Chapter 193: ทุกกระสุนก็คือคำพูดที่อธิบายออกมา
เจียงลู่ฉียังคงใจเย็นหลังจากที่ฆ่าซอมบี้ที่พิเศษสองตัวนั้นไป ตาของเขายังคงจดจ่อกับพวกมันและนิ้วมือของเขานั้นก็แตะไปที่ตัวลั่นไกอย่างมั่นคง หลังจากที่เลือดของเขานั้นได้รับการวิวัฒนาการ โดเมนสมองของเขานั้นก็ได้รับการวิวัฒนาการด้วยเช่นกัน มิฉะนั้นละก็มันจะกลายเป็นเรื่องที่ยากมากในการยิงอย่างแม่นยำท่ามกลางซอมบี้จำนวนมากพวกนั้นในเวลาอันสั้นๆ ถึงแม้ว่าการลั่นไกนั้นจะดูเหมือนว่าง่าย การยิงแบบนั้นจะต้องขอบคุณการพัฒนาของร่างกายและความสามารถของเจียงลู่ฉี
เนื่องจากเรื่องนั้นจางจิงและคนอื่นก็รู้สึกว่าไม่น่าเชื่อ อย่างไรก็ตาม หลังจากฆ่าซอมบี้พิเศษสองตัวนั้นไป เมล็ดพันธุ์แห่งดวงดาวก็ไม่ได้ส่งข้อมูลอะไรมากสักอย่างเลยเกี่ยวกับการฆ่าซอมบี้กลายพันธุ์
[บางทีพวกมันอาจจะไม่ใช่ซอมบี้กลายพันธุ์] หยิงส่งเสียงมาให้ในความคิดของเจียงลู่ฉี เจียงลู่ฉีก็พยักหน้าและที่จริงแล้วเขาก็สงสัยมาจากตอนเริ่มต้นแล้ว เขานั้นเชื่อว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะหาซอมบี้กลายพันธุ์สี่หรือห้าตัวในกลุ่มเล็กๆ
[เธอพูดถูกต้อง แต่พวกมันจะต้องเกี่ยวข้องกับซอมบี้กลายพันธุ์ บางทีพวกมันกำลังอยู่ในขั้นตอนการวิวัฒนาไปยังซอมบี้กลายพันธุ์] เจียงลู่ฉีพูด
หยิงขับรถมินิบัสอย่างมั่นคงในขณะที่ก็ยังใช้ผลประโยชน์การยิงของกองทัพ ที่จริงแล้ว จางจิงนั้นก็สั่งกายให้พวกเขาคอยช่วยเหลือในการล่าถอย แต่ในตอนนี้....
จางจิงนั้นลังเลในตอนแรก แต่หลังจากนั้นก็เขาตะโกน “ช่วยเหลือทีมของฉี่หยิงต่อไป!”
โบเจิงฉงขมวดคิ้ว เขานั้นไม่ต้องการที่จะเสียกระสุนของเขาอย่างเปล่าประโยชน์ให้กับพวกเจียงลู่ฉี เขานั้นสงสัยว่าเจียงลู่ฉีนั้นได้ฆ่าซอมบี้พวกนั้นจริงๆเหรอ
ท่ามกลางการยิงปืนที่ดุเดือด รถมินิบัสก็ยังคงพุ่งใส่กลุ่มของซอมบี้ต่อไปและมันก็เหมือนกับเสือที่คำรามดุร้าย เจียงลู่ฉีนั้นก็ไม่ได้ให้ความสนใจของซอมบี้ที่พุ่งเข้าใส่รถมินิบัส ที่จริงแล้วเขากำลังรอหลันซิหยู่อยู่
หลันซิหยู่นั้นโฟกัสและค้นหาซอมบี้กลายพันธุ์ที่พิเศษ ตาสีเทาของเธอนั้นให้ออร่าที่ลึกลับและแสงสว่างพวกนั้นก็ยังคงเคลื่อนไหว ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่ท้าทายอย่างแท้จริงสำหรับหลันซิหยู่ที่จะตามการเคลื่อนไหวของพวกมันได้
“ทางขวา ทิศสามนาฬิกา”หลันซิหยู่พูดอีกครั้ง
“ปัง!”หลังจากเสียงลั่นปืน แสงสว่างนั้นก็จางหายไป ตาของหลันซิหยู่ก็แคบลง เนื่องจากมันเร็วเกินไป ในช่วงเวลาที่เธอให้ตำแหน่ง แสงสว่างของมันก็หายไปอีกๆครั้งหนึ่ง
ตาเหยี่ยวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ มันเป็นครั้งที่สามแล้ว! มันไม่น่าเชื่อ!
กระสุนของAMR-2นั้นทรงพลังจริงๆ ดังนั้นมันจึงไม่ต้องคาดเดากับผลลัพธ์ในตอนจบเลย หัวของซอมบี้ก็เปิดออกเหมือนกับลูกโป่งน้ำที่ระเบิด
สิ่งที่ตาเหยี่ยวเห็นนั้นเป็นฉากที่หวือหวามาก ถึงแม้ว่าจางจิงนั้นจะใช้กล้องส่องทางไกลก็ตาม เขาก็ยังคงไม่สามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ เขาสามารถที่จะได้เพียงเห็นประกายไฟออกมาจากดาดฟ้า แต่เขาก็ไม่เห็นว่าซอมบี้นั้นถูกยิง
“ชายคนนี้แม่ง!”จางจิงนั้นไม่พอใจกับกล้องส่องทางไกล แต่เจียงลู่ฉียังคงทำให้เขาตกตะลึงมากยิ่งขึ้น
[มันมีเด็กสาวที่มีความสามารถเกี่ยวกับทางด้านจิตใจที่ดี เธอสามารถที่จะหาซอมบี้พวกนั้นเจอได้อย่างงั้นเหรอ?] จางจิงคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งหลังจากที่เขานั้นได้ยินพวกเขานั้นแนะนำตัว จางจิงนั้นก็จำได้ถึงเด็กสาวอย่างฉับพลันและเขาเดาว่าเจียงลู่ฉีนั้นทำตามคำแนะนำของเธอและยิงอย่างแม่นยำ มันจึงเป็นการทำงานร่วมกันที่น่ามหัศจรรย์ แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริงละก็ ถ้าอย่างงั้นเจียงลู่ฉีก็ไม่ใช่เพียงแค่นักแม่นปืนที่มีความสามารถ แต่ปฏิกิริยาความเร็วของเขานั้นก็น่าหวาดกลัวมากเกินไป! ปฏิกิริยาของเขานั้นเทียบเท่ากับพระเจ้าอย่างงั้นเหรอ!?
จางจิงนั้นคิดว่าความสามารถพิเศษของเจียงลู่ฉีนั้นคือการยิงปืน
ใบหน้าของโบเจิงฉงนั้นเปลี่ยนกลายเป็นหน้าเกลียดอย่างมากแล้วเขาก็คิดผิดและชื่นชมกับความสามารถที่สุดยอดของเจียงลู่ฉี การพบกับศัตรูที่ทั้งเลวร้ายและแข็งแกร่งแบบนี้ โบเจิงฉงก็รู้สึกเศร้า
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง รถมินิบัสก็เข้าใกล้กับต้นไม้พวกนั้นมากยิ่งขึ้น
“แดกเหี้...นี่ไป!”จางไฮ่คำรามดังกึกก้อง และหลังจากนั้นเขาก็เหยียบคันเร่งตามไป รถfreezer ของจางไฮ่กำลังตามรถมินิบัสของเจียงลู่ฉีอยู่ พวกเขาก็พุ่งไปพร้อมกันเหมือนกับไม้ไผ่......โดยไม่มีความยากใดๆปรากฏให้เห็น
ที่จริงแล้ว จางจิงนั้นตัดสินใจที่จะล่าถอย เนื่องจากเขาสูญเสียความมั่นใจ อย่างไรก็ตาม ทีมของฉี่หยิงนั้นทำให้พวกเขานั้นฟื้นคืนความมั่นใจของพวกเขาและทำให้เลือดของพวกเขาเดือดระอุ
เมื่อฟังเสียงคำด่าของจางไฮ่และเสียงคำรามของรถมินิบัสแล้ว พวกเขาทุกคนก็รู้สึกร่วมไปกับพวกเขา
จางไฮ่ตะโกน “เย็...เหี้ย! แดกกูจนตายเลยถ้ามึงทำได้! ไอ้พวกหัวคว....! ให้มันรุนแรงกว่านี้ซิวะ!”
ทหารหลายคนก็รู้สึกมีความสุขและตื่นเต้นหลังจากที่ได้ยินภาษาที่หยาบคาย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงซอมบี้ที่พิเศษสามตัวที่พึ่งโดนฆ่าไปก็ตามที บรรยากาศมันก็แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง อารมณ์ของทหารก็ถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง พวกเขานั้นกระหายที่จะสู้อีกครั้ง
“อ๊า!”ทหารคนหนึ่งก็คำรามออกมาและยิงปืนกลของเขาอย่างบ้าคลั่ง
ทหารทุกคนนั้นก็เริ่มที่จะช่วยทีมของฉี่หยิงพร้อมๆกัน แม้กระทั่งกัปตันของหลงซัวหลังจากที่เขาลังเลอยู่ชั่วครู่หนึ่ง เขาก็คำรามอย่างกราดเกรี้ยว “เหี้..! ใช้ปืนกลซะ! ล้างแค้นให้พี่น้องของพวกเราที่เสียชีวิตกันเถอะ!” ตราบเท่าที่ของออกคำสั่ง ลูกน้องของเขาก็รีบปีนขึ้นไปบนดาดฟ้าและปืนกลก็เริ่มที่จะคำราม ถึงแม้ว่าผู้คนพวกนี้จะสู้ไปพร้อมๆกัน พวกเขานั้นก็ถูกกระตุ้นโดยคำว่า ‘พี่น้อง’
กระสุนทุกนัดนั้นแบกรับความโกรธของพวกเขาไว้ การสูญเสียความมั่นใจและความกลัวนั้นหายไปแล้ว!
“พวกเราควรที่จะทำอะไรดีในตอนนี้?”ชายอ้วนที่โดนเจียงลู่ฉีชนรถของเขาถามขึ้น
โบเจิงฉงมองไปที่เขาอย่างเยือกเย็น “พวกเขามีปืนมากมาย พวกเราจะทำอะไรได้ละ?”โบถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา อารมณ์ของเขานั้นเลวร้ายเป็นอย่างมาก!
