ตอนที่ 119 การ์ด10ใบ
“ท่านเสร็จสิ้นภารกิจพิเศษ ท่านได้รับรางวัลเป็นการ์ด10ใบ!”
“มีการ์ดอยู่ในบ่อการ์ดทั้งสิ้น180ใบ ดังนั้นท่านจะได้สิทธิ์เลือกการ์ด10ใน180เป็นรางวัล”
“คำเตือน : ท่านสามารถเลือกการ์ดทั้งสิบใบจากบ่อได้เพียงครั้งเดียว เมื่อท่านเลือก จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ!”
จากนั้นการ์ดก็กลายเป็นมีชีวิตและจัดเรียงตัวเองในอากาศตรงหน้าหลิน ฮวง มีทั้งหมด10แถวๆละ18ใบ รวมเป็น180ใบ พวกมันทั้งหมดเหมือนๆกัน มีเพียงสีดำสนิทและเครื่องหมายคำถามสีทองตรงกลางที่ดูคล้ายกับเปลวไฟสีทอง
ตอนแรก หลิน ฮวงคิดว่าเขาจะต้องเลือกการ์ด10ใบจาก18ใบ หากเป็นเช่นนั้น ความน่าจะเป็นที่จะได้รับการ์ดที่ดีก็จะสูงขึ้น แต่ตอนนี้ ตัวเลือกของเขามีมากขึ้น ดังนั้น ความน่าจะเป็นที่เขาจะได้รับการ์ดดีนั้นคงไม่ได้เยี่ยมไปกว่าการสุ่มการ์ดทั่วไป
“ขอการ์ดดีๆหน่อยเถอะ!โปรดอย่าให้การ์ดภารกิจแก่ฉันเลย ขอร้องละ!”หลิน ฮวงประกบฝ่ามือเข้าด้วยกันและกล่าวคำอธิษฐานเล็กน้อยพร้อมกับหลับตา จากนั้นเขาก็ลืมตาขึ้น สูดหายใจลึกและหยิบเลือกการ์ด10ใบ
“นี่ และนี่....”
การ์ดที่เหลือหายไปหลังจากที่เขาหยิบเลือกเสร็จ การ์ดที่เขาหยิบมาจัดเรียงเป็นแถวละ5ใบตรงหน้าเขา จากนั้นการ์ดมันก็เผยรูปโฉมที่แท้จริงของมันทีละใบ
“ขอแสดงความยินดีด้วย ท่านได้รับการ์ดเห็นแจ้งx1 การ์ดเลื่อนขั้นx1 การ์ดทำลายขนาดเล็กx1 การ์ดรักษาx2 การ์ดคูณ2ป2 การ์ดแปลงร่างชั่วคราวx3”
“ฉันได้รับการ์ดทำลายขนาดเล็ก1ใบและการ์ดรักษา2ใบ?!”หลิน ฮวงราวกับบินขึ้นไปบนดวงจันทร์ เขาช่างโชคดีเสียจริง เขาจดจำถึงพลังของการ์ดทำลายขนาดเล็กได้เป็นอย่างดี สำหรับการ์ดรักษา เขาเองก็เห็นประโยชน์ของมันอยู่หลายครั้ง เขาพึ่งจะใช้การ์ดรักษาใบสุดท้ายของเขาไปก่อนหน้าและตอนนี้เขาก็ได้รับพวกมันมา
“แย่หน่อย ฉันได้รับการ์ดเลื่อนขั้นเพียงหนึ่งใบ หากฉันได้สองใบ ฉันจะสามารถอัพเกรดอินทรีอเล็กซานเดรี้ยนเป็นระดับสุดยอดได้”
การ์ดเลื่อนขั้น4ใบที่เขาได้รับก่อนหน้าถูกใช้ไปกับไป่และไทแรนด์
เขาคุ้นเคยกับการ์ดบางส่วน แต่ก็ไม่ทั้งหมด การ์ดเห็นแจ้งเป็นการ์ดสีทองที่มีรูปภาพบนหน้าการ์ดเป็นท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวและมีเส้นแสงสีฟ้ายาวไร้ที่สิ้นสุด เขาพลิกการ์ดเพื่ออ่านคำอธิบาย
“การ์ดเห็นแจ้ง : ผู้ใช้จะมีโอกาสได้เห็นนิมิต”
“หมายเหตุ : การ์ดใช้แล้วทิ้ง มันสามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียว ผลของมันจะขึ้นอยู่กับข้อมูลและความสามารถของผู้ใช้”
“เยี่ยมมาก!”หลิน ฮวงพึงพอใจกับการ์ดที่เขาได้เลือกมา เขาได้รับการ์ดที่สามารถใช้ในสถานการณ์จริงได้และไม่มีการ์ดภารกิจที่แสนจะไร้ประโยชน์
“ในที่สุด โชคของฉันก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว!”เขาเก็บการ์ดทั้งหมดอย่างมีความสุขและเดินไปห้องน้ำ
บางทีเขาอาจจะอยู่ในอารมณ์ที่ดี เขาจึงนอนหลับฝันดีทั้งคืนและตื่นขึ้นในตอน8โมงเช้า หลังจาที่เช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรม หลิน ฮวงก็วิ่งออกจากเมืองและอัญเชิญอินทรีอเล็กซานเดรี้ยนเพื่อไปเมืองเซี่ยกง เขาไม่ได้กังวลถึงหลิน ซินเลย เพราะปรสิตได้ถูกกำจัดไปแล้ว แม้ว่ามอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นจะบุกมาเมืองเกรดBเช่นเมืองเซี่ยกง เขาก็สามารถที่จะหยุดมันได้
หลิน ฮวงมาถึงโรงแรมในเมืองเซี่ยกงตอน8โมงครึ่ง เขาเปิดประตูห้องด้วยคีย์การ์ด หลิน ซินกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูพร้อมกับปืนที่เล็งมาทางเขา
“นั่นน้องกำลังทำอะไร?”หลิน ฮวงขึ้นเสียง
หลิน ซินลดปืนลง“หนูคิดว่ามันคือคนไม่ดีที่เปิดประตู......ทำไมพี่ไม่บอกหนูก่อนว่าพี่กำลังกลับมา?”
“พี่กลับมาทันทีที่พี่ตื่น พี่พึ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมบอกน้องก็ตอนที่พี่มาถึงแล้วนะ”หลิน ฮวงยักไหล่
“พี่ทำธุระเสร็จแล้วหรอ?”หลิน ซินเก็บGrayEagle17ไว้ในช่องเก็บของ
“ใช่ เรียบร้อยแล้วละ”หลิน ฮวงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
“จองตั๋วกลับบ้านกันเถอะคะ”
“น้องยังไม่ได้ไปเมืองเสี่ยวเซี่ยเลยนะ น้องอยากไปโบราณสถานเซี่ยกงไม่ใช่หรอ?”เขาแปลกใจที่หลิน ซินเปลี่ยนความคิด
“หนูไม่อยากไปแล้ว”หลิน ซินส่ายหัว
“มีอะไรงั้นหรอ?”หลิน ฮวงรู้สึกได้ว่าเธอกำลังอารมณ์ไม่ดี
“หนูอยากกลับบ้านเพื่อที่หนูจะได้มีเวลาฝึกฝนทักษะปืนของหนูเพิ่ม”หลิน ซินอธิบาย
“ไปเมืองเสี่ยวเซี่ยกันเถอะ พี่ว่าการเที่ยวชมโบราณสถานคงจะใช้เวลาไม่นานหรอก”
“ยังไงหนูก็อยากกลับบ้านแล้ว”หลิน ซินส่ายหัว
“เอาละ แล้วแต่น้องละกัน”หลิน ฮวงไม่อาจโน้มน้าวเธอได้
“แล้วน้องกินข้าวเช้ารึยังละ?”หลิน ฮวงถาม
“กินแล้วคะ”
“พี่จะไปกินข้าวเช้าที่ชั้นล่างกอนและเราจะจองตั๋วกลับเมื่อพี่กินเสร็จ”หลิน ฮวงลูบหัวเธอและจากไป
หลังจากที่เขาออกไป หลิน ฮวงก็กลับมาดูวิดิโอที่เธอกำลังดูอยู่ มีภาพของหญิงสาวคนหนึ่งบนวิดิโอที่ถูกหยุดพร้อมกับประโยคด้านล่าง
‘หากคุณไม่ต้องการเป็นตัวถ่วง คุณก็ต้องแข็งแกร่งขึ้น’
หลิน ซินกดปุ่มเล่นวิดิโอและดูวิดิโอจนจบ หากหลิน ฮวงอยู่ที่นี่ เขาจะจำผู้หญิงในวิดิโอได้ เธอคือมือปืนที่โด่งดังไปทั่วโลกออนไลน์ - โอว-หยาง ปิงลี่
โอว-หยาง ปิงลี่ มีอายุเพียง18ปีและเธอเป็นนักล่าระดับทองอันดับที่14ของเขต7 และเธอยังเป็นมือปืนหญิงที่มีระดับสูงที่สุด แฟนคลับส่วนใหญ่ของเธอจะเป็นเด็กสาวที่อายุต่ำกว่า18ปี
ขณะที่หลิน ฮวงกำลังกินอาหารเช้าบนชั้นสอง เขาก็ได้รับการแจ้งเตือนจากรัฐบาลกลาง
“เมื่อคืนตอน4ทุ่มครึ่ง เกิดการแพร่เชื้อของปรสิตอย่างรุนแรงที่เมืองเสี่ยวเซี่ย ส่งผลให้ผู้คนกว่า130000คนติดเชื้อ ผู้หลุดพ้นที่ไม่ระบุตัวตนสามารถที่จะฆ่าปรสิตได้ทันเวลาและช่วยชีวิตทุกคนก่อนจะจากไป ในนามของรัฐบาลกลาง เราอยากจะขอโทษสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เราจะป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีกครั้ง และทางเราก็อยากจะขอบคุณผู้หลุดพ้นที่ไม่ประสงค์ออกนาม แม้ว่าเราจะไม่รู้ว่าคุณคือใคร แต่เราจะจดจำถึงสิ่งที่คุณได้ทำ....”
“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ด้านใต้โบราณสถานเซี่ยกง พวกเขาสันนิษฐานว่าปรสิตคือมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นตามจำนวนของคนที่ติดเชื้อและคาดเดาว่าฉันก็เป็นผู้หลุดพ้นเช่นกัน...”หลิน ฮวงยิ้มขณะที่ส่ายหัว ในทางทฤษฏี ปรสิตระดับทองส่วนใหญ่จะไม่อาจแพร่เชื้อใส่คนได้มากกว่า1หมื่นคน ปีศาจเถาวัลย์ แดนดิไลอัน พึ่งจะอยู่ระดับเงินแต่มันกลับสามารถปล่อยเชื้อใส่ผู้คนได้มากกว่าหนึ่งแสนคน
บางที มันอาจจะเป็นเพราะการกลายพันธ์ถึงสองครั้งของมันหรือเหตุผิดปกติอื่นๆ มันสามารถทำให้รัฐบาลกลางเข้าใจผิดคิดว่ามันเป็นมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นได้ แน่นอน เหตุผลหลักที่ทำให้พวกเขาสันนิษฐานผิดก็เพราะพวกเขาไม่ได้เห็นการต่อสู้ระหว่างหลิน ฮวงและปีศาจเถาวัลย์แดนดิไลอันนั่นเอง
หลังจากนั้น รัฐบาลกลางก็ส่งข้อความใหม่เข้ามา
“เมื่อประมาณ5ทุ่มของคืนก่อน อาชญากรที่แหกคุกทั้ง15คนได้ถูกจับกุมตัวในเมือง7B61 การควบคุมความปลอดภัยและการเคอร์ฟิวถูกยกเลิก...”
“พวกเขาไม่ได้บอกความจริงตั้งแต่ต้น...”หลิน ฮวงเลิกคิ้วขึ้นขณะที่อ่านข่าว
หลังจากมื้อเช้า เขาก็กลับไปที่ห้องเขา หลิน ซินมองมาที่เขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
“พี่คะ มันเป็นพี่ ใช่ไหม?”
“พี่ทำอะไรงั้นหรอ?”หลิน ฮวงถาม
“มอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นในเมืองเสี่ยวเซี่ย พี่ได้ฆ่ามัน?”หลิน ซินรอคำตอบของเขา
“น้องคิดมากไปแล้ว พี่ดูคล้ายกับคนระดับหลุดพ้นงั้นหรอ?”หลิน ฮวงโกหกเพราะเขากลัวว่าหลิน ซินอาจจะเอามันไปโม้กับเพื่อนเธอเมื่อเธอรู้ความจริง
“แต่เวลาที่ไป่หายไปสอดคล้องกับเวลาที่มอนสเตอร์ตนนั้นปรากฏ หนูไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องบังเอิญ”หลิน ซินเชื่อมั่น
“พี่เผอิญประสบกับปัญหาพอดี มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ!”หลินฮวงพยายามปกปิดความจริง ดั้งนั้นเขาจึงหยิกแก้มหลิน ซิน“ดูน้องซะก่อน ทำไมน้องจึงมาคิดอะไรไร้สาระตอนนี้ พี่พึ่งจะอยู่ในระดับเหล็ก หากพี่เผชิญกับมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นจริงๆ พี่คงจะโกยแนบเป็นแน่ พี่จะไปสู้มันได้ยังไง?”
“โอ้...”หลิน ซินหน้าหงอทันที
“พี่กำลังมองดูตารางการบินอยู่ มันมีวันพรุ่งนี้เที่ยวหนึ่งและตั๋วยังคงว่างอยู่”จากนั้น หลิน ฮวงก็มองไปที่หลิน ซิน“น้องแน่ใจแล้วนะว่าจะกลับ?”
“หนูคิดดีแล้ว หนูกำลังจะเปิดเรียนเทอมสุดท้ายในเดือนกันยายน หนูจะมีเวลาว่างอีกเยอะหลังจากที่หนูเรียนจบในปีหน้า หนูควรจะใช้เวลาไปกับการเรียนและฝึกฝนเพื่อที่จะได้รับเกรดดีๆ”หลิน ซินคิดถึงเหตุผลที่จะโน้มน้าวหลินฮวง
“น้องโตขึ้นแล้วนะ พี่รู้สึกปลื้มที่น้องจัดแบ่งเวลาได้เอง”หลิน ฮวงลูบหัวเธอ“พี่จะจองตั๋วกลับเดี๋ยวนี้แหละ”