บทที่ 56 ได้คืบจะเอาศอก! (อ่านฟรี)

 

 

เฝิงหยู่กำลังอยู่ในช่วงอารมณ์ดี ทั้งยังคิดว่าซ่งเสี่ยวเฟิงอาจไม่ใช่คนเลวร้าย หากซ่งเสี่ยวเฟิงไม่อายุสั้น พวกเขาอาจจะกลายเป็นเพื่อนกินกันก็ได้ ซ่งเสี่ยวเฟิงเรียกได้ว่าเป็นคนแรกที่เชิญเขามายังสถานที่รื่นเริงเช่นนี้

 

แต่เมื่อเฝิงหยู่เดินกลับไปที่โซฟา แล้วเห็นหยวนหยวนโบกธนบัตรสิบหยวนเดินไปทางซ่งเสี่ยวเฟิง อารมณ์ดีเมื่อครู่ของเฝิงหยู่ก็หายไปทันที

 

"ฮ่าฮ่า น้องเฝิง เมื่อครู่พวกหล่อนพนันกับข้า ข้ายังบอกอยู่เลยว่าเอ็งเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นไม่ลุ่มหลง แต่ดูเหมือนว่านางพวกนี้พูดถูก ผู้ชายทุกคนก็เหมือนๆกัน "  ซ่งเสี่ยวเฟิงกล่าว

 

เฝิงหยู่ยิ้มแห้งๆและพูดว่า "ผู้ชายทุกคนก็ไม่ต่างกันหรอก "

 

"นายจะเทียบตัวเองกับนายน้อยซ่งได้อย่างไร? นายน้อยมาที่นี่เพื่อดื่มสังสรรค์และเต้นรำเท่านั้น ไม่เหมือนกับนายหรอก ถ้านายน้อยซ่งนึกอยากจะเล่นสนุก อีกเดี๋ยวพวกเราจะไปหาความบันเทิงกันที่โรงแรม" หญิงสาวนั่งข้างๆซ่งเสี่ยวเฟิงพูดอย่างดูแคลน

 

“พี่ชายจ๋า รู้สึกสบายไหม อยากให้น้องตามไปเล่นด้วยกันต่อคืนนี้ไหม?” หยวนหยวนถามด้วยรอยยิ้มเริงร่า แล้วยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของเฝิงหยู่

 

ใบหน้าของเฝิงหยู่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ คิดไม่ถึงว่าเขาที่มีความนึกคิดในวัย 40 ปี แต่ต้องมาถูกสาววัยรุ่นหยอกล้อ ทำให้เฝิงหยู่รู้สึกอัปยศอย่างยิ่ง ความรู้สึกนี้ร้ายแรงกว่าการที่มีคนมาถุยน้ำลายบนใบหน้า

 

โชคดีที่พนักงานของ บริษัทยังไม่มาตรงนี้ หรืออาจจะไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่เช่นนั้นละก็ เฝิงหยุ่คงเสียความมั่นใจอย่างยากจะกู่กลับ และความเคารพต่อเฝิงหยู่จะหายไป

 

เดิมที เฝิงหยู่คิดว่าหยวนหยวนเป็นเด็กสาวที่น่าสงสาร อายุอานามยังน้อยนิดต้องมาทำอาชีพนี้เพื่อความอยู่รอด แต่ดูเหมือนเฝิงหยู่จะคิดผิด คนที่น่าสงสาร มีส่วนที่น่าชิงชัง  หยวนหยวนไม่ได้รู้สึกอับอายต่ออาชีพนี้ ทั้งยังภูมิใจในสิ่งที่เธอทำ แถมยังดูถูกดูแคลนผู้อื่นอีก ความรู้สึกดีดีที่เฝิงหยู่มีต่อหยวนหยวนหายไปในชั่วพริบตา

 

"นายน้อยซ่ง ผมเต้นรำจนเหนื่อยแล้ว อยากจะกลับไปก่อน " เฝิงหยู่ผลักหยวนหยวนออกไป เขาอยากออกจากที่นั่นเต็มทีแล้ว

 

"เหรอคะ? มาแปบเดียวก็เหนื่อยแล้ว ร่างกายพี่ชายดูเหมือนจะแข้งแรงบึกบึน แต่ที่แท้ก็อ่อนปวกเปียก" หยวนหยวนยังพูดเยาะเย้ยเฝิงหยู่ต่อ

 

ซ่งเสี่ยวเฟิงและบรรดาสาวๆต่างก็หัวเราะเสียงดังลั่น โดยเฉพาะซ่งเสี่ยวเฟิง ที่จงใจถามว่า: "น้องเฝิง อยากจะกินของดีดีชูกำลังหน่อยไหม?"

 

เฝิงหยู่กัดฟันตอบว่า "ไม่ละ พรุ่งนี้ผมมธุระ ต้องขอตัวก่อน "

 

พอพูดจบ เฝิงหยู่ลุกขึ้นยืนคิดอยากจะกลับไป แล้วคิดหาวิธีเล่นงานซ่งเสี่ยวเฟิงให้ถูกจับ จนทั้งชีวิตไม่สามารถออกจากตะรางได้

"เดี๋ยว ข้าบอกเอ็งไปได้แล้วหรือ? ข้ายังอยู่ที่นี่ แต่เอ็งคิดจะกลับก่อน คิดดูหมิ่นข้าเหรอ? "  ซ่งเสี่ยวเฟิงสีหน้าเปลี่ยนทันที แล้วกล่าวอย่างเย่อหยิ่ง

 

"นายน้อยซ่งหมายความว่าอะไร?" เฝิงหยู่ถาม

 

"ไม่มีอะไรมาก. วันนี้เอ็งกินของของข้า ดื่มของของข้า แล้วข้ายังจ่ายค่าเต้นรำ แม้กระทั่งหาเด็กผู้หญิงมาเล่นเป็นเพื่อน เอ็งไม่คิดจะตอบแทนอะไรบ้าง? " ซ่งเสี่ยวเฟิงกล่าว

 

บัดซบ วันนี้แกขับเอาแลนด์โรเวอร์ซึ่งมีมูลค่ามากกว่า 500,000 หยวนของฉันไป  ราคาตั้ง500,000 หยวนเชียวนะ! มีผู้คนจำนวนมากที่ทั้งชีวิตยังไม่สามารถทำเงินได้ 500,000 หยวนเลยด้วยซ้ำ! เชิญฉันมาเลี้ยงเครื่องดื่มและเต้นรำที่มีมูลค่าเพียงไม่กี่ร้อยหยวน หาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมานั่งเป็นเพื่อน แล้วยังจงใจเยาะเย้ยให้ฉันต้องอับอาย แล้วตอนนี้ยังจะให้ฉันตอบแทนอีก? "

 

"ก็ได้ วันนี้ผมเลี้ยงเอง นี่เงิน 1000 หยวน" เฝิงหยู่กล่าว

 

เฝิงหยู่กลัวว่าจะเกิดเรื่องผิดพลาด ดังนั้น เขาจึงตั้งใจนำเงินมาเยอะเป็นพิเศษ ให้ออกจากสถานที่แห่งนี้ได้ก่อน แล้วค่อยหาทางเอาคืนซ่งเสี่ยวเฟิง

 

"เอ๋ น้องเฝิงหมายความว่าอะไร? ก็บอกไปแล้วว่าข้าจะเลี้ยง จะให้น้องเฝิงควักตังค์มาจ่ายได้อย่างไร? นี่ไม่เท่ากับตบหน้าข้าหรือ เก็บเงินคืนไปเลย " ซ่งเสี่ยวเฟิงพูด

 

หัวใจของเฝิงหยู่ตกไปถึงตาตุ่ม 1000 หยวนคงน้อยเกินไป !

 

"นายน้อยซ่งหมายถึงอะไร?" เฝิงหยู่ถาม

 

"ไม่มีอะไรมาก. แต่ช่วงนี้บริษัทของข้าไม่ยุ่งมาก พนักงานของข้าแต่ละคนเลยไม่มีอะไรทำ  ได้ยินมาว่าธุรกิจของบริษัทการค้าไท่หัวเป็นไปได้สวย ข้าตั้งใจจะให้พนักงานของข้าไปช่วยงาน น้องเฝิงไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก บริษัทของเอ็งมีพนักงานสิบกว่าคนใช่ไหม? ข้าจะส่งพนักงานสัก 10 คนไปช่วย  จากนั้นกำไรที่ได้เราจะแบ่ง 50-50 ยุติธรรมดีใช่ไหม? " ซ่งเสียวเฟิงตอบ

 

ที่แท้ ซ่งเสียวเฟิงชวนเฝิงหยุ่ออกมาคืนนี้เพราะเขาต้องการเฝิงหยู่ตอบตกลง เพื่อให้เขาได้กำไรครึ่งหนึ่ง

 

ไม่ออกเงินแม้แต่แดงเดียว แค่ส่งคนสิบคนมาช่วย ก็คิดจะแบ่งผลกำไรครึ่งหนึ่ง? เป็นไปไม่ได้!

 

แต่ลูกน้องของซ่งเหล่าซื่อล้วนเป็นคนที่มีคดีติดตัว ต่อสู้ใช้ความรุนแรงหลายต่อครั้ง มีคนมากมายที่ต้องพิกลพิการ มีบางคนที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ดูจากสถานการณ์วันนี้ ถ้าไม่เห็นด้วย ซ่งเสี่ยวเฟิงคงจะใช้กำลังกับเฝิงหยู่

 

ตอนแรกเฝิงหยู่ตั้งใจจะรออีกสองเดือน เพราะซ่งเสี่ยวเฟิงจะถูกฆ่าโดยศัตรูของซ่งเหล่าซื่อ เหลือเวลาอีกเพียงสองเดือน ให้เขาได้สนุกกับช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต

 

แต่ตอนนี้ เฝิงหยู่เปลี่ยนความคิดของเขาแล้ว ซ่งเสี่ยวเฟิงกำลังขุดหลุมฝังศพของตัวเอง เอารถของเขาไป สร้างความอัปยศให้เขา แล้วตอนนี้ยังคิดจะเอาแม่ไก่ที่ออกไข่ทองคำของเขาไปอีก! เรื่องนี้เฝิงหยู่ไม่สามารถทนต่อไปได้อีก!

 

" วันพรุ่งนี้ นายน้อยซ่งส่งคนของคุณไปที่บริษัทของผม จะได้พูดคุยเพิ่มเติม" เฝิงหยู่กล่าว

 

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ดี! หมดแก้ว ขอให้ธุรกิจของพวกเราก้าวหน้า เฮง เฮง เฮง”  ซ่งเสี่ยวเฟิงกล่าวอย่างมีความสุข

 

ซ่งเสี่ยวเฟิงได้คืบจะเอาศอก! การกระทำของซ่งเสี่ยวเฟิงทำให้ใบหน้าของเฝิงหยู่ขุ่นมัว เฝิงหยู่ตัดสินใจว่าพรุ่งนี้เขาจะฉีกหน้าซ่งเสี่ยวเฟิง ตอนนี้เขายิ้มไม่ออก

 

"นายน้อยซ่ง ผมรู้สึกมึนๆ ไม่ขอดื่ม พรุ่งนี้ผมจะอยู่ที่บริษัท ต้อนรับนายน้อยซ่งอย่างยินดี! " เฝิงหยุ่กล่าว

 

เฝิงหยู่ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป อู๋จื้อกางและพนักงานของเขาต่างก็เดินตามออกไป ซ่งเสี่ยวเฟิงยกแก้วค้างเอาไว้ ออกแรงโยนลงบนพื้น  รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไป

หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเขาตกใจกลัว คิดอยากจะออกไปแต่ไม่กล้า ได้แต่พยายามเช็ดเบียร์ที่หกเลอะบนขาของซ่งเสี่ยวเฟิง

 

"ใสหัวไป!" ซ่งเสี่ยวเฟิงตะโกน

 

ซ่งเสี่ยวเฟิงถีบสาวหญิงสาวนั่งอยู่บนพื้น แต่เธอไม่กล้าที่จะออกไป เธอลุกขึ้นและยังคงช่วยเช็ดกางเกงให้ซ่งเสี่ยวเฟิง

 

"นายน้อยซ่ง ไปสั่งสอนเจ้าหนูนั่นหน่อยไหม? ผมรู้จักบริษัทนั้นดี บริษัทของมันมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น พรุ่งนี้ผมจะพาคนไปทำลายบริษัท ถ้ามันยังไม่ไว้หน้า ก็เผาบริษัทมันเลย! "  ลูกน้องคนหนึ่งของซ่งเหล่าซื่อเดินเข้ามาด้านข้างแล้วกล่าว

 

“ไร้สาระ! ต่อไปบริษัทก็เป็นของพวกเรา พรุ่งนี้ส่งคนไปเจรจา เดือนๆนึงเราจะได้เงินฟรีๆมาใช้เป็นจำนวนมาก  คนที่หาเงินเก่งขนาดนี้ ต้องดึงมาเป็นพวก ถ้าเอ็งไปเล่นมันจนตาย แล้วใครจะหาเงินมาให้ข้าใช้วะ?” ซ่งเสี่ยวเฟิงกล่าว

 

"นายน้อยซ่งกล่าวได้ถูกต้อง วันพรุ่งนี้ให้ผมไป? " ลูกน้องถาม

 

"เออ เอ็งไปก็ดี ได้เอ็งไปจัดการ ข้าก้วางใจ "  นายน้อยซ่งพยักหน้าและหันไปหาสาว ๆ :" ไป ไปโรงแรม วันนี้ฉันจะให้บทเรียนพวกหล่อนทั้งหลาย! "

 

"พวกเราทุกคนกำลังรอนายน้อยซ่งมาให้บทเรียน" สาว ๆ หัวเราะคิกคัก

 

......

 

หลังจากออกจากห้องเต้นรำ  หลี่ซื่อเฉียงก็เข้ามาถามว่า "เสี่ยวหยู่ เมื่อกี้พี่เห็นเธอกับซ่งเสี่ยวเฟิงกำลังโต้ถียงกัน ครอบครัวตระกูลซ่งมีแต่พวกบ้าๆทั้งนั้น เธอจะต้องระมัดระวัง."

 

บ้า? คนบ้าที่ยังมีชีวิตอยู่ถึงจะทำให้ผู้คนหวาดกลัว แต่เป็นคนบ้าที่ตายแล้ว ยังจะมีอะไรน่ากลัวอีก?

"พี่หลี่ ผมจำได้ว่าคลังสินค้าของบริษัทของเราตั้งอยู่ในถิ่นของอาหวางขาเป๋?" เฝิงหยู่นึกขึ้นมาได้ว่าในเมืองปิงมีอีกสองแก๊งอยู่ ถึงแม้ว่าทั้งสองแก๊งจะไม่ได้มีทรงอิทธิพลเท่าซ่งเหล่าซื่อ แต่พวกเขาก็ไม่กลัวซ่งเหล่าซื่อ

ตามช่วงเวลาในชีวิตก่อนหน้านี้ของเฝิงหยู่ หลานชายของซ่งเหล่าซื่อถูกสังหารโดยมาเฟียหวางในอีกสองเดือนข้างหน้า แต่ตอนนี้ เฝิงหยู่กำลังคิดหาวิธีให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นล่วงหน้า