Chapter 54: ถ้าอย่างงั้นผมก็ฆ่าพวกนายให้หมดไงละ
เมื่อหวังหยู่และหลี่ซัวนั้นยื่นกุญแจให้กับวินสตันนั้นก็ปรากฏรอยยิ้มเล็กขึ้นบนใบหน้าของชายคนนี้
“ไม่เลว ไม่เลวเลย! ไม่ใช่ว่าฉันเคยพูดไปก่อนหน้านี้ว่าเธอจะทำมันได้อย่างงั้นเหรอ?”วินสตันชื่นชม
“NPCพวกนี้เปลี่ยนสีอย่างรวดเร็ว…..เขาพึ่งจะเรียกพวกเธอว่าขยะก่อนที่พวกเราจะไปด้วยซ้ำ….”หวังหยู่คิดกับตัวเอง
“ท่านก็พูดเกินจริงมากไปค่ะ นี่คือสิ่งที่พวกเราควรที่จะทำมัน!”หลี่ซัวนั้นพูดตามสคริปต์ของระบบ
“นี่คือส่วนต่อไปของเควส เธอจำเป็นที่จะต้องไปยังอารามอันเก่าแก่ของแม่ชีที่อยู่ทิศเหนือของเมืองและหายาที่น่าหวาดกลัวที่ชื่อ ‘ผักไผ่น้ำ’ และนำมันกลับมาให้ฉัน!”วินสตันประกาศ
เมื่อฟังคำพูดของเขาหวังหยู่ก็ตกตะลึงเล็กน้อย เกมตะวันตกแบบนี้นั้นมียาของจีนรวมเข้าไปอยู่ด้วย….ช่างน่าสนใจจริงๆ…
ทันทีที่วินสตันพูดเสร็จ หลี่ซัวก็ได้รับการแจ้งเตือนของเควส
{แจ้งเตือนระบบ :เควสลับ “ความใฝ่ฝันของนักปรุงยาเฒ่า”ขั้นสุดท้าย “ยาแห่งปาฎิหารย์” ความยากระดับ : A ตกลงที่จะทำมันหรือไม่?}
{ตกลง!}
{แจ้งเตือนระบบ :คุณตกลงที่จะทำเควสลับ “ความใฝ่ฝันของนักปรุงยาเฒ่า”ขั้นสุดท้าย “ยาแห่งปาฎิหารย์” ความยากระดับ : A นำ“ผักไผ่น้ำหนึ่งพันปี”จากอารามแม่ชีอันเก่าแก่ออกมา}
{แจ้งเตือน : เนื่องจากเควสที่พิเศษเช่นนี้นั้น แนะนำให้ผู้เล่นสร้างปาร์ตี้ขึ้นมาก่อนที่จะเริ่มมัน ไม่มีข้อจำกัดของจำนวนสมาชิกของเควสนี้และเควสนี้สามารถที่จะแชร์ได้ ค่าประสบการณ์จะลดลงไปครึ่งหนึ่ง ถ้าภารกิจนี้ล้มเหลว}
เมื่อมองไปที่แจ้งเตือน หลี่ซัวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะแชร์เควสนี้กับหวังหยู่
“พี่ชายหยู่ เควสนี้แปลกจริงๆ…”เมื่อมีประสบการณ์กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับโฮวาร์ด หลี่ซัวก็สามารถบอกได้ว่ามันมีอะไรบางอย่างที่หายไป
“อ๊า? มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?”หวังหยู่ถาม
“เควสก่อนหน้านี้ก็เป็นเควสที่มีความยากระดับ A แต่มันยากถึงขั้นกระอักเลือด แต่ครั้งนี้พวกเราจำเป็นเพียงแค่หยิบยาบางอย่างและมันก็ยังมีความยากระดับเดียวกัน…”หลี่ซัวตอบกลับ
“อ่านมันดีๆ มันบอกว่าให้ไปนำยาจากอารามแม่ชีอันเก่าแก่ ไม่ใช่ซื้อ ไม่ใช่ยืม”หวังหยู่ชี้
“ดังนั้นพวกเราจะต้องขโมยมัน?”หลี่ซัวอ้าปากค้าง
“พร้อมกับพวกNPCที่หน้าด้านพวกนั้น พวกเราจำเป็นที่จะต้องขโมยมันอย่างแน่นอน มันไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่บอกให้เธอจำเป็นต้องขโมยกุญแจไปเหรอ!”หวังหยู่พูดอย่างโอ้อวด
หลี่ซัวครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะตอบ “ไม่ เขาไม่ได้บอก เขาเพียงแค่บอกพวกเราในครั้งก่อนว่าให้ไปเทือกเขาอันธกาลและไปนำกุญแจมา…”
“แน่นอน! ไอ้พวกบัดซบนั่นเป็นเหมือนกันหมด!”หวังหยู่พึมพำกับตัวเองแล้วเขาก็จ้องไปที่วินสตันที่ฉีกยิ้มแล้วเขาก็เหมือนกับว่าไม่ได้ฟังเกี่ยวกับมัน
“ถ้าอย่างงั้น พวกเราควรที่จะไปหาสมาชิกปาร์ตี้เพิ่มใช่ไหม?”หลี่ซัวถาม
“มันไม่จำเป็นหรอก ถ้ามันเพียงแค่เควสระดับ A นั้นเพียงแค่พวกเราสองคนก็เพียงพอแล้ว!”หวังหยู่ก็ตอบกลับอย่างสบายๆ
เมื่อทำเควสระดับ S เสร็จโดยหวังหยู่เพียงคนเดียวนั้นก็ทำให้เขานั้นมั่นใจกับตัวเอง
“แต่ในรอบก่อนนั้นพวกเราสามารถที่จะแชร์เควสนี้ได้กับอีกสามคนและมันก็ยากมากอีกด้วย…แต่มันไม่มีข้อจำกัดในครั้งนี้นะ! บอสของเควสนี้จะต้องเป็นสัตว์ประหลาดอย่างมาก!”หลี่ซัวรีบพูด
หลังจากคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งละก็หวังหยู่ก็พูดขึ้น “ถ้ามันเป็นกรณีนั้นละก็ พวกเราก็ยิ่งไม่ควรที่จะชวนคนเพิ่ม ถ้าแมชีเฒ่านั้นเป็นแบบวินสตันละก็ ถ้าอย่างงั้นมันไม่สำคัญหรอกว่าจะมากันเท่าไหร่ มันก็จะเป็นการโดนสังหารหมู่อยู่ดี!”
บอสโหมดอิสระนั้นไม่มีแอคโกรเหมือนกับบอสแบบดั้งเดิม เมื่อเวลามาถึง บอสก็สามารถที่จะกวาดล้างพวกผู้เล่นที่อ่อนแอก่อน ในช่วงเวลาเกมนี้ของเกม อาชีพไหนละจะสามารถรับการโจมตีตรงๆจากบอสได้นอกจากแท็งค์กัน?
“นั่นมันถูกต้องแล้ว….ถ้าอย่างงั้นก็รอแมรี่และที่เหลือก่อนที่พวกเราจะไป….”หลี่ซัวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
เมื่อฟังที่เธอพูด หวังหยู่ก็จ้องอย่างสับสนไปที่หลี่ซัวและถามขึ้น “เธอรู้สึกผิดกับพวกเธองั้นเหรอ?”
“โอเค! โอเค! มันจะมีเพียงพวกเราสองคน!”หลี่ซัวหน้าแดง
เด็กสาวอีกสามคนที่เหลือนั้นมีขีดจำกัดในความสามารถในการต่อสู้และหลังจากรอบสุดท้ายที่พวกเธอตาย พวกเธอก็เหลือค่าประสบการณ์เพียงแค่ 5% เท่านั้นสำหรับแต่ละคน
อารมแม่ชี่อันเก่าแก่นั้นตั้งอยู่ในสถานที่ที่ห่างไกล หลังจากที่ตามการระบุของเควสแล้ว หวังหยู่และหลี่ซัวก็วิ่งไปรอบเมืองครั้งใหญ่ก่อนที่จะไปยังอาราม
เมื่อพวกเขานั้นมาถึงอาราม หวังหยู่ก็สังเกตเห็นว่าประตูของมันถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มคนจำนวนมากที่มีสัญลักษณ์แบบเดียวกันอยู่บนหน้าอก
คนพวกนี้มีใบหน้าที่ดูกระวนกระวายและพวกเขาไม่นั่งก็ยืนอยู่เฉยๆ เมื่อเห็นการแสดงออกของพวกเขาแล้ว พวกเขานั้นก็เหมือนกำลังอยู่ในหน้าจอแชท
“คนพวกนี่ทำอะไรกันอยู่? ทำไมพวกเขาถึงนั่งเล่นที่นี่แทนที่จะไปเก็บระดับละ? ออฟฟิศที่สามารถพักผ่อนได้จะต้องมีเงินเดือนที่ไม่แพงใช่ไหม?”หวังหยู่ถามหลี่ซัว
“ที่จริงแล้วมันขึ้นอยู่กับขนาดของกิลด์ ถ้าปกติแล้ว 1เหรียญเงินสำหรับกิลด์ใหญ่อย่างเช่นพันธมิตรอันนองเลือด มันน่าจะประมาณห้าเหรียญทองต่อเดือน”หลี่ซัวตอบกลับ สำหรับผู้เชี่ยวชาญในการเล่นเกมแล้ว เธอนั้นก็คุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้
“แพงจัง? โชคดีที่ของผมที่สตูดิโอมันเล็ก.....และพวกเราก็ไปใช้ร้านอาหารอยู่ดี…”หวังหยู่อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง
5เหรียญทองนั้นก็ประมาณ 5000ดอลลาร์ในโลกความเป็นจริง ถึงแม้ว่าอัตราแลกเปลี่ยนเงินในเกมนั้นเริ่มที่จะลดลง มันก็ยังประมาณได้เท่านี้
“ที่จริงแล้วมันไม่มีปัญหากับเรื่องเงิน เนื่องจากผู้คนนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้รวมตัวกันที่ถนนแบบกิลด์นั้น ในเกมหนึ่งที่ฉันเคยเล่น หัวหน้ากิลด์นั้นชอบที่จะรวมตัวกันในสถานที่ที่โงดัง”หลี่ซัวอธิบาย
“ถ้าอย่างงั้นมอนสเตอร์พวกนั้นจะไม่โดนล้อมรอบอย่างสมบูรณ์งั้นเหรอ?”
“แน่นอน ดังนั้นผู้เล่นจำนวนมากไม่สามารถที่จะอดทนกับหัวหน้ากิลด์นั้นได้และก็เริ่มออกจากเกมกันทีละคน ทีละคน! จนกระทั่งกิลด์นั้นแตก!”
“…”หวังหยู่พูดไม่ออก มันมีผู้คนประหลาดมากมายในโลกใบนี้จริงๆ
ทั้งสองคนเดินเตร็ดเตร่ไปรอบๆประตูของอารามและพูดคุยกันจนกระทั่งทำให้ผู้ชายที่อยู่รอบๆตื่นตัว ใครหลายคนก็เดินมาหาและตะโกนอย่างหยิ่งผยอง “เฮ้! พวกนายทำอะไรกันอยู่?”
“โอ้ พวกเรามาทำเควสที่นี่! พวกนายสามารถที่จะรวมตัวต่อได้ มันไม่ได้รบกวนพวกเราเลย!”หวังหยู่หัวเราะ
หัวหน้าของกลุ่มคนพวกนี้จ้องมาที่หวังหยู่และตะโกนอย่างโหดเหี้ยม “นายมาขโมยยางั้นเหรอ?”
“ไม่ ไม่”หวังหยู่ส่ายหัว เควสของมันบอกว่า “ให้นำมา”
“โอ้ ถ้าอย่างงั้นก็ไม่เป็นไร”
เมื่อฟังหวังหยู่และหลี่ซัวนั้นไม่ได้มาขโมยยาที่นี่ ผู้เล่นรอบข้างก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยและพูด “พี่ชาย ฉันขอโทษ แต่มันไม่สำคัญหรอกว่าเควสของคุณจะเป็นอะไร พวกเราก็ไม่ให้คุณผ่านประตูตอนนี้ไปได้”
“ทำไมละ?”หวังหยู่ถาม
“พวกเรารับเควสป้องกันที่นี่และไม่ให้ใครก็ตามมาขโมยยาของอารามแม่ชี่ ถ้าคุณมีเควสอยู่ที่นี่จริงๆละก็ ทางที่ดีก็คือรออยู่ที่นี่จนกระทั่งพวกเราเควสเสร็จ”หัวหน้าอธิบาย
เมื่อฟังคำอธิบายแล้ว หลี่ซัวก็รีบส่งข้อความในแชทปาร์ตี้ “พี่ชายหยู่ นี่มันแย่แล้ว! มันเป็นเควสแบบสองฝ่าย!”
“เควสแบบสองฝ่าย? มันคืออะไรละนั่น?”หวังหยู่ถาม
“มันหมายความว่าระบบนั้นจัดกลุ่มผู้เล่นสองกลุ่มให้เป็นฝ่ายตรงข้ามกันและจะต้องเผชิญหน้ากัน!”
เควสแบบสองฝ่ายนั้นไม่ใช่เรื่องอะไรแปลกใหม่ ในเกมเก่าๆนั้น พวกเขาก็จะเป็นรูปแบบปกป้องเป้าหมาย ฆ่าเป้าหมาย ป้องกันเมืองหรือโจมตีเมือง
มันเป็นเรื่องที่เด่นชัดว่าการต่อสู้ระหว่างผู้เล่นด้วยกันนั้นสนุกกว่า เมื่อเปรียบเทียบกับการเจอNPCบ่อยครั้งมันก็จะทำให้รู้สึกเบื่อหน่าย
อย่างไรก็ตาม เควสสองฝ่ายนั้นเป็นเควสที่ยากมาก ไม่สำคัญว่าNPCนั้นมีเอไอที่สูงมากเท่าไหร่ มันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากข้อมูล ผู้เล่นของแต่ละฝ่ายนั้นมีมันสมองที่สูงกว่ามาก สุดท้ายแล้ว มันก็ไม่สำคัญว่าบอสนั้นโหดเหี้ยมแค่ไหน พวกมันก็ยังคงพ่ายแพ้กับผู้เล่น!
ด้วยเหตุนี้ เควสประเภทPVPแบบนี้นั้นไม่มีขีดจำกัดสำหรับผู้เล่น สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือฝั่งไหนมีผู้เล่นมากกว่ากัน!
“เหี้...! ระบบแม่งหน้าด้านจริงๆ!”หวังหยู่อ้าปากค้าง
“ถ้าฉันรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ละก็ ถ้าอย่างงั้นฉันควรที่จะคนมามากกว่านี้....พี่ชายหยู่.....บางทีพวกเราจะ…”หลี่ซัวพูดอย่างกังวล
อย่างไรก็ตามก่อนที่หลี่ซัวจะพูดเสร็จ หวังหยู่ก็เดินไปหาหัวหน้าและพูด “ตั้งแต่ที่พวกเรามีเควสของตัวเองที่จะต้องทำที่นี่ ก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องทำตัวนักเลงอย่างนี้! เพียงแค่ปล่อยพวกเราเข้าไป!”
เมื่อฟังที่เขาพูด หัวหน้าของกลุ่มแล้วเขาก็ชี้ไปที่ตราและพูด “เห็นนี่ไหม? ฉันเป็นสมาชิกของคฤหาสน์อันธกาล! ถ้านายไม่พอใจละก็ไสหัวไปซะ! นายเหมือนกับคนที่ดีดังนั้นฉันไม่ต้องการให้นายขายขี้หน้าต่อหน้าแฟนของนาย!”
“ก่อนอื่นเลยนะ หญิงสาวคนนี้ไม่ใช่แฟนฉัน อย่างที่สอง ผมจำเป็นที่จะต้องทำอะไร พวกนายถึงปล่อยพวกเราเข้าไป!”
“ง่ายมาก นายก็เพียงแค่ต้องฆ่าพวกเราทั้งหมด!”ผู้นำหัวเราะ
ในทันทีที่เขาพูดเสร็จ ผู้เล่นคนอื่นก็พุ่งตัวมาล้อมรอบหวังหยู่และหลี่ซัวในทันที
“โอ้ เป็นแบบนั้นนี่เอง? ถ้าอย่างงั้นผมเดาว่า ผมก็ต้องทำเพียงแค่ฆ่าพวกนายทั้งหมดแค่นั้นเอง!”หวังหยู่หัวเราะอย่างเรียบง่าย
