บทที่ 25: ได้ยินแผนการอีกครั้ง
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
บทที่ 25: ได้ยินแผนการอีกครั้ง
หลังผ่านพ้นคืนวันอันเร่าร้อน ทั้งสองนอนเปลือยกายอยู่บนเตียง การออกกำลังกายครั้งนี้ของเจ้าอ้วนนั้นน่าตกใจ เขาทำมันถึงสองชั่วโมงจึงจะเสร็จสิ้น เขาเกือบจะทำให้หานหลิงเฟิงตายไปในเวลาแห่งความสุข โชคดีที่นางก็เป็นผู้ฝึกตนเช่นกัน ถ้าหากเป็นผู้หญิงธรรมดาทั่วไป นางผู้นั้นคงต้องตายจากการเล่นสนุกของเจ้าอ้วนเป็นแน่
ในตอนนี้หานหลิงเฟิงนอนอยู่บนตัวของเจ้าอ้วน เขากอดนางไว้อย่างแนบแน่น จ้องมองดวงตาคู่สวยของนาง มือนั้นลูบไล้ไปยังแหวนหยกสองชิ้นบนนิ้วของนาง มันมีสีแดงและสีน้ำเงิน มันคือหยกน้ำและหยกไฟเกรดสูงที่สร้างขึ้นมาเป็นอุปกรณ์วิเศษ ไม่เพียงแต่ช่วยเรื่องความเร็วในการฝึกฝน ความสามารถของมันยังช่วยเรื่องเพิ่มพลังไฟและน้ำในระหว่างการต่อสู้ได้
อุปกรณ์ระดับสูงเหล่านี้สามารถหาได้เฉพาะผู้ที่มีฐานะดี มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะอยู่ในระดับปฐมภูมิแล้วจะมีอุปกรณ์เหล่านี้ใช้ ในช่วงวันเกิดปีที่ผ่านมาของนาง เจ้าอ้วนมอบสิ่งนี้ให้นางเป็นของขวัญ ของสิ่งนี้ทำให้นางตื้นตันจนเกิดคราบน้ำตา จนทำเอานางยอมรับเจ้าอ้วนเข้ามาภายในหัวใจของนาง
ขณะนี้เจ้าอ้วนรู้สึกได้ว่าหานหลิงเฟิงกำลังอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก เขาถึงถามออกไปอย่างกังวล “เกิดอะไรขึ้น? มีเรื่องอะไรให้เศร้าใจงั้นหรือ?”
“ไม่มีอะไรน่าสนใจ!” หานหลิงเฟิงปรับอารมณ์พร้อมกล่าวออกมา “ในตอนนี้เหมือนว่าเจ้าจะมีปัญหาในเรื่องของการเดินทางนะ!”
“อา” เจ้าอ้วนกล่าวออกมาอย่างใคร่รู้ “จะเกิดสิ่งใดขึ้นกับข้างั้นหรือ?”
“เจ้ารู้จักกู่หลงหรือไม่?” หานหลิงเฟิงกล่าวอย่างรีบร้อน
“แน่นอน ข้าได้ยินมาว่าเขาเป็นคนมีอำนาจอยู่ในระดับเซียนเทียนใกล้จะเข้าสู่ขั้นแปดแล้ว ชื่อเสียงของเขาเลื่องลือไปทั่วในเหล่าศิษย์นอก!” เจ้าอ้วนเกาหัวของตนพร้อมกล่าวต่อ “ข้าจำได้ว่าไอ้งี่เง่านั่นสนใจในตัวเจ้า ทำไม? มันมารบกวนเจ้างั้นหรือ? ถ้าหากเจ้าไม่ชอบใจ ข้าจะหาโอกาสไปดูแลมันเอง!”
“ข้าไม่ได้กลัวว่ามันจะมากวนใจข้า เหล่าศิษย์นอกไม่สามารถมาบีบบังคับใด ๆ ข้าได้!” หานหลิงเฟิงกล่าว “แต่ปัญหาคือมันกำลังจับตามองเจ้าอยู่!”
“จับตามองข้า?” เจ้าอ้วนถามอย่างสงสัย “ข้าไม่มีสัมพันธ์ใดกับเจ้าคนงี่เง่านั่น เหตุใดเขาจึงจับตามองข้า?”
“เมื่อวานมันมาเชิญชวนข้าให้เข้าร่วมภารกิจลับ มันคือการปล้น!” หานหลิงเฟิงมองไปที่เจ้าอ้วนพร้อมกล่าวต่อ “เป้าหมายคือเจ้า!”
“เหอะ” โทสะของเจ้าอ้วนพลันพวยพุ่งพร้อมสบถอย่างรุนแรง “ไอ้หมอนี่! กล้าที่จะมารบกวนผู้หญิงของข้า มิหนำซ้ำยังมีแผนจะปล้นข้าอีกงั้นเรอะ? มันจะหาญกล้าเกินไปแล้ว ดูเหมือนการที่พยัคฆ์นิ่งเฉย พวกมันจึงมองข้าเป็นแค่แมวป่วย!”
เจ้าอ้วนถามต่อทันที “อา แล้วเหตุใดเจ้าถึงบอกว่าข้าเป็นเป้าหมายของมัน?”
“มันกล่าวว่าเมื่อเดือนที่แล้ว มันได้เดินทางไปทำธุระที่นครเวหา มันเห็นเจ้าเดินออกมาจากร้านขายยา จากนั้นมันจึงเริ่มตระหนักถึงความมั่งคั่งของเจ้า ดังนั้นแล้ว มันจึงคิดแผนการนี้ขึ้นมาพร้อมกับติดสินบนคนรับใช้ที่ร้านขายยา มันจึงได้รู้ว่าเจ้าใช้เงินนับหมื่นในการเข้าร้านเพียงครั้งเดียว! และไม่ใช่การซื้อเพียงครั้งเดียวแต่ยังมีอีกหลายครั้งด้วยกัน!” หานหลิงเฟิงจ้องมองเจ้าอ้วนพร้อมกล่าวว่า “ข้าไม่คิดมาก่อนว่าเจ้าจะร่ำรวยเช่นนี้! เหตุใดเจ้าจึงใจร้ายและไม่เคยสนับสนุนข้าเลยสักครั้ง?”
“เจ้าเป็นผู้ที่ใจร้ายก่อน! ถ้าหากว่าข้าไม่สนับสนุนเจ้า ข้าคงไม่มอบอุปกรณ์ของหวางซุงและจางชิงหลงไป เพียงสมบัติของพวกเขาแค่นั้นก็มีมูลค่ากว่าหินจิตวิญญาณนับหมื่นก้อน เจ้ายังไม่พอใจงั้นหรือ?” ขณะที่เจ้าอ้วนพูดเขาก็ขบกัดหน้าอกของนางเบาๆ
“โอย อย่าเล่นเช่นนี้ ข้ารู้ถึงความผิดพลาดของตนดีแล้ว!” หานหลิงเฟิงเริ่มกล่าวหยอกล้อกับเจ้าอ้วน “สามีที่เคารพ โปรดปล่อยทาสผู้นี้ไปเถิด!”
“หึ ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าจะกล้าทำเช่นนั้นอีกหรือไม่?” เจ้าอ้วนกล่าวออกมาพร้อมมีท่าทีรุนแรงขึ้น
“ข้ากลัวท่านแล้ว แน่นอนว่าข้าจะไม่ทำอีก!” หานหลิงเฟิงพูดออกมาอย่างอ่อนเพลีย “เจ้าอ้วน บิดามารดาของเจ้าทิ้งเงินทองไว้เท่าไหร่หรือ? เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ ข้าอยากรู้!”
“อา ข้าแทบไม่มีเงินและสิ่งของ ไม่มีสิ่งใดเลย และในตอนนี้ก็ยังไม่มีสิ่งใดเช่นเดียวกัน” เจ้าอ้วนทำหน้าตาอ้อนวอนขอความเห็นใจขณะพูดเช่นนั้น
“เจ้าใช้จ่ายไปอย่างมากในหลายเดือนที่ผ่านมา แต่เจ้ากลับบอกว่ายากจนงั้นหรือ หากข้าเชื่อเจ้าข้าก็คือคนโง่แล้ว!” หานหลิงเฟิงกรอกตาไปที่เจ้าอ้วน นางรู้ว่าเขาไม่ต้องการบอกความจริงจึงไม่ต่อความยาวสาวความยืดอีก นางเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาอย่างรวดเร็ว “ตอนนี้กู่หลงรู้แล้วว่าเจ้ามั่งคั่งเพียงใด มันย่อมไม่ปล่อยไปโดยง่ายแน่นอน เราจะทำอย่างไรต่อไป?”
“ไม่ใช่ว่ามันสนใจเจ้าหรือไร? เจ้าสามารถเข้าร่วมและฆ่าสามีของเจ้าพร้อมกับมันได้!” เจ้าอ้วนตอบกลับพร้อมเผยยิ้มกว้าง
“เจ้าอ้วนโง่เง่า ข้ากำลังพูดถึงเรื่องร้ายแรงอยู่นะ!” หานหลิงเฟิงตอกกลับอย่างหงุดหงิด
“ฮี่ฮี่ ข้าพูดจริง!” เจ้าอ้วนยิ้มพร้อมกล่าวอย่างเย็นชา “ข้าเป็นคนที่ไม่ค่อยใส่ใจรายละเอียดและไม่เดินตามคนผู้อื่น แต่ถ้าหากมีคนอยากจะเห็นตัวตนที่แท้จริง ข้าก็คงไม่ต้องมีความเมตตาใด ๆ!”
เมื่อได้ยินเจ้าอ้วนกล่าวดังนั้น หานหลิงเฟิงผู้ที่ฉลาดเป็นกรดกล่าวตอบอย่างกระทันหัน “เจ้ากำลังบอกว่าให้ข้านั้นเข้าร่วมกับคนพวกนั้น พร้อมทั้งบอกกล่าวเจ้าถึงแผนการทั้งหมดแล้วเจ้าจึงจะจัดการพวกมันใช่หรือไม่?”
“เดี๋ยวก่อน เจ้าพูดว่าพวกมัน?” ใบหน้าของเจ้าอ้วนเปลี่ยนไปทันทีพร้อมกล่าวว่า “นอกเหนือจากเจ้านั่นยังมีคนอื่นอีกงั้นหรือที่ต้องการจะทำร้ายข้า?”
“มันคือพวกพ้องของกู่หลงนามว่า ซวนอวี๋ พวกมันอยู่ในระดับเดียวกัน ทั้งคู่ฝึกฝนและทำทุกอย่างร่วมกันในค่าย นอกจากนี้ มันยังรู้เรื่องของเจ้า แผนของกู่หลงคือเราทั้งสามคนร่วมมือกันฆ่าเจ้า!” หานหลิงเฟิงอธิบายแผนการ
“แปลกมาก หากพูดกันตามความสามารถของเจ้า กู่หลงถือว่าเพียงพอสำหรับฆ่าข้าแล้ว รวมกับเจ้าซวนอวี๋อีกก็นับว่าเกินพอ เหตุใดพวกมันจะต้องมายุ่งกับเจ้าด้วย?” เจ้าอ้วนถามอย่างสงสัย “เจ้าอย่าบอกนะว่าพวกมันกลัวว่าแค่สองคนจะไม่พอสำหรับการขนสมบัติของข้าออกไป?”
“พวกมันมาหาข้าเพราะพวกมันต้องการพบข้า! และไม่มีคนอื่นเหมาะสมมากกว่าข้าแล้ว!” หานหลิงเฟิงตอบกลับอย่างยียวน
“ไม่มีผู้ใดนอกจากเจ้า?” เจ้าอ้วนถามแบบงงงัน “เหตุใด?”
“กับดักอันแสนหวานไง! เจ้าโง่!” หานหลิงเฟิงค้อนเบา ๆ พร้อมทุบไปที่อกของเจ้าอ้วน “เจ้าลึกลับเกินไป หนึ่งคือพวกมันไม่สามารถพบเจอเจ้าได้ สองไม่เป็นการดีแน่หากว่าจะเล่นงานเจ้าภายในนิกาย พวกมันเกรงกลัวต่อบทลงโทษ และอีกอย่างที่สร้างความปวดหัวให้กับพวกมันเมื่อรู้ว่าเจ้ารวยมากคือ หากว่าเจ้ามีสมบัติที่สามารถช่วยชีวิตตัวเองได้ พวกมันกลัวว่าจะตายตกไปเสียก่อนที่จะได้ปล้นเจ้า ช่างเป็นเรื่องที่น่าขันยิ่งนัก!”
“ข้าเข้าใจแล้ว!” เจ้าอ้วนพยักหน้าพร้อมกล่าวต่อ “กู่หลงมันมีแผนที่จะให้เจ้าเข้าใกล้ข้าก่อน รอจนข้าตายใจจากนั้นค่อยลงมือในที่ลับ อา ดีที่สุดคือเมื่อข้ากำลังสนุกสนานอยู่บนเตียงจนไม่รับรู้สิ่งใด เวลานั้นคือช่วงที่ดีที่สุดในการซุ่มโจมตีข้าสินะ! ข้าเข้าใจถูกไหม?”
“แม้ว่ากู่หลงจะไม่ได้กล่าวอย่างโจ่งแจ้งแต่เจตนาของมันชัดเจนว่าเป็นเช่นนั้น!” หานหลิงเฟิงกล่าวพร้อมพยักหน้า
“หลังจากนั้นเจ้าก็เห็นด้วยกับมัน?” เจ้าอ้วนถามกลับอย่างรวดเร็ว
“แน่นอนว่าไม่ เจ้าเห็นข้าเป็นคนประเภทใดกัน?” หานหลิงเฟิงตอบกลับอย่างหงุดหงิด “เจ้ากู่หลงมีความไร้ยางอายอย่างที่สุด ข้าบอกว่าไม่เต็มใจ มันก็ยังจะพยายามข่มเหงข้าอยู่ร่ำไป ข้าขอกลับไปคิดเรื่องนี้ก่อน อีกไม่กี่วันมันจะได้รับคำตอบอย่างแน่นอน!”
“หากเป็นเช่นนั้น ครั้งต่อไปเมื่อมันไปพบเจ้า ให้เจ้าแสร้งทำเป็นไม่เห็นด้วยกับมัน!” เจ้าอ้วนกล่าวพร้อมยิ้มกว้างอย่างชั่วร้าย
“อา?” หานหลิงเฟิงรู้ว่าเจ้าอ้วนคงกำลังวางแผนสิ่งใดอยู่จึงไม่ได้กล่าวอะไรต่อพร้อมตอบกลับว่า “เจ้ากำลังคิดกระทำอันใด?”
“ฮี่ฮี่ เรื่องราวเป็นเช่นนี้!” เจ้าอ้วนกล่าวพร้อมโน้มตัวไปกระซิบแผนการข้าง ๆ หูของนางอย่างละเอียด
