บทที่ 57 ยืมมือผู้อื่น (อ่านฟรี)

 

 

ที่เมืองปิง นอกเหนือจากซ่งเหล่าซื่อแล้ว ยังมีอีกสองแก๊งนั่นคืออาหวางขาเป๋และอาเฮียเคอ  ส่วนใหญ่ซ่งเหล่าซื่อจะทำธุรกิจรื้อถอน ส่วนหวังขาเป๋มุ่งเน้นไปที่ไนต์คลับ บาร์และห้องนวด ส่วนธุรกิจของเฮียเคอเกี่ยวกับการพนันเป็นหลัก

 

แก๊งทั้งสามนี้มีลูกน้องเป็นจำนวนมาก มีข่าวลือว่าพวกเขามีนักฆ่า อีกทั้ง ปืนไรเฟิลและปืนล่าสัตว์ในเมืองปิงอยู่ในความครอบครองของพวกเขาประมาณ90% และที่น่าเย้ยหยันคือเป็นเพราะพวกเขากฎระเบียบในเมืองปิงจึงดีขึ้นกว่าแต่ก่อน

 

โดยปกติ ทั้งสามแก๊งนี้ต่างฝ่ายต่างอยู่ไม่หาเรื่องกัน แต่เมื่อปีที่ผ่านมา ซ่งเหล่าซื่อไปที่ไนท์คลับและบาร์บ่อยๆ ซึ่งเป็นการย่างกรายเข้าไปในถิ่นของมาหวังขาเป๋ จึงทำให้หวังขาเป๋ไม่พอใจ

 

ถึงแม้ว่าหวางขาเป๋เป็นคนพิการ แต่เขาก็มีลูกน้องที่ไร้ความปรานีอยู่เป็นจำนวนมาก จึงไม่เกรงกลัวซ่งเหล่าซื่อ

 

ถ้าซ่งเหล่าซื่อต้องการเป็นใหญ่ที่สุดในเมืองปิง เขาจะต้องกำจัดหวังขาเป๋และเฮียเคอให้ได้ก่อน ตอนนี้เฮียเคอวางตัวเป็นกลางไม่เคลื่อนไหว ไม่ยอมจำนน แต่เขาก็ไม่ยอมต่อกรซึ่งๆหน้ากับซ่งเหล่าซื่อ ภายนอกแสดงท่าทีว่าซ่งเหล่าซื่อเป็นหัวหน้าใหญ่

 

แต่หวังขาเป๋ไม่ยอม เขาต้องการที่จะท้าทายซ่งเหล่าซื่อ ความไม่พอใจระหว่างคนทั้งสองเป็นเรื่องน่าตลกนัก จุดเริ่มต้นขึ้นมาจากพนักงานขายตั๋วภาพยนตร์

 

ชายทั้งสองคนต่างพึงพอใจพนักงานขายตั๋วภาพยนตร์ ในตอนที่หวังขาเป๋กำลังจะมาเอาตัวเธอ ซ่งเหล่าซื่อก็ส่งคนไปลักพาตัวผู้หญิงคนนั้นก่อนแล้ว หลังจากที่เสร็จสมกามกิจเขาก็จ่ายเงินให้ 10,000 หยวน แล้วไม่มาสนใจอีกเลย

 

หวังขาเป๋รู้สึกเหมือนถูกดูถูก เพราะหญิงสาวคนนั้นเคยบอกว่าเธอเป็นคนของหวังขาเป๋ แต่ซ่งเหล่าซื่อยังขืนใจเธอ นี่เท่ากับตบใบหน้าของหวังขาเป๋

 

หวังขาเป๋เองก็โหดเหี้ยมไร้ความปราณี เขาส่งคนของเขาไปฆ่าพี่ชายของซ่งเหล่าซื่อทันที นี่เป็นพี่ชายคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ของซ่งเหล่าซื่อ คนอื่นๆในครอบครัวของเขาถูกฆ่าโดยศัตรูคู่อริมานานมาแล้ว แน่นอนว่าซ่งเหล่าซื่อจะต้องล้างแค้น

 

แต่ซ่งเหล่าซื่อไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดว่า ช่วงเวลาสั้นๆเขายังไม่ต้องการเผชิญหน้ากับหวังขาเป๋ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขามีสมาชิกในครอบครัวหลงเหลืออยู่เพียงคนเดียว คือ ซ่งเสี่ยวเฟิง.. หากซ่งเสี่ยวเฟิงเกิดเป็นอะไรไป เขาจะขุดรากถอนโคนหวังขาเป๋ในสิ้นซาก  ตอนนี้ สิ่งที่ต้องทำคือ ต้องให้เฮียเคอสนับสนุนเขาจริงๆ และไม่หน้าซื่อใจคด

 

เฝิงหยู่ยังรู้อีกว่า ในอนาคตสมาชิกคนสุดท้ายของซ่งเหล่าซื่อ ถูกหวังขาเป๋ส่งคนไปสังหารทิ้ง แต่ยังลือกันว่าเฮียเคอต่างหากที่ส่งคนไปฆ่าแล้วโยนความผิดให้หวังขาเป๋

 

แต่ไม่ว่าอย่างไร หวังขาเป๋และซ่งเหล่าซื่อก็เป็นศัตรูกัน เฝิงหยู่ไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมแก๊งของหวังขาเป๋ สิ่งที่เขาต้องทำคือสร้าง "เหตุการณ์บังเอิญ" เพื่อให้เกิดสงครามระหว่างสองแก๊ง

 

หัวหน้าทั้งสามคนนี้ต่างก็มีความคิดกฎเกณฑ์ของแต่ละแก๊ง พวกเขาสามารถพกพาปืนได้ แต่แก๊งอื่นๆทำไม่ได้ พวกเขาสามารถต่อสู้ ทำร้ายผู้คนได้ แต่แก๊งอื่น ไม่สามารถทำได้

 

ต่อให้พวกเขามีเรื่องวิวาท ก็มีน้อยครั้งที่มุ่งเป้าไปที่ผู้บริสุทธิ์ จากคำพูดของพวกเขา คนประเภทนี้มีไว้เพื่อให้พวกเขาทำเงิน การที่พวกนั้นปกป้องตัวเองก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา พวกเขาอย่าได้ไปรังแกคนเหล่านี้ง่ายๆ และถ้ามีคนอื่นไปรังแก พวกเขาก็ควรออกหน้ามาช่วย

 

ตัวอย่างเช่น ซ่งเหล่าซื่อทำธุรกิจ 100,000 หยวนแลกกับหนึ่งขา! ตราบเท่าที่มีเงินจ่าย และอีกฝ่ายไม่มีอิทธิพล ซ่งเหล่าซื่อจะส่งคนไปตัดขาหนึ่งข้างของเป้าหมาย และรับประกันว่าบุคคลนั้นจะกลายเป็นคนพิการ

 

ธุรกิจนี้ ผิดข้อห้ามของหวังขาเป๋ ถึงแม้การพิการของเขาเกิดจากอัมพาตที่เป็นโรคประจำตัว แต่เขาก็เกลียดคนที่เรียกเขาว่าคนพิการ หวังขาเป๋ชอบให้ทุกคนเรียกเขาว่า "นายใหญ่ไม้ตะพด" แต่ทุกครั้งที่เขาได้พบกับซ่งเหล่าซื่อ ซ่งเหล่าซื่อจะจงใจเรียกเขาว่า หวังคนพิการเสียงดัง

 

เมื่อหลี่ซื่อเฉียงรู้ว่าเฝิงหยู่จะยืมมือของหวังขาเป๋ไปจัดการซ่งเหล่าซื่อ พวกเขาก็พยายามโน้มน้าวให้เฝิงหยู่เปลี่ยนความคิด รถแลนด์โรเวอร์ก็ถูกเอาไปแล้ว เงินจำนวนนั้นคิดซะว่าซื้อความปลอดภัย ซ่งเหล่าซื่อก็สัญญาว่าจะไม่สร้างปัญหาให้กับบริษัทการค้าไท่หัว

 

เฝิงหยู่ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วส่ายหน้า ซ่งเหล่าซื่อไม่ได้มาเพื่อสร้างปัญหาให้กับพวกเขา แต่เขาต้องการแบ่งกำไรครึ่งหนึ่งของบริษัท

 

เงินกำไรจะถูกแบ่งครึ่งหนึ่ง ไม่เท่ากับขาดทุนเหรอ?  ก็เท่ากับพวกของอู๋จื้อกางทำงานฟรีฟรี วันดีดีพึ่งผ่านไปหยกๆ เมื่อสองวันก่อนเฝิงหยู่ยังซื้อข้าว แป้งและน้ำมันปรุงอาหารจำนวนมากให้ทุกคนไปแบ่งกัน แต่ตอนนี้มีคนกำลังมาทำให้พวกเขาต้องกลับไปสู่จุดเดิม

แต่หลี่ซื่อเฉียงไม่คิดอย่างนั้น เขาแนะนำเฝิงหยู่ว่า: "เสี่ยวหยู่ เธอจะยืมมือหวังขาเป๋ไปจัดการซ่งเหล่าซื่อ แต่ระวังจะโดนแว้งกัดเอง เธอจะให้หวังขาเป๋ไปจัดการซ่งเสี่ยวเฟิง แต่พวกเราจะเติมเต็มความต้องการของหวังขาเป๋ได้เหรอ?”

 

เฝิงหยู่กระพริบตา "ถ้าเกิดว่าเราไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากหวังขาเป๋ แต่เป็นพวกเขาที่มาเองละ?"

 

หวังขาเป๋มาเองหรือ? หลี่ซื่อเฉียงไม่เข้าใจ

 

เฝิงหยู่ขอให้ทุกคนมารวมตัวกัน วันนี้พวกเขาต้องนอนดึกกันหน่อย พวกเขาต้องวางแผนกันอย่างดี วันพรุ่งนี้ต้องให้หวังขาเป๋มาที่บริษัทด้วยตัวเอง ถ้าวันพรุ่งนี้คนของซ่งเสี่ยวเฟิง ไม่ได้เข้ามาก็คงไม่เป็นไร แต่ถ้าพวกเขามาจริงๆละก็ ความสนุกจะเริ่มต้นขึ้น!

 

......

 

ตอนเก้าโมงเช้าซ่งเสี่ยวเฟิงบิดขี้เกียจลุกขึ้นตื่น เมื่อคืนนี้เขาสั่งสอนผู้หญิงเหล่านี้ไปสามรอบ เลยเที่ยงคืนแล้วกว่าจะได้หลับ

 

ซ่งเสี่ยวเฟิงตบก้นของหญิงสาวในอ้อมกอดและกล่าวว่า "ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก พี่มีเรื่องที่ต้องทำในวันนี้ วันหลังพี่จะไปหา "

 

หญิงสาวลุกขึ้น รีบแต่งตัวและออกไป พวกเธอไม่กล้าที่จะล้างหน้าในโรงแรมด้วยซ้ำ ซ่งเสี่ยวเฟิงอารมณ์เปลี่ยนกลับไปมาง่ายๆ ถ้าทำอะไรให้ไม่พอใจ พวกเธอจะเจอปัญหาใหญ่

 

แม้ว่าทุกครั้งที่มานอนด้วย หญิงสาวจะไม่ได้รับค่าจ้างเลย แต่พวกเธอก็ไม่กล้าปฏิเสธเขา ได้แต่หวังว่าซ่งเสี่ยวเฟิงจะลืมพวกเธอไวไว

 

ซ่งเสี่ยวเฟิงล้างหน้าเสร็จ ก็ทานอาหารเช้าที่ชั้นล่าง ลูกน้องของเขากำลังรออยู่ที่ประตู

 

"นายน้อยซ่ง สวัสดียามเช้าครับ"

 

“อืมมม สวัสดีตอนเช้า เจ้าคางคกกลับมาหรือยัง” เจ้าคางคกก็คือลูกน้องที่เขาส่งไปยัง บริษัท ของเฝิงหยู่

 

"นายน้อย เรื่องนี้เราจะพูดกันในรถ" ลูกน้องของเขากล่าว

 

หืม? ซ่งเสี่ยวเฟิงมองลูกน้องอย่างสงสัย เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าคางคกกัน? จากท่าทีของฝิงหยู่เมื่อวานนี้ ดูเหมือนไม่กล้าที่จะต่อต้านเขา

 

บนรถ ลูกน้องรีบกล่าวอย่างรวดเร็วว่า "นายน้อยซ่ง ขาทั้งสองข้างคางคกของถูกหัก ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล "

 

"ใครที่กล้ากระตุกหนวดเสือ มาทำร้ายลูกน้องข้า? โทรหาทุกคน ตอนนี้เราจะไปทำลายบริษัทอะไรนั่นให้เละ! "  ซ่งเสี่ยวเฟิงตะโกน เขาคิดไม่ถึงว่าเฝิงหยู่จะบังอาจขนาดนี้

 

"นายน้อยซ่ง นายน้อยซ่งครับ ผมยังพูดไม่จบ คนแซ่เฝิงไม่ได้หักขาของพี่คางคก แต่เป็นฝีมือของหวังขาเป๋" ลูกน้องกล่าว

 

"อะไรนะ? หวังขาเป๋? เจ้าคางคกไปมีเรื่องกับหวังขาเป๋ได้ยังไง? หรือเมื่อวานที่พวกเราไปไนต์คลับ เจ้าคางคกไม่จ่ายเงิน? " ซ่งเสี่ยวเฟิงในใจเริ่มลนลาน เขาไม่กลัวลุงของเขา ไม่กลัวแม้แต่ตำรวจ แต่เขาหวาดหวั่นหวังขาเป๋

 

คนคนนี้คือคนที่กล้าที่ต่อกรกับลุงของเขา และเขาก็มีความแค้นอาฆาตกับลุงของเขามานาน หรือว่าหวังขาเป๋ตั้งใจจะเริ่มสงครามกับซ่งเหล่าซื่อแล้ว?

 

"เมื่อวานนี้พวกเราจ่ายเงินแล้วแน่นอน ลุงสี่ก็บอกแล้วว่า พวกเรามีเงินถุงเงินถัง ไปสถานที่เช่นนี้จะต้องจ่ายเงิน ไม่เพียงแค่ต้องจ่าย แต่ควรจะจ่ายให้มาก " ลูกน้องตอบกลับ

 

"พอแล้ว พอแล้ว ยังต้องให้เอ็งมาพูดหรือไง แล้วสาเหตุอะไรที่เจ้าคางคกไปทำให้หวังขาเป๋ไม่พอใจ? " ซ่งเสี่วเฟิงถาม

"ผมได้ยินมาว่า วันนี้เจ้าคางคกไปการค้าไท่หัวเช้านี้เพื่อจะเก็บเงินงวดแรกจากพวกเขา  แต่เขาโต้เถียงกับคนแซ่เฝิง เจ้าคางคกพูดว่าจะหักขาเจ้าคนแซ่เฝิง และทำให้เขาเป็นง่อยไปตลอดชีวิต ประจวบเหมาะกับที่หวังขาเป๋เดินผ่านไปพอดี พอได้ยินประโยคนั้น เขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ลูกน้องสี่คนเข้าไปล้อมรอบพี่คางคกทันที ขาเป๋หวังใช้ตัวยึดเหล็กทำลายขาทั้งสองข้างของพี่คางคกด้วยตัวเอง หวังขาเป๋ยังบอกด้วยว่า ต่อไปพื้นที่คลังสินค้าแถวนั้น ไม่อนุญาตให้คนของเราเข้าไปอีกแม้แต่ก้าวเดียว พี่คางคกเป็นตัวอย่างสำหรับคนที่ละเมิด! " ลูกน้องกล่าว "หวังขาเป๋ เรื่องนี้พวกเราตามไปดูกัน!"