บทที่ 29: กลอุบายที่เหนือกว่า
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
====================
บทที่ 29: กลอุบายที่เหนือกว่า
อุปกรณ์วิเศษของกู่หลงคือดาบสั้นสีทอง ไม่สามารถใช้บินได้ แต่สามารถช่วยร่ายคาถาชนิดโลหะ ยิ่งอุปกรณ์ของซวนอวี๋นั้นพิเศษมากกว่า มันคือไม้เท้าสีเงิน
กู่หลงและซวนอวี๋เป็นผู้ฝึกตนสายคาถา กู่หลงซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านเวทมนตร์โลหะซึ่งผู้คนส่วนใหญ่รังเกียจ ซวนอวี๋ถนัดในเวทมนตร์ดินซึ่งเกี่ยวกับการป้องกัน ทั้งสองคนทำงานร่วมกันมากว่าสิบปี หนึ่งคนโจมตีอีกหนึ่งคนป้องกันถือได้ว่าเป็นคู่หูที่มีประสิทธิภาพอย่างยิ่ง
เมื่อพวกเขาอยู่ห่างจากอสรพิษสี่ตาประมานหนึ่งพันฟุต เขาหยุดลงตรงนั้นเตรียมตัวสร้างเวทมนตร์ป้องกันเพื่อจะโจมตีในครั้งแรก หลังจากนั้นเขาสองทั้งก็เริ่มร่ายคาถา
ซวนอวี๋ปักไม้เท้าลงบนพื้นดินพร้อมร่ายคาถาออกมา พร้อมกันนั้นกู่หลงโยนดาบขึ้นไปในอากาศพร้อมกับวาดเวทมนตร์
ภายใต้ข้อความจารึกเหล่านั้น ดาบสั้นสีทองได้ขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ในพริบตามันยาวขึ้นร้อยฟุตและกว้างสองฟุต มีประกายสีทองส่องสว่างออกมาทำให้มันดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้น
ความเคลื่อนไหวที่เด่นชัดเช่นนี้ เจ้าอสรพิษสี่ตาจะไม่มองเห็นอย่างไร เมื่อดาบสีทองปรากฏขึ้นมันรู้สึกถึงอันตรายที่กำลังมาเยือนพร้อมยืดตัวขึ้นทันที มันจ้องมาที่ดาบอย่างระมัดระวังพร้อมกับเตรียมหลบเลี่ยงทุกขณะ ปากของมันค่อย ๆ เผยออกสำหรับการพ่นพิษ
อย่างไรก็ตามในขณะนี้ซวนอวี๋ลงมือก่อน เขาตะโกนออกไป “กับดักมังกรปฐพี! ทำงาน!”
จากเสียงตะโกนของซวนอวี๋ทำให้เกิดมังกรปฐพีขึ้นมาล้อมรอบเจ้าอสรพิษสี่ตาไว้ ความหนาของมันเทียบเท่าคนแปดคนล้อมรอบ จากนั้นภายใต้การควบคุมของซวนอวี๋จึงเกิดผลลัพธ์เป็นอสรพิษสี่ตาถูกตาข่ายจับกุมไว้อย่างหนาแน่น
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีกะทันหันเช่นนี้ อสรพิษสี่ตาก็เกิดความเดือดพล่านพร้อมตกใจอย่างยิ่ง ในตอนแรกมันพุ่งความสนใจไปที่ดาบสีทองอย่างหมดสิ้นโดยไม่ทันระวังตัวว่าจะมีอีกผู้หนึ่งซุ่มโจมตีอยู่ในความมืด ส่งผลให้มันติดอยู่ในวงเวทนั้นอย่างไร้การป้องกัน สิ่งที่ทำให้มันอึดอัดที่สุดคงเป็นมังกรปฐพีสองตัวที่บีบรัดปากของมันไว้ มันใช้แรงทั้งหมดที่มีบังคับให้ปากของตนอ้ากว้างขึ้นด้วยความคิดที่ว่าต้องการจะพ่นพิษออกไป แต่ในตอนนี้มันไม่สามารถที่จะขยับปากได้แม้แต่น้อย
ทันทีที่อสรพิษสี่ตาถูกคุมขัง กู่หลงชี้นิ้วไปด้านหน้าพร้อมตะโกนว่า “ศาสตราทองคำ! แทง!”
ขณะที่เขาพูดออกมา เกิดแสงสีทองพุ่งออกไปที่หัวของอสรพิษคล้ายกับลูกศร อสรพิษสี่ตาจ้องมาที่ดาบทอง แต่ร่างกายของมันถูกสะกดไว้ อีกทั้งปากยังถูกปิดอย่างสนิท มันจึงได้แต่มองอยู่ในสภาพดังกล่าวเพื่อรอความตายที่กำลังจะมาถึง
เกิดเสียงดังสนั่นในขณะที่ดาบยักษ์เจาะเข้าไปที่หัวของอสรพิษสี่ตา เลือดสีเขียวเข้มพุ่งกระจายออกมาโดยรอบ ก่อนที่อสรพิษจะสิ้นใจ มันมีโอกาสได้ส่งเสียงเพียงครั้งเดียวในช่วงเวลาสุดท้าย
“เสร็จสิ้น!” ซวนอวี๋และกู่หลงกำลังร่าเริงกับชัยชนะที่ได้รับ ในขณะที่พวกเขาต้องการที่จะฉลองความสำเร็จนี้ เขารู้สึกได้ว่าร่างกายของพวกเขาผิดแปลกไป ราวกับมีเข็มจิ้มอยู่ตามเสื้อผ้าของเขาและทะลุเข้ามาถึงเกราะ หลังจากนั้นจุดสำคัญต่าง ๆ ในร่างกายก็ถูกผนึกไว้ แม้ว่าพวกเขาจะมีปราณจิตวิญญาณมากเพียงใดแต่ก็ไม่สามารถนำมันออกมาใช้ได้เลย ในตอนนี้พวกเขากลายเป็นมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น สำหรับมนุษย์ธรรมดาแล้ว อาการบาดเจ็บที่ได้รับย่อมไม่สามารถทนทานได้อย่างแน่นอน พวกเขาคร่ำครวญอยู่เพียงครู่ก็ล้มลงไปที่พื้นดิน
“อึก ผู้ใดบังอาจลอบทำร้ายข้า?” กู่หลงและซวนอวี๋ร้องออกมาพร้อมกับพยายามหันหลังอย่างยากลำบาก ในที่สุดพวกเขาก็ทราบว่าหานหลิงเฟิงนั้นใช้พวกเขาทั้งสองเป็นเครื่องมือและนางอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าอ้วน เจ้าลิงยืนอยู่ด้านหลังกำลังจ้องมองทั้งคู่อย่างเหยียดหยาม
ใบหน้าของเจ้าอ้วนเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ขณะที่หานหลิงเฟิงแสร้งทำว่าผิดหวังพร้อมเอ่ยกับกู่หลงและซวนอวี๋ “ขออภัยท่านทั้งสอง สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ!”
การลอบทำร้ายทั้งสองคนนั้นคือความสามารถจากอุปกรณ์วิเศษของหานหลิงเฟิง เข็มไร้เงาที่มีหน้าที่ทำลายเวทมนตร์ป้องกันทุกชนิด
ขณะที่กู่หลงและซวนอวี๋ได้ฟังเช่นนั้น เขาทั้งสองแทบจะสำลักความโกรธจนตาย อุบัติเหตุงั้นหรือ? หนึ่งคือผู้ใดสามารถทำให้เกิดเหตุเช่นนี้ได้? ทุกการโจมตีเข้าที่จุดสำคัญอย่างแม่นยำ นอกจากนี้มันยังเป็นอุปกรณ์วิญญาณ! อุปกรณ์พวกนี้จะถูกควบคุมโดยจิตวิญญาณของเจ้าของ จะเกิดความผิดพลาดได้อย่างไร? เห็นได้ชัดว่าหานหลิงเฟิงกำลังยั่วยุทั้งสองคนอย่างสนุกสนานด้วยคำพูดเช่นนั้น!
“ศิษย์น้องหาน เราสองคนมิเคยทำร้ายเจ้ามาก่อน เหตุใดหรือเจ้าจึงทำกับพวกข้าเช่นนี้?” กู่หลงถามด้วยความรังเกียจ
“เดิมที เจ้าไม่เคยรุกรานข้า แต่ว่าเหตุใดเจ้าจึงต้องการทำร้ายคู่ฝึกฝนของข้า?” หานหลิงเฟิงกล่าวเสริมพร้อมยักไหล่อย่างไม่ใยดี “น้องสาวผู้นี้มิได้อยากกลายเป็นแม่ม่าย ดังนั้นจึงไม่สามารถปล่อยพวกท่านสองคนไว้ได้!”
“อะไรนะ?!” กู่หลงและซวนอวี๋หงุดหงิดขึ้นมา กู่หลงทำสิ่งใดไม่ได้จึงได้แต่อุทานออกมา “คู่ฝึกฝนงั้นหรือ? เจ้ากับสุกรตัวนั้น? มันเป็นไปได้ยังไง?”
“ศิษย์น้องหาน เจ้าบ้าไปแล้ว? ก้อนไขมันอย่างเจ้าซ่งจงน่ะรึที่สามารถมอบเทียนให้กับเจ้า?” ซวนอวี๋กล่าวออกมาด้วยความตกใจ “นี่ไม่ต่างอะไรจากดอกไม้ที่ติดอยู่ในมูลสัตว์!” หานหลิงเฟิงเพียงแค่กรอกตาไปมาและไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร
แต่ขณะนั้นเองเจ้าอ้วนที่เกิดอารมณ์โมโหพร้อมยืนขึ้นทันที “หยุดปากซะ ข้าออกจะหล่อเหลา สง่างาม และทันสมัย มีเสน่ห์ แต่นี่คือสิ่งที่สตรีต้องการมากที่สุดในโลก! ไม่เข้าใจว่าข้าไม่สมควรได้รับสิ่งเหล่านี้หรือไรกัน?”
กู่หลงและซวนอวี๋เกือบจะเป็นลมไปเพียงเพราะคำพูดที่เจ้าอ้วนใช้เยินยอตนเอง อย่างไรก็ตามพวกเขาด่ากลับอย่างรวดเร็ว “ไร้สาระ เจ้ามันก็แค่ก้อนไขมันเหนียวเหนอะ ไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกับพวกข้าได้ สิ่งใดหรือที่ดีที่สุดในตัวเจ้า?”
“ชัยชนะจะปรากฏความจริงออกมามากกว่าคำพูดที่เจ้าพ่นอยู่!” เจ้าอ้วนกรอกตาของเขาไปมาพร้อมกับกอดหานหลิงเฟิงแน่นขึ้น จากนั้นก็กล่าวออกมาอย่างภูมิใจ “แม่นกน้อย บอกมันไปเสียว่าข้าแข็งแกร่งเพียงใด”
หานหลิงเฟิงไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ก่อนดีกับการที่เจ้าอ้วนออดอ้อนเช่นนี้ แต่เพื่อเป็นการไม่ฉีกหน้าของเจ้าอ้วน นางจึงยอมเล่นกับเขาพร้อมกล่าวออกไปว่า “ความแข็งแกร่งของสามีข้านั้นเปรียบดังกับจักรวาล เจ้าทั้งสองที่ยังเป็นเพียงแค่ถังขยะไม่สมควรที่จะเหยียดหยามเขา!”
“อา” เจ้าอ้วนพยักหน้าด้วยความพอใจทันที จากนั้นเขาก็กล่าวเย้ยหยันทั้งสองคนที่กองอยู่บนพื้น “ได้ยินแล้วใช่หรือไม่? เจ้าถังขยะน้อยทั้งสอง!”
กู่หลงและซวนอวี๋ถูกความโกรธครอบงำ เขามองเจ้าอ้วนและหานหลิงเฟิงอย่างโกรธแค้น พวกเขาถ่มน้ำลายออกมาพร้อมกล่าวว่า “ชายโฉด หญิงชั่วช้า!”
“ข้าคงต้องอธิบายอีกเรื่อง ระหว่างข้ากับพี่สาวหานเรารักกันด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์ เราทั้งสองมิได้เล่นชู้หรือเพียงแค่ความใคร่!” เจ้าอ้วนหัวเราะอย่างเย็นชาพร้อมกล่าวต่อ “อย่างไรก็ตาม พวกเจ้าต้องการหินจิตวิญญาณที่ข้าครอบครอง อีกทั้งยังวางแผนตลบหลังข้า นั่นคือเรื่องที่น่ารังเกียจโดยแท้ ช่างเป็นบุคคลที่ชั่วช้าและต่ำทรามยิ่งนัก!”
