ตอนที่ 122 รวมตัวกับเจ้าอ้วน
“อย่าบอกใครถึงเรื่องที่ฉันบอกนาย แม้ว่าเมล็ดพันธ์ชีวิตเสริมของหุ่นเชิดเดนนรกจะดูไม่ทรงพลัง เมื่อฉันเลื่อนเป็นระดับหลุดพ้น ทักษะจากเมล็ดพันธ์ชีวิตนี้จะพัฒนาเป็นทักษะลับที่สามารถช่วยชีวิตนายได้ ฉันแนะให้นายเลือกเมล็ดพันธ์ชีวิตนี้เช่นกันเมื่อนายเลื่อนเป็นระดับทองแดงในอนาคต ฉันได้ยินเรื่องนี้มาจากพี่ชายฉันที่มาจากราชวงศ์ มันเป็นข้อมูลหายาก!”เจ้าอ้วนลดเสียงลงเมื่อเขาบอกเรื่องนี้กับหลิน ฮวง
หลิน ฮวง รู้ว่าถ้าเขาไปหุบเขาหมอกกับเจ้าอ้วนและเลื่อนเป็นระดับทองแดง เจ้าอ้วนจะต้องรู้สึกแปลกกับความเร็วในการเลื่อนระดับของเขาเป็นแน่
“ไม่เป็นไร ฉันจะรอให้เขาเลื่อนระดับและโน้มน้าวให้เขากลับไปขณะที่ฉันจะอยุ่ในหุบเขาหมอกเพื่อเลื่อนระดับ….”หลิน ฮวงคิด
“ข้อมูลนี้ไม่ได้ได้มาง่ายๆนะขอบอก ฉันจะบอกนายเพราะนายคือน้องชายฉัน ฉันเป็นคนดีใช่ไหมละ?”เจ้าอ้วนคุยโต
“เอาละ ฉันจะช่วยให้นายบรรลุงานของนาย เมื่อมันเสร็จสิ้น นายก็ออกไปได้เลยขณะที่ฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อจัดการบางอย่าง”หลิน ฮวงแนะนำ
“ฟังดูเหมือนนายจะมีแผน!ส่งข้อมูลการติดต่อของนายมาให้ฉัน ฉันจะจองตั๋วไปเมืองปาฉีเพื่อนาย เราจะพบกันที่เมืองปาฉี”เจ้าอ้วนจ่ายค่าตั๋วให้หลิน ฮวงเพราะเขาเป็นคนร้องขอความช่วยเหลือ
“ไม่เป็นไร ฉันจะจองตั๋วเอง แม้ว่าฉันจะไม่ชวยนาย ฉันก็ต้องไปที่นั่นอยู่แล้ว”หลิน ฮวงปฏิเสธความช่วยเหลือของเจ้าอ้วน
“งั้นฉันจะพานายไปกินมื้ออาหารดีๆสักมื้อละกัน”เจ้าอ้วนต้องการตอบแทนหลิน ฮวง
“ได้ เจอกันอาทิตย์หน้า”หลิน ฮวงวางสาย
“พี่คะ พี่กำลังคุยกับใครอยู่นะ?”หลิน ซิน เดินลงบันไดมาและเห็นหลิน ฮวงกำลังคุยวิดิโอกับใครบางคนอยู่
“เพื่อนพี่นะ เขาขอให้พี่ไปหุบเขาหมอกกับเขาสัปดาห์หน้า”
“มันไกลไหม?”หลิน ซินไม่เคยได้ยินชื่อสถานที่นั้นมาก่อน
“มันจะต้องใช้เวลาเดินทางกว่า20วัน เขากำลังจะเลื่อนเป็นระดับทองแดงและต้องการให้พี่ช่วยเหลือ พี่เองก็มีเรื่องที่ต้องจัดการกับแถวนั้นพอดี พี่เลยตอบตกลงไปนะ”
“โอ้...”หลิน ซินดูเหมือนจะไม่พอใจ
“พี่จะให้เงินสำหรับค่าอาหารและค่าขนมน้องไว้ พี่จะกลับมาตอนปลายเดือนกันยายน หากน้องอยากซื้ออะไร น้องก็ซื้อเลยไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน”จากนั้นหลิน ฮวงก็โอนเงินให้เธอ1ล้านเครดิต
“1ล้าน?!”หลิน ซินกรีดร้อง“มันมากเกินไป!”
“ไม่เลย ตอนนี้พี่คือนักล่า มอนสเตอร์ระดับเหล็กจะขายได้มากกว่า10000เครดิตและพี่จะได้รับบอย่างน้อย1แสนเครดิตสำหรับซากมอนสเตอร์ระดับทองแดง พี่สามารถหาเงิน1ล้านได้ภายในไม่กี่นาทีในเขตป่า”เงินไม่เป็นประเด็นหลักสำหรับหลิน ฮวงอีกนับตั้งแต่เขากลายเป็นนักล่า สิ่งที่เขากังวลถึงตอนนี้ก็คือคริสตัลชีวิต 1ล้านเครดิตจะเทียบได้กับคริสตัลชีวิต10ปี
“หากอยากจะรวยก็ต้องเป็นนักล่า?!”แม้ว่าหลิน ซินจะรู้ว่านักล่าหาเงินได้ดี เธอก็ไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงอาชีพนี้ ตอนนี้ เธอเพียงเข้าใจว่าทำไมนักล่าทุกคนจึงร่ำรวย“หนูเองก็อยากจะเป็นนักล่าเช่นกันเมื่อหนูโตขึ้น!”
“ทำไมน้องจึงต้องไปแข่งกับคนอื่น?ตอนนี้ น้องควรจะมุ่งเน้นไปที่การเรียน หากน้องจบการศึกษาจากโรงเรียนชื่อดัง น้องอาจมีชีวิตที่ดีกว่าพี่”หลิน ฮวงลูบหัวเธอ
“หนูจะกลับไปที่ห้องของหนูเพื่อฝึกทักษะปืนของหนู!”
“ไปเถอะ นอนพักเสียบ้างนะ พยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด”หลิน ฮวงเตือนเธอ
“คะ!”หลิน ซินตะโกนขณะที่เธอเดินขึ้นบันไดไป
สามวันผ่านไปและวันหยุดหน้าร้อนของหลิน ซินก็หมดลง เธอได้เข้าร่วมกับชั้นเรียนของสถาบันนักล่าสำรองอย่างเป็นทางการ ตามที่ได้วางแผนไว้ หลิน ฮวงมุ่งหน้าไปเมืองปาฉีหนึ่งวันก่อนที่จะมุ่งหน้าไปหุบเขาหมอก เขาเข้าพักโรงแรมใกล้กับจตุรัสกลางเมืองและโทรหาหยิน หวางยี่
“ฉันถึงแล้ว นายอยู่ไหน?”เขาโทรหาเจ้าอ้วน
“ฉันมาถึงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว!”เจ้าอ้วนทำเสียงขี้เกียจ“ฉันกำลังงีบหลับอยู่เลยและนายก็โทรมาหาฉัน มาที่โรงแรมฉัน ฉันยังคงมีห้องว่างอยู่ในห้องสูทของฉัน”
“ฉันพึงจะเช็คอินท์โรงแรมไป”หลิน ฮวงไม่ต้องการนอนห้องเดียวกับคนช่างพูด
“เร็วมาก?นายพักโรงแรมไหน?”เจ้าอ้วนถาม
“ฉันอยู่ที่โรงแรม หยุน หมาน แล้วนายละ?”
“ช่างบังเอิญเสียจริง ฉันก็พักอยู่ที่โรงแรมหยุน หมานเช่นกัน!”เจ้าอ้วนตื่นเต้น
“มีโรงแรมเพียงสามแห่งรอบๆจตุรัสกลางเมืองที่นักล่ามักจะเลือกใช้บริการ”หลิน ฮวงไม่ได้แปลกใจเลย
“นายอยู่ชั้นไหน?”เจ้าอ้วนถาม
“ฉันอยู่ฉัน17 มีอะไรรึเปล่า?”
“ฉันก็ต้องไปหานายสิ!ฉันอยู่ที่ชั้น29 รอฉันเดี๋ยวนะ ฉันกำลังไปหานาย!”จากนั้นเจ้าอ้วนก็ถาม“นายอยู่ห้องไหน?”
“ห้อง1721...”หลิน ฮวงรู้ดีว่าถ้าเขาไม่บอกหมายเลขห้อง เจ้าอ้วนคงจะไล่เคาะทีละห้องเพื่อหาเขา
เจ้าอ้วนกดกริ่งหน้าประตูห้องเขาไม่นานหลังจากที่วางสาย เขาพยายามจะกอดหลิน ฮวงแต่หลิน ฮวงก็หลบเขา
“ว้าว!ทักษะการเคลื่อนไหวที่สุดยอด!นายอยู่ระดับไหนแล้ว?”
“ระดับเหล็กขั้น2”หลิน ฮวงโกหก
“เร็วมาก?!”เจ้าอ้วนคิดว่าหลิน ฮวงพึ่งจะเข้าสู่ระดับเหล็กได้ไม่นานและจำต้องใช้เวลาเพื่อเป็นระดับเหล็กขั้น2
“ฉันเก่งไงละ นายไม่มีทางทำได้แบบฉันหรอก”หลิน ฮวงคุยข่ม
“ทักษะชีวิตอะไรกันที่นายกำลังฝึก?”เจ้าอ้วนอยากรู้
“วิชาโจมตีพยุหะ”หลิน ฮวงยอมบอก
“นั่นมันแพงมาก นายบอกฉันว่านายจนไม่ใช่หรอ?”เจ้าอ้วนจำได้ว่าหลิน ฮวงไม่อาจซื้อได้แม้กระทั่งเต็นท์พกพา
“ฉันได้รับมันจากรัฐบาลกลางเป็นรางวัลที่ต่อต้านฝูงมอนสเตอร์”หลิน ฮวงยิ้ม
“บ้าจริง!”เจ้าอ้วนคิดถึงเรื่องนี้และส่ายหัว“มันจะไร้ประโยชน์หากฉันได้รับทักษะชีวิตนั้น ฉันไม่ได้มีคุณสมบัติเท่านายและผลของการฝึกวิชาโจมตีพยุหะจะให้ผลเสียกว่าทักษะชีวิตอื่น สำหรับนาย มันต่างออกไป หากนายฝึกจนถึงระดับ6 มันก็จะเทียบได้กับทักษะชีวิตขั้นสูงสุด”
“นั่นละคือเหตุผลที่ฉันฝึกวิชาโจมตีพยุหะ”หลิน ฮวงไม่ต้องการบอกเจ้าอ้วนว่าเขาฝึกวิชาโจมตีพยุหะจนถึงระดับ8แล้ว
หลังจากที่พูดคุยกันสักพัก เจ้าอ้วนกล่าว“ฉันควรจะกลับไปห้องฉันได้แล้ว ฉันจะลงมาหานายประมาณ5โมง ไปกินอาหารเย็นด้วยกันเถอะ!ฉันเลี้ยงเอง!”
เจ้าอ้วนได้ออกไปตอนบ่ายสอง หลิน ฮวงอ่านข่าวเกี่ยวกับมอนสเตอร์ในหุบเขาหมอก ในไม่ช้า มันก็เป็นเวลา5โมงและเจ้าอ้วนก็มาหาเขา
“นายอยากกินอะไร?”
“อะไรก็ได้ขอแค่อร่อยก็พอ”หลิน ฮวงไม่เรื่องมาก
“เนื่องจากนายไม่เรื่องมาก งั้นฉันจะพานายไปที่หนึ่ง”เจ้าอ้วนโบกมือ“ตามฉันมา!”
หลังจากเดินอยู่10นาที พวกเขาก็มาถึงโรงแรมเกสท์ หลิน ฮวงได้ยินเกี่ยวกับโรงแรมแห่งนี้มาก่อน มันมีขนาดใหญ่และมีสาขาใหญ่อยู่ที่เมืองปาฉี
ขณะที่หลิน ฮวงเดินตามหลังเจ้าอ้วนเข้าไป พนักงานก็ทักทายเจ้าอ้วน หลิน ฮวงคิดว่าเจ้าอ้วนอาจจะเป็นลูกค้าประจำ พวกเขาไปห้องส่วนตัว หลิน ฮวงดื่มชาขณะที่เจ้าอ้วนสั่งอาหาร
ผ่านไปสักพัก หลิน ฮวงก็ขอไปห้องน้ำ
ระหว่างทางไปห้องน้ำ หลิน ฮวงก็เห็นชายในชุดเชฟเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาดูเหมือนเจ้าอ้วนมากแต่ตัวใหญ่และสูงกว่า เขามีอายุประมาณ40ปี หลิน ฮวงพบว่ามันแปลกๆ
เมื่อเขากลับไป หลิน ฮวงก็อดที่จะถามเจ้าอ้วนไม่ได้“เจ้าอ้วน เชฟของโรงแรมเป็นอะไรกับนาย?”
“มีอะไรรึเปล่า?’เจ้าอ้วนเงยหน้าและถาม จากนั้นหลิน ฮวงก็เล่าเกี่ยวกับเชฟวัยกลางคนที่เขาเห็นก่อนหน้า
“โอ้ นายเห็นพ่อฉันงั้นหรอ?ฉันคิดว่าเขาจะไม่เข้างานวันนี้เสียอีก นายโชคดีนะเนี่ย!”เจ้าอ้วนพูดไฟแล่บ
“พ่อของนายคือเชฟ?”หลิน ฮวงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตระกูลของเจ้าอ้วนเลย
“และเป็นเจ้าของโรงแรมด้วย”เจ้าอ้วนอธิบาย
“อ่าอย่างนี้นี่เอง”ไม่ว่าเชฟจะได้เงินมากแค่ไหน หลิน ฮวงก็ไม่คิดว่าเงินนั้นจะเพียงพอสำหรับการเลื่อนเป็นระดับเหล็กแต่เรื่องจากพ่อของเขาคือเจ้าของโรงแรม นั่นจึงเป็นไปได้
“นั่งอยู่นี่ก่อนนะ ฉันจะไปในครัวและบอกให้พ่อทำอาหารจานที่ดีที่สุด นายจะต้องรักพวกมัน!”หลิน ฮวงเคยลองกินอาหารของเจ้าอ้วนมาก่อน มันอร่อยมาก เขาต้องเรียนรู้มันจากพ่อเขา หลิน ฮวงตื่นเต้นมากที่จะได้กินอาหารของพ่อเจ้าอ้วน
เจ้าอ้วนเดินไปที่ครัวและ10นาทีต่อมา เขาก็กลับมา เขายิ้มขณะที่พูดกับหลิน ฮวง“วันนี้ พ่อของฉันมีธุระที่เมืองปาฉี นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเขาจึงมาที่โรงแรม เขาเห็นว่ามีผู้คนมากมายมาใช้บริการในโรงแรม ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจมาช่วยงาน นายโชคดีมากที่ได้เจอกับพ่อของฉัน...”
“แม้ว่าพ่อของฉันจะเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ ฉันก็ต้องจ่ายค่าอาหารอยู่ดี ไม่มีส่วนลดสำหรับฉัน มันคือกฏที่พ่อของฉันตั้งขึ้น แต่เนื่องจากวันนี้นายมาด้วย เขาจึงทำอาหารให้เรากินฟรี”
หลิน ฮวงรู้สึกอับอายที่ได้ยินมัน“มันไม่ใช่เรื่องดีที่ฉันแหกกฏ...”
“ไม่ นายไม่ได้ทำ เขาจะเป็นคนจ่ายเงินเอง ฉันรู้จักเขาดี”เจ้าอ้วนอธิบาย
อาหารถูกเสิร์ฟหลังจากนั้นไม่นาน อาหารส่วนใหญ่ดูง่ายๆและเล็ก มีอาหารอยู่สามจานและถ้วยซุยแต่หลิน ฮวงก็สามารถบอกได้ว่าพ่อของเจ้าอ้วนได้ใช้ความพยายามอย่างมากในการปรุงพวกมัน ทุกครั้งที่เขากัด หลิน ฮวงไม่อาจลืมรสชาติของมันได้เลย มันเป็นรสชาติที่เขาเคยสัมผัสเมื่อตอนอยู่ที่โรงแรมStable หลิน ฮวงประทับใจกับอาหารมื้อนี้มาก!
หลังจากมื้อเย็น พ่อของเจ้าอ้วนก็มาพบพวกเขา หลิน ฮวงรู้ว่านี่คือพ่อของเจ้าอ้วนที่มอบมื้ออาหารสุดหรูให้พวกเขา มันเป็นการเลี้ยงขอบคุณที่ดูแลเจ้าอ้วนนั่งเอง
“ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะนำเจ้าอ้วนกลับมาอย่างปลอดภัย”หลิน ฮวงตั้งใจ
