Chapter 53: บอสที่ไม่ซื่อสัตย์และหวังหยู่ที่หน้าด้าน
แม้ว่าหลังจากที่เขาตายลง ศพของโฮวาร์ดนั้นก็ไม่ได้เหือดหายไป...... หวังหยู่นั้นไม่ได้มีเครื่องรางอะไรซักอย่างดังนั้นเขาจึงก้าวไปข้างหน้าและเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้น แต่หลังจากที่เขานั้นมั่นใจว่าร่างกายของเขานั้นปลอดภัยแล้วหวังหยู่ก็ส่งข้อความหาหลี่ซัวและพูด “เธอสามารถมาเอากุญแจได้แล้ว ผมทำให้ไอ้แก่นี่สำนึกผิดได้แล้ว!”
“สำนึกผิด?”หลี่ซัวสับสนมาก ใบหน้าของโฮวาร์ดนั้นเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งที่มากไปกว่าเหตุผลทุกอย่าง
แล้วเธอก็กลับไปยังบ้านไม้ของโฮวาร์ดอีกครั้งและหลี่ซัวก็เห็นว่าหวังหยู่นั้นเหยียบโฮวาร์ดอยู่แล้วเธอก็ได้ค้นพบว่าสิ่งที่เขาหมายถึง ‘สำนึกผิด’ ของโฮวาร์ดนั้นมาจากหมัดของเขา…
หลังจากที่เธอนั้นช็อคกับความแข็งแกร่งที่น่าตื่นตระหนกของหวังหยู่ หลี่ซัวนั้นก็ตัวแข็งทื่อกับสิ่งที่เขาทำมันสำเร็จ
นิกายไทจินั้นเป็นที่รู้จัก เมื่อเห็นหวังหยู่นั้นจัดการกับบอส หลี่ซัวก็คิดไปว่าหวังหยู่นั้นจัดการกับโฮวาร์ดได้อย่างง่ายดาย
“เขาตายหรือยัง?”หลี่ซัวถามอย่างแข็งทื่อจากระยะไกล ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยฆ่าบอสมาก่อนโดยตัวของเธอเอง เธอก็รู้ว่าบอสส่วนใหญ่ด้านนอกดันเจี้ยนจะกลายเป็นแสงสีขาวหลังจากที่พวกมันตายลง
พร้อมกันนั้นหวังหยู่ก็เตะไปที่หัวของโฮวาร์ดแล้วหวังหยู่ก็ตอบกลับ “เขาตายแล้วจริงๆ….แต่เขาไม่ดรอปไอเทมออกมาเลยแม้แต่ชิ้นเดียว……นี่เป็นบอสที่ยากจนประเภทไหนกันเนี่ย…”
“….”
ไม่สำคัญว่ามันเป็นอย่างไร โฮวาร์ดนั้นก็ยังคงเป็นชายแก่ เมื่อเห็นหวังหยู่นั้นปฏิบัติกับเขาอย่างป่าเถื่อนแล้ว หลี่ซัวก็เงียบไปชั่วงครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดเสียงเบาๆขึ้น “บางทีมันเป็นบอสของเควส ดังนั้นของดรอปก็คือรางวัลของเควสแทน?”
“หื้มมมมม มันดูสมเหตุสมผล รีบไปหาสิ่งของที่เธอต้องการซะ ผมไม่เชื่อใจระบบ ดังนั้นผมจะยืนอยู่ตรงนี้กับเขาจนกระทั่งเธอไปหามันจนพบ!”หวังหยู่หนักหน้า
หลี่ซัวก็เข้าไปในบ้านไม้โดยไม่ได้พูดอะไรออกมาเพิ่มเลย หลังจากที่ค้นหามันเป็นเวลาสักพักหนึ่ง หลี่ซัวก็เดินออกมาอย่างผิดหวังและถอนหายใจ “นี่มันประหลาดมาก…..ไม่มีอะไรเลยอยู่ด้านในนั้น…”
“เธอมั่นใจแล้วนะว่าตรวจสอบทุกที่? ด้านหลังหน้าต่างและใต้เพดานด้วยใช่ไหม?”หวังหยู่นั้นไม่มีความศรัทธากับระบบของเกมนี้เลยแม้แต่น้อย
“บ้านเล็กๆหลังนี้เป็นตำแหน่งของเควส แต่มันไม่มีรอยแตกหรือไอเทมด้านในเลย ฉันตรวจมันทุกที่แล้วแต่มันก็ไม่มีอะไรด้านในเลยจริงๆ…”หลี่ซัวตอบกลับแล้วเธอก็หยิบถ้วยแก้วที่เต็มไปด้วยน้ำสีแดงอยู่ด้านใน
หวังหยู่ก็เกาหัวแล้วเขาก็ชี้ไปยังศพของโฮวาร์ดและพูด “บางทีอาจมีเบาะแสอยู่ที่ร่างกายของเขา”
หลังจากเหตุการณ์ของหัววาร์ตันแล้ว หวังหยู่ก็เรียนรู้ว่าถ้าบอสนั้นไม่ได้หายไปหลังจากที่มันตายลงนั้นจะต้องมีเหตุผลบางอย่างเกี่ยวกับมันอย่างแน่นอน
“มันน่าจะใช่…”ในจุดนี้เองหลี่ซัวก็ศรัทธาไปยังตัวหวังหยู่อย่างเต็มที่ NPCพวกนี้ไม่สามารถที่จะเชื่อใจได้เลยแม้แต่น้อย!
เขาก็ก้มตัวลงและหวังหยู่ก็ยกโฮวาร์ดขึ้นและพูดกับหลี่ซัว “เธอค้นตัวเขา เดี๋ยวผมจะยกตัวเขาไว้เอง”
ภายใต้สภาวะปกติแล้ว หลี่ซัวนั้นไม่มีทางที่จะทดลองค้นตัวของชายแก่ได้อย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นNPCก็ตาม แต่ในตอนนี้มันไม่สำคัญว่ามันเป็นเกมเสมือนจริงหรืออะไร สำหรับเควสลับแล้วเธอก็จะทำมันทุกอย่าง!
พร้อมกับใบหน้าที่แดงฉาน หลี่ซัวก็ยืดมือไปยังหน้าอกของโฮวาร์ด
“แค่ก….แค่ก…”
ในเวลานั้นเอง โฮวาร์ดก็ไอออกมาหลายครั้งก่อนที่จะเปิดเปลือกตาของเขาขึ้นและทำให้หลี่ซัวนั้นตื่นตระหนกจากสิ่งที่เธอเห็น โฮวาร์ดในตอนนี้นั้นอ่อนแอถึงจุดที่เขาไม่มีแรงพอที่จะยกนิ้วมือของเขาเลยด้วยซ้ำ
เมื่อเห็นหวังหยู่โฮวาร์ดนั้นตื่นขึ้นเขาก็มึนงงเล็กน้อยเช่นกัน เขานั้นยังคงมีชีวิตรอดอยู่หลังจากที่โดนเตะโดยหวังหยู่พร้อมกับที่ไม่เหลือพลังชีวิตอยู่......นี่เป็นหนึ่งในตำนานบอสที่มีเรื่องราว
“ให้......ให้มันแก่ฉัน….”โฮวาร์ดแทบจะหมดลมหายใจเมื่อเขาจ้องไปที่ถ้วยแก้วในมือของหลี่ซัว
ก่อนที่หลี่ซัวนั้นจะยื่นให้กับเขา หวังหยู่ก็ปิดกั้นไม่ให้เธอให้และพูดพร้อมกับรอยยิ้ม “ให้กุญแจกับพวกเราก่อน!”
“อึ้ก…”พร้อมกันการถอนหายใจ โฮวาร์ดก็ล้วงมือเข้าไปในเสื้อและหยิบกุญแจขึ้นสนิมเก่าๆออกมา
เมื่อหยิบกุญแจนั้นไป หวังหยู่ก็จ้องไปที่โฮวาร์ดและพูดอย่างเคร่งขรึม “ให้กุญแจที่วินสตันต้องการกับพวกเราซะ!”
“?”เมื่อฟังคำพูดของเขาแล้ว หลี่ซัวก็สับสนอย่างช่วยไม่ได้
โฮวาร์ดนั้นจ้องไปที่หวังหยู่พร้อมกับความเกลียดชัง ก่อนที่จะหยิบกุญแจอีกดอกออกมาก่อนที่จะยื่นมันให้กับหวังหยู่
เมื่อมองจากด้านข้าง หลี่ซัวนั้นก็สับสนอย่างเต็มที่ โฮวาร์ดนั้นไม่ใช่เอไอธรรมดาจริงๆด้วย! เขานั้นรู้แม้กระทั่งการล่อหลอกกับคำพูดแบบนี้! อย่างไรก็ตามที่น่าประทับใจมากกว่าก็คือหวังหยู่นั้นรู้วิธีที่จะจัดการกับเขา!
“ย.....ยา....ยา........ให้ยากับฉัน….”หลังจากที่ยื่นกุญแจไปให้ โฮวาร์ดก็ร้องขออย่างน่าอนาถอีกครั้งหนึ่ง
เมื่อหยิบถ้วยแก้วไปจากมือของหลี่ซัว หวังหยู่ก็ส่ายหัวและถามขึ้น “ถ้าผมฆ่านาย นายจะดรอปไอเทมอะไร?”
“หน้าด้าน! ฉันให้กุญแจกับนายไปแล้วนี่!”โฮวาร์ดด่าอย่างเกรี้ยวกราด
“มันก็ไม่ใช่ว่าผมนั้นสัญญากับนายนี่ว่าผมจะให้ยาถ้านายส่งกุญแจมาให้กับผมหน่ะ….”หวังหยู่หัวเราะ เมื่อจัดการกับผู้ให้ข้อมูลนั้น หวังหยู่ก็เรียนรู้ว่าการจัดการกับพวกNPCที่หน้าด้านเหล่านี้นั้นมีทางเดียวก็ต้องทำตัวให้หน้าด้านกว่าพวกเขา!
“มึง!”ทันทีที่โฮวาร์ดจะด่าอีกครั้งหนึ่ง เขาก็สังเกตว่าหวังหยู่นั้นกำลังถือถ้วยแก้วเอียงจนเหมือนกับว่าเขานั้นต้องการเทมันทิ้ง และเขาก็รีบขวดเล็กๆออกมาสี่ขวดและพูด “นี่สำหรับนาย! ได้โปรดให้ยากับฉันทีเถอะ!”
มันเป็นเรื่องที่ดีที่หวังหยู่นั้นไม่ได้พ่ายแพ้ก่อนหน้านี้ ชายแก่ที่โง่เขลานี่ยังมียาอีกสี่ขวดสำหรับตัวเขาเอง! ใครจะไปรู้ว่าเขาจะได้บัฟแบบไหนเพิ่มกัน? ตามหลักของวิธีการรักษาชีวิตที่ระบบนั้นมอบให้กับเขา มันก็เหมือนกับยาคามิคาเซ่(กองบินที่กล้าที่จะตายในญี่ปุ่น)ที่บัฟให้กับเขา ในขณะที่ผู้เล่นธรรมดาทั่วไปจะได้รับความเสียหายจากยา!
“นายกำลังล้อผมเล่นใช่มั้ย?.....ผมรู้ว่าของพวกนี้จะฆ่าผม เมื่อบัฟของมันหมดลง!”หวังหยู่ขู่คำรามอย่างกราดเกรี้ยว
“มันยังมีกล่องอยู่ในบ้านของฉัน....นายสามารถเปิดมันได้โดยกุญแจดอกแรกที่ฉันให้นาย…”โฮวาร์ดนั้นสารภาพอย่าสิ้นหวัง “นี่คือทั้งหมดที่ฉันมี….ถ้านายไม่เชื่อฉันละก็ ถ้าอย่างงั้นก็ฆ่าฉันเลย…”
“พี่สามารถที่จะขู่กรรโชกเขาแบบนี้ได้ด้วยเหรอ? เกมนี้มันสามารถที่จะเล่นแบบนี้ได้ด้วย?”เมื่อเห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างหวังหยู่และนักเล่นแร่แปรธาตุโฮวาร์ดที่คนหนึ่งนั้นพยายามที่จะโกงเพื่อที่จะได้สูญเสียน้อยที่สุดกับอีกคนที่หน้าด้านขู่กรรโชกเขา หลี่ซัวก็ตกตะลึงจนกระทั่งแทบไม่มีสติ
เมื่อเห็นว่ามันไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ หวังหยู่ก็ยิ้มแล้วเขาก็หยิบขวดทั้งสีและพูดกับหลี่ซัว “ดูเขาไว้ ผมจะไปดูด้านในและตรวจสอบบ้านอีกครั้งหนึ่ง”
ในช่วงเวลาที่โฮวาร์ดนั้นเอากุญแจดอกที่สองออกมา หลี่ซัวนั้นก็ได้รับคำแจ้งเตือนว่าเควสของเธอนั้นเสร็จลงแล้ว ด้วยเหตุนี้หวังหยู่จึงไม่มีความกังวลว่าโฮวาร์ดนั้นจะต่อต้านได้
“แล้วยาของฉันละ? ความซื่อสัตย์ของนายอยู่ที่ไหนกัน?”โฮวาร์ดพูดอย่างรุนแรง
“ผมเป็นชายที่เต็มไปด้วยความซื่อสัตย์ แต่ผมไม่สามารถที่จะเชื่อนายได้! ผมจำเป็นที่จะต้องไปตรวจสอบกล่องก่อน และหลังจากนั้นผมถึงจะคิดเกี่ยวกับมันอีกที”หวังหยู่ตอบกลับอย่างเยือกเย็น
แล้วเขาก็โยนโฮวาร์ดทิ้งไป หวังหยู่ก็เดินเข้าไปในบ้านและค้นพบว่ามันมีกล่องอยู่ด้านใน
หลังจากที่ใช้กุญแจเปิดมันแล้ว หวังหยู่ก็พบหนังสือสกิลสองเล่มและเหรียญทองอีกหลายเหรียญ
[คราฟท์ : ยากัดกร่อน] : สกิลที่หาไม่ได้ทั่วไปที่อนุญาตให้ผู้ใช้สร้างยาที่มีฤทธิ์กัดกร่อน
อาชีพที่ต้องการ : หมอผี
[คราฟท์ : ยาพิษ] : สกิลที่หาไม่ได้ทั่วไปที่อนุญาตให้ผู้ใช้นั้นสร้างยาที่เป็นพิษ
อาชีพที่ต้องการ : หมอผี
เมื่อมองไปที่ไอเทมพวกนี้ มันก็คือยาที่อยู่ด้านในหลอดทดลองที่โฮวาร์ดโยนใส่เขาก่อนหน้านี้
เพียงแค่มองไปที่สกิลทั้งสองเล่มนี้ หวังหยู่ก็สามารถที่จะบอกได้ว่านักออกแบบนั้นไม่ซื่อสัตย์มากขนาดไหน หลี่ซัวนั้นเป็นนักบวชและหนังสือสกิลทั้งสองเล่มนั้นก็เป็นของหมอผีกันทั้งหมด! แล้วนักบวชคนไหนกันที่จะใช้พิษได้?
อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นที่รู้กันว่าหนังสือสกิลทั้งสองเล่มนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะปรากฏขึ้นตามเควส พวกมันเกิดขึ้นมาจากการขู่กรรโชกของหวังหยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใครบางคนที่มีอาชีพนักบวชนั้นก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรที่คล้ายคลึงแบบนี้ได้อย่างแน่นอน ยังไงก็ตาม ใครบางคนที่ชั่วร้ายแบบโฮวาร์ดนั้นจะไม่มีไอเทมสำหรับนักบวชอย่างแน่นอน
เมื่อออกจากบ้านมา หวังหยู่ก็เดินไปหาโฮวาร์ดและพูดอย่างไม่พอใจ “นี่มันคืออะไร? เพียงแค่ของเล่นสองอย่างนี่นะ? แล้วสูตรยาที่นายกินในตอนแรกละ?”
“ฉันไม่มีมัน!”โฮวาร์ดตอบกลับอย่างเด็ดเดี่ยว “มีเพียงอาจารย์ของพวกเราเท่านั้นที่มีสูตรของพวกมัน เมื่อฉันและไอ้แก่วินสตันเรียนจบ พวกเราก็เก็บยาไว้คนละห้าขวดจากอาจารย์ของพวกเรา…”
มันกลายเป็นว่าชายแก่ที่กลับกลอกพวกนี้นั้นเคยเป็นลูกศิษย์ของใครมาก่อน
“อ๊า….น่าเศร้า…”หวังหยู่ถอนหายใจ เขาไม่รู้ว่าอะไรนั้นเลวร้ายที่สุด การสูญเสียของพวกเขานั้นจะไม่ได้รับคืนมาเพียงแค่ได้รับสูตรของยาลับนั่น เขาสามารถทำได้เพียงส่ายหัวแล้วเขาก็ยื่นถ้วยแก้วไปให้โฮวาร์ด
เมื่อจับถ้วยแก้วจากมือโฮวาร์ด โฮวาร์ดก็รีบดื่นมันลงไปในทันทีและตะโกน “ทีนี้ก็ออกไปจากสายตาของฉันได้แล้วไอ้หน้าด้าน! อย่าให้ฉันเห็นพวกนายทั้งสองคนอีกครั้งนะ!”
มันเป็นเพียงNPCที่เป็นนักเลงคนหนึ่ง ดังนั้นมันจึงไม่ต้องเก็บไปคิดในหัวใจเลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ที่มาจากคนที่พวกเขาได้กรรโชกทรัพย์มาได้สำเร็จแล้วด้วย
หวังหยู่และหลี่ซัวก็ยิ้มอ่อนๆให้กันก่อนที่จะหันหลังและเดินจากไป
“เธอต้องการหนังสือพวกนี้ไหม?”หวังหยู่ถามกับหลี่ซัวในตอนเดินทางกลับไปยังร้านขายยา
“ฉันไม่สามารถที่จะใช้สกิลของหมอผีได้ ดังนั้นพี่เอาพวกมันไปขายเถอะ”หลี่ซัวถอนหายใจออกมาเบาๆ
“โอเคก็ได้”หวังหยู่ตอบกลับตรงๆ มันไม่จำเป็นสำหรับเขาที่จะต้องเกรงใจตั้งแต่ที่พวกมันเป็นของของเขาแต่แรกอยู่แล้ว
“โอ้ใช่ พี่ชายหยู่ พี่รู้ได้ไงว่ากุญแจดอกแรกมันเป็นของปลอม?”หลี่ซัวถามอย่างสงสัย
หวังหยู่จ้องไปที่ทิศของเมืองรัตติกาลอย่างมีภูมิหลังและพูด “อาจารย์ของผมบอกผมมาว่า NPCในเกมนั้นถูกออกแบบมาให้ล่อหลอกผู้เล่น ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะลองมันดู ผมก็ไม่ได้คิดเหมือนกันว่ามันจะเวิร์ค”
“ถ้าอย่างงั้นถ้ากุญแจมันเป็นของจริงละ? คุณก็ไม่ได้ถามเปล่าๆงั้นเหรอ?”หลี่ซัวหัวเราะคิกคัก
“มันก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายอะไรในการทดลองมันอยู่ดี และพวกเราก็ไม่มีอะไรที่จะต้องเสียอีกด้วย!”หวังหยู่ยักไหล่
“…”
