TWO Chapter 187 การชุมนุม ตอนที่ 2
TWO Chapter 187 การชุมนุม ตอนที่ 2
ณ ต้าหลี่ ฐานของกิลด์ลั้วเยว่
“ท่านปู โอหยางโชวส่งจดหมายมาให้เราค่ะ!” เสี่ยวเยว่เดินเข้ามาในบ้านขนาดเล็ก บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ในขณะนั้น ปู่ของเธอกำลังเล่นหมากรุกอยู่กับพี่น้องของเขาบางคน เมื่อได้ยินคำกล่าวเหล่านั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วทำเป็นโกรธ “เจ้าเด็กนั่นโอ้อวดมากในโทรศัทพ์ และตอนนี้ เขาก็ทิ้งเราไว้ในต้าหลี่ถึง 1 เดือนเต็ม ข้าต้องทุบตีเขาในครั้งต่อไปที่ข้าเจอเขาแน่”
คนอื่นๆล้อเลียนเขา “ตาเฒ่าซุน ด้วยกระดูกแก่ๆของเจ้า เจ้าแน่ใจหรือว่าจะทุบตีเขาได้? เจ้าต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่? ฮ่าๆ”
ผู้เฒ่าซุนโกรธมาก “ตาเฒ่าหลี่ เจ้าก็ไม่ได้ดีไปกว่าข้าเลย แล้วยังจะกล้ากล่าวเช่นนี้กับข้าอีกหรือ”
เสี่ยวเยว่ปวดหัว เธอไม่สามารถรับมือกับกลุ่มผู้เฒ่าที่ทำตัวเป็นเด็กๆเหล่านี้ได้ “ท่านปู่ทั้งหลาย พวกท่านต้องการออกจากต้าหลี่หรือไม่ ถ้าต้องการ ช่วยฟังสิ่งที่ข้าจะกล่าวด้วย”
“ทุกคนเงียบก่อน ทุกคนเงียบก่อน!” ผู้เฒ่าซุนขอให้ทุกคนเงียบ “ข้าต้องการฟังและอยากรู้เกี่ยวกับเจ้าเด็กน้อยนั่นในเกมส์ ว่าเหตุใดเขาถึงต้องทำตัวลึกลับและทำให้พวกเราต้องรอนานเช่นนี้”
เสี่ยวเยว่หัวเราะอย่างสนุกสนาน “ท่านปู่จะต้องตกใจแน่ๆเมื่อข้าบอกท่าน เขาเป็นลอร์ดที่ทรงพลังและลึกลับที่สุดในภูมิภาคจีน ลอร์ดแห่งเมืองซานไห่ ฉีเยว่หวู่ยี่”
“อะไรนะ? เมืองซานไห่? เมืองขนาดกลางระดับ 2 เพียงแห่งเดียวของภูมิภาคจีนหรือ?” เขาตกใจตามที่เธอคาดไว้
“ใช่ ในภูมิภาคจีนมีเมืองซานไห่เพียงแห่งเดียวเท่านั้น”
ผู้เฒ่าซุนสงบกว่าไซสีหยุนมาก กลุ่มผู้เฒ่าเหล่านี้ ได้เห็นมาแล้วหลายสิ่งหลายอย่าง พวกเขาจึงไม่แสดงอาการมากนัก ผู้เฒ่าซุนลูบเคราของเขา เครานี้เป็นสิ่งที่เขาเพิ่มมาพิเศษเมื่อตอนที่เขาสร้างตัวละคร เขากล่าวอย่างพอใจว่า “ไม่เลว เจ้าเด็กนั่นไม่เลวเลย”
“ท่านปู่ ท่านจะเทเลพอร์ตไปเลย หรือจะรอไปพร้อมกับข้า?” เสี่ยวเยว่ถาม
“เด็กน้อย เจ้าหมายความว่าเช่นไร? เจ้าจะยังไม่ไปตอนนี้หรือ?” ผู้เฒ่าซุนสับสน
เสี่ยวเยว่พยักหน้า “ข้าต้องไปที่คฤหาสน์ของตระกูลขุ่ย เพื่อส่งผ่านคำกล่าวของโอหยางโชวก่อน”
“มันจะเสียเวลาเท่าไหร่กันเชียว เราได้รอมาตั้ง 1 เดือนแล้ว ดังนั้น จะรออีกไม่กี่ชั่วโมงก็คงไม่ต่างกันนัก เด็กน้อย จะดีกว่าถ้าเราไปพร้อมกัน” ผู้เฒ่าซุนให้ความสำคัญกับหลานสาวของเขามาก
“โอเคท่านปู่ เช่นนั้น ข้าจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้”
“ดี ไปเถอะ”
…………………………………………………………………………..
เวลา 10.00 น. หลิวโม่และพ่อแม่ของเขาได้มาถึงเมืองซานไห่
โอหยางโชวได้รับการแจ้งเตือนจากระบบ และเขารีบไปที่นั่นเพื่อรับพวกเขา
โชคดีที่สามารถหักค่าธรรมเนียมการเทเลพอร์ตจากธนาคาร 4 สมุทรได้ ไม่เช่นนั้น คนยากจนอย่างโอหยางโชวก็คงไม่สามารถจ่ายค่าธรรมเนียมการเทเลพอร์ตทั้งหมดได้แน่
“โอหยาง!” เมื่อหลิวโม่เห็นเขา เขาก็กลายเป็นมีอารมณ์
โอหยางโชวเดินเข้าไป แล้วกอดเขา “พี่ชายหลิว!” จากนั้น เขาก็ทักทายพ่อแม่ของหลิวโม่
หลังจากคำนับทักทาย เขาก็เชิญพวกเขาไปที่คฤหาสน์ของลอร์ด
เมื่อเขาได้เห็นคฤหาสน์ที่น่าเกรงขาม หลิวโม่ก็ประหลาดใจ “โอหยาง มันไม่เลวเลยจริงๆ”
โอหยางโชวมองไปอย่างเงียบๆ เขาเห็นได้ชัดว่าหลิวโม่กำลังประหลาดใจ ในชีวิตที่แล้วของเขา ทั้งสองมีชีวิตที่ยากลำบาก และพวกเขาก็ทำให้ปิงเอ๋อพลอยมีชีวิตที่ยากลำบากไปด้วย
ในความเป็นจริง โอหยางโชวได้บอกให้ฝ่ายก่อสร้างให้สร้างบ้านขนาดเล็กประณีต 100 แห่ง ในเขตตะวันตก อาคารเหล่านี้จะเป็นที่อยู่อาศัยอย่างเป็นทางการสำหรับคนเหล่านี้ และครอบครัวของพวกเขา
เวลา 10.30 น. หลินชิงและไซสีหยุนก็มาถึง
โอหยางโชวบอกให้เทียนเหวินจิงพาพวกเขาไปที่ห้องพัก ส่วนเขาเดินออกจากคฤหาสน์ของลอร์ด เพื่อมาต้อนรับน้าของเขา ก่อนที่จะออกไป เขาได้ไปที่ส่วนหลังของคฤหาสน์ เพื่อพาปิงเอ๋อไปกับเขาด้วย
เมื่อได้ยินว่าน้าของเธอจะมา ปิงเอ๋อก็ดีใจมาก เธอได้นำเซว่เอ๋อและดำน้อยตามเธอไปด้วย
“ท่านน้า!” ขณะที่หลินชิงออกมาจากประตูเทเลพอร์ต ปิงเอ๋อก็พุ่งเข้าไปหาเธอทันมี
หลินชิงหลงรักหลานสาวที่น่ารักคนนี้มาก แม้ว่าพวกเธอจะไม่ได้พบกันบ่อยมากนัก แต่พวกเธอก็มีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกัน
หลินชิงอุ้มเธอขึ้นมา แล้วถามว่า “ปิงเอ๋อ เล่นเกมส์นี้แล้วเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง?”
“อื้อ!” ปิงเอ๋อพยักหน้าอย่างมีความสุข “ท่านน้า มันสนุกมากๆเลย ที่นี่มีทั้งอาหารดีๆ และเสื้อผ้าที่ดีมากๆ!”
หลินชิงสังเกตชุดของปิงเอ๋อ มันเป็นชุดเจ้าหญิงสีแดง ซึ่งตัดเย็บโดยช่างตัดเย็บขั้นมาสเตอร์ มู่ฉิงซี มันทำมาจากผ้าไหมหลากสีและการตัดเย็บที่ประณีต
หลินชิงพยักหน้า “ดูเหมือนว่าโชวน้อยจะดูแลปิงเอ๋อเป็นอย่างดี”
โอหยางโชวมองไปที่ไซสีหยุน และพยักหน้าเพื่อทักทายน้าเขยของเขา โอหยางโชวยังไม่รู้ว่า เขาจะเรียกเธอและเริ่มพูดคุยกับเธอยังไง มันทำให้บรรยากาศน่าอึดอัดเล็กน้อย
“ท่านน้า ไปที่คฤหาสน์เถอะ ข้ายังมีอแขกบางคนอยู่ที่นั่นด้วย” โอหยางโชวหัวเราะ
“แน่นอน แล้วใครอยู่ที่นั่นหรือ?” หลินชิงอดไม่ได้ที่จะถาม
โอหยางโชวไม่ได้ระแวง นับตั้งแต่ที่ยานออกตัว เขาก็ไม่ได้กังวลอะไรอีก “เขาเป็นพี่ชายที่ข้าได้พบในชีวิตจริง และเขาก็เป็นผู้เชี่ยวชาญอาวุธร้อน”
“อาวุธร้อน!” ไซสีหยุนผุ้เงียบขรึม อดไม่ได้ที่จะมีปฏิกิริยา เธอมีความเข้าใจในเกมส์นี้เป็นอย่างดี เธอจึงเข้าใจคำกล่าวของเขาในทันที
“ถูกต้อง”
“เด็กน้อย เจ้าช่างทะเยอทะยานเสียจริงๆ”
โอหยางโชวหัวเราะ แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาอีก
เมื่อหลินชิงเดินเข้าไปในคฤหาสน์ของลอร์ด เธอก็รู้สึกทึ่ง และเธอก็ล้อเลียนเขาว่า “โชวน้อย คฤหาสน์ของเจ้ามีขนาดใหญ่มาก มันใหญ่กว่าฐานของกิลด์เราเสียอีก”
ก่อนที่โอหยางโชวจะตอบ ปิงเอ๋อก็คุยโว “ท่านน้า บ้านที่ข้าอยู่สวยกว่านี้อีก และยังมีสวนด้วย”
ในห้องพัก โอหยางโชวแนะนำง่ายๆให้ทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน
เมื่อโอหยางโชวเห็นว่าพ่อแม่ของหลิวโม่อยากจะออกจากสถานการณ์นี้ เขาก็หัวเราะแล้วกล่าวว่า “พี่ชายหลิว ไปดูบ้านที่ข้าจัดไว้ให้พวกท่านกันเถอะ ถ้าท่านลุงท่านป้าไม่พอใจ เราสามารถเพิ่มเติมสิ่งๆต่างได้”
“เยี่ยม!” หลิวโม่เป็นคนไม่ค่อยพูด เมื่อเขาเห็นสาวงามทั้งสองที่ด้านหน้า เขารู้สึกแปลกๆและอยากจะหนีออกไป
โอหยางโชวเรียกขุ่ยหยิงหยู และบอกให้เธออยู่กับหลินชิงและไซสีหยุน ปิงเอ๋อพาหลินชิงไปดูห้องของเธอ
โอหยางโชวนำหลิวโม่และพ่อแม่ของเขา ออกจากประตูด้านทิศตะวันตก เพื่อเข้าสู่เขตตะวันตก
เขตตะวันตก เป็นเขตที่อยู่อาศัยของข้าราชการ ดังนั้น สภาพความเป็นอยู่ของที่นี่ จึงดีกว่าเขตอื่นๆ บ้านถูกสร้างด้วยอิฐ และมีพื้นที่ตั้งแต่ 400 จนถึง 2,000 ตารางเมตร
นอกเหนือจากกลุ่มบ้านแล้ว เขตนี้ยังมีตลาดเกษตรกร, รีเลย์, โรงหมอ, โรงเรียน, ศูนย์ศิลปะการต่อสู้, ร้านขายยา, ร้านขายเครื่องประดับ, โรงแรม และสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆ ดังนั้น เขตนี้จึงเป็นเขตที่สามารถพึงพาตนเองได้
มีต้นไม้หลายประเภทเรียงรายอยู่สองข้างของถนน มีแม้กระทั่งสวนสาธารณะขนาด 10,000 ตารางเมตร ซึ่งอยู่ตรงกลางของเขต
วันนี้ สวนสาธารณะที่ได้ชื่อว่าสวนสาธารณะหนานเฟิง ยังคงอยู่ในระหว่างการก่อสร้าง
แม้จะมีสิ่งอำนวยความสะดวกจำนวนมาก จำนวนที่พักอาศัยในเขตนี้ก็มามากถึง 2,500 แห่ง ซึ่งเพียงพอจะใช้งานได้จนกว่าจะถึงระดับเมืองขนาดใหญ่ ต้องรู้ว่า ในสมัยราชวงศ์ถัง ข้าราชการมีประมาณ 2,600 คน เท่านั้น
เขตนี้จะยังไม่ถูกเติมเต็มด้วยเวลาอันสั้น มันคงต้องใช้เวลาอีกอย่างน้อย 1 ปี
โอหยางโชววางแผนไว้สำหรับที่พักอาศัย 100 แห่ง ที่ได้รับการออกแบบที่แตกต่างกัน มันไม่ได้เหมือนกับที่อยู่อาศัยของภาคใต้สมัยก่อน แต่เป็นวิลล่าที่ดูทันสมัย ที่อยู่อาศัยแต่ละแห่งมีสวนด้านหลังของตัวเอง และมีพื้นที่ 1,000-2,000 ตารางเมตร
จนถึงปัจจุบัน มีวิลล่าที่ถูกสร้างเสร็จแล้ว 50 แห่ง ส่วนที่เหลือจะเสร็จสมบูรณ์ในอีก 1 เดือน
โอหยางโชวนำพวกเขาไปยังวิลล่าขนาด 2,000 ตารางเมตร แล้วหัวเราะ “นี่เป็นบ้านที่ข้าเตรียมไว้สำหรับพวกท่าน มันเป็นอย่างไรบ้าง พวกท่านพอจะอยู่ได้หรือไม่?”
หลิวโม่ส่ายหัว “แน่นอน เราสามารถอยู่ได้ แม้แต่ในชีวิตจริง เราก็ไม่มีความสามารถพอจะจ่ายค่าบ้านเช่นนี้ได้เลย และเมื่อเทียบกับบ้านของเราในต้าหลี่ มันเปรียบดั่งสวรรค์และโลกเลย”
“ตราบเท่าที่ท่านพอใจ ข้าก็สบายใจ” โอหยางโชวหันมา “ท่านลุง ท่านป้า ตั้งแต่ตอนนี้ไป เมืองซานไห่เป็นบ้านของพวกท่านแล้ว และข้าจะไม่รบกวนพวกท่านแล้ว”
โอหยางโชวกล่าวลา และปล่อยให้พวกเขาอยู่ด้วยตัวเอง
“โม่เอ๋อ ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีน้องชายที่น่าทึ่งจริงๆ เจ้าต้องทำงานให้หนัก และอย่าทำให้เขาผิดหวังล่ะ” พ่อของเขากล่าวอย่างจริงจัง
หลิวโม่พยักหน้า “ท่านพ่ออย่าได้กังวลเลย เราเข้าไปในบ้านของเรากันเถอะ!”
โอหยางโชวกลับไปที่คฤหาสน์ของเขา แล้วคนเฝ้าประตูก็เดินมาบอกเขาว่า พวกเขาทั้งหมดอยู่ในส่วนหลังของคฤหาสน์
โอหยางโชวเดินไปที่ส่วนหลังของคฤหาสน์ และได้ยินเสียงหัวเราะที่คมชัดของปิงเอ๋ออยู่ที่สวน
ตั้งแต่ที่ดินแดนอัพเกรดเป็นเมืองขนาดกลาง โอหยางโชวก็ไม่ค่อยได้ไปที่สวนแห่งนี้มากนัก ในทางตรงกันข้าม ปิงเอ๋อกลายเป็นแขกประจำของที่นั่น
สวนนี้มีลักษณะคล้ายกับสวนสาธารณะซูโจว แต่ก็มีองค์ประกอบของกวงสีและหลิงหนาน ซึ่งทำให้มันมีเอกลักษณ์มาก
สวนสาธารณะมีองค์ประกอบทางธรรมชาติที่หลากหลาย และตั้งอยู่ในเมืองที่คึกคัก เมื่อเข้าไปในสวน มันจะทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลาย การเปลี่ยนแปลงของฤดูทั้ง 4 และความแตกต่างทั้งหลายเหล่านี้ ทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับว่ามีเขตทุรกันดารอยู่ในเมือง
ในสวน มีบ่อน้ำและเนินเขาเล็กๆ นอกจากนี้ ยังมีดอกไม้และต้นไม้หลากหลายชนิด ดังนั้น มันจึงเป็นสถานที่ที่น่าสนใจมาก
แน่นอน สิ่งที่ดึงดูดปิงเอ๋อที่สุดก็คือ ดอกไม้ที่แตกต่างกัน และต้นไม้ที่มีผลไม้
เนินเขาและบ่อน้ำกลายเป็นสนามเด็กเล่นของเธอ และเธอใช้ชีวิตเกือบตลอดทั้งวันที่นี่ บางครั้ง เธอก็จะพาฉีสือและปานเซี่ยไปเล่นซ่อนหากับเธอ
แฟนเพจ : TWOแปลไทย