Vol. 2 Ch. 5
Vol. 2 Ch. 5
มีเพียงสองคนที่โต๊ะยาวเท่านั้น องค์จักรพรรดินีไม่อนุญาตให้ใครเข้ามานอกเหนือจากการให้บริการอาหารซึ่งอาจทำให้ฉันสบายใจ กล่าวอีกนัยหนึ่งมันเป็นอาหารที่มีเพียงสองของเราในปัจจุบัน
บรรยากาศที่น่าอึดอัดใจหิวกระหาย ดูเหมือนว่าฉันกำลังหายใจอยู่ในคอลลอยด์ในทางตรงกันข้ามกับออกซิเจน ... พวกเราไม่ได้พูดและเห็นว่าจักรพรรดินีมีดวงตาของเธอได้รับการฝึกฝนให้ฉันตลอดเวลาซึ่งน่าขยะแขยงจริงๆ ... ตาของเธอไม่แสดงความสุภาพ คำอธิบายที่ดีกว่าก็คือดูเหมือนว่าเธอตั้งใจจะเจตนาสังหารระหว่างคิ้วของเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมาจากการเข่นฆ่า ... และตอนนี้ดวงตาเหล่านั้นก็จ้องมองที่ฉัน แม้แต่ทหารจะสั่นกลัวด้วยการจ้องมองของเธอ ฉันรู้สึกเป็นกังวลเธอจะหยิบกระบี่และหั่นผม ...
นี่ไม่ใช่งานฉลองที่ประตูนรกใช่มั้ย ... ? *
ฉันให้มันทั้งหมดของฉันที่จะกลืนสตูว์เนื้อและมองไปที่ชามว่างเปล่าของฉันตอนนี้ สตูว์ลิ้มรส ... น่ากลัว ... ฉันมาที่นี่จากอีกมิติหนึ่งที่ฉันสามารถกินเรือ - โหลดและคุณได้รับฉันไปกินนี้แปลกเป็นนรกสตูว์เนื้อหรือไม่? รสชาติมันน่ากลัวและเค็มจริงๆ โชคดีที่ฉันทำเสร็จแล้วบนชามแรกและไม่ต้องทำต่อ ต่อไปฉันจะกิน ...
ปัง!
องค์จักรพรรดินีเธอก็กระแทกมือของเธอบนโต๊ะและลุกขึ้นยืน ฉันกลัวมากฉันพร้อมที่จะคุกเข่าลงบนพื้น ฉันทิ้งมีดและส้อมบนจานซึ่งสร้างเสียงอึกทึกขึ้น ฉันมองไปที่จักรพรรดิมณีที่เพิ่งลุกขึ้นยืน, ฉันไม่รู้อะไรสิ่งที่เธอต้องการ เธอจ้องที่ฉัน จากนั้นเธอก็ก้าวร้าวและรีบกวาดมือเธอไปทางฉัน
ฉันหลับตาลง
บ้าจริง! ชีวิตของฉันแขวนอยู่ในเส้นด้าย!
องค์จักรพรรดินีหยิบชามที่ว่างเปล่าไว้ข้างหน้าฉันแล้วหยิบหม้อขึ้นที่โต๊ะด้วยมือข้างเดียว จากนั้นเธอก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และแสดงออกราวกับกำลังแสดงพิธีกรรมทางศาสนา เธอค่อยๆตักสตูขึ้นและใส่ชามของฉันไว้ที่ขอบแล้ววางไว้ข้างหน้าฉัน ฉันมองไปที่สตู ฉันแล้วมองไปที่เธอสับสนอย่างสมบูรณ์
องค์จักรพรรดินีในทางกลับกันแสดงความโล่งอก ในความเป็นจริงดูเหมือนว่าเธอรู้สึกภูมิใจกับตัวเอง เธอยิ้มและนั่งลง จากนั้นเธอก็ตบหน้าเธออย่างหนัก
เธอเงียบ ๆ พึมพำ: "ฉันทำมัน! ฉันทำได้! ฉันทำมัน! "
แต่เนื่องจากมีเพียงสองคนในห้องโถงฉันได้ยินเธอ ...
เอ่อ ......
คุณไม่ได้หมายถึงตัวคุณทำไม่ถูกต้องหรือ? **
ขอบคุณพระเจ้า. ขอบคุณพระเจ้า. ดูเหมือนเธอดูแลฉัน อย่างน้อยเธอก็ใจดีพอที่จะเติมข้าวชามของฉันให้ฉันได้ ... ฉันควรจะให้กลับหรือไม่? ใช่เธอเป็นแม่ของฉันในตอนท้ายของวัน แม้ว่าฉันไม่สามารถยอมรับเธอได้ทันทีฉันยังควรปฏิบัติตามความรับผิดชอบของฉันเป็นลูกชายของเธอ ...
ฉันหยิบมีดขึ้นมาตัดขนมปังและหั่นเป็นชิ้น ๆ ... ฉันไม่รู้ว่าจะให้อะไร! มีเพียงมากบนโต๊ะและนี่คือทั้งหมดที่ฉันสามารถคิด! ฉันวางชิ้นที่ด้านหน้าของเธอด้วยสองมือของฉันสั่น เธอแช่แข็งอยู่ครู่หนึ่งและมองมาที่ฉัน ดวงตาสีส้มของเธอจ้องมองราวกับว่าเธอไม่สามารถเชื่อสายตาของเธอได้ เธอย่นหน้าผากริมฝีปากของเธอและถาม: "นี่คือ ... "
"อืม ... องค์จักรพรรดินี... ถ้าคุณไม่ต้องการ ... Aaaahhh !! อย่าร้องไห้! อย่าร้องไห้! "
ทำไมเธอถึงร้องไห้! ทำไมเธอถึงร้องไห้หลังจากที่ฉันได้มอบขนมปังให้กับเธอ? !! เธอคว้าชิ้นขนมปังบดไว้ในมือของเธอและใส่ไว้ในปากของเธอ เธอเคี้ยวมันขณะที่เธอร้องไห้ หยดใหญ่หลังจากหยดใหญ่หล่นลงมาจากดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตั้งใจฆาตกรรมที่ทำให้ฉันกลัวที่กำลังนั่งอยู่ในที่นั่งของเขามากว่าฉันไม่กล้าที่จะย้าย
“Uwaahhh !! ของฉัน ... ลูกชายของฉันมอบขนมปังให้ฉัน ... Uwahhh !!! ลูกชายของฉันยอมรับฉันแล้ว! ลูกชายของฉันแบ่งปันอาหารกับฉัน!”
จักรพรรดินีซ่อนใบหน้าของเธอขณะที่เธอร้องไห้ แต่ฉันเห็นมุมปากของเธอเป็นรอยยิ้มที่มีความสุขเหมือนกับเด็กเล็ก ๆ ...
อืม ... คุณไม่จำเป็นต้องตอบสนองแบบนั้นแบบนั้นหรอ ... ? และคุณยังไม่ได้หมายถึงตัวเองไม่ถูกต้องหรือไม่?!
บางที ... บางทีจักรพรรดินีนี้ไม่รุนแรงเท่าที่ฉันคิด ... แต่เธอไม่ควรจะได้รับการตรวจสุขภาพจิตของเธอหรือไม่?
เธอร้องไห้ไม่กี่นาทีก่อนที่จะหยุด ... ฉันนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงงตลอดเวลาโดยไม่ต้องกล้าที่จะขยับนิ้ว ในที่สุดเธอก็หยุดลง เธอเช็ดน้ำตาที่ดวงตาของเธอหัวเราะเบา ๆ และกล่าวว่า "ขอโทษนะลูกของฉัน ฉันได้แสดงให้คุณเห็นถึงความน่าอายของตัวเอง ... "
ไม่ฉันไม่คิดว่าน่าอายเป็นคำที่ถูกต้องที่นี่ เหมือนแปลก ๆ ไม่คิดมั้ย?!
ฉันก้มศีรษะลงและตอบว่า "ไม่ ... ไม่มีอะไร องค์จักรพรรดินี ... "
"แต่ฉันมีความสุขมาก ฉันดีใจมากที่ได้พบเธอ ... เธอเพิ่งกลับมาจากผู้หญิงคนอื่น ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ตามการใช้ชีวิตอยู่กับเอลฟ์ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับการอยู่บ้านของคุณเองได้ใช่มั้ย? กินลูกชาย ที่นี่ให้ฉันตักให้เธออีกชาม. "
จักรพรรดินีตื่นเต้นเร้าใจลุกขึ้นยืนและมองมาที่ผมด้วยดวงตาอันวาววับของเธอ ภายใต้ความกดดันของการจ้องมองของเธอฉันยกชามของฉันขึ้นต่อสู้กับรสชาติที่แปลกของสตูว์เนื้อและกินคำหนึ่งหลังจากกินคำหนึ่ง... ใครรับพ่อครัวนี้? หากคุณไม่สามารถปรุงอาหารคุณอาจรวมทั้งเนื้อย่างเช่นเอลฟ์ เอลฟ์อาจชอบกินผลไม้และพืชส่วนใหญ่ แต่ฉันรักไวน์และอาหารของพวกเขา คุณเป็นมนุษย์ แต่คุณไม่สามารถปรุงอาหาร คุณอับอาย!
จักรพรรดินีเติมเต็มชามของฉัน ...
"นี่ไงนี่ กินลูกชายของฉัน ... "
"อย่าเคร่งพิธี ลูกชายของฉัน ขอให้ฉันชามอีก "
"ลูกดูเหมือนลูกกำลังน้ำหนักลดลง กินเนื้อสัตว์ให้มากขึ้นเพื่อช่วยบำรุงร่างกายของลูก "
......
"องค์จักรพรรดินี ... ฉันขอร้องคุณโปรดอย่าให้ฉันอีกต่อไป ... มันมีรสชาติ ... นรกจริงๆ ... ตอนนี้ฉันรู้สึกแย่มาก ๆ ... "
ฉันขมวดคิ้วล้มตัวผู้ลงบนโต๊ะและคว้าท้อง ฉันรู้สึกเหมือนถ้าฉันเห็นสตูว์เป็นครั้งที่สองฉันจะวิ่งหนี ฉันเหนื่อยที่จะป้องกันไม่ให้ตัวเองกิน ... ฉันไม่สามารถกินมันไปได้อีก ฆ่าฉันถ้ามันพอใจคุณ ฉันไม่สามารถทำเช่นนี้ได้อีกต่อไป! นี่เป็นการทรมานจริงๆ ทรมาน!
รอยยิ้มของจักรพรรดินีคลี่คลายลงเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นการแสดงออกที่ไม่สบายใจของฉันเธอวางช้อนต้มลงและคลายเบา ๆ ประตูเปิดออกและ เนียร์อยู่ที่ประตู เธอกราบคำนับและถามว่า: "คุณต้องการบางสิ่งบางอย่างองค์จักรพรรดินี?"
"มาที่นี่เนียร์"
การแสดงออกและน้ำเสียงของจักรพรรดินีกลับคืนสู่ความหนาวเย็นและโดดเดี่ยว ตาของเธอแสดงให้เห็นว่าการชักชวนของเธอ ฉันรู้สึกเหมือนเธอค่อยๆถึงขีด จำกัด ของเธอ อากาศรอบ ๆ ตัวเธอเองก็กรีดร้องด้วยความเมตตา ในไม่ช้าบรรยากาศก็กลายเป็นเรื่องที่กดดันและหนักหน่วง นี่เป็นความโกรธของจักรพรรดิหรือไม่? เธอกำลังจะสังหารหมู่หรือไม่? ... ดูเหมือนว่าฉันทำผิดพลาด ... แต่ใครสนใจ คุณสามารถทำกับฉันได้ตามต้องการ ฉันควรจะตายมากกว่ามีสตูว์
เนียร์เดินขึ้นไปที่ด้านหน้าของพระนาง เธอกระซิบคำไม่กี่คำไปยังเนียร์ และจากนั้นเนียร์ก็หันไปทางซ้าย ฉันนั่งและ เนียร์เดินผ่านฉันมาจากข้างหลัง เธอไม่ได้พูดอะไรและออกจากห้องเงียบ ๆ ปิดประตูหลังเธอ
ใช่มั้ย? เธอไม่ได้จับผิดฉันใช่หรือไม่?
"ขอโทษทีลูกของฉันฉันทำงานนิด ๆ หน่อย ๆ "
คุณทำงานอยู่เสมอ !!
ฉันส่ายหัวของฉันยิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าวว่า: "ไม่เป็นไร, องค์จักรพรรดินี... "
เธอมองมาที่ฉันราวกับว่าเธออยากจะพูดอะไร ริมฝีปากของเธอขยับเล็กน้อยและจากนั้นเธอก็จับมันแน่นและพูดว่า: "ผู้หญิงคนนั้นทำอย่างไร?"
ฉันลดศีรษะเล็กน้อยและตอบอย่างสุภาพ: "โอ้คุณหมายถึง ... แม่ของฉัน? แม่ของฉันดูแลดี โปรดอย่ากังวลองค์จักรพรรดินี"
ดวงตาของเธอมีคำใบ้ทั้งความเศร้าและความหวังราวกับว่าคำตอบของฉันทำร้ายเธอและทำให้เธอค่อนข้าง แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันผิดอะไร เธอเงียบไปเป็นเวลานานขณะที่เธอมองมาที่ฉันและถอนหายใจหนัก
เธอพึมพำ: "ลืมมัน ... เราไม่สามารถเร่งรีบได้ ... "
จากนั้นเธอก็ลูบหน้ายิ้มอีกครั้งและกล่าวว่า "ตอนนี้คุณอยู่บ้านแล้วแจ้งให้เราทราบหากคุณต้องการอะไร ฉันจะตอบสนองความต้องการของคุณ มีอะไรที่เกิดขึ้นในใจตอนนี้หรือไม่? พูดเช่นบางสิ่งบางอย่างหรือ ... Hmm ... ผู้หญิงที่คุณรัก? ฉันจะหาให้คุณ ... "
"โอ้ ... ไม่ไม่จำเป็นหรอกองค์จักรพรรดินี ... อย่างไรก็ตามฉันจะถาม ... กับเนียร์ที่จะอยู่กับฉัน"
ฉันตระหนักว่าอาจทำให้เข้าใจผิดสิ่งที่ฉันกล่าวว่าอาจจะเป็นฉันพูดโพล่งออก แต่มันก็สายเกินไป ... ฉันแค่อยากจะมีเนียร์อยู่เคียงข้างฉัน! ฉันไม่มีความรู้สึกต่อเธอ! ส่วนที่สำคัญก็คือเธอฆ่าคนด้วยความอลวนขณะที่คุณหญิงกับคุณหญิงดังนั้นมันจะดีกว่าสำหรับเธอที่จะอยู่กับฉัน ... ฉันหวังอย่างแท้จริงว่าความงามที่เหมือนเธอจะไม่กลายเป็นฆาตกรที่ไม่มีตา นั่นน่าจะเป็นเช่นนั้นน่าเสียดาย
“เนียร์? ทำไม?”
จักรพรรดินีมองมาที่ฉันสับสน
"คุณไม่สามารถที่แข็งแกร่งขึ้น?! คุณเป็นลูกของฉัน! "
เธอกระแทกมืออย่างรุนแรงบนโต๊ะ ฉันกลัวฉันเกือบหลุดออกจากเก้าอี้ของฉันเนื่องจากหัวเข่าที่อ่อนแอ ฉันรีบลุกขึ้นยืนก้มศีรษะและขอโทษ “ขอโทษ ขอโทษ องค์จักรพรรดินี ... ฉัน ... ฉันเข้าใจ ... ฉันจะเอาชนะได้ ...”
ฮึ่ม!”
เธอลุกขึ้นและทิ้งด้วยมือของเธอ ฉันถูกทิ้งให้ยืนอย่างงุ่มง่ามจนกว่าฉันจะได้ยินเสียงประตูปิดด้านหลังขณะที่เธอจากไป เพียงแล้วฉันก็ผ่อนคลายขึ้นและนั่งลงบนเก้าอี้ของฉัน ...
สิ่งที่ฉันไม่พูดผิด ... ?
ในห้องนอนของห้องชั้นใน ...
“AAAAHH !!! ฉันทำอะไรลงไป?! ฉันทำอะไรลงไป?!! ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นนิดหน่อย !! ทำไมฉันไปและตะโกนใส่ลูกชายฉัน ... AAAHH !!! ฉันเป็นคนโง่! ฉันโง่ดังนั้นฉันควรจะไปตาย! แม่ที่ไหนตะโกนใส่ลูกตนเองอย่างไร้เหตุผล! Aaahh !! ฉันเป็นความล้มเหลวของแม่! ลูกชายของฉันน่ารักมากและได้แบ่งปันขนมปังกับฉันดังนั้นฉันจึงตะโกนใส่เขา ... เขาพูดอย่างชัดเจนว่าเขาเหงาดังนั้นฉันจึงได้ใช้โอกาสที่จะพาเขาไปกับฉันและทุกอย่างจะมีขึ้น ถูก! เขาเรียกว่าแม่ผู้หญิงคนอื่น ๆ แต่ไม่ใช่ฉันเพราะความโง่เขลาของฉัน! Aaahh !!! ถ้าฉันได้รับให้เขาย้ายเข้ามาแล้วฉันจะได้พบเขาทุกวัน !!! ฉันเป็นคนงี่เง่าสุดยอด! ทำไมฉันต้องไปอิจฉาเนียร์?! ฉันเพิ่งจะย้ายไปอยู่กับฉันและมันคงไม่เป็นไร! เขาต้องอารมณ์เสียและเหงาตอนนี้! มันเป็นความผิดทั้งหมดของฉันเป็นแม่ของเขา! ฉันไม่สมควรที่จะเป็นแม่ !!”
ในวันที่สองสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นนับตั้งแต่ก่อตั้งจักรวรรดิจนถึงบัดนี้ จักรพรรดินีไม่ได้เข้าร่วมการประชุม ... เหตุผลก็คือ ... เธอไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น ...
แน่นอนว่าวันรุ่งขึ้น ...
การเปลี่ยนแปลงการรับรู้ของเนียร์
มีคนเกลียดตัวเองมากกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมง ...
