ยมโหด รูปร่างอวบอ้วนแต่กลับรู้สึกว่าเขากำลังพยายามปกป้องนางจากอันตราย
“เจ้าอ้วนเอ๋ย อย่าโง่ไปหน่อยเลย หากเจ้าไม่ออกไป ข้าจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร?” หลังจากพูดจบหานหลิงเฟิงก็เดินออกไปเก็บสมบัติของกู่หลงและซวนอวี๋ จากนั้นนางจึงจัดการกับไข่บางส่วนด้วยตัวเอง แล้วเดินไปหาเจ้าอ้วนอย่างใจเย็น “เจ้าตัวโง่งม ข้าเกรงว่าเราจะมีชะตาที่คล้ายกัน!”
เมื่อเจ้าอ้วนเห็นท่าทีของหานหลิงเฟิง ดวงตาของเขาแดงก่ำเขาเช็ดน้ำตาของตนพร้อมกล่าวอย่างกล้าหาญ “ฮึ บางอย่างเราไม่สามารถพูดออกมาได้ นี่ก็แค่กลุ่มก้อนของคนโง่ที่มารวมกัน มาดูกันว่าพวกเราสามารถทำสิ่งใดได้บ้าง? วันนี้ปู่ของพวกเจ้าคนนี้จะนำพวกเจ้ากวาดล้างพวกมันและออกไปจากป่าแห่งนี้!”
“พี่น้องอ้วน พี่สาว พวกท่านสองคนไม่ควรมาอยู่ที่นี่เพราะข้า!” เจ้าลิงกล่าวออกมาพร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรู
“พี่ชายที่แสนโง่เขลาเอ๋ย เจ้ากำลังกล่าววาจาไร้สาระอันใดอยู่? หากว่าไม่ใช่เจ้าที่คอยดูแลข้า ข้านั้นคงอดตายไปนานแล้ว ข้าจะเป็นเจ้าอ้วนอย่างทุกวันนี้ได้อย่างไร? ตอนนี้เจ้ากำลังมีปัญหาข้าจะนึกถึงเพียงตนได้อย่างไร? หากเป็นเช่นนั้นตัวข้าก็คงไม่ต่างจากปีศาจร้ายงั้นหรือ?” เจ้าอ้วนหัวเราะออกมาพร้อมกล่าวว่า “เอาล่ะ เลิกพูดเรื่องนี้เสียที รีบเก็บวัตถุจากเจ้าอสรพิษนั่นเสีย เราต้องรีบออกไปจากที่นี่!” หลังจากพูดจบเขาหยิบดาบบินออกมาพร้อมกับตั้งใจว่าจะหนีออกไปด้วยการบิน
