บทที่ 21: ระเบิดขึ้นอย่างกระทันหัน
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
บทที่ 21: ระเบิดขึ้นอย่างกระทันหัน
ทั้งสองเดินลึกเข้าไปในถ้ำ พวกเขาพูดคุยกันพร้อมส่งเสียงหัวเราะตลอดทาง มันชวนให้นึกถึงสมัยก่อนเมื่อยามที่พวกเขาออกไปเล่นกัน โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าพวกเขานั้นเดินมาถึงทางตันเสียแล้ว มันมีทะเลสาบขนาดหลายร้อยฟุต คลื่นอากาศเย็นเยียบนั้นเกิดขึ้นมาจากพื้นผิวของทะเลสาบ ขณะที่เจ้าลิงมาถึงที่แห่งนี้มันก็หนาวสั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “เหมือนว่าข้ากำลังจะแข็งตาย!”
“งั้นรึ? ข้าไม่รู้สึก!” เจ้าอ้วนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เขาเดินไปยังทะเลสาบ เขาใช้สัมผัสจิตวิญญาณลงไปตรวจสอบในทะเลสาป ทำให้เขาพบว่ามันลึกเกินจะหยั่ง สัมผัสจิตวิญญาณของเขานั้นแผ่ขยายตัวไปกว่าสิบเมตรก็ยังไม่สามารถสัมผัสได้ถึงก้นของทะเลสาป และนั่นก็ถึงขีดจำกัดของเขาแล้ว
“มันลึกมากอย่างน้อยก็ราวสองถึงสามร้อยฟุต ต้องใช่แน่!” เจ้าอ้วนกล่าวขณะที่เขาก็กำลังใช้มือตรวจสอบมันอยู่ เขาดึงมือออกอย่างรวดเร็วเพราะมิอาจทนความหนาวเย็นได้พร้อมพูดว่า “มันเย็นมาก แม้ว่าจะมิใช่ทะเลสาบวิญญาณ แต่ข้าว่ามันก็เย็นสบายดีนะ”
เมื่อกล่าวดังนั้น เจ้าอ้วนก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานนี้เขาได้ซื้อเคล็ดวิชาอสนีวารีมา บังเอิญว่ามันเป็นธาตุน้ำเสียด้วย ถ้าว่ากันตามที่เจ้าอ้วนเข้าใจเพื่อศึกษาเคล็ดวิชาอสนีวารีนั้นจำต้องอยู่ในที่ ๆ มีน้ำและนั่นก็คือที่แห่งนี้ นอกจากนี้การที่เขาซื้อเวทมนตร์สายฟ้ามานั้นมิได้เปิดเผยให้ผู้ใดรู้ ดังนั้นเขาจึงอยากได้สถานที่ที่ไม่โจ่งแจ้งจนเกินไปในการฝึกฝน ซึ่งที่แห่งนี้แหละจะเป็นที่ ๆ เขาใช้ฝึกฝนมัน!
เมื่อเห็นเจ้าอ้วนยืนครุ่นคิดอยู่ เจ้าลิงก็ถามขึ้นมา “พี่น้องอ้วน เจ้าบอกว่าอะไรถูกต้องงั้นหรือ?”
“อา” เจ้าอ้วนออกมาจากห้วงความคิด เขาหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขและเริ่มอธิบาย “ข้าพูดถึงสถานที่แห่งนี้ มันช่างเหมาะแก่การฝึกฝนคาถา นี่ข้าคงได้รับพรจากสรวงสวรรค์โดยแท้! ฮ่าฮ่า!”
เจ้าอ้วนนั้นรู้สึกพอใจสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างมาก ไม่ใช่เพียงเพราะว่ามันสามารถทำให้เขาฝึกฝนเวทสายฟ้าได้อย่างสงบ แต่เป็นเพราะมันตั้งอยู่ในหุบเหวนภาแห่งนี้ นั่นหมายถึงเขาจะสะดวกสบายในการเก็บขยะอีกด้วย วิธีนี้จะทำให้เขาไม่ต้องเสียเวลาเดินทางไกลอีกต่อไป
“วิธีการฝึกตน? ในที่แห่งนี้?” เจ้าลิงถามอย่างใคร่รู่ “พี่น้องอ้วน เจ้าแน่ใจหรือ?”
“แน่นอน ข้ามั่นใจ!” เจ้าอ้วนกล่าวเสริม “เอาน่า ข้าตัดสินใจแล้ว ในอนาคตข้าจะอยู่ที่นี่! แต่เจ้านั้นไม่อาจทนต่อสภาพความหนาวเย็นได้ เจ้าจงไปรอข้าตรงทางเข้าเถิด แล้วก็ไม่ต้องกลับไปที่นั่นจะได้ไม่โดนข่มเหง!”
“แล้วอาหารของเราล่ะ?” เจ้าลิงถาม
“ข้าตัดสินใจว่าจะหากินตามธรรมชาติ เป็นเรื่องเล็กน้อยมาก!” เจ้าอ้วนหัวเราะออกมา เขาโบกมือไปมาพร้อมกล่าวว่า “เจ้าลิงเอ๋ย เพื่อเฉลิมฉลองให้กับความสำเร็จของเราที่ก้าวออกมาจากมหาสมุทรอันขื่นขม น้องชายจงร่วมดื่มไวน์กับข้าเถิด!”
“ไวน์?” เมื่อเจ้าลิงได้ยิน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง
“ฮี่ฮี่ ข้าซื้อมันมาเป็นพิเศษสำหรับเจ้าเลยนะ เมื่อวานนี้เจ้ายังบาดเจ็บอยู่ข้าจึงไม่ได้หยิบมันออกมา แต่บัดนี้เจ้าดีขึ้นมากโขแล้ว จงมาดื่มให้กับหัวใจของเราเถิด” เมื่อเจ้าอ้วนพูดจบ เขาดึงมือเจ้าลิงเดินกลับออกไป
เมื่อมาถึงจุดที่อยู่ตรงปากถ้ำและห่างไกลจากลมหนาวนั้นแล้ว เจ้าอ้วนหยิบเอาไวน์และอาหารที่เขาซื้อหามาตอนอยู่ที่นครเวหาออกมาจากมิติเก็บของ เขาทั้งสองดื่มกันอย่างสุขสันต์ ในยามที่เขายังเป็นคนรับใช้อยู่นั้น พวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะใช้จ่ายเช่นนี้ เมื่อทั้งสองนั้นได้ดื่มด่ำรสชาติของไวน์ พวกเขาไม่ได้รินมันใส่แก้วแต่อย่างใด เพียงแต่ยกขึ้นดื่มอย่างสบายใจ
ขณะที่เขากำลังดื่มอยู่นั้น เจ้าอ้วนถอดเสื้อผ้าออก อยู่ในร่างกายที่เปลือยเปล่า การดื่มไวน์จำนวนมากทำให้เขารู้สึกร้อนไปทั้งตัว เขากล่าวว่า “เจ้าลิง หลังจากที่เรานั้นรู้จักกันมานับสิบปี พวกเรานั้นอยู่ในจุดที่ต่ำที่สุดของสำนักเสวียนเทียน และอยู่แบบถูกผู้อื่นข่มเหงรังแกอยู่เสมอ และบางครั้งเราก็มีปัญหาเกี่ยวกับกระเพาะอาหารที่ไม่อาจถูกเติมเต็มได้ แต่ในตอนนี้เราทั้งคู่สามารถจะเริ่มต้นชีวิตใหม่! เจ้าพวกที่เคยอยู่ในจุดที่สูงกว่า พวกมันจะต้องถูกฆ่าทิ้งโดยข้าคนนี้!”
“ฆ่าอันใด? กำจัดงั้นหรือ?” เจ้าลิงถาม
“ฮ่าฮ่า เจ้าจะเข้าใจเองเมื่อถึงเวลานั้น!” เจ้าอ้วนหัวเราะลั่นพร้อมกล่าวต่อ “มา มาดื่มกันต่อเถอะ ในอนาคตอันใกล้ เราจะได้มีเนื้อสัตว์และไวน์สำหรับกินดื่มอย่างใจต้องการ! ฮ่าฮ่า!”
“ดื่ม~” เจ้าลิงตอบกลับ ก่อนที่มันจะยกเหยือกขึ้นมา พร้อมทรุดตัวลงบนพื้น เจ้าอ้วนตกใจพร้อมกับตรวจสอบมันอย่างรวดเร็วจึงได้ตระหนักว่ามันหลับไปเสียแล้ว
“ฮ่าฮ่า” เมื่อเห็นภาพดังกล่าว เจ้าอ้วนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ จากนั้นเขาจึงพบว่านี่คือช่วงเวลาที่ดีในการชำระล้างเจ้าลิง เขามองไปที่เจ้าลิงแล้วรู้สึกว่าเจ้านี่นั้นน่ารัก พร้อมกับกล่าวเบา ๆ ว่า “เจ้าลิง เจ้ารู้หรือไม่? ในอดีตนั้นข้าเป็นเพียงเจ้าอ้วนไร้ค่ามาตั้งแต่จำความได้ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาหยามเกียรติของข้าได้อีก ข้าจะจ่ายหนี้แค้นนี้คืนให้พวกมันร้อยเท่าพันเท่า!”
เมื่อพูดจบ เจ้าอ้วนส่ายหัวอย่างมึนงงขณะกล่าวพึมพำ “แปลก ไม่ใช่คนขายบอกหรือว่าดื่มแค่นิดเดียวก็เมาแล้ว? ทำไมดื่มไวน์ชั้นดีขนาดนี้แล้วข้ากลับไม่เป็นไรเลยล่ะ? หรือข้าโดนหลอกขายไวน์ชั้นต่ำมาให้? ไม่ได้แล้ว ครั้งหน้าเจอต้องถามให้รู้เรื่องเสียหน่อยแล้ว”
เมื่อใจของเขาคิดได้ดังนั้น เจ้าอ้วนจึงไม่ได้พักผ่อนต่อแต่อย่างใด แต่เขาเดินกลับเข้าไปในถ้ำอีกครั้ง พร้อมกับนั่งลงในที่ที่เหมาะสม จากนั้นจึงหยิบแผ่นหยกออกมาพร้อมกับศึกษาข้อมูลภายในอย่างเงียบงัน
หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง เจ้าอ้วนดึงเอาสัมผัสจิตวิญญาณกลับมา พร้อมกับมองไปที่แผ่นหยกเคล็ดวิชาอสนีวารีในมืออย่างมีความสุข เขาตกใจกับเวทสายฟ้ายิ่งนัก ในใจไม่มีข้อกังขาใด ๆ เกี่ยวกับมันเลยว่าเหตุใดมันจึงแข็งแกร่งที่สุด ความกล้าหาญนั้นมีพลังเหนือกว่าสิ่งใด ช่างน่าเสียดายที่กระบวนการที่จะเรียนรู้มันนั้นซับซ้อนจนเกินไป การร่ายด้วยมือมีความซับซ้อนมากขนาดหลายร้อยกระบวน หากหลุดจากความคิดเพียงเล็กน้อย สายฟ้าเทวะนั้นจะผ่าลงมายังมือของผู้ใช้พลัง นั่นหมายถึงความตายได้มาถึงแล้วอย่างแน่นอน!
เขากำลังมีความสุขกับเวทสายฟ้าที่บันทึกไว้บนแผ่นหยกนี่อย่างไม่อาจอดกลั้น เพราะเคล็ดวิชาอสนีวารีนั้นเป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่ง
เวทสายฟ้ามีการเปลี่ยนแปลงได้หลายรูปแบบและหลายประเภท อย่างน้อยก็สองถึงสามพันแบบ แต่โดยทั่วไปแล้วแบ่งเป็นสองประเภทใหญ่คือด้านมืดและด้านสว่าง ด้านสว่างก็คือคาถาที่เรียกสายฟ้าขนาดใหญ่สร้างความโกลาหลเมื่อใช้มัน และวิธีใช้มันก็ยากยิ่งนัก ด้านมืดนั้นตรงกันข้ามกับด้านสว่าง มันสร้างความโกลาหลได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แม้จะไม่เกิดร่องรอย แต่หากว่ามันได้สัมผัสกับอีกฝ่ายมันจะเกิดการระเบิดทันที เอาไว้ใช้เพื่อให้ฝ่ายตรงข้ามแตกตื่น
แต่สำหรับความแข็งแกร่งของคาถา โดยธรรมชาติฟ้าผ่าด้านสว่างจะรุนแรงมากกว่า แต่ด้านมืดคล้ายกับสายฟ้าเส้นเล็ก ๆ เอาไว้ใช้ในสถานการณ์ซุ่มโจมตี เจ้าอ้วนนั้นชอบใจแบบหลังมากกว่า
อสนีวารีขั้วลบเป็นกระบวนท่าระดับต่ำที่สุดของเคล็ดวิชาสายฟ้า ตราบใดที่มีสัมผัสจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งและเป็นผู้ฝึกตนธาตุน้ำ ย่อมสามารถฝึกฝนวิชาได้
สัมผัสจิตวิญญาณของเจ้าอ้วนนั้นถูกสร้างขึ้นมาใหม่โดยระฆังทองแดงและแข็งแกร่งมาก ถึงแม้จะยังไม่สามารถเปรียบเทียบกับผู้ฝึกตนระดับปฐมภูมิ แต่ก็สามารถเปรียบเทียบกับผู้ที่อยู่ในระดับเซียนเทียนขั้นสิบ ข้อกำหนดพวกนี้จึงไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา แต่ข้อกำหนดที่จะต้องเป็นผู้มีพลังธาตุน้ำนั้นทำให้เขาผิดหวัง เขานั้นมีองค์ประกอบทั้งห้าธาตุอยู่ในตัว เขายังคงแคลงใจว่าถ้าหากเป็นเช่นนี้จะเป็นไปตามข้อกำหนดหรือไม่?
เนื่องจากเขานั้นก็ไม่แน่ใจจึงคิดลองพยายามดูก่อน เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว เจ้าอ้วนก้าวเดินมาใกล้กับทะเลสาปพร้อมกับทำสมาธิตามที่แผ่นหยกได้อธิบายไว้ จากนั้นเขาจึงเริ่มเลียนแบบกระบวนท่า ยกไม้ยกมือไปในอากาศ ปรากฏลูกแก้ววารีขนาดสิบฟุตขึ้นมา
ตามที่แผ่นหยกเคล็ดวิชาอสนีวารีได้กล่าวไว้ ความแข็งแรงของสัมผัสจิตวิญญาณนั้นจะเป็นตัวกำหนดขนาดของลูกแก้ววารี หลังจากที่ติดต่อกับมันได้แล้ว ลูกแก้ววารีที่ห้อยอยู่ตรงเอวมันสามารถใช้เคล็ดวิชาวารีต้องห้ามได้ จึงทำการบีบลูกแก้ววารีนั้นให้มีขนาดเท่ากับดวงตาของมังกร ลูกแก้ววารีถูกเปลี่ยนเป็นบอลสายฟ้า การใช้ก็คือการโยนมันออกไปมันจะสร้างแรงระเบิดสำแดงอิทธิฤทธิ์อย่างน่าอัศจรรย์ใจ
ตามที่แผ่นหยกกล่าวไว้คือลูกบอลที่มีขนาดใหญ่กว่าจะมีความแข็งแกร่งมากกว่า อสนีวารีขั้วลบนั้นเป็นเวทระดับต่ำก็จริง แต่มันไม่ได้มีขีดจำกัดของความแข็งแกร่ง เนื่องจากขนาดของมันสามารถใหญ่โตได้ สิ่งที่บันทึกอยู่ในแผ่นหยก ผู้เชี่ยวชาญระดับจินตันสามารถสร้างบอลสายฟ้าให้มีขนาดสองถึงสามพันฟุต และเมื่อมันได้ถูกโยนออกไปอิทธิฤทธิ์ของมันนั้นสามารถสะเทือนฟ้าสะเทือนดิน ในระหว่างการต่อสู้หากโยนมันออกไปในคราวเดียวคงจะสร้างความปวดหัวไม่น้อยให้กับฝ่ายตรงข้าม
แม้ในตอนนี้เจ้าอ้วนจะสามารถสร้างบอลสายฟ้าขนาดเพียงสิบฟุต แต่เมื่อเทียบกับผู้คนที่อยู่ในระดับเดียวกับเขา นับได้ว่านี่เป็นความสามารถที่น่ากลัวมาก
เขาคิดว่าจะสร้างบารมีให้กับตนเองโดยการฆ่าเจ้าพวกที่คิดขวางทางตนให้หมดสิ้น เจ้าอ้วนรู้สึกถึงแรงฮึกเหิมในใจขึ้นมาทันที เขาเริ่มเคลื่อนไหวไปอย่างต่อเนื่อง พยายามปรับแต่งบอลสายฟ้านี้ เพราะถ้าหากว่าเรียนรู้มันอย่างลวก ๆ มันก็จะเป็นเพียงสินค้าราคาถูกชิ้นหนึ่งเท่านั้น
แม้ว่าสติปัญญาของเจ้าอ้วนนั้นจะมีเพียงน้อยนิด แต่เขาก็ยังคงจดจำการเคลื่อนไหวของมือได้ มือของเขานั้นยังไม่คุ้นเคยกับการเคลื่อนไหวในท่วงท่าเช่นนี้ ลูกบอลน้ำจึงหดตัวเข้าไปขนาดหนึ่งส่วนสามซึ่งนั่นคือขีดจำกัดของเขาแล้ว เจ้าอ้วนเคลื่อนไหวมือข้างหนึ่งไปโดยประมาท จากนั้นเขารับรู้ได้ทันทีว่าปราณจิตวิญญาณที่อยู่ในบอลสายฟ้ากำลังไม่เสถียร มันเริ่มวิ่งพล่านอย่างไม่อาจควบคุม สัมผัสจิตวิญญาณของเจ้าอ้วนในตอนนี้ไม่อาจควบคุมมันได้ ในที่สุดบอลสายฟ้าที่อัดแน่นไปด้วยพลังก็เกิดระเบิดดัง ‘ตู้ม’
การระเบิดอย่างกะทันหันเช่นนี้ เกิดขึ้นเพราะเขานั้นทำผิดพลาด เจ้าอ้วนไม่มีโอกาสแม้แต่จะป้องกันตนเอง ร่างกายเขากระเด็นออกไปทันทีด้วยแรงระเบิด ผลของการระเบิดนั้นรุนแรงสะเทือนไปทั้งถ้ำพร้อมทั้งเกิดรอยแยกของผิวน้ำในทะเลสาบ
เจ้าลิงผู้ที่นอนหลับอยู่ใกล้ปากถ้ำพลันตื่นขึ้นมาเพราะตกใจกับเสียงระเบิด มันรีบวิ่งเข้าไปข้างในทันที สิ่งแรกที่พบเห็นก็คือหยดน้ำที่เกาะกุมไปทั่วผนังของถ้ำ พร้อมกับหมอกหนาภายในซึ่งทำให้เดินได้อย่างลำบาก มันตะโกนออกไปสุดเสียง “พี่น้องอ้วน พี่น้องอ้วน ท่านอยู่ที่ใด?”
