บทที่ 32 - มีโอกาสเกิดขึ้น

บทที่ 32 - มีโอกาสเกิดขึ้น

 

ในฐานกระสุน 3 นัดใช้คริสตัลขาว 1 เม็ดแม้ว่าหลังจากหักค่าใช้จ่ายเรื่องน้ำมันแล้วการเดินทางก็ยังคงเป็นไปได้ที่จะได้รับ600คริสตัลขาวเนื่องจากพวกเขาไม่ต้องทำอะไรเลยหลินเฟิงถึงมอบเงินให้ดงวูเพื่อซื้อกระสุนและน้ำมันและให้เขานำโดยูจินไปพร้อมกับเขาเพื่อไปส่งมอบกระสุนหลังจากอยู่ด้วยกันนานหลินเฟิงได้รับความไว้วางใจจากดงวูอย่างมาก แม้ดงวูจะไม่ใช่นักล่าแต่เขาเป็นนักแม่นปืนถ้าไม่ใช่เพราะว่ากฎของตลาดมืดไม่ให้นำอาวุธเข้าไปดงวูอาจได้เป่าสมองของซิวดงไปแล้ว

ในตอนสู้ซอมบี้หลินเฟิงเห็นฝีมือของดงวูจากสายตาตัวเองขณะที่ดงวูยืนอยู่บนกำแพงซอมบี้ทุกตัวที่เขายิงศีรษะของพวกมันระเบิดออกด้วยความแม่นยำของดงวูเทียบได้กับปืนของพระเจ้าสำหรับโดยูจินเธอเป็นนักล่าแล้วในยุคเลวร้ายนี้ หลินเฟิงได้ตระหนักว่าสถานะมีเกียรติอย่างมากในฐานนับประสาอะไรกับการพบปะกันระหว่างนักล่าด้วยการที่ดงวูและโดยูจินไปส่งมอบสินค้าด้วยกัน หลินเฟิงจึงรู้สึกมั่นใจมากขึ้น

หลังจากที่ส่งมอบของ หลินเฟิงเดินเล่นอย่างสบายใจทุกวันนี้ในโลกที่เลวร้ายเต็มไปด้วยความตึงเครียดเช่นนั้นมันเป็นเรื่องยากมากที่จะทำตัวเป็นธรรมชาติเดินเล่นในฐานร้านข้างถนนเขาใช้คริสตัลขาวเพื่อซื้อขนมหวานใส่ปากถึงแม้รสชาติจะไม่ต่างจากของในซุปเปอร์มาเก็ตมากนักแต่มันก็หวานมาก เดินไปที่โรงเตี๊ยมหลินเฟิงเห็นเด็กขอทานคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ประตูโดยทั่วไปพื้นที่อยู่อาศัยไม่ได้อนุญาตให้มีขอทานแต่เนื่องจากเขายังเล็กอยู่จึงไม่มีใครขับไล่เขาออกไปหลินเฟิงโยนคริสตัลขาว 1 ก้อนไปให้ขอทานเขามองไปที่หลินเฟิงด้วยสายตาแห่งกตัญญูก่อนที่จะหลบทางให้

โรงเตี๊ยมนี้เป็นแบบเก่าแต่ยังคงดีอยู่มีเพียงไม่กี่ที่ ที่ได้รับการปรับปรุงตั้งแต่เริ่มยุคเลวร้ายมีผนังล้อมรอบหลายแห่งทำให้รู้สึกถึงความเป็นส่วนตัวไม่มีคนให้บริการ ในโรงเตี๊ยมแต่มีชายวัยกลางคนหลังจากที่เขาได้เห็นหลินเฟิงเขาก็พาหลินเฟิงนั่งโต๊ะที่มีผนังล้อมรอบ

ในยุคที่เลวร้ายนี้มีไม่มากนักที่จะมีข้าวที่จะสามารถปลูกข้าวได้เพราะการมาของซอมบี้แต่ละครั้งเกิดการทำลายล้างมากมายข้าวจึงมีจำนวนจำกัดสามารถหากินได้ในฐาน เขาเลือกถั่วลิสงหมูสับเหล้าเขาใช้คริสตัลขาวไป10เม็ดราคาแพงมาก

สิ่งที่หลินเฟิงสั่ง 3 มาวางบนโต๊ะ หมูสับทำจากถั่วลิสงและปรุงรถด้วยซีอิ๋วกับสุราทันทีที่หลินเฟิงดื่มเข้าไปเขาก็พ่นออกมาทันทีเหล้าองุ่นนี้เป็นแค่เหล้าที่เจือจางด้วยน้ำ และมีน้ำมากไม่มีรสใดๆอยู่เลย นอกจากรสเปรี้ยวทำให้ดื่มยากมากหลินเฟิงไม่ต้องการกินอะไรที่นี่อย่างไรก็ตามหลังจากที่เห็นโรงเตี๊ยมเขาก็รู้สึกได้รับการกระตุ้นบางสิ่งบางอย่างจากโลกเก่าทำให้เขาอยากจะมีช่วงเวลาน่าจดจำจึงทำให้เขามาที่นี่

 

“พี่ชายจุนเป็นเรื่องจริงหรอเกี่ยวกับฐานดงซันที่จะโจมตีที่นี่”

 

จากผนังที่กั้นบางๆหลินเฟิงได้ยินคำเหล่านี้จากกำแพงถัดไปเมื่อได้ยินแบบนี้หลินเฟิงก็ทำท่าทียกเครื่องดื่มขึ้นมาดื่มทันทีถ้าฐานถูกโจมตี มันเป็นเรื่องสำคัญโดยเฉพาะหลินเฟิงเนื่องจากเขาอาศัยอยู่ในฐานนี้ในปัจจุบัน

 

“มันก็ไม่ควรจะเป็นเรื่องเท็จน้องชายของเสี่ยวลู่พี่ชายของฉันที่อยู่ในกองทหารของฐานดงซันเป็นคนพูดเรื่องนี้เขากระจายข่าวเมื่อวานนี้บอกให้เราระมัดระวังเอาไว้เมื่อเวลามาถึงหากเราเสียเปรียบเมื่อไหร่ควรหนีทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงความสับสนวุ่นวายของสงคราม”

 

ชายที่ถูกเรียกพี่ชายจุนพูดแบบนี้

 

มีสงครามระหว่างฐาน? แต่เขาก็รู้สึกช่างมันเมื่อคิดได้ว่าที่ไหนในโลกก็ย่อมมีสงครามไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ยิ่งไปกว่านั้นเสบียงในยุคนี้มีไม่เพียงพอ  การต่อสู้จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างไรก็ตามชื่อฐานดงซันที่ออกมาจากปากพี่ชายจุนก็เป็นครั้งแรกที่หลินเฟิงได้ยิน

“ฐานดงซันมีคนมากกว่าหลายร้อยหลายพันคน มีนักล่าจำนวนมากและดูเหมือนคราวนี้ฐานจางหลางอยู่ในอันตรายเราจะต้องวางแผนไว้ก่อน” เสียงดังมาจากฝั่งข้ามกำแพงอีกครั้งหลินเฟิงได้ยินอย่างชัดเจน

 

“ตอนนี้ฉันไม่มีแผนขาของเสี่ยวลู่ได้รับบาดเจ็บและฉันรู้สึกเป็นห่วงถ้าเราจะออกไปตอนนี้มันยากสำหรับเธอที่จะย้ายถ้าเราพบกับซอมบี้ที่แข็งแกร่งในที่โล่งมันจะเป็นอันตรายมาก”

 

หลินเฟิงฟังแล้วรู้สึกเหมือนกับว่าเคยได้ยินชื่อแบบนี้มาก่อนมีชั้นเล็กๆอยู่ในกำแพงหลินเฟิงลุกขึ้นและเดินไปที่ช่องเล็กๆและมองข้ามผ่านไปหัวใจของหลินเฟิงเข้าใจอย่างชัดเจนไม่น่าแปลกที่เสี่ยงนี้จะคุ้นเคยเขาเคยพบผู้ชายคนนี้มาก่อนคนที่อยู่ตรงข้ามกำแพงคุณหนึ่งคือคนที่หลินเฟิงส่งยาปฏิชีวนะไปให้ในผนังล้อมรอบนั้นมีชายและหญิงคู่หนึ่งที่หลินเฟิงเคยส่งยาให้และชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก

 

“นั่นใคร”

 

หลังจากนั้นก็มีเสียงฝีเท้ามาเปิดประตูที่หลินเฟิงยืนอยู่ ชายวัยกลางคนชนเข้ากับหลินเฟิงอย่างไรก็ตามเมื่อได้เห็นหลินเฟิงชายคนนั้นก็เหมือนถูกแช่แข็ง

 

“ผู้มีพระคุณ”

 

คนที่หลินเฟิงได้ช่วยเหลือรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้เห็นหลินเฟิง

 

“พวกคุณกำลังเตรียมที่จะออกจากฐานจางหลาง”

 

คนที่ชนหลินเฟิงชื่อว่าเชาเวนจุนและภรรยาของเขาที่หลินเฟิงให้ยาปฏิชีวนะเรียกว่าชุยเสี่ยวลู่หลังจากเจอหลินเฟิงพวกเขาเต็มไปด้วยความกตัญญู โรงเตี๊ยมนี้เปิดโดยเขาและเพื่อนหลายคนที่ไม่ได้รับเงินเพียงพอพวกเขาจึงออกไปทำหน้าที่และที่นี่เป็นที่หยุดพักชั่วคราวหลังจากฟังแผนการของพวกเขาหลินเฟิงได้เปิดปากถาม

 

“ผู้มีพระคุณคุณไม่รู้จักฐานนี้ดีวูฟไม่ใช่คนดีเขาเป็นคนตรงกันข้าม  กำแพงของฐานอื่นๆดีกว่าที่นี่ร้อยเท่าถ้าไม่มีอันตรายในการย้ายผมกับเสียวลู่คงจะไปแล้วถ้าฐานดงซันโจมตีครั้งนี้ฐานนี้ทั้งหมดจะกลายเป็นสนามรบสำหรับคนทั่วไปนั้นไม่ปลอดภัยจะดีกว่าถ้าเรารีบออกไปให้เร็วที่สุด”เชาเวนจุนมองไปที่หลินเฟิงแล้วพูดด้วยเสียงจนปัญญา

หลินเฟิง มาอยู่ที่ฐานจางหลางนี้ไม่ได้นานนักหลังจากฟังเชาเวนจุนพูดว่าพวกเขากำลังจะจากไปตอนนี้เขารู้สึกไม่สบายใจนับตั้งแต่ที่เขาเข้ามาในยุคนี้เขามักจะอยู่แต่ในฐานจางหลางตั้งแต่ต้นเขาไม่เข้าใจโลกภายนอกหลินเฟิงต้องการโอกาสนี้เป็นการดูคนที่เติบโตในสถานการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ถ้าฐานทำสงครามมันอาจจะเป็นอันตรายกว่าอยู่ข้างนอกในขณะที่หลายๆคนกำลังคุยกันอยู่นาฬิกาของหลินเฟิงก็ส่องสว่างขึ้น

 

“ถ้าคุณต้องการช่วยเหลือเจ้าอ้วนและผู้หญิงให้ไปที่คลังสินค้าxxx”

 

ฟังก์ชั่นการสื่อสารขอนาฬิกาหลินเฟิงเปิดใช้งานและแสดงข้อความในขณะที่ยังทำเครื่องหมายบนตำแหน่งแผนที่ดงวูและโดยูจินถูกลักพาตัว! มองไปที่ข้อมูล บนนาฬิกาหลินเฟิงขมวดคิ้ว