บทที่ 49 รอ (อ่านฟรี)

 

การผลิตพัดลมไฟฟ้าเป็นไปได้อย่างรวดเร็วมาก ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งเดือน พัดลมที่สั่งผลิตทั้งหมดก็เสร็จสมบูรณ์

 

สินค้าชุดสุดท้ายถูกส่งไปยังบรรดาตัวแทนจำหน่ายที่เคยทำสัญญา จึงมีเงินไหลสะพัดในบัญชีของบริษัทการค้าไท่หัว เป็นเงินจำนวนหลายล้านเลยทีเดียว

 

ได้ยินมาว่าเมืองทางภาคใต้เริ่มมีพัดลมไฟฟ้าราคาถูกผลิตออกมาขาย แต่คุณภาพไม่ดีนัก  ตลาดก็ถูกพัดลมยี่ห้อเฟิงหยู่ครอบครองเสียส่วนใหญ่ พัดลมไฟฟ้ายี่ห้ออื่นๆจึงแทบไม่มีลู่ทางในการเจาะตลาดเมืองใหญ่ๆเลย  สินค้าราคาถูกเหล่านี้จึงเจาะจงจำหน่ายในเมืองเล็กๆและหมู่บ้านต่างๆ ยอดขายก้ถือว่าไม่เลว

 

เฝิงหยู่พอใจมาก ผู้จัดจำหน่ายเหล่านี้ได้เรียนรู้วิธีการขายที่เมืองปิง พวกเขาได้ไปเซ็นสัญญากับห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ก่อน เพื่อจะได้เปรียบด้านการต่อรองราคา

อย่างน้อยในปีนี้ไม่มีโรงงานผลิตพัดลมไฟฟ้ารายอื่นที่สามารถมาแย่งตลาดของพัดลมยี่ห้อเฝิงหยู่ได้ ไม่ว่าจะเป็นยอดขายหรือผลกำไร พัดลมยี่ห้อเฟิงหยู่ก็นำหน้าลิบลิ่ว

 

เฝิงหยู่ไม่ได้เป็นคนเดียวที่ได้รับกำไรก้อนโต ผู้จัดจำหน่ายเหล่านั้นยังมีรายได้เป็นจำนวนมาก แม้แต่ในภาคใต้ที่เจริญรุ่งเรืองกว่า จำนวนประชากรมากมายกว่า อุณหภูมิสูงกว่าเมืองปิง อีกทั้ง ผู้จัดจำหน่ายได้เพิ่มราคาขึ้นอีก 15% แต่พัดลมเหล่านี้ยังมียอดขายติดตลาด ผู้จัดจำหน่ายบางรายยังสั่งซื้อพัดลมเพิ่มขึ้น

 

ส่วนสินค้าที่จัดซื้อสำหรับจีหลี่เหลียนเคอถูกบรรทุกลงบนขบวนรถไฟ ถูกระบุในเอกสารส่งออกว่าเป็น "อาหารและสิ่งทอ" เพราะได้ความช่วยเหลือจากกรมการค้าระหว่างต่างประเทศจึงทำให้ทุกอย่างราบรื่น

 

เงิน 500,000 รูเบิ้ลถูกโอนมาที่บัญชีธนาคารของบริษัทการค้าไท่หัว เมื่อผู้จัดการจูของธนาคารได้ทราบข่าวนี้ก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เจ้าหนุ่มเฝิงหยู่คนนี้มีความสามารถจริงๆ เวลาผ่านไปไม่นาน เขาก็สามารถทำเงินได้ถึง 500,000 รูเบิล! หัวหน้ากรมการค้าต่างประเทศก็มีความสุขด้วยเช่นกัน ด้วยถือว่าเขาทำงานดีเป็นที่ประจักษ์ต่อผู้นำประจำจังหวัด

 

สินค้าล็อตแรกเฝิงหยู่ต้องการอย่างน้อยๆ30คัน ดังนั้น ทางด้านจีหลี่เหลียนเคอจึงมีการปรับเลี่ยนเล็กน้อย เขาสรรหารถโตโยต้าของญี่ปุ่นมาจำนวนหนึ่ง เพื่อให้ยอดรวมทั้งหมดถึง 1 ล้านรูเบิล จากนั้น เฝิงหยู่ก็โอนเงินเข้าบัญชีธนาคารบริษัทของจีหลี่เลียนเคอ

 

"หัวหน้าจ้าว ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า หัวหน้าแผนกถึงจะถูก  ! หัวหน้าจ้าวครับ อะไหล่ที่พวกเราสั่งเอาไว้กำลังจะส่งมาถึงเมืองปิงแล้วครับ รถบรรทุกของพวกคุณพร้อมที่จะไปขนสินค้ามาหรือเปล่า" เฝิงหยู่ถามทางโทรศัพท์ (ตำแหน่งของหัวหน้าจ้าว ตอนแรกจะคล้ายกับหัวหน้าที่รับผิดชอบหน้าที่ แต่พอนี้ถูกเลื่อนเป็นหัวหน้าคุมลูกน้องทั้งหมด ก็เลยใช้คำว่าหัวหน้าเหมือนกัน)

 

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ รอง เป็นรองหัวหน้า ของมาถึงแล้วใช่ไหม? พวกเราเตรียมพร้อมแล้ว จะส่งรถบรรทุกให้ไปขนสินค้า” หัวหน้าจ้าวกล่าวอย่างมีความสุข ในที่ประชุมเมื่อวานนี้ว่า เขาได้เลื่อนตำแหน่งเป็นรองหัวหน้าแผนก และทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเฝิงหยู่

 

รถยนต์มือสองถูกส่งมาถึงแล้ว ทั้งหมดถูกเคลื่อนย้ายไปยังโรงงานผลิตเครื่องยนต์เพื่อทำการประกอบอะไหล่ พ่นสี ทำความสะอาดและตกแต่งใหม่  เพื่อให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น โรงงานจึเลือกกลุ่มคนงานที่มีความรู้เกี่ยวกับรถยนต์เพื่อการนี้โดยเฉพาะ เพราะพวกเขาคาดหวังที่จะร่วมงานกับเฝิงหยู่ต่อไป

 

รถเหล่านี้จะใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในการปรับแต่งให้สมบูรณ์ ในที่สุดเฝิงหยู่ก็มีเวลากลับไปเยี่ยมคนทางบ้าน นี่เป็นช่วงที่โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายได้มีการแจ้งประกาศออกมา

 

เฝิงหยู่ใช้เวลาสามชั่วโมงในการเดินทางกลับชนบท เมื่อวานนี้มีฝนตกจึงทำให้ถนนเป็นปลักโคลนเล็กน้อย ลาด้าติดอยู่ในปลักโคลนเคลื่อนล้อแทบจะไม่ไหวหลายต่อหลายครั้ง เฝิงหยู่จึงตระหนักได้ เมื่อรถมือสองปรับปรุงซ่อมแซมเสร็จจะเก็บไว้ใช้เองสักคัน!

 

หลี่น่าเดินอ้อยอิ่งออกจากโรงเรียนมุ่งหน้ากลับบ้าน เธอได้รับหนังสือกำหนดการของโรงเรียนมัธยมปลายแล้ว เธอสอบเข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมที่ดีที่สุดในปิงได้ แต่สิ่งที่ทำให้ดีใจยิ่งกว่า คือ เฝิงหยู่สอบเข้าในโรงเรียนมัธยมแห่งเดียวกับเธอ

 

มีนักเรียนทั้งหมดสี่คนที่สอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายอันดับหนึ่งในเมืองได้ หนึ่งในนั้นเป็นนักเรียนที่มีผลการเรียนอันดับหนึ่งในโรงเรียน จึงเป็นเรื่องปกติที่สามารถสอบเข้าได้  ส่วนตัวเธอสามารถสอบเข้าได้ก็ถือเป็นเรื่องดี อย่างเฝิงหยู่เองก็สามารถสอบเข้าได้เช่นกัน นางไม่อยากรู้เหตุผล แต่.. เหวินตงจุน คะแนนต่ำเตี้ยเรี่ยดินอย่างเขาทำไมยังสอบเข้าได้อีก?

 

บรรดาครูอาจารย์โรงเรียนต่างก็ให้เหตุผลว่า มีผู้คนจำนวนน้อยมากที่สมัครเข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมปลายแห่งนี้ ทำให้เหวินตงจุนได้โชคช่วย!

 

นักเรียนที่มีคะแนนดีกว่าเหวินตงจุนได้แต่เสียใจที่ตัวเองไม่กล้าสมัคร! ส่วนครูอาจารย์ท่านอื่นๆก็รู้สึกเสียดายกับนักเรียน อัตราเฉลี่ยในการจบจากโรงเรียนมัธยมปลายมีสูงมาก แต่ไม่มีใครสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้เลย!

 

หลี่น่าเดินมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เธอจะได้อยู่ในโรงเรียนเดียวกันกับเฝิงหยู่ จะได้อยู่ห้องเดียวกันไหมนะ ถ้าได้นั่งเรียนโต๊ะเดียวกันคงดีไม่น้อย

 

พอฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเฝิงหยู่ขาดการติดต่อกับเธอเป็นเวลานาน เธอจึงโกรธเคืองขึ้นมาเล็กน้อย ไปเที่ยวเล่นเมืองปิงสนุกขนาดนั้นหรือไง ไปตั้งหนึ่งเดือนแล้วและยังไม่กลับมาอีก!

 

เหวินตงจุนก็กลับตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมเฝิงหยู่ยังไม่กลับมาอีก?

 

ช่างมันเถอะ ไม่โกรธก็ได้ ขอเพียงเขากลับมาตอนนี้ นางก็ไม่โกรธแล้ว! แต่ วันนี้ เขากลับมาหรือเปล่านะ?

 

ติ๊งต่อง!

 

เสียงแตรรถดังขึ้นจากข้างหลังของเธอ หลี่น่าจึงหลบไปที่ด้านข้างของถนน บนท้องถนนไม่มีรถสักคน จะกดแตรอะไรหนักหนา!

 

เสียงแตรรถยังดังจากด้านหลัง หลี่น่าจึงเริ่มโมโหแล้ว! บนท้องถนนยังมีคนทำตัวเหมือนคนอันธพาลอีก!

 

เธอหันกลับไปมอง พอเธอกำลังจะตะโกนด่า ใบหน้าเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มทันที เฝิงหยู่ เฝิงหยู่นั่นเอง! เขากลับมาแล้ว!

 

"หลี่น่า เธอจะไปที่ไหน ได้รับหนังสือกำหนดการจากโรงเรียนแล้วใช่ไหม?" เฝิงหยู่ชะโงกคอออกจากหน้าต่างรถ แล้วถามด้วยรอยยิ้มเริงร่า

 

"ใช่ ได้รับแล้ว นายพึ่งกลับมาหรือ?" หลี่น่าถาม

 

"เปล่า ฉันขับรถไปมามาสามชั่วโมงแล้ว จริงสิ ฉันไม่รู้ว่าจะเอาหนังสือกำหนดการได้ที่ไหน เธอพาฉันไปหน่อยสิ" เฝิงหยู่กล่าว

 

โรงเรียนมีขนาดใหญ่ก็จริง แต่เขาจะไม่รู้ได้อย่างว่าจะไปเอาไปเอาหนังสือกำหนดการได้จากที่ไหน? แต่หลี่น่ามองไม่ออกถึงคำลวงของเฝิงหยู่ เธอเดินไปที่รถ

 

เฝิงหยู่ลงจากรถ แล้วเปิดประตูให้หลี่น่า: "ขึ้นรถสิ คุณผู้หญิง"

 

"นายเอารถมาจากไหน นายขับรถเป็นด้วยเหรอ?" หลี่น่าถามอย่างประหลาดใจ ทั้งหมู่บ้านมีเพียงเจ้าหน้าที่รัฐบาลเท่านั้นที่มีสิทธิ์ขับรถประเภทนี้ แม้ว่าจะเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย แต่รถที่พวกเขาซื้อก็คือรถจี๊ปซึ่งราคาถูกกว่าและใช้งานได้ดีกว่า

 

"ฉันก็ซื้อมาสิ รถคันนี้นั่งสะดวกสบาย แถมยังปลอดภัย ไปกันเถอะ! เป็นไง ฝีมือขับรถของฉัน ไม่เลวเลยใช่ไหม? จะบอกให้รู้ไวนะ ฉันขับรถมานานกว่า 10 ปีแล้ว! " เฝิงหยู่กล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

 

“นายนี่ขี้โม้จริงๆ ตอนนี้นายพึ่งจะอายุกี่ปีเอง? ตอนที่นายยังเด็ก เคยเห็นรถยนต์แล้วหรือ?”ลีนาถามขณะที่กลิ้งตา

 

เฝิงหยู่ได้แต่ยิ้มแย้มไม่พูดไม่จา เขามีประสบการณ์ในการขับขี่มากกว่า 10 ปีจริงๆ แต่เป็นประสบการณ์ในชีวิตที่ผ่านมาของเขา

 

"อ้อ ฉันให้เธอ ฉันเห็นว่ามันสวยดี ก็เลยซื้อติดมือมาด้วย " เฝิงหยู่กล่าว ในขณะที่หยิบกิ๊ปติดผมรูปโบว์สีชมพูส่งให้หลี่นา

 

"ใครอยากได้ของของนายมิทราบ?" หลี่น่าพูดออกมา แต่มือของเธอคว้ากิ๊ปติดผมมาจากเฝิงหยู่แล้ว เธอไม่รีรอรีบติดกิ๊ปบนศีรษะของเธอ เฝิงหยู่จึงปรับกระจกมองหลังให้ส่องไปทางหลี่น่า เพื่อที่เธอจะได้ติดกิ๊ปถนัดยิ่งขึ้น

 

เขาอยากซื้อของขวัญอย่างอื่นให้หลี่น่า อย่างเช่น เสื้อผ้า เครื่องประดับ อะไรแบบนี้ แต่หลี่น่ายังอาศัยอยู่ในชนบท ถ้าเธอรับของขวัญจากเฝิงหยู่ แล้วพ่อแม่เธอจะว่าอย่างไรเมื่อเห็นเข้า? กิ๊ปติดผมนี้จึงเป็นของขวัญที่เหมาะสมที่สุด ราคาถูก เมื่อกลับไปบ้านหลี่น่าจะได้อธิบายให้พ่อแม่ของเธอได้ ที่สำคัญที่สุดคือ หลี่นาชอบกิ๊ปติดผม แต่ในชนบทไม่มีกิ๊ปติดผมที่มีลายสวยขนาดนี้

 

เฝิงหยู่มองลี่นา รอยยิ้มของเธอสามารถทำให้ผู้คนลืมความกังวลเป็นปลิดทิ้ง

 

"นายจะมองฉันทำไมนักหนา?" หลี่น่าก้มหน้าลง ใบหน้าแดงก่ำ

 

เฝิงหยู่อยากจะแกล้งเธอเสียหน่อย จึงกล่าวว่า "ฉันมองกระจกมองหลังต่างหาก ฉันต้องดูว่ามีรถคันอื่นตามมาข้างหลังหรือเปล่า "

 

หลี่น่าหน้าแหย แล้วถลึงตาจ้องมองเฝิงหยู่อย่างขุ่นเคือง

 

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ฉันหยอกเล่นน่า ก็เธอสวยขนาดนี้ ฉันก็อยากมองสิ” เฝิงหยู่กล่าว

 

ใบหน้าของหลี่น่ากลายเป็นสีแดงเรื่อ ก้มหน้าเอียงคอแล้วพูดว่า: "พูดอะไรไร้สาระ"

 

เฝิงหยู่ได้แต่ยิ้มและไม่ตอบเธอ เขาขับรถช้าๆไปทางโรงเรียน ในรถมีกลิ่นไอสีชมพูที่ล่องลอยคละคลุ้ง............ (ความรักทำให้โลกเป็นสีชมพู)

บันทึกของผู้แต่ง: บางคนกล่าวว่ารถยนต์ที่นำเข้าจากอังกฤษทั้งหมดมีที่นั่งขับอยู่ทางขวามือ ถูกต้องแล้ว แต่รถยนต์จากอังกฤษที่ถูกส่งออกไปยังสหภาพโซเวียตได้รับการยืนยันแล้วว่าที่นั่งคนขับอยู่ทางซ้ายมือ ฉัน(ผู้แต่ง)เคยดูจากรูปภาพแล้ว มันเหมือนกับรถญี่ปุ่นที่มีที่นั่งขับอยู่ทางขวามือ แต่เมื่อส่งออกไปยังประเทศจีน มันจะไม่ใช่ทางซ้ายมืออีกหรือ?