Vol.1 Ch.10(แก้ไข)

Vol.1 Ch.10

"ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้สร้างน้ำหอมที่ดีที่สุดในเมืองหลวง ... งั้ม เพื่อให้เธอสามารถประดิษฐ์ยาที่คุณต้องการ องค์ชาย ... งั้ม, งั้ม, องค์ชายเขากำลังมองหาท่าน ... งั้ม."

 

ฉันยิ้มอย่างไม่มีที่สิ้นสุดและพูดกับลูเซียที่กำลังพูดกับหญิงสาวคนหนึ่งขณะที่เธอกำลังพูดถึงคำพูดหนึ่งครั้งในขณะที่เธอกิน "ลูเซียกินหรือพูด" ลูเซียมีความสุข จับมือฉันขณะที่เราเดินไปรอบ ๆ และยอมรับคำทักทายของทุกคน ฉันยิ้มอย่างสุภาพกับคนที่มาหาเราเพื่อทักทายเรา

 

ฉันเห็นลูเซียมองไปในทิศทางของร้านค้าริมถนนที่ดูคล้ายโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ กลิ่นหอมน่ารับประทานมากมาจากทิศทางของมัน ฉันชี้ให้เธอเห็นว่าเธอสามารถไปกินได้จากท หลังจากที่เธอซื้อขากระต่ายและไวน์เธอก็วิ่งกลับมาอย่างร่าเริง ...

 

ของฉันอยู่ที่ไหน! ของฉันอยู่ที่ไหน!

 

"ในฐานะเจ้าชายถือว่าเป็นการกระทำที่ไม่ดีในการกินสิ่งต่างๆเหล่านี้ต่อหน้าผู้คน!"

 

นั่นเป็นเหตุผลที่คุณกำลังกินอยู่ขณะที่คุณกำลังพูดคุยกับใครสักคนหรือไม่?!

 

เธอพยักหน้าผู้หญิงที่เธอพูดด้วยซึ่งฉันคิดว่าเป็นเพราะเธอตระหนักว่าเธอไม่ได้รับความเคารพอย่างมาก จากนั้นเธอก็ยืนไปข้างหนึ่งและยกไวน์ที่เธอเพิ่งซื้อมา ...

 

คุณซื้อเพื่อให้คุณดื่มมัน!

 

ฉันยิ้มอย่างไม่สบายใจและเดินขึ้นไปที่เธอ ผู้หญิงจากเผ่าพันธุ์เอลฟ์นี้ไม่ได้แต่งกายเหมือนกับเอลฟ์หญิงคนอื่น ๆ เธอสวมเสื้อคลุมสีเทาปกคลุมร่างทั้งตัวและแม้กระทั่งเสื้อคลุมที่แนบมากับไหล่เพื่อปกปิดคอของเธอ เธอสวมผ้าไหมบริเวณใบหน้าของเธอเพื่อปกปิดจมูกและปากและถุงมือสีดำบางบนมือของเธอ

 

เราอยู่ในสิ่งที่คล้ายกับเรือนกระจกขนาดใหญ่ ทันทีที่เราเข้าหน้าของเราถูกกระแทกด้วยคลื่นความร้อนและกลิ่นดอกไม้อันสลับซับซ้อน ฉันอยากจะหาใครสักคนที่มีประสบการณ์ในการผลิตน้ำหอมดังนั้น ลูเซีย จึงพาฉันมาที่นี่ เรือนกระจกเต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้ทุกชนิดตามที่คาดไว้ เราพบคนที่เราต้องการพบที่ซุกตัวอยู่ในมุมของเรือนกระจก

 

นี่ไม่ใช่เรือนกระจกธรรมดา ตรงกลางเป็นทางเดิน ทั้งสองด้านสวนเล็ก ๆ มีดอกไม้ทุกประเภท สวนบางแห่งมีความร้อนและชื้นในขณะที่บางแห่งก็เย็นสบาย มีฝนตกบางแห่งหิมะตกหนัก การข้ามทางเดินไปยังที่ที่เธออยู่ก็เหมือนกับการเดินผ่านสี่ฤดูกาล

 

เธอมองทางของฉันด้วยดวงตาสีแดงเลือดของเธอก่อนที่จะยิ้มให้ถอดผ้าคลุมและถุงมือออก ผิวของเธอดูขาวราวกับหิมะ แต่ริมฝีปากของเธอแดงเหมือนเลือดสด เธอคำนับฉันและกล่าวว่า "เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบท่านที่นี่ในวันนี้ ข้าขอถามว่าอะไรที่ทำให้ท่านมาที่นี่? "

 

"ไม่มีอะไรมาก. ข้าแค่อยากจะให้เธอสร้างน้ำหอมที่สามารถดึงดูดมังกรดินได้ ตามความรู้ของข้าผู้นำของมันจะออกมาจากการซ่อนตัวปล่อยกลิ่นดอกไม้พิเศษบางอย่างและปล่อยกลิ่นออกจากร่างกายของพวกเขาและกลิ่นนี้กล่าวว่าเพื่อดึงดูดมังกรดินอื่น ๆ ในบริเวณใกล้เคียง ฉันหวังว่าคุณจะสามารถสร้างสิ่งที่คล้ายกันสำหรับข้า "

 

เธอเหลือบริมฝีปากด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า "ไม่มีปัญหา จริงๆแล้วสิ่งที่ดึงดูดมังกรดินไม่ใช่น้ำหอมบางอย่าง แต่จริงๆแล้วเป็นสิ่งที่ร่างกายของเขาหลั่งออกมาผสมกับของเหลวที่พบในดอกไม้เหล่านั้น ข้าสามารถสร้างสิ่งที่คท่านต้องการเพียงแค่การผสมผสานทั้งสองอย่างเข้าด้วยกัน "

 

"มันจะยากหรือ?"

 

“มันง่ายมาก แต่ตอนนี้ก็ทำได้ง่าย ๆ”เธอหยิบขวดเล็ก ๆ มอบให้ฉันและกล่าวว่า" นี่เป็นของเหลวที่ผู้นำมังกรหลั่งออกมา ก่อนที่ข้าจะแลกเปลี่ยนกับมนุษย์ ขวดนี้เป็นของที่ข้าทำหลังจากองค์ราชินี "ถาม" ข้า แต่ตอนนี้ค่าของมันแทบจะไม่สูงกว่าขวดไวน์ที่หญิงสาวคนนั้นจับมืออยู่ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสนใจมาก ในเวลาเพียงไม่กี่ร้อยปีพวกเขาได้รับสิ่งที่เราไม่เคยวางมือไว้ก่อน นอกจากนี้เลือดของพวกเขาอร่อยมาก "

 

เธอยิ้มและเลียริมฝีปากไว้ข้างหน้าฉัน ริมฝีปากสีแดงอมชมพูของเธอเป็นริมฝีปากสองซี่แหลมคม ฉันหยุดชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจว่า "เจ้าเป็นแวมไพร์?!"

 

เดี๋ยวก่อน พวกเขาเรียกว่าแวมไพร์ในโลกนี้หรือไม่? ฉันไม่รู้ ... ฉันแค่พูดออกมาจากสัญชาตญาณ ...

 

"ท่านสามารถเรียกอย่างนั้นได้ถ้าท่านพอใจข้าไม่ได้ใส่ใจ เราเป็นแค่เผ่าเอลฟ์ที่ถูกสาปแช่ง เราดื่มเลือดสดเพราะความปรารถนาของเรา เราเกือบจะถูกฆ่าตายหมดแล้ว ถ้าองค์ราชินีไม่ได้ให้เรามีอาศัยอยู่และดื่มเลือดเราก็จะสูญพันธุ์ เผ่าพันธุ์ของเราไม่มีทักษะเฉพาะ แต่การรับกลิ่นและรสชาติของเราก็สูงมาก ตัวอย่างเช่นเมื่อท่านเข้ามาสัญชาตญาณของข้าก็เข้ามา ... "เธอยิ้มมองมาที่ฉันชักผมและพูดว่า:" อย่างไรก็ตามข้าไม่เคยคิดว่าท่านจะมีกลิ่นเลือดของมนุษย์ ถ้าข้าถูกต้องหูของท่านภายใต้ผ้าคลุมของท่านเป็นมนุษย์ใช่มั้ย? อ่า ...”

 

ลูเซียที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารของเธอดึงกริชของเธอออกมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอและจับกริชไว้ที่คอของเธอ ลูเซียจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอผลักกริชของเธอเข้าหาลำคอและพูดว่า: "เจ้ารู้มากเกินไป เรามาที่นี่เพื่อขอให้เจ้าทำของที่เราต้องการ ถ้าเจ้ารู้วสิ่งที่เจ้าไม่ควรรู้ เราจะถูกบังคับปิดปากของเจ้าตลอดไป "

 

“ลูเซีย!”

 

ฉันกดมือของฉันบนไหล่ของเธอ ผู้หญิงคนนี้ยิ้มขณะที่เธอยกมือขึ้นและพูดว่า: "อย่ากังวลหรอกองค์ชาย  ท่านและข้าเหมือนกัน เราทั้งคู่มีความลับที่คนอื่นไม่ควรรู้ ข้าปิดฟันด้วยผ้าหน้าในขณะที่ท่านคลุมหูด้วยผ้าคลุมศีรษะของท่าน เราเป็นพื้นฐานเดียวกัน ทำไมข้าจะขายคนที่มีความลับเหมือนตัวเอง? ไม่ต้องพูดถึงท่นเป็นจักรพรรดิในอนาคต "

 

ลูเซียมองมาที่ฉันพยักหน้าหยิบกริชและถอยหลังไป เธอหยิบอาหารที่ยังไม่เสร็จและยังคงทำต่อ ฉันหัวเราะอย่างขมขื่นและกล่าวว่า "ขอโทษสำหรับความกลัว ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่คิด ข้ายังหวังว่าเจ้าจะไม่เปิดเผยความลับ "

 

"ข้ารู้ ข้ารู้ เอลฟ์ไม่สามารถรับสายพันธุ์ผสมเช่นท่านได้โดยไม่ต้องเอ่ยถึงท่านได้ฆ่าเอลฟ์มาก่อน ตรงไปตรงมาข้าไม่เคยรู้ว่าท่านเป็นเลือดผสม แม่ของท่านองค์ราชินีให้กำเนิดท่านและจักรพรรดิเป็นพ่อของท่านดังนั้นข้าไม่เข้าใจว่าท่านเป็นเลือดผสม ข้าซื่อสัตย์ ท่านสามารถตัดหัวของข้าไปรอบ ๆ ได้ "

 

เธอถูคอเธอหันกลับมาหยิบดอกไม้สองสามดอกใส่ลงในปูนขาวและเพิ่มน้ำเล็กน้อย ฉันหยิบดอกไม้ขึ้นมาสักสองสามดอกที่เห็นเธอดึงออกมาน่าสนใจ พวกเขาเป็นดอกไม้สีเหลืองเล็ก ๆ พวกเขาดูคล้ายกับดอกแดนนี่ ฉันนำมันไปใกล้จมูกของฉันและสูดจมูก มันเป็นดอกไม้เล็ก ๆ แต่ให้กลิ่นแรงมาก

 

ฉันเคยเจอกลิ่นเหม็นที่ไหนสักแห่งมาก่อน?

 

ไม่ฉันไม่เคยเจอกลิ่นในอดีต ฉันไม่เคยใช้เวลาเพลิดเพลินไปกับกลิ่นดอกไม้ก่อนที่ฉันจะตายและฉันไม่เชื่อว่าดอกไม้จากโลกนี้จะสามารถอยู่รอดได้ในโลกที่ฉันมาจาก แน่นอนฉันได้สัมผัสกับกลิ่นนี้จากที่ไหนสักแห่งในโลกนี้ ฉันไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว ที่ฉันได้กลิ่นมาก่อนหรือไม่?

 

เอลฟ์ชอบต้นไม้ดังนั้นฉันจึงถูกล้อมรอบด้วยดอกไม้นับตั้งแต่ฉันมาถึง มีดอกไม้ป่าบนสนามหญ้าสวนดอกไม้บานในลานด้านหลัง มีแจกันดอกไม้ข้างเตียงข้างเตียงและกระถางดอกไม้บนซุ้มหน้าต่างของบ้านที่ฉันเดินผ่านถนน ฉันถูกล้อมรอบด้วยดอกไม้และดอกไม้มากมาย ฉันไม่สังเกตเห็นดอกเล็ก ๆ นี้ได้อย่างไร?

 

ฉันไม่สามารถจำได้ว่าฉันเคยได้กลิ่นเหม็นที่ไหน แต่มันไม่สำคัญหรอกถ้าฉันจำได้ แม้ว่าฉันจะทำฉันก็ยังคงไม่สมารถรู้ความลับร่างกายของพวกเขา ดูเหมือนมนุษย์ล่ามังกรขึ้นเพื่อดึงมันออกจากพวกมัน ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะใช้มัน แต่ฉันรู้ว่ามันจะช่วยฉันได้

 

ฉันเฝ้าดูเธอกรองชิ้นส่วนที่เธอบดไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งสิ่งที่เหลืออยู่คือน้ำข้นที่เธอเติมลงในสารสกัด เป็นเรื่องแปลกที่จะเห็นแวมไพร์ที่เล่นกลด้วยดอกไม้ ขอบคุณทุกๆคนค่ะ เป็นเช่นเดียวกับลูเซียกล่าวว่าแม่ของฉันรวบรวมเอลฟ์ที่กระจัดกระจายแล้วให้เสรีภาพและอำนาจแก่พวกเขา

 

ความอดกลั้นและความสามารถในการเป็นกลางของเธอคือสิ่งที่ทำให้เอลฟ์เจริญเติบโตได้เช่นนี้ แต่ดูเหมือนเอลฟ์จะยุ่งเกี่ยวกับเชื้อสายและสายเลือด พวกเขาไม่เลือกปฏิบัติต่อกันและกัน แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเลือกปฏิบัติต่อเผ่าพันธุ์อื่นเช่นมนุษย์

 

ตั้งแต่แม่ให้กำเนิดฉันฉันควรจะเป็นเอลฟ์ ผู้ปกครองของมนุษยชาติเป็นราชินี กษัตริย์หญิงไม่สามารถทำให้ทารกที่มีราชินีหญิงได้ ... คำพูดนั้นไปอีกครั้งได้อย่างไร? ฉันคิดว่ามันเป็น: "ไม่ว่าคู่เลสเบี้ยนจะเข้าคู่กันได้ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะ ... " ใช่มั้ย? หรือว่าเขาชอบมาโกโตะ * และตัดขาดราชินีของทั้งสองประเทศ?

 

ราชินีแห่งมนุษยชาติต้องการให้ฉันทำอะไร? ตั้งแต่แม่ให้กำเนิดฉันฉันต้องเป็นลูกชายของเธอ เรามีแม่เป็นตัวแทนในโลกนี้หรือไม่? ไม่ได้ขอให้ราชินีของเอลฟ์เป็นแม่ตัวแทนไร้สาระเพียงเล็กน้อย?

 

ฉันมีความรู้สึกนี้ว่าเรื่องที่อยู่เบื้องหลังตัวตนของฉันเป็นเรื่องที่น่าทึ่งกว่าชีวิตทั้งหมดของฉัน ใช้สามัญสำนึกในการพยายามและคิดออกสิ่งในโลกนี้จะไร้ผล ... ศีรษะของฉันกำลังจะระเบิดจากความคิดและฉันยังไม่ได้คิดออกว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่จะเกิดของฉัน

 

กลิ่นที่เต็มไปด้วยกลิ่นของห้องพาฉันกลับมาสู่ยุคปัจจุบัน ฉันมองไปที่โต๊ะทำงานขณะที่แวมไพร์กำลังผสมทั้งสองเข้าด้วยกัน สีที่ให้ออกไม่ได้สดใสเท่าที่ฉันคาดไว้ ฉันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยจริงๆ มันเป็นของเหลวที่ใสสะอาด แต่ไม่มีข้อผิดพลาดใด ๆ เลยว่ากลิ่นที่ยับยั้งนั้นมาจากขวดเล็ก ๆ นั้น

 

ลูเซียเดินขึ้นไปข้างๆฉัน

 

ฉันเดาว่าเธอกินเสร็จแล้ว

 

เธอมองไปที่ขวดเล็ก ๆ และพูดว่า: "นี่มันใช่หรือเปล่า? มันเหม็น."

 

"ลองนึกภาพตัวเองในผิวของข้า้มีกลิ่นที่เพิ่มขึ้นดังนั้นฉันจึงต้องทนทุกข์ทรมานมากที่สุดในตอนนี้ "เธอหันกลับไปมองฉันแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าและสูดอากาศหายใจเข้าลึก ๆ การแสดงออกทางสีหน้าของเธอกำลังพูดว่า: "มันทำให้ข้าขึ้นสวรรค์ ข้ากำลังจะตายที่นี่ "

เธอไอไม่กี่ครั้งแล้วส่งมอบขวดให้ฉันและกล่าวว่า "นี่เอาไปองค์ชาย นี่คือสิ่งที่ท่านขอ โปรดดูแลด้วยความระมัดระวัง อย่าให้รั่วไหล หากท่านทำให้รั่วไหลมังกรดินทั้งหมดในบริเวณใกล้เคียงของเมืองหลวงจะมาหา และถ้าข้าถูกต้องมีฝูงชนของมังกรดินบางส่วนบินในบริเวณใกล้เคียงในขณะนี้ใช่มั้ย? "

 

เธอหัวเราะคิกคักและส่งไม้ก๊อกออกมาจากนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ตั้งแต่ที่ท่านมาถามข้าเรื่องนี้ในวันนี้ข้ามีความคิดที่ดีว่าภารกิจล่าสุดของท่านได้ดำเนินการอย่างไร ไม่ต้องเป็นห่วงนะ. ท่านไม่จำเป็นต้องรู้สึกอับอายเกี่ยวกับเรื่องนี้ ความสามารถในการกลับมามีชีวิตคือหลักฐานแห่งทักษะของท่าน มังกรดินไม่ใช่สิ่งที่หน่วยปกติบางส่วนสามารถจัดการได้ "

 

ขอโทษนะ แต่เอ๊ะ ... ฉันตายแล้วจริงๆ ...

 

มันดูไม่ค่อยเห็นลูเซียโกรธและตะโกนว่า "พวกเขาไม่ใช่สมาชิกสามัญ! พวกเขาเป็นลูกของครอบครัวชนชั้นสูง! พวกเขาไปเพื่อสนับสนุนองค์ชาย! ทุกคนคุ้นเคยกัน! ข้าจะไม่ยืนอยู่เฉยและปล่อยให้เจ้าเยาะเย้ยพวกเขา !! "

 

ฉันหยุดชั่วคราวเพื่อถูศีรษะของฉันก่อนที่จะพูดว่า: "ใช่ข้ามาที่นี่ในวันนี้เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการล่ามังกรดินอีกครั้ง ข้าจะฆ่าพวกเขาจำนวนมากเพื่อล้างแค้นนักรบของเรา "

 

หญิงสาวคนนั้นกระพริบตาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ท่านน่าประทับใจจริงๆ ท่านมีเสน่ห์ทุกที่ที่ท่านไป ข้าคิดว่าการทำให้ข้าเป็นส่วนหนึ่งของแผนของท่าน ข้าจะไม่ถามมากเกินไป แต่ข้าหวังว่าท่านจะประสบความสำเร็จ ... นั่นคือถ้าท่านยอมรับความปรารถนาของใครบางคนจากการแข่งขันลดลง ... "

 

เธอคำนับและฉันพูดในขณะที่สัปหงก: "ขอบคุณ ตอนนี้เราจะออกเดินทาง โอ้ใช่ ... เกี่ยวกับการจ่ายเงิน ... เท่าไหร่ที่ท่านต้องการสำหรับงาน? "

 

เธอเงยหน้าขึ้นมองฉันยักไหล่และพูดว่า: "ท่านยังไม่ได้จ่ายเงินให้ข้า? ตอนนี้สารสกัดนี้มีราคาแพงกว่าไวน์เล็กน้อยและดอกไม้เป็นเรื่องปกติมาก สิ่งที่หายากเพียงอย่างเดียวคือความสามารถของข้า แต่ชีวิตของข้าถูกมอบให้กับองค์ราชินี ข้าจะเก็บเงินลูกชายของเธอที่มาหาข้าเพื่อขอความช่วยเหลือได้อย่างไร? ดังที่ข้ากล่าวไว้ตอนเริ่มต้นเป็นเกียรติที่จะช่วยเหลือท่าน กรุณาอย่ากังวลกับมัน ข้าหวังว่าสุขภาพของเธอจะฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว เธออาจลืมสิ่งที่เธอได้ทำเพื่อเรา แต่เราจะไม่มีวันลืมความรู้สึกยุติธรรมและความเมตตาของเธอ ขอให้พระเจ้าสถิตอยู่กับท่านองค์ชาย "

 

"ขอขอบคุณ. กรุณารับคำขอบคุณเป็นอย่างน้อย เป็นความยินดีที่ได้พบคุณ ลาก่อน.”

 

"ข้าหวังว่าท่านจะได้กลับมาอย่างปลอดภัย"

 

หลังจากที่เธอโค้งคำนับฉันหันไปรอบ ๆ และกล่าวว่า "ไปกันเถอะ, ลูเซีย"

 

"อ้าโปรดรอสักครู่แล้วองค์ชาย ... ที่จริงกรุณารอข้าที่ประตู ... ข้าต้องการซื้อน้ำหอมก่อนที่เราจะกลับไป ข้าจะรีบโปรดรอข้าสักครู่. "

 

ลูเซียที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันก็ผลักฉันออกไปที่ประตู ฉันหันกลับไปและมองไปที่เธอสับสนอย่างสิ้นเชิง แต่เธอก็ยิ้มให้ฉันยิ้มและปิดประตู

 

ฉันหันไปรอบ ๆ และปล่อยให้ถอนหายใจ ฉันรอเธออยู่ที่ประตู

 

มันไม่มีเหตุผลที่ผู้หญิงจะต้องการน้ำหอมสักขวดหรือเปล่า?

*Makoto จาก ‘School Days’