บทที่ 46 คำแนะนำ
บทที่ 46 คำแนะนำ
“เขาไปแล้วคุณจะพูดได้หรือยัง?”
เมื่อเห็นเด็กชายตัวน้อยออกจากห้องไปแล้วปิดประตู หลินเฟิง จ้องมองชายชราที่อยู่บนเตียงและพูดซ้ำช้าๆหลินเฟิงไม่เคยพบชายชราคนนี้มาก่อนนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเจอกันหลินเฟิงไม่รู้ว่าชายชราคนนี้กำลังคิดจะทำอะไรเขาตื่นตัวอยู่เสมอแม้ว่าชายชราคนนี้จะอายุ 80 ปีแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะลดการระวังลง
“น้องชายคุณกำลังเข้าใจผิด”
เมื่อเห็นพฤติกรรมของหลินเฟิงชายชรารีบอธิบายอย่างรวดเร็ว
“คุณไม่เคยรู้ว่าจะมีสักกี่คนที่ให้เงินเด็กน้อยมาจำนวนมากในการพบกันครั้งแรก นั่นแสดงว่าคุณมีคุณธรรม”
ชายชรากำลังหายใจไม่ออกมาเมื่อพูด
“ในช่วงยุคเลวร้ายนี้ไม่มีใครให้คริสตัลขาวแก่คนที่เขาไม่รู้จักง่ายๆ”
เมื่อมองไปที่หลินเฟิงชายชราพูดต่อ
“หลังจากที่อยู่มานานทำให้รู้ว่ามนุษย์มีความเห็นแก่ตัวอย่างมาก”
ชายชรามองไปนอกหน้าต่างขณะที่มองดูดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืนราวกับว่าเขากำลังใช้ความคิดในการพูด
“แม้ว่าคุณจะมองเห็นเพียงด้านใดด้านหนึ่งแต่ธรรมชาติอันบริสุทธิ์ของคุณทำให้คุณเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เป็นคนดีในโลกใบนี้”
หลังจากได้ยินชายชราพูดหน้าของหลินเฟิงเริ่มแดงเขาไม่คาดคิดว่าเขาจะได้รับการยกย่องชมเชยจากชายชราคนนี้
“มาดูความมั่งคั่งของคุณแล้วถ้าฉันคิดไม่ผิดคุณเป็นนักล่าใช่ไหม”
แม้ชายชราจะอายุมากแล้วแต่เขาก็สามารถเดาลักษณะของหลินเฟิงได้ หลินเฟิง พยักหน้าเขาไม่ได้ปฏิเสธตัวตนของเขา
“แม้จะเป็นเพียงการให้ทาน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป”
ชายชราหันมาจ้องมอง หลินเฟิง
เมื่อได้ยินชายชราพูดหลินเฟิงรู้สึกถึงการให้เงินใครบางคนอาจเป็นเรื่องที่ผิดพลาด
“เมื่อคุณให้เงินเทียนน้อยอาจไม่มีใครสังเกตเห็นแต่คุณคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเกิดมีคนเห็น? เด็กตัวน้อยที่มีเงินมากอะไรจะเกิดขึ้นกับเขา”
ชายชรามองไปที่หลินเฟิงเมื่อเขาทำเหมือนไม่ค่อยเข้าใจ
“คนไม่ผิดผิดที่ครอบครองหยก(สำนวน อันนี้ดำน้ำมา) เมื่อคุณให้เงินเขามันอาจจะนำภัยพิบัติมาสู่ตัวเขาก็เป็นได้”
ชายชราอธิบายเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้โกรธ
เมื่อฟังคำพูดของชายชราหลินเฟิงรู้สึกอับอายเล็กน้อยผู้คนอาจใช้ประโยชน์จากหลานชายของชายชราคนนี้อย่างที่เขาว่า หลินเฟิง สามารถเข้าใจความคิดของชายชราได้ในยุคที่เลวร้ายนี้ทุกคนต่างเห็นแก่ตัวกว่าจะฆ่าซอมบี้ได้เพื่อคริสตัลขาว 1 อันมันเป็นเรื่องที่แสนลำบากหลินเฟิงสามารถมีมันได้อย่างง่ายดายแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะมีมันง่ายดายเหมือนกัน
หลินเฟิงให้จำนวนคริสตัลขาวกับเด็กน้อยเป็นจำนวนมากซึ่งอาจทำให้เกิดอันตรายเมื่อคนอื่นมาเห็นเมื่อไม่สามารถปกป้องความมั่งคั่งได้ภัยพิบัติก็จะมาถึงตัวเขา
“คุณพูดถูก”
หลินเฟิงกล่าวด้วยความจนใจ
“โชคดีที่เทียนน้อย ไม่ได้ใช้เงินให้คนอื่นเห็นแต่กลับตรงมาที่ฉันเลย”
ชายชราพูดช้าๆ
“แต่ฉันจะไม่โทษคุณเพราะคุณเป็นคนใจดีชายชราคนนี้จะไม่ตัดสินคุณเพียงเพราะเรื่องนี้”
เสียงของชายชราอ่อนแอลงเรื่อยๆ
“ฉันรู้สึกดีที่ได้เจอคุณ”
หลินเฟิงไม่คาดคิดว่าการทำอะไรง่ายๆของเขาโดยการมอบเงินให้กับเด็กชายคนหนึ่งจะทำให้ชายชราชื่นชอบเขาเพียงนี้
“คุณไม่จำเป็นต้องเจียมตัวฉันเคยพบคนมามากแล้ว”
ในขณะที่เขาพูดเขาก็มองไปที่หน้าต่างเหมือนมีอีกหลายอย่างที่เขาต้องการจะพูด
“ที่ฉันโทรหาคุณเพราะว่าฉันต้องการมีเรื่องที่จะขอร้องคุณ”
ชายชราลังเลก่อนที่จะพูดประโยคนี้
“ถ้าผมสามารถช่วยได้ผมก็จะช่วย”
คำพูดของหลินเฟิงอาจไม่มากนักแต่สำหรับชายชรานั้นมีความหมายมาก
หลินเฟิงผ่านชีวิตมามากความร่ำรวยเมื่อเทียบกว่าเมื่อก่อนอะไรที่เกี่ยวกับเงินเขาไม่มีปัญหากับมันมากนะนั่นเป็นเหตุผลที่หลินเฟิงพูดออกมาด้วยความจริงใจชายชราไม่ได้พูดอะไรแต่ใช้มือจับไปที่ใต้หมอนมันมีสร้อยข้อมือหลังจากจ้องมองมันเป็นเวลานานเขาก็มอบให้กับหลินเฟิง
“คำขอของฉันคือยอมรับสร้อยข้อมือนี้และนำเทียนน้อยไปกับคุณด้วย”
