Chapter 192: ซอมบี้พ่ายแพ้
ซอมบี้พวกนั้นได้รับสติปัญญาและสามารถสังเกตได้ว่าใครเป็นผู้นำของมนุษย์ได้
ในเวลานั้นเอง จางจิงก็ตะโกนขึ้นและหลังจากนั้นก็กระโดด กล้ามเนื้ออันทรงพลังของเขาทำให้ชุดยูนิฟอร์มของเขานั้นปริแตก และแขนของเขานั้นก็หนาขึ้นเท่ากับขนาดของต้นขาของผู้ใหญ่ เขานั้นก็เปิดเปลือกตาขึ้นและจับไปที่เหล็กเส้นที่กำลังพุ่งมาอย่างรุนแรงด้วยมือของเขา
โบเจิงฉงนั้นตกตะลึงจนแทบจะถึงความตายเมื่อเห็นฉากนี้ การกระทำของจางจิงนั้นดึงดูดความสนใจของของทุกคน ทันใดนั้นก็มีเสียงดังดังขึ้น
“ปัง!”
เสียงปืนนั้นก็ถูกบดบังด้วยประสิทธิภาพของจางจิงที่ป้องกันต่อเหล็กเส้นพวกนั้น เขานั้นเปลี่ยนการโคจรของเหล็กเส้นพวกนั้น และมันเป็นเพราะว่ามือของเขานั้นแข็งแรกอย่างมาก แต่มันก็ทำให้เกิดรอยข่วนกับด้านข้างของรถติดเกราะ และทิ้งไว้แต่ประกายไฟที่แสบสันของการเสียดสี
สุดท้ายแล้วเหล็กเส้นนั้นก็ปะทะเข้ากับรั้วกั้นของทางด่วน มันเป็นฉากที่เลวร้ายมาก ทุกคนนั้นสงสัยว่าซอมบี้นั้นมีเหล็กเส้นมากเท่าไหร่กัน ถ้าการโจมตีแบบนี้ยังคงมีต่อไปเรื่อยๆละก็ จุดจบของพวกเขานั้นก็จะกลายเป็นเลวร้าย มือของจางจิงนั้นก็เจ็บปวดและทำให้เขานั้นกังวลมากยิ่งขึ้น แต่ทันใดนั้นเอง เขาก็ได้ยินใครตะโกนขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ “ยอดเยี่ยม!” จางจิงนั้นโกรธชายคนที่ตะโกนออกมา อย่างไรก็ตาม จางจิงก็สังเกตได้ว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างเขาและเจ้าหน้าที่คนนั้นก็ไม่ได้พูดถึงเขา
ชื่อของเจ้าหน้าทีก็คือ ตาเหยี่ยว เนื่องจากความสามารถของเขานั้นเกี่ยวข้องกับการสืบเสาะ เขานั้นมีสายตาที่ยอดเยี่ยมและมีมุมมองของวิสัยทัศน์แปดสิบองศา ถึงแม้ว่าความสามารถในการต่อสู้ของเขานั้นจะปกติ เขาก็มีความสามารถที่ขาดไม่ได้
ตาเหยี่ยวนั้นไม่ได้มองไปยังทิศของจางจิงเลยแม้แต่น้อยและหลังจากนั้นเขาก็ตะโกนขึ้น “กัปตันจาง ซอมบี้ที่โจมตีคุณนั้นถูกยิง!”
จางจิงนั้นประหลาดใจและเขาก็หันหัวของเขาในทันที อย่างไรก็ตาม มันมีซอมบี้มากเกินไปจนบดบังสายตาของเขา ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าสายตาของคนนั้นมีข้อจำกัด มันจึงกลายเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะเห็นอะไรแบบนี้ นอกจากการใช้กล้องส่องทางไกล อย่างไรก็ตาม มุมมองของกล้องส่องทางไกลนั้นแคบ เขานั้นเชื่อตาเหยี่ยว ตั้งแต่ที่เขานั้นมีความสุขและตื่นเต้นไปกับมัน ซึ่งมันก็ถือว่าเป็นเรื่องจริง
พละกำลังของซอมบี้เหล่านี้นั้นพิเศษ ดังนั้นพวกมันจึงไม่ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงนอกจากว่าหัวหรือหัวใจของมันนั้นถูกทำลาย จางจิงเชื่อว่ามันโดนฆ่าจากลูกกระสุนที่ยิงมั่วๆ! ถึงแม้ว่าพวกมันจะถือแผ่นเหล็ก กระสุนก็ยังคงผ่านช่องว่างนั้นได้
“ยิงกดดันต่อไป!” จางจิงตะโกน “ถึงแม้ว่ากระสุนเพียงนัดเดียวไม่สามารถฆ่าซอมบี้พวกนั้นได้ ห่าฝนกระสุนก็สามารถที่จะทำร้ายพวกมันได้ ตราบเท่าที่พวกเราฆ่าซอมบี้กลายพันธุ์ได้ละก็ กลุ่มของซอมบี้พวกนั้นก็จะแตกกระจาย!”
“ไม่ ซอมบี้ตัวนั้นถูกฆ่าโดยการยิงหัว! หัวของมันระเบิดเป็นส่วนๆ!”ตาเหยี่ยวขัดคำพูดของจางจิง
“อะไรนะ?”จางจิงมึนงงไปชั่วครู่หนึ่ง [มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน? ซอมบี้น่าจะซ่อนตัวอยู่ในฝูงของซอมบี้ ดังนั้นมันถูกโดนยิงหัวได้ยังไงกัน?]
ตาเหยี่ยวเลียริมฝีปากและพูดในขณะที่เขามองไปยังรถมินิบัส “กัปตันจาง ผมอาจจะค่อนข้างไม่สุภาพสักเล็กน้อยแต่....ผมคิดว่าทีมของฉี่หยิงนั้นเป็นคนยิง”เพียงแค่หลังจากที่ดาดฟ้าของรถมินิบัสนั้นเปิดเผยถึงปากกระบอกปืนของAMR-2….. ผู้คนส่วนมากก็ไม่ได้สังเกตเกี่ยวกับมันเนื่องจากสนามรบนั้นวุ่นวายโกลาหลมากเกินไป
“นายพูดว่าอะไรนะ?”จางจิงจ้องไปที่เขา “นายมั่นใจว่านายไม่ได้ดูผิดใช่ไหม?”จางจิงไม่สามารถที่จะเชื่อมันได้ แม้กระทั่งตาเหยี่ยวก็ไม่มั่นใจ
ตาเหยี่ยวตอบ “ผมไม่เห็นวิถีกระสุน หรือไม่ก็ใครที่เป็นคนยิงมัน”จางจิงก็เห็นปากกระบอกปืนนั่น แต่เขาเชื่อว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับทีมฉี่หยิงที่ยิงมันได้อย่างแม่นยำขนาดนั้น ประสบการณ์หลายปีนั้นเป็นคนบอกเกี่ยวกับเรื่องนี้มากกว่าปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นเพียบชั่ววูบ
ถึงแม้ว่าการยิงกดดันของกองทัพนั้นจะแข็งแกร่งเพียงพอ มันก็ยังมีซอมบี้มากมายพุ่งเข้าไปหารถมินิบัส ซอมบี้บางตัวก็ยกแผ่นเหล็กในมือของพวกมันและขว้างใส่รถมินิบัส!
พร้อมกันนั้นเอง กระแสไฟฟ้าสีขาวและสีน้ำเงินก็ล้อมรอบซอมบี้ที่ถือแผ่นเหล็กอยู่ ดังนั้นมันก็จึงเพิ่มความเสียหายที่เกิดขึ้นจากกระแสไฟฟ้าเป็นหลายเท่าตัว! ถึงแม้อย่างงั้นก็ตาม พวกมันก็ยังขว้างแผ่นเหล็กและกระแทกเข้ากับรถมินิบัสอย่างรุนแรง
“ปัง!”เสียงยิงปืนดังขึ้นมาอีกครั้ง…
เจียงลู่ฉีที่อยู่ในบังเกอร์นั้นกำลังถือปืนสไนเปอร์และกำลังเล็งเป้าอยู่
“ด้านซ้าย ทิศ7นาฬิกา”หลันซิหยู่พูด
เจียงลู่ฉีนั้นก็เล็งไปยังทิศทีที่เธอบอกกับเขา ทันใดนั้นการกระทำที่รวดเร็วอย่างมากของซอมบี้ก็ช้าลงในสายตาของเขา พร้อมกับโดเมนของสมองนั้น ฝูงซอมบี้ที่ตัวติดกันอย่างแน่นหนานั้นเขาก็สังเกตเห็นตัวที่มันกำลังขว้างเหล็กเส้นใส่พวกเขา
เจียงลู่ฉีก็ลั่นไกในวินาทีที่เขาเห็นมัน ปืนAMR-2 ก็ระเบิดประกายไฟขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ในเวลานั้นเอง เหล็กเส้นก็ถูกขว้างมาจากพวกมัน อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของมันนั้นอ่อนแอ และมันไม่สามารถมาถึงพวกเขาได้และมันก็หล่นกระแทกพื้นเพียงแค่ไม่กี่เมตร
นั่นมันอะไรกัน? พูดตามตรงแล้ว เมื่อซอมบี้ตัดสินใจที่จะปฏิบัติ มันก็กลายเป็นเรื่องที่ดุร้ายและแม่นยำ นอกจากว่าพวกมันนั้นจะถูกฆ่า
ตาเหยี่ยวพูดอีกครั้ง “ยิงหัวอีกครั้งหนึ่ง! หัวของซอมบี้นั้นระเบิดเหมือนกับลูกโป่งน้ำ! มันน่ามหัศจรรย์มาก!”
“มันโดนยิงหัวอย่างแน่นอน!”ตาเหยี่ยวเห็นได้อย่างชัดเจนกับสิ่งที่เกิดขึ้น นัดแรกออาจจะเป็นแค่โชคช่วย แต่ครั้งที่สองนั้นก็ไม่สามารถที่จะเป็นโชคช่วยได้อีกต่อไปแล้ว มันไม่น่าเชื่อ!
ตาเหยี่ยวในตอนนี้นั้นมั่นใจ 100%ว่า “ทีมของฉี่หยางฆ่าพวกมัน!” เมื่อมองไปยังบังเกอร์ด้านบนรถมินิบัส ตาของตาเหยี่ยวก็ไม่สามารถที่จะขยับไปที่ไหนได้อีกเลย ถึงแม้ว่าเขาจะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม เขาก็ยังพบว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะหาซอมบี้ตัวนั้น ดังนั้นเขาสงสัยว่าทำไมเจียงลู่ฉีถึงพบมันได้ยังไง?
จางจิงพูดไม่ออก ไม่ใช่ว่าชายคนนี้เป็นคนธรรมดาไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงใช้ปืนสไนเปอร์ไรเฟิลได้เหมือนกับปืนเด็กเล่นเลยละ?
มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ? ถ้าเขาถูกถามขึ้นมาก่อนหน้านี้ละก็ จางจิงก็จะด่าคนๆที่ถามอย่างแน่นอน “ฝันต่อไป!”
แต่ในตอนนี้ จางจิงนั้นไม่มั่นใจ ทุกคนก็กลั้นหายใจอย่างช่วยไม่ได้กับเหตุการณ์ที่พลิกผันนี้
