ตอนที่11 จูบทางอ้อม
ตอนที่11 จูบทางอ้อม
ยู่ชูได้ยินเหมิงเหยาบ่นเกี่ยวกับปลาว่ามันหวานไปหน่อย สำหรับเธอที่กำลังลดน้ำหนักอยู่เธอจะไม่มีทางกินอาหารอะไรที่มีน้ำตาลเลย ดังนั้นเธอจึงดันจากไปให้หลินหยี่
หลินหยี่ไม่สามารถรับรู้ถึงรสชาติได้ว่ามันหวานหรือไม่ เขารู้เพียงแต่ ปลาก็คือปลา สำหรับหลินหยี่ที่ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน เขาจึงเริ่มลงมือกินทันที
นี่มันเยี่ยมมากเลย ดีกว่าอาหารจากตาเฒ่านั่นสะอีก ทั้งรสชาติ หน้าตา สีสันต่างๆ มันดีมากจริงๆ ทำไมผู้หญิงสองคนนี้ถึงไม่ยอมกินมันหล่ะ?
อีกด้านหนึ่ง เหมิงเหยากำลังกินเนื้อปลานึ่งอยู่ เห็นได้ชัดเลยว่าเธอหน้าแดงเพราะความเผ็ด และเธอก็ค่อยๆนำมือพัดไปที่ริมฝีปากของเธอ “มันเผ็ด เผ็ดมาก! น้ำ น้ำอยู่ไหน?”
น้ำส้มเป็นสิ่งแรกที่เธอเห็นอยู่บนโต๊ะ เธอจึงรีบหยิบมาดื่มทันทีโดยไม่คิดอะไร เมื่อเธอดื่มไปครึ่งแก้วเธอก็วางมันลง “เห้อวว! เยี่ยมจริง!”
ยู่ชูกระพริบตาปริบๆขณะมองดูว่าเกิดอะไรขึ้น เธอมองไปที่หลินหยี่ และน้ำส้ม หลังจากนั้นเธอก็มองไปที่ริมฝีปากของเหมิงเหยา ส่วนหลินหยี่นั้นก็นั่งตกใจอยู่กับสิ่งที่เธอทำไป เพราะว่าเธอนั้นไม่ใช่คือดื่มน้ำของหลินหยี่ แต่เธอนั้นยังใช้ริมฝีปากของเธอดื่มแก้วเดียวกันสะด้วย ผู้หญิงในเมืองนี่เป็นคนยังไงกัน?
เหมิงเหยาที่กำลังนั่งอยู่เฉยๆเธอก็รู้สึกตัวได้ว่ายู่ชูกำลังมองอยู่ “มีอะไรหรอ ชู? เธอมองฉันทำไม?”
“ฉันมีอะไรให้น่ามองหรอ?” เหมิงเหยาพูดพูดกับส่ายหัว หลังจากนั้นเหมิงเหยาก็หยิบปลานึ่งชิ้นที่สองกิน และหลังจากนั้นเธอก็เผ็ดอีกครั้งและได้หยิบน้ำส้มขึ้นมาจะดื่มด้วย
“หยุด!” ยู่ชูได้พูดหยุดเหมิงเหยาเมื่อเธอเห็นเหมิงเหยากำลังจะดื่มน้ำส้มอีกครั้ง
“อะไร! อะไรอีกหล่ะ? เธอปกติดีรึเปล่า? ชู เธอทำตัวแปลกๆนะ” เหมิงเหยาวางน้ำส้มลง และมองยู่ชูแบบคิ้วขมวด
“อืมม.. ป่าวไม่มีอะไรหรอก” ยู่ชูไม่รู้ว่าต้องพูดยังไงเมื่อเห็นเหมิงเหยามองมาด้วยสายตาแบบนั้น
“ชู! หยุดพูดพึมพำ! ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดออกมา พูด!!” เหมิงเหยาเริ่มหมดความอดทนกับชูที่ทำตัวแปลก
ยู่ชูไม่มีทางเลือก เธอจึงชี้นี้ไปยังน้ำส้ม “น้ำนั่น..”
“น้ำนั่น ทำไม!?” เหมิงเหยาคิ้วขมวด “ก็แค่ไปหยิบมาใหม่มันจะยากอะไรนักหนา มีตั้งเยอะแยะในตู้เย็น! เธอมีปัญหาอะไรรึเปล่า ชู?”
ทันใดนั้นยู่ชูก็หัวเราะเสียงดังออกมาทันที “ฮ่า ฮ่า ฮ่า. .. เหยาเหยา! เธอยังไม่รู้อีกหรอว่าน้ำนั่นไม่ใช่ของฉัน!”
“ห้ะ? นั่นไม่ใช่น้...” เธอหยุดพูดทันทีเมื่อเธอหันไปมองที่หลินหยี่พร้อมกับทำหน้าเศร้าๆ “เป็นของนายหรอ?”
หลินหยี่พยักหน้าแบบมึนๆ
“โอ้วว ไม่นะ!” เหมิงเหยาชี้นิ้วไปยังหลินหยี่พร้อมกับมีสีหน้าที่เขียวปี๋ เธอจ้องตาโตไปที่หลินหยี่โดยไม่พูดอะไร หลังจากนั้นเธอก็รีบลุกออกจากเก้าอี้และวิ่งไปยังห้องน้ำพร้อมกับน้ำมือปิดปากเอาไว้
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงของเหมิงเหยาอ้วกออกมาจากห้องน้ำ สำหรับยู่ชูคนที่กำลังหัวเราะชอบใจอยู่ก็หยุดและวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที
“เหยาเหยา! ฉันอุส่าเงียบ แต่เธอบังคับให้ฉันพูดเองนะ!”
“ทำไมไม่บอกให้ไวกว่....” ทันใดนั้นเธอก็จะอ้วกอีกรอบ
“เร็วกว่านี้?” ยู่ชูพูดด้วยน้ำเสียงที่สงสัยพร้อมกับมองไปที่เหมิงเหยา “แม่ฉันบอกว่าจูบแบบนั้นไม่ทำให้ท้องหรอก”
เหมิงเหยาน้ำตาใหลทันที เมื่อเธอคิดถึงเรื่องเมื่อกี้ที่เธอจูบกับหลินหยี่แบบอ้อมๆ
อายุ18! เธอได้เก็บจูบแรกมา18ปี แต่ในตอนนี้เธอได้เสียมันไปแล้ว “บ้ารึเปล่า? ท้องอะไรกัน? ไม่รู้จักชีววิทยาพื้นฐานรึไง?”
“ใช่ ฉันมันโง่นิ!! เธอฉลาดที่สุด” ยู่ชูก็รู้สึกรำคาญเช่นกัน
เหมิงเหยารู้สึกหงุดหงิดมากจริงๆ ทำไมยู่ชูถึงขำกับเรื่องแบบนี้? ในเวลาต่อมาเหมิงเหยาก็ได้จูบยู่ชูต่อทันที
เมื่อเธอทั้งสองจูบกัน เหมิงเหยาก็พูดว่า “เป็นไงละ ตอนนี้เราทั้งสองก็ได้จูบเขาแล้ว!”
“ว๊ายยย! เธอทำอะไรลงไป” ยู่ชูแทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เหมิงเหยาทำลงไป! แต่อย่างไรก็ตามเหมิงเหยาก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว
เมื่อยู่ชูเห็นเหมิงเหยาดีขึ้นเธอก็สบายใจขึ้นแล้ว
หลังจากนั้นทั้งสองก็ได้ช่วยกันทำความสะอาดตัวเองในห้องน้ำ และเหมิงเหยาก็ได้เลียริมฝีปากตัวเองอีกครั้ง แต่มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป จูบแรกของเธอได้เสียไปแล้ว
ความรู้สึกของเธอต่อหลินหยี่นั้นแย่ลงทุกที การให้ชายคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้านของเธอ เป็นอะไรที่เลวร้ายสุดๆ
เหมิงเหยาในตอนนี้รู้สึกโกรธมากๆขนาดที่ว่าถ้าหากมีมีดในมือของเธอ เธอก็จะแทงหลินหยี่ทันทีโดยไม่ลังเลใดๆ
แต่สิ่งที่เธอรู้สึกในตอนนี้จริงๆคือความอ่อนเพลีย เธอรู้สึกเพลียเกินไปที่จะตะโกนด่าหลินหยี่ เหมิงเหยามองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร หลังจากนั้นก็มองไปที่หลินหยี่ หลังจากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปชั้นบนโดยไม่พูดอะไร..
