บทที่ 8 ความขัดแย้ง

บทที่ 8 ความขัดแย้ง

 

พวกเขาหันไปตามทิศของเสียงพบว่ามันมาจากชุมชนแออัด

 

นอกเต็นท์ที่อยู่ไม่ไกลมีชายหนุ่ม 4-5 คนและชายคนสุดท้ายร่างครึ่งนึงของเขาอยู่ในเต็นท์และบริเวณใกล้ๆก็มีหญิงคนหนึ่งยืนอยู่กับพวกเขา

 

“มันคือ หวงหม่า และแก๊งของเขาพวกเขากำลังรังแกใครสักคน”

ในขณะนั้นดงวูอยู่ข้างหลินเฟิง เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาก็ขมวดคิ้วแสดงความไม่พอใจ

หลินเฟิงรีบมุ่งหน้าไปดูตรงจุดที่ดงวูกล่าว

ด้านหน้ามีผู้ชาย 5 คนที่เป็นวัยรุ่นในหมู่พวกเขามีชายคนหนึ่งที่มีผมสีทองนั่นอาจจะเป็นหวงหม่า ที่ดงวูพูดถึง

อีก 2 คนที่อยู่ถัดไปเล็กน้อยแต่งตัวเหมือนพวกอันธพาลและ หลินเฟิง สามารถบอกได้เลยว่าพวกเขาไม่ใช่คนดี

 

“นายรู้จักพวกนั้นหรอ”

หลินเฟิงถามด้วยความสงสัย

“พวกเขาเป็นกลุ่มนักเลงในชุมชนแออัดนี้ พวกนั้นรู้จักเพียงรังแกคนธรรมดาอย่างไรก็ตามถ้าไม่ใช่เพราะพลังการต่อสู้ของพวกเขาสูงกว่าผมผมคงไล่พวกมันออกไปแล้ว”

 

ขณะที่กำลังพูดดงวูขบฟันกรามด้วยความไม่พอใจ

หวงหม่า  และพวกที่เหลือเป็นคนจากชุมชนแออัดโดยปกติแล้วพวกเขาจะรวบรวมคนเล็กๆน้อยๆจากบริเวณที่อยู่อาศัยในชุมชนแออัดนี้ แม้ว่าบางคนจะมีพลังแต่ก็ไม่กล้าที่จะ ต่อต้านเขาถ้ายังคิดจะอยู่ในชุมชนแออัดนี้ อย่างไรก็ตามในชุมชนแออัดเขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ ยามในฐานไม่สนใจเรื่องอันธพาลเหล่านี้ตราบที่เขาไม่ก่อให้เกิดปัญหาในพื้นที่อยู่อาศัย

 

ด้วยเหตุนี้เหล่าอันธพาลที่นำโดยห่วงหม่า มักจะรังแกคนที่อยู่ในชุมชนแออัดหากเขาไม่ได้แย่งอาหารก็จะเป็นเกี่ยวกับการฉุดหญิงสาวบางคน แล้วคนในชุมชนแออัดจะโกรธแค้นแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรหวงหม่าได้  หวงหม่ามีพลังการต่อสู้ประมาณ 150  ในขณะที่ดงวูมีเพียง 120 เท่านั้นจึงไม่ต้องพูดถึงการเอาชนะกับเหล่าอันธพาลนี้ดงวูเพียงมองด้วยความโกรธเท่านั้น

 

หลินเฟิงเดินใกล้เข้ามาและเห็นหวงหม่าและกลุ่มของเขากำลังลากหญิงสาวคนหนึ่งออกมาจากเต็นท์ เธอเป็นสาวน้อยอายุราว 17-18 ปีหญิงอีกคนที่อยู่ด้านข้างอายุประมาณ 40 ปีแต่เนื่องจากขาดสารอาหารเรื้อรังทำให้หน้าของเธอเหลืองและหมองคล้ำ

 

“ฉันขอร้อง  ได้โปรดปล่อยลูกสาวฉันไป”

หญิงสาวคนนั้นคุกเข่าลงกับพื้นและถูกล่าไปพร้อมกับขาของหวงหม่าในขณะที่เขาเดินออกไป

“เปล่าประโยชน์ มึงไม่ได้คืนผลึกขาวให้กับกูตั้งแต่มึงยืมกูป เพราะฉะนั้นตอนนี้กูจะเอาลูกสาวของมึงไปแทนไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ปล่อยมือ!!”

หวงหม่า แสดงออกอย่างน่ากลัวขณะที่เขากำลังดึงหญิงสาวออกจากเต็นท์เขาตอบอย่างเหลืออดกับผู้หญิงที่กำลังร้องขออยู่

หญิงสาวสวยมากดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาและคางแหลมทำให้เธอน่ารักมาก

หวงหม่า ได้เฝ้าดูหญิงสาวคนนี้มานานแล้วเพียงแต่ เขาพยายามจะหาเหตุผลเพื่อฉุดเธอเพราะคนจากชุมชนแออัดไปร้องเรียนมันจะทำให้เขามีปัญหาได้

 

เมื่อไม่นานมานี้หญิงสาวได้ป่วยและครอบครัวของเธอไม่มีเงินในการรักษาในตอนนั้นหวงหม่าให้คนที่ดูน่าเชื่อถือยื่นมือเข้าช่วยเหลือแม่ของหญิงสาวคนนี้ด้วยการให้ยืมผลึกขาวลิตขา 5 เม็ด เพื่อที่เธอจะได้ไปโรงพยาบาลในโซนที่อยู่อาศัยเพื่อไปหาหมอเขายังให้เธอทำสัญญากู้ยืมอีกด้วย

ในตอนนั้นแม่ของหญิงสาวไม่ได้คิดอะไรมากเพราะไม่รู้ว่าชายคนนั้นเป็นคนของหวงหม่า เธอจึงคิดว่าเธอได้พบกับคนที่ต้องการช่วยลูกสาวเธอจริงๆดังนั้นเธอจึงลงสัญญากู้ยืม

ในตอนนี้เขาได้รับสัญญากู้ยืม หวงหม่า ไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไปเขารีบมาเพื่อเอาลูกสาวของเธอไป

เมื่อเห็นว่าคนที่มาทวงเงินเป็นหวงหม่า  เธอก็เข้าใจสถานการณืทันที หวงหม่าทำแต่สิ่งเลวร้ายทุกคนในชุมชนแออัดรู้เรื่องนี้ดีอย่างไรก็ตามพวกเขาไม่กล้าที่จะพูดมันออกมา ตอนนี้ครอบครัวของหญิงสาวนั้นไม่สามารถดูแลตัวเองได้ พ่อของหญิงสาวเสียชีวิตในอุบัติเหติขณะที่เขาออกล่าซอมบี้เมื่อไม่นานมานี้ ผลึกสีขาวที่เหลือถูกนำมาใช้ในการครองชีพและรักษาอาการเจ็บป่วยของหญิงสาว พวกเขาจึงไม่สามารถหาผลึกขาว 5 อันมาคืนได้

 

“ฉันจะไปกับคุณ เอาฉันไปแทนได้ไหม? กรุณาปล่อยลูกสาวฉันไป”

ผู้เป็นแม่ร้องไห้อย่างหมดหวัง เธอรู้ว่า หวงหม่า หมายตาลูกสาวของเธออย่างแน่นอน ในตอนนี้เธอตัดผู้เชี่ยวชาญ!” สินใจที่จะใช้ร่างกายของตัวเองแทนลูกสาวของเธอ

 

“ไร้สาระอีบ้า อายุขนาดนี้กูจะเอาไปทำไม หลีกทางไปซะ” หวงหม่าเตะที่ผู้หญิงและสาปแช่งเธอ

“แม่”

ไม่เห็นหวงหม่าแตะแม่ของเธอหญิงสาวกรีดร้อง แต่ไม่สามารถหลุดจากการจับของหวงหม่าได้เธอใช้ปากกัดลงบนแขนของหวงหม่า

“โอ้ย!”

เธอค่อนข้างแข็งแรงสามารถสร้างความเจ็บปวดให้กับหวงหม่าได้ หวงหม่ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาโกรธและอับอายจากนั้นยกมือตบหญิงสาว

เมื่อมือของเขากำลังจะถึงใบหน้าของหญิงสาวแขนของเขาก็ถูกหยุดด้วยพลังบางอย่าง

“เฮ้ ยับยั้งชั่งใจก่อนถ้าเป็นไปได้ก็ควรปล่อยพวกเขาไป”

หลินเฟิงปรากฏตัวขึ้นทันเวลา เพื่อป้องกันการกระทำของหวงหม่าและพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หลินเฟิงไม่ใช่คนดี แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นว่าแม่และลูกสาวที่น่าสงสารนี้พยายามดิ้นรนเพื่อป้องกันกันและกันเขาจึงปรากฏตัวขึ้น

“น้องชายมาจากไหนทำไมถึงกล้ามาขัดใจเจ้านายคนนี้ ไปตายซะไป!”

หวงหม่าจ้องมองหลินเฟิง ที่อยู่ด้านหน้าเขาไม่ว่ามันจะเป็นใครแต่กล้าที่จะลบกวนความสุขของเขามันก็สมควรตาย  หลินเฟิง ได้หยุดการกระทำของเขาทำให้เขารู้สึกอับอายมาก หวงหม่าโกรธเป็นอย่างมากแล้วพุ่งหมัดไปที่หลินเฟิง

 

เช่นเดียวกับที่ดงวูบอก พลังในการสู้รบของหวงหม่ามากกว่าดงวู เมื่อเขาพุ่งหมัดไปที่หลินเฟิงเสียงระเบิดของอากาศอัดอยู่ด้านหน้าของกำปั้นเขา ถ้าบัตรนี้ถูกใครสักคนอย่างน้อยซี่โครงต้องหัก

ในโลกที่แตกสลายนี้ความแรงของพลังต่อสู้ แสดงถึงความแข็งแกร่งตัวอย่างเช่นดงวูมีพลังต่อสู้ 120 ในอายุที่มากกว่า 20 ปีเมื่อเปรียบเทียบกับวัยหนุ่มสาวที่มีสุขภาพดีและอายุไม่ถึง 20 นั้นต่างกัน พลังในการต่อสู้จะครอบคลุมไปถึงความแข็งแรงความเร็วพลังป้องกันและอื่นๆ โดยทั่วไปแล้วดงวูสามารถสู้กับคนปกติได้ 2-3 คนนี่เป็นสาเหตุที่ดงงูกล้าที่จะสู้กับผีดิบ Class 1 เพื่อหาผลึกสีขาว

เมื่อเทียบกับดงวูแล้วพลังในการต่อสู้ของหวงหม่าคือ 150  ซึ่งมากกว่าดงวูถึง 30 แม้ว่าจะมีเจ้าอ้วนถึง 3 คนก็ไม่สามารถเทียบกับหวงหม่าได้นี่คือช่องว่างในความแข็งแกร่งของพลังการต่อสู้ของพวกเขา

 

โดยปกติหวงหม่า ถือว่ามีอำนาจกว่าคนปกติหลังจากการจัดลำดับโดยนาฬิกาความสามารถการสู้รบของเขาอยู่ที่ 150  ก็จะประมาณลำดับที่ 50000 ซึ่งเป็นที่น่าประทับใจมาก

อย่างไรก็ตามหวงหม่าเป็นเพียงคนธรรมดา เขาไม่มีความผันผวนของพลังงานตั้งแต่หัวจรดเท้าจึงไม่สามารถบรรลุเป็นนักล่าได้

เมื่อหมัดหวงหม่ากำลังจะถึงหลินเฟิง หลินเฟิงยกมือขึ้นเพื่อจับกำปั้นไว้และถือโอกาสขยับเล็กน้อย

“จัง!”

เสี่ยงกระดูกได้ยินถนัดเพียงไม่กี่คนที่อยู่หลังห่วงหมารวมทั้งดงวูทุกคนรู้สึกเหน็บหนาวแล้วขนลุก

ผู้เชี่ยวชาญ!

ก่อนหน้านี้ดงวูไม่เคยเห็นหลินเฟิงต่อสู้มาก่อน ตอนนี้ที่เขาเห็นหลินฟิงค่อยๆทำลายแขนของหวงหม่า  ซึ่งมีพลังสู้รบถึง 150  ปากของดงวูอ้าออกและไม่สามารถปิดได้

พลังของหวงมาหมดสิ้นลงความเจ็บปวดที่รุนแรงจนเขาแทบไม่สามารถกีดร้องได้ หยดน้ำตาอาบหน้าของหัวหม่า

 

“ไปซะ”

หลินเฟิงเดินไปช่วยหญิงสาวที่อยู่บนพื้นโดยที่ไม่หันมามองหวงหม่า

ในกลุ่มอันธพาลนี้ หวงหม่ามีพลังต่อสู้มากที่สุด ส่วนที่เหลือไม่แม้แต่จะสู้ดงวูได้ ในขณะนั้นพวกเขาพยายามที่จะพยุงร่างหวงหม่าและออกวิ่งหนี

 

“กูจะจำมึงไว้ รอความตายไว้เลย”

ห่วงหม่า พูดก่อนจะหลบหนีไปอย่างชัดเจน

“เดี๋ยวก่อน”

หวงหม่าและกลุ่มแกล้งของเขาประหลาดใจ กระแสความกลัวเกิดขึ้นในจิตใจพวกเขา

“จำเอาไว้ถ้านายกล้ามาที่นี่อีกครั้ง จะไม่ใช่แค่แขนที่หัก”

ลิ้นเฟิงถุยน้ำลายเมื่อพูดเสร็จหลังจากนั้นพวกอันธพาลก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วไม่เหลือฝุ่น

“ขอบคุณมาก”

เมื่อเห็นหลินเฟิงไล่หวงหม่าไปผู้หญิงคนนั้นก็โค้งคำนับแทบจะก้มตัวให้ หลินเฟิง

ในโลกใบนี้ชีวิตมนุษย์ไร้ค่า เมื่อมีคนแปลกหน้าเข้ามาช่วยเธอจึงรู้สึกขอบคุณมาก

“คุณป้าคุณสุภาพกับผมมากเกินไป ผมแค่ไม่อาจทนการกระทำของหวงหม่าได้ ไม่ต้องห่วงว่าหวงหม่าจะกลับมาอีกครั้งเพียงแค่บอกว่าผมเป็นหลานชายของคุณ เขาก็จะไม่กล้ามายุ่งกับคุณและลูกสาวอีก

หลินฟงคิดว่าแม่ลูกคู่นี้จะกังวลว่าหวงหม่ามัดจะกลับมาล้างแค้นจึงบอกให้พูดแบบนี้

เหตุผลที่หลินเฟิงเข้ามาช่วยเหลือพวกเขา เพราะว่าเขาเห็นความรักของแม่จะผู้หญิงคนนี้ซึ่งเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่แม่ยินดีเสียสละชีวิตเพื่อลูกสาวของตนฉากนี้ทำให้หลินเฟิงซึ้งใจ

หลังจากนั้นหลินเฟิงก็จากไป แม่และลูกสาวคุกเข่าลงในทิศทางที่ดินเฟิงและดงงูมุ่งหน้าไปในแววตาของหญิงสาวปรากฏ รูปของหลินเฟิงในสายตาของเธอ

สิ่งที่หลินเฟิงไม่รู้คือการกระทำเล็กๆของเขาในวันนี้ ได้เปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องที่ใหญ่ขึ้น