ตอนที่ 237 ภัตตาคารควีน

รูทเมทของหานเซิ่นเบิกตากว้าง ขณะมองหวงฟูผิงชิงที่กำลังเดินเข้ามาหาหานเซิ่น

"มีอะไรหรอครับ?" หานเซิ่นถาม

"คุณลืมไปแล้วหรอว่าสัญญาอะไรกับฉันไว้?"

หวงฟูผิงชิงยิ้ม เธอหันไปหารูทเมทของเขาและถาม "พวกคุณคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม ถ้าฉันจะขอยืมตัวเขาสักครู่?"

"ตามสบายเลยครับ..." ซื่อจื้อคังกระพริบตาให้หานเซิ่น

หานเซิ่นนึกขึ้นได้ว่าสัญญากับเธอไว้ว่าจะเลี้ยงอาหารเย็น ตอนนี้เธอมาหาเขาด้วยตัวเอง เขาเลยไม่มีทางเลือก นอกจากต้องตามเธอไป

"ตอนแรกก็ดาวโรงเรียน ตอนนี้แม้แต่เทพธิดาก็ยัง... ทำไมฉันไม่โชคดีแบบนี้มั้ง" ซื่อจื้อคังพูด

"นั่นก็เพราะว่าผิวของนายไม่ได้ดีเหมือนกับเซิ่น อีกอย่างพวกสาวๆที่น่ารักคงไม่สนใจผู้ชายถึกๆอย่างนายหรอก" ลู่เหมืนพยายามจะปลอบให้ซื่อจื้อคังใจเย็นลง

"เมื่อพวกเธอโตเป็นผู้ใหญ่ เดี๋ยวพวกเธอจะเข้าใจถึงประโยชน์ของการมีผู้ชายแข็งแกร่งอย่างฉันเป็นแฟน" ซื่อจื้อคังพูดโต้

ลู่เหมินมองซื่อจื้อคังราวกับดูตัวตลก

"พวกเราจะไปกินอะไรกันหรอ?" หานเซิ่นรู้สึกสงสัย และมองไปที่หวงฟูผิงชิง ตอนนี้พวกเขาอยู่หน้าประตูทางออกโรงเรียนเหยี่ยวดำ ถ้าไม่ได้รับอนุญาต เป็นไปไม่ได้ที่จะออกจากโรงเรียน

"พวกเราก็กำลังจะไปหาที่เหมาะๆทานอาหารกันไง" หวงฟูผิงชิงให้บัตรผ่านกับหานเซิ่น ยามหน้าประตูเช็คบัตรผ่านของพวกเขา และให้พวกเขาออกไป

หลังจากที่พวกเขาออกมาจากโรงเรียนก็เจอยานเหาะส่วนตัวจอดอยู่ข้างหน้าของหวงฟูผิงชิง

"คุณหวงฟู คุณกำลังจะพาผมไปที่ไหน?" หานเซิ่นขมวดคิ้วและถาม

"พวกเราจะไปหาอะไรทานกัน" หวงฟูผิงชิงกอดแขนของหานเซิ่น และพาเขาไปที่ยานเหาะ

หานเซิ่นรู้สึกว่าแขนของเขาอยู่ท่ามกลางก้อนเมฆที่นุ่มนิ่ม เขามองลงมาก็เห็นหวงฟูผิงชิงที่ใส่เสื้อคอเต่ารัดรูป โชว์สัดส่วนของเธอ

หลังจาก 40 นาทีผ่านไป ยานเหาะก็จอดที่ตึกอลังการแห่งหนึ่ง หวงฟูผิงชิงควงแขนของหานเซิ่น และพาเขาเดินเข้าไปในตึก

หานเซิ่นมองดูตึก และก็พบว่าจริงๆแล้วที่นี่คือร้านอาหาร ตึกนี้ชื่อว่า 'ควีน' ถัดจากชื่อก็มีดาว 3 ดาว

หวงฟูผิงชิงพาหานเซิ่นไปยังห้องอาหารส่วนบุคคลที่อยู่ชั้นบนสุด ซึ่งเป็นห้องที่ตกแต่งได้แปลกตาต่างจากร้านอาหารทั่วไป

โซฟาเป็นรูปครึ่งวงกลม และหันเข้าหากำแพง ซึ่งมีผ้าม่านปิดไว้ โต๊ะก็ถูกจัดไว้ให้หันไปทางกำแพงเช่นกัน

ขณะที่หานเซิ่นกำลังสงสัย หวงฟูผิงชิงก็นั่งลงบนโซฟา และหยิบรีโมทขึ้นมากดเปิดผ้าม่านออก ข้างหลังผ้าม่านเป็นกำแพงที่ทำจากแก้ว เมื่อมองลงไปข้างล่าง พวกเขาจะเห็นสนามประลองขนาดใหญ่

บนสนามประลองมีการต่อสู้ที่ดุเดือดกำลังดำเนินอยู่ ข้างๆสนามมีผู้ชมจำนวนมากกำลังตะโกนเชียร์

เมื่อกดอีกปุ่มบนรีโมท หานเซิ่นก็สามารถได้ยินเสียงตะโกนของพวกเขา

"คุณต้องการสั่งอะไรไหม?" หวงฟูผิงชิงกดรีโมทอีกครั้ง ก็มีภาพโฮโลแกรมรูปเมนูต่างๆรวมถึงราคาปรากฏขึ้นมา

"ผมบอกว่าผมจะเป็นคนเลี้ยง เพราะฉะนั้นคุณควรจะเป็นคนสั่ง"

หานเซิ่นกำลังให้ความสนใจกับนักสู้ 2 คนบนลานประลอง

ดูแล้วพวกเขาน่าจะเป็นผู้วิวัฒนาการ และดูเหมือนว่าพวกเขาน่าจะมีจีโนพ้อยเป็นจำนวนมาก พวกเขาทั้ง 2 คนฝึกไฮเปอร์จีโนระดับสูงมาก คนผู้ชายแขนทั้ง 2 ข้างของเขาดูเหมือนกับโลหะสีดำ ส่วนคนผู้หญิง ซึ่งสวมกางเกงขาสั้น ขาที่เรียวยาวของเธอกำลังส่องประกายเหมือนกับโลหะเงิน

คนหนึ่งใช้หมัด ส่วนอีกคนก็ใช้ลูกเตะ พวกเขาทั้ง 2 คนมีความแข็งแกร่ง และความเร็วที่โดดเด่นมาก เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเขาปะทะกันจะมีเสียงดังเหมือนกับโลหะปะทะกันไม่มีผิด

หานเซิ่นคือคนที่มีความแข็งแกร่งระดับท็อปในหมู่คนที่ยังไม่วิวัฒนาการ ถ้าเปรียบเทียบกับพวกเขาที่วิวัฒนาการแล้ว ความเร็วและความแข็งแกร่งของหานเซิ่นยังเป็นรอง

ไฮเปอร์จีโนที่พวกเขาทั้ง 2 คนใช้ ทำให้หานเซิ่นรู้สึกสนใจมาก โดยเฉพาะวิชาที่สามารถเปลี่ยนเซลล์ในร่างกายให้มีโครงสร้างที่แข็งเหมือนกับโลหะได้ วิชาไฮเปอร์ีโนประเภทนี้จะทำให้สามารถใช้ร่างกายเป็นอาวุธได้ ถ้าฝึกฝนมาดีจริงๆต่อให้ใช้ดาบฟันมาก็ไม่สามารถทำอะไรผิวหนังของพวกเขาได้

แต่พวกเขาทั้ง 2 คนยังไม่สมบูรณ์แบบ พวกเขายังฝึกไม่ถึงขั้น ทั้งแขนของผู้ชายและขาของคนผู้หญิงยังไม่สามารถคงสภาพโลหะได้ตลอด

"คุณหวงฟู ที่นี่คือที่ไหน?" เมื่ออาหารถูกนำเข้ามาเสิร์ฟ หานเซิ่นก็ถามด้วยความสงสัย

"ภัตตาคารควีน ที่นี่คือหนึ่งในธุรกิจของสถาบันเอเรส มันคือร้านอาหารที่ออกแบบมา เพื่อให้สามารถรับชมการต่อสู้ได้ด้วย ทุกๆวันจะมียอดฝีมือจากสถาบันเอเรสมาประลองที่นี้ ไม่ใช่เพียงแค่ทำกำไรให้ธุรกิจร้านอาหารเท่านั้น แต่ยังเป็นการช่วยโปรโมทสถาบันเอเรสอีกด้วย" หวงฟูผิงชิงพูดพร้อมกับยิ้ม

"คุณยอมทำเรื่องยุ่งยากเพียงเพื่อให้ผมได้มากินอาหารที่นี่งั้นหรอ?"

หานเซิ่นถาม เนื่องจากการพาเขาออกมาจากโรงเรียน เธอน่าจะต้องดำเนินการหลายอย่าง

"คุณวางแผนจะทำอะไรหลังจากเรียนจบ?" หวงฟูผิงชิงถามต่อโดยไม่ตอบคำถามของหานเซิ่น

"ผมจะเป็นอะไรได้? ผมเป็นนักเรียนโรงเรียนทหาร พอเรียนจบ ผมก็น่าจะบรรจุเข้ากองทัพอยู่แล้ว" หานเซิ่นตอบ

หวงฟูผิงชิงรินไวน์ใส่แก้วให้หานเซิ่นและแก้วของเธอเอง หลังจากที่จิบไวน์แล้ว เธอก็พูดต่อ "ทหารธรรมดาที่จบจากโรงเรียนทหารตามปรกติจะได้เป็นร้อยโท ไม่ก็ร้อยเอกถ้าผลงานดี แต่ระดับคุณคงจะเป็นนายพันได้แบบสบายๆ"

"คุณก็ยอผมมากเกินไป" หานเซิ่นยิ้ม สำหรับเขาที่ไม่ได้เป็นคนจากตระกูลดังหรือมีเส้นสาย ยศพันตรีก็ถือว่าสูงมากแล้ว

"คุณมีแผนที่จะเข้ากองทัพแบบถาวรเลย หรือแค่เข้ากองทัพตามเกณฑ์ที่กำหนด?" หวงฟูผิงชิงถามอีกครั้ง

"ผมยังไม่ได้คิดไกลถึงขนาดนั้น" หานเซิ่นตอบ แม้ว่าหน่วยพิเศษจะเป็นหน่วยที่ขึ้นตรงต่อกองทัพ แต่บทบาทของมันก็จำกัดอยู่แค่ในก็อตแซงชั่วรี่ และมันไม่มีผลต่อยศของหานเซิ่นในกาแล็กซี่

"ถ้าคุณตัดสินใจจะทำงานให้กองทัพ คุณก็ควรจะผูกมิตรกับสถาบันเอเรสของเราไว้ พวกเรามีคนใหญ่คนโตในกองทัพให้การสนับสนุนอยู่ และพวกเขาจะช่วยคุณได้มาก"

ตอนนี้หานเซิ่นเริ่มเข้าใจความตั้งใจของหวงฟูผิงชิงแล้ว ในตอนที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง หวงฟูผิงชิงก็ยิ้มและพูด

"ไม่ต้องรีบ คุณยังมีเวลาเหลืออีกหลายปีกว่าจะเรียนจบ คุณค่อยๆคิดไปก่อนก็ได้"

ใครบางคนที่ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นระดับผู้จัดการเปิดประตูห้องเข้ามา และโค้งคำนับหวงฟูผิงชิง

"คุณหนู พวกเราเตรียมทุกอย่างตามที่คุณขอเสร็จแล้ว"