ตอนที่12 เผชิญหน้าในถ้ำ1

ตอนที่12 เผชิญหน้าในถ้ำ1

เฉินยู่ชูหันมามองที่หลินหยี่ พร้อมกับแลบลิ้นใส่แล้ววิ่งขึ้นบันไดตามเหมิงเหยาไป

"คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงสินะ" หลินหยี่ส่ายหน้า หลังจากนั้นก็หันไปมองที่อาหารต่างๆ และเขาก็คิดว่าผู้หญิงพวกนั้นคงจะไม่ลงมาแล้วหล่ะ เขาจึงตัดสินใจที่จะจัดการทุกอย่างให้เรียบ

สำหรับเหมิงเหยานั้นเมื่อไปถึงห้องเธอก็ล้มลงบนเตียงทันที ว่าแต่ทำไมหล่ะ? ทำไมเธอถึงอารมณ์เสียได้แบบนี้? เพราะว่าเธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเสียจูบแรกไปไวขนาดนี้ และถ้าหากเสียไปก็ควรเป็นเพราะผู้ชายหล่อๆ ไม่ใช่ไอ้ชาวนานี่!

“ชูบอกฉันทีสิ ฉันควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดี?!” เหมิงเหยาไม่อยากจะอับอายไปมากกว่านี้แล้ว เธอไม่อยากจะให้หลินหยี่รับรู้ เลยขึ้นมาอยู่บนห้องกับชูแค่สองคน

“เฮ้.. มันไม่เป็นอะไรหรอกน่า สู้ๆนะ... อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่จูบจริงๆนิ ใช่มั้ย? ยังไงเขาก็ไม่ได้อะไรจากการจูบนั่นอยู่แล้ว” ยู่ชูคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี่มันก็ไม่ได้แย่

แต่การปลอบใจทั้งหมดนี้ยิ่งทำให้เธอแย่ เพราะว่าหลินหยี่นั้นไม่ได้เป็นคนเสียหายอะไรเลย ดังนั้นเขาจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องรู้สึกแย่เหมือนกับเธอ จูบแรกของเธอได้หายไปทั้งๆที่เธอไม่ได้ผลประโยชน์อะไรเลยด้วยซ้ำ

“ต้องตัดสินแล้วหล่ะ ฉันทนไม่ไหวแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะโทรบอกพ่อว่าบ้านนี้ถ้ามีฉันก็ต้องไม่มีหลินหยี่! ถ้ามีหลินหยี่ก็ต้องไม่มีฉัน!” คำพูดของเหมิงเหยาเต็มไปด้วยความโมโห “ไม่ฉันก็เขา!”

การร้องไห้และคลื่นไส้ต่างๆของเหมิงเหยานั้น ทำให้เธอเหนื่อเพลียมาก จนในที่สุดเธอก็หลับไป ส่วนยู่ชูก็ส่ายหัวพร้อมกับล้มตัวนอนลงข้างๆของเหมิงเหยา ... มันเรื่องใหญ่ตรงไหนกัน? มันก็ไม่ได้ทำให้เธอท้องสักหน่อย...

…

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ หลินหยี่ก็สูดหายใจเข้าอย่างเต็มปอด เพื่อเตรียมตัวเวลาคุณหนูจะลงมาอีกครั้ง เพราะเขาเป็นแค่ลูกน้องคนนึง เขาสามารถถูกดุด่าได้ตลอดเวลาหากหัวหน้าไม่พอใจ

จนหลินหยี่ตัดสินใจจะเก็บกวาดทุกอย่าง เหมิงเหยาก็ยังไม่ลงมา เพราะตอนนี้3ทุ่มแล้ว และพวกเธอก็นอนไวมาก

หลินหยี่ล้างหน้าแปรงฟันก่อนที่จะไปล็อคห้องนอน หลังจากนั้นเขาก็นั่งลงบนเตียงเพื่อเริ่มฝึกศิลปะแห่งมังกรที่เขาได้ค้นพบมันขณะอยู่ในถ้ำ

ในตอนนั้นที่หลินหยี่อายุ8ขวบ เขาก็ได้ถูกส่งไปยังเขาสตาเวสต์เพื่อทดสอบวิชากังฟูในตอนกลางคืนที่พระจันทร์เต็มดวง

ทำไมตาเฒ่าหลินถึงต้องเลือกเวลานี้ด้วย? แต่ถึงยังไงหลินหยี่ก็ไปอยู่ดี

เขาโดนเตะหน้าเตะหลัง และหลินหยี่ก็เข้าใจทันทีว่านี่ไม่ใช่การทดสอบ แต่ตาเฒ่ากำลังจะฆ่าเขา! เมื่อหลินหยี่กำลังจะโวยวาย เขาก็โดนเตะที่ก้นด้วยความเมตตาและตกเขาไปแล้ว

ภาพต่างๆรอบตัวเขาเบลอไปหมดในขณะที่เขากำลังล่วงลงมา ถ้าจะให้เขาอธิบายมันก็คงจะเหมือนแบบว่า ซุปเปอแมนบินดิ่งลงพื้นด้วยความเร็วสูงสุด ไม่นานเขาก็ลงพื้นด้วยความรุณแรง เขารู้สึกเหมือนกระดูกในร่างกายของเขาได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ตาเฒ่าได้นำยาเสริมกระดูกให้เขากินตั้งแต่อายุ3ขวบ แต่ถึงยังไงก็ตามด้วยความสูงของภูเขาขนาดนั้น จึงทำให้หลินหยี่หมดสติทันที

ขณะที่ตาเฒ่ายืนมองอยู่ข้างบนยอดเขาพร้อมกับส่ายหัว “เจ้าหยี่เอ๋ย ข้าไม่ได้อยากจะโหดร้าย แต่นี่เป็นโอกาสที่หายากมากนะ ถ้ำนี้มันจะเปิดออกทุกๆ5ปีในคืนพระจันทร์เต็มดวง เจ้าจะพลาดการฝึกนะ ถ้าข้าไม่ทำแบบนี้”

หลินหยี่ไม่รู้ว่าตัวเขาเองสลบไปนานเท่าไหร่ แต่สิ่งแรกที่เขาทำหลังจากฟื้นคือด่าตาเฒ่า เขาเช็คตัวเองให้แน่ใจก่อนว่าไม่ได้สาหัสมากนัก ก่อนจะลุกขึ้นและตะโกนด่าตาเฒ่า

แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา ทำให้เขาตะลึงมาก เพราะว่ามันมีประตูเก่าแก่ที่ใหญ่มาก ภายใต้การสะท้อนของแสงจันทร์ทำให้มันมีสีทองอร่ามตา

มันเหมือนกับที่พักของเหล่าทวยเทพ! มีป้ายบอกชื่ออยู่3คำด้านบนของถ้ำ “ถ้ำช้วนหยวน”

นี่มันคือสถานที่อะไรกัน? หลินหยี่ก็อาศัยอยู่ที่เขาสตาเวสต์นี้มานาน แต่เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่ามีสถานที่แบบนี้อยู่ใต้ดิน

หลินหยี่ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรดี ทำไมตาเฒ่าถึงส่งเขาลงมาที่นี่?

หลินหยี่พยายามจะดันประตูออกจากตัวแต่มันก็ไร้ผล เขาจึงลองดึงประตูเข้าหาตัวแทน

แต่ประตูก็ไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว แต่ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกเอง

หลินหยี่จึงถอยหลังออกมาเพื่อรอดูว่าจะมีใครโผล่ออกมา แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครออกมาเลย หลินหยี่จึงเริ่มมองดูข้างในถ้ำ

มันเหมือนกับพระราชวังขนาดใหญ่ ที่สะท้อนแสงแวววับ และเมื่อหลินหยี่มั่นใจว่าไม่มีใครออกมา เขาจึงเดินเข้าไปทันที

ทุกๆย่างก้าวของเขานั้นระมัดระวังอย่างมาก เขายังเป็นเด็กอยู่ แต่ก็เป็นเด็กที่มีความอยากรู้อยากเห็นมาก หลินหยี่พบว่าตัวเองกำลังเดินเข้าไป

ชายหนุ่มที่อยากรู้นี้จะได้รับการชำระคืนในไม่ช้า