TWO Chapter 182 น่ารังเกียจ
TWO Chapter 182 น่ารังเกียจ
วันที่ 28 เดือนที่ 6 การอพยพในโลกจริงได้เข้าสู้ขั้นสุดท้ายแล้ว
ผู้อพยพได้นำงานศิลป์, หนังสือเก่าแก่ และตัวอย่างทางชีววิทยาไปไว้บนยานอวกาศ นอกจากนี้ สายการผลิตต่างๆ และหุ่นยนต์อัจฉริยะก็อยู่บนนั้น สิ่งเหล่านี้ถูกนำมา เพื่อให้แน่ใจว่า เมื่อไปถึงดาวเคราะห์โฮป พวกเขาสามารถเตรียมตัว และผลิตทรัพยากรต่างๆได้ทันที
ในความเป็นจริง 2 ปี หลังจากที่ดาวเทียวได้ค้นพบดาวเคราะห์โฮป ในปี 2171 รัฐบาลสหพันธ์ได้รวบรวมกลุ่มนักสำรวจและส่งไป เพื่อทำการสำรวจในขั้นต้น
ทีมสำรวจในเวลาเดินทางนาน 10 ปีเต็ม ก่อนที่พวกเขาจะไปถึงดาวเคราะห์โฮป และเริ่มการสำรวจ
ดังนั้น สายการผลิตที่ถูกส่งไปจึงมีความเฉพาะเจาะจงมาก สำหรับรายละเอียดเฉพาะ มีเพียงสมาชิกรัฐบาลระดับสูงและคนที่เกี่ยวข้องเท่านั้นที่รู้
ยานอวกาศที่กำหนดไว้สำหรับการอพยพ ได้จอดอยู่ที่ท่าเทียบยานต่างๆ ในขณะที่เจียวโจวใกล้กับภูมิภาคกลาง มันจึงมีท่าเทียบยานเป็นของตัวเอง โอหยางโชวตั้งใจจะไปเซี่ยงไฮ้ เพื่อพบน้าของเขา จากนั้น เขาก็จะขึ้นยานอวกาศที่ชานเมืองเซี่ยงไฮ้
เนื่องจากการขาดการบำรุงรักษาและแก้ไข สัญญาณเครือข่ายจึงเริ่มไม่เสถียร
ในตอนเช้า เขาโทรหาเสี่ยวเยว่เป็นครั้งสุดท้าย เพื่อถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของตระกูลขุ่ย
“ตระกูลขุ่ยมีชื่อเสียงมากในต้าหลี่ และยังเป็นองค์กรขนาดใหญ่ พวกเขามีธุรกิจเกือบทุกประเภท โดยธุรกิจหลักของพวกเขาคือ ธุรกิจการเงินและการธนาคาร” เสี่ยวเยว่กล่าวผ่านโทรศัพท์ “มันเป็นเหมือนที่นายบอก พวกโจรได้โจมตีขุ่ยหยิงหยู ในขณะที่เธอเดินทาง จากนั้น เธอก็หายตัวไปเป็นเวลานาน พวกเขาจึงคิดว่าเธอเสียชีวิตแล้ว”
โอหยางโชวพยักหน้า “เสี่ยวเยว่ ฉันจะไม่ปิดบังเธอ ขุ่ยหยิงหยูอยู่ที่ดินแดนของฉัน หลังจากที่ฉันออนไลน์ ฉันจะส่งรายละเอียดของเธอให้กับเธอ แล้วเธอใช้มันเพื่อติดต่อกับตระกูลขุ่ย”
“โอ้ ไม่น่าแปลกใจเลย ปล่อยเรื่องนี้ให้ฉันจัดการเอง!”
“ขอบคุณนะ!”
โอหยางโชววางสาย จากนั้น เขาก็เปิดแฮนเบรนด์ของเขา เพื่อเข้าสู่ฟอรั่ม
ปฏิบัติการสายฟ้าแลบได้ถูกเปิดเผยในฟอรั่ม ลอร์ดทั้ง 8 คน ได้อธิบายถึงประสบการณ์ของพวกเขา ในความเป็นจริง พวกเขาไม่อาจจะกล่าวอะไรออกมาได้ เนื่องจากพวกเขาไม่ได้เห็นศัตรูของพวกเขา เมื่อพวกเขาออนไลน์ พวกเขาก็พบว่า ตัวเองถูกส่งมายังต้าหลี่แล้ว
นี่เป็นเหตุการณ์ การทำลายดินแดนครั้งแรกของภูมิภาคจีน ที่ไม่ได้เกิดขึ้นจากการโจมตีของสัตว์ร้ายหรือพวกโจร
เป็นธรรมดาที่มันจะดึงดูดความสนใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่เฉพาะเจาะจงเช่นนี้ - ไม่กี่วันก่อนการอพยพจะเริ่มขึ้น เหตุการณ์นี้ ทำให้ทุกคนอยากรู้อยากเห็น และทุกคนก็เริ่มคาดเดา
แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เมืองซานไห่ก็กลายเป็นผู้ต้องสงสัยรายใหญ่ที่สุด เหตุผลก็ง่ายๆ ประการแรก เมืองซานไห่แข็งแกร่งที่สุดในแอ่งเหลียนโจว และพวกเขาก็มีความสามารถที่จะทำเช่นนั้นได้, ประการที่สอง เมืองซานไห่เพิ่งจะอัพเกรดเป็นเมืองขนาดกลางระดับ 2 และดินแดนของพวกเขาก็ขยายใหญ่ขึ้น
นอกจากนี้ สมาชิกของพันธมิตรดาบนภา ยังช่วยกันกระพือเปลวไฟ ทำให้ทุกคนคิดว่าเมืองซานไห่เป็นผู้ต้องรายใหญ่ที่สุด
โอหยางโชวยังคงสงบ เขาไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ เขาไม่ยอมรับหรือปฏิเสธข่าวเหล่านั้น
ถ้าใครบางคนยืนตำหนิและกล่างโทษโอหยางโชว คนเหล่านั้นก็เป็นเพียงคนโง่เง่า จุดหลักของ Earth Online คือ สงครามระหว่างดินแดน และการพิชิต มันไม่มีความยุติธรรมหรือความชอบธรรมใดๆ มันเป็นเพียงการอยู่รอดของผู้ที่คู่ควรเท่านั้น
โชคดีที่ไม่มีใครโง่ แม้แต่ลอร์ดทั้ง 8 คน ที่ได้รับความสนใจในฟอรั่ม ในตอนท้าย พวกเขาก็ทำได้เพียงยอมรับในความโชคร้ายของตัวเองเท่านั้น
ในความเป็นจริง เหตุผลที่มันกลายเป็นที่สนใจก็คือ เหตุใดเมืองซานไห่จึงตัดสินใจที่จะทำสงครามอย่างรีบร้อน ในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ มันคือการแสดงความแข็งแกร่งหรือเพื่อสร้างจุดยืนหรือ?
ถ้าเป็นการแสดงความแข็งแกร่ง พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เพราะในตอนนี้ พวกเขาก็ได้รับความเคารพจากทุกๆคนในภูมิภาคจีนแล้ว
ไป๋เสี่ยวเซิ่นได้ชี้ประเด็นว่า การกระทำของเมืองซานไห่ ได้ช่วยทุกคนไว้ เขาได้เตือนมือใหม่ว่า แม้ว่าพวกเขาดูเหมือนจะมีอิสระในดินแดนของตน แต่พวกเขาไม่ได้ปลอดภัยจริงๆ พวกเขาอาจจถูกโจมตีได้ทุกเมื่อ มันคงจะดีกว่า ถ้าพวกเขาอยู่ในระบบการรักษาความปลอดภัยของเมืองหลวง
หน้าใหม่หลายคนที่เข้าร่วมเกมส์ เริ่มชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียของการเล่นโหมดลอร์ด
ระหว่างกระบวนการชั่งน้ำหนัก ความคิดอีกอย่างก็ถูกโยนเข้ามา คนที่โยนมันออกมา กล่าวว่า มันเป็นวิธีการแก้ปัญหาที่สมบูรณ์แบบ ซึ่งก็คือ การเข้าร่วมกับดินแดนที่เข้มแข็ง ด้วยวิธีนี้ คุณจะสามารถรักษาความปลอดภัยได้ แม้ว่าคุณจะไม่มีอำนาจก็ตาม
โอหยางโชวยังคงเงียบ เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ หรือว่าชุนเซิ่นจุนและคนอื่นๆโหมไฟนี้ขึ้นมา การอพยพทำให้หลายคนสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ในเวลานี้ ชุนเซิ่นจุนได้ให้ความหวังแก่พวกเขา เขาต้องการที่จะพาพวกเขาเข้าไปในดินแดนของตน เพื่อชดเชยจุดอ่อนในปัจจุบันของพวกเขา
แม้ว่าเมืองซานไห่จะได้รับประโยชน์จากทฤษฎดังกล่าว แต่โอหยางโชวก็ไม่ได้มีความสุขกับมัน ตั้งแต่ที่เขาเริ่มต้น เขาก็ได้ตัดสินใจแล้วว่า ดินแดนของเขา จะไม่ยอมรับผู้เล่นจำนวนมาก
ในตอนบ่าย โอหยางโชวนำปิงเอ๋อไปที่สุสาน เพื่อทำความสะอาดหลุมฝังศพของพ่อแม่ของพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อเป็นการอำลา
เช่าวันพรุ่งนี้ เขาจะพาปิงเอ๋อไปที่เมืองเซี่ยงไฮ้ เพื่อพบกับน้าของเขา เนื่องจากผู้อพยพมีจำนวนมาก เมืองเซี่ยงไฮ้มีประชากรถึง 2.4 ล้านคน พวกเขาจึงมียานอวกาศมากกว่า 1 ลำ โดยยานอวกาศแต่ละลำ สามารถจุคนได้ถึง 1.2 ล้านคน
แน่นอนว่า ยานอวกาศเหล่านี้ ได้รับการแก้ไขเป็นพิเศษ เพื่อให้แต่ละคน ใช้พื้นที่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น โดยทั่วไป มันจะมีขนาดเท่ากับเครื่องเล่นเกมส์ทั่วไป ก่อนที่จะขึ้นไป ทุกคนจำเป็นต้องเข้าไปในเครื่องเล่นเกมส์ แล้วหุ่นยนต์จะย้ายมันไปยังจุดที่เหมาะสมบนยาน
เมื่อยานอวกาศออกตัว เครื่องเล่นเกมส์ทั้งหมดจะเข้าสู้โหมดหลับลึก ผู้เล่นจะถูกแช่แข็ง และมันจะคลายออก เมื่อพวกเขาไปถึงจุดหมายปลายทางแล้วเท่านั้น
หลังจากที่พวกเขากลับมาจากสุสานแล้ว โอหยางโชวก็เริ่มเตรียมสัมภาระ เขาตัดสินใจที่จะนำเฉพาะสิ่งมีค่าที่สุดไปเท่านั้น เพราะรัฐบาลสหพันธ์จะให้สิ่งอื่นๆ
สุดท้าย โอหยางโชวเลือกภาพครอบครัว จากอัลบั้มครอบครัว สมัยที่พ่อแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ ในเวลานั้น ปิงเอ๋อยังเป็นเพียงเด็กตัวน้อยที่น่ารักอย่างมาก
สำหรับปิงเอ๋อ เธอได้เลือกตุ๊กตาผ้า แม้ว่ามันจะเก่าแล้ว แต่เธอก็ถือมันไว้ดังอัญมณีอันล้ำค่า เพราะมันเป็นของขวัญวันเกิดจากพ่อของเธอ
ตอนค่ำ โอหยางโชวออนไลน์ตามปกติ
ขณะที่พวกเขากำลังทานอาหารเช้า โอหยางโชวก็มองไปที่ขุ่ยหยิงหยู แล้วกล่าวว่า “หยูเอ๋อ เสร็จแล้วมาที่สำนักงานของข้าด้วย หลังจากนี้ ข้ามีบางอย่างจะคุยกับเจ้า”
“อือ” ขุ่ยหยิงหยูคิดว่ามันเป็นเรื่องงาน เธอจึงไม่ได้ให้ความสำคัญมากนัก
เวลา 10.00 น. ขุ่ยหยิงหยูได้เข้ามาในสำนักงานของโอหยางโชว
โอหยางโชวบอกให้เธอนั่งลง จากนั้น เขาก็รวบรวมความคิด ก่อนจะกล่าวว่า “เจ้ารู้ใช่หรือไม่ ว่าพี่ใหญ่ต่างจากพวกเจ้าทั้งหมด และข้ามีวิธีพิเศษ ในการติดต่อกับโลกภายนอก”
ขุ่ยหยิงหยูพยักหน้า “ข้ารู้”
“ข้ามีเพื่อนอยู่ในต้าหลี่ และข้าขอให้นางหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานการณ์ในตระกูลขุ่ยของเจ้า” โอหยางโชวกล่าวต่อ
หัวใจของขุ่ยหยิงหยูหดหู่ เธอถามอย่างเจ็บปวดว่า “แล้วยังไง? ตระกูลของข้าคิดว่า ข้าได้ตายไปแล้วในเขตทุรกันดารใช่หรือไม่?”
โอหยางโชวพยักหน้า “หยูเอ๋อ เจ้าไม่ต้องเศร้าไป มันเป็นเรื่องปกติ หลังจากเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น พวกเขาก็ไม่ได้ยินเรื่องของเจ้ามาครึ่งปีแล้ว ดังนั้น การคาดเดาเช่นนั้นของพวกเขาจึงเป็นเรื่องปกติ”
“พี่ใหญ่ ท่านไม่จำเป็นต้องปลอบโยนข้าก็ได้ ข้าเข้าใจดี” ขุ่ยหยิงหยูพยายามอย่างหนัก เพื่อให้ตนเองสงบลง
“เกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้าอนุญาติให้เพื่อนของข้า ติดต่อกับตระกูลของเจ้าได้หรือไม่? ข้าต้องการไอเท็มจากเจ้าและจดหมายที่เขียนโดยลายมือของเจ้า แผนการของข้าก็คือ การทำให้ตระกูลของเจ้าเชื่อ และยืนยันว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ จากนั้น เราก็จะสามารถติดต่อพวกเขาผ่านส่วนความร่วมมือในตลาดขั้นสูได้ เจ้าคิดว่าอย่างไร?”
ในความเป็นจริง คำกล่าวของโอหยางโชวเห็นแก่ตัวมาก
ถ้าเขาต้องการ เขาสามารถติดต่อกับดินแดนที่อยู่ใกล้กับต้าหลี่ เป็นพันธมิตรกับพวกเขา และส่งเธอไปที่นั่นได้ จากนั้น เขาก็จะสามารถส่งเธอกลับบ้าน เพื่อให้เธอกลับไปหาตระกูลของเธอได้
เหตุผลที่เขาไม่ทำเช่นนั้น ก็เพราะเขามีสิ่งที่ต้องพิจารณาอยู่
ประการแรก โอหยางโชวไม่ต้องการรับพันธมิตรคนอื่นๆเพิ่มในเกมส์ เพราะพันธมิตรซานไห่มีกฎระเบียบที่เข้มงวด เมืองสอดคล้องที่อยู่มณฑลยูนนาน ใกล้กับคุนหมิง
เมื่อแผนที่เกมส์มีขนาด 10 เท่าของโลกจริง คุนหมิงก็อยู่ห่างจากต้าหลี่ถึง 3,000 กิโลเมตร แม้ว่าจะใช้ความเร็วของม้าฉิงฟู่ มันก็ยังต้องใช้เวลานานอยู่ดี
ประการที่สอง โอหยางโชวไม่สามารถปล่อยเธอออกไปจากเมืองซานไห่ได้ ไม่ต้องกล่าวถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา เมืองซานไห่ต้องการเจ้ากรมการเงินเช่นเธอ ในอนาคต เมื่อเมืองซานไห่ได้รับผู้มีความสามารถพิเศษที่ดีพอ โอหยางโชวอาจจะพิจารณาการส่งเธอกลับตระกูล
บางครั้ง โอหยางโชวก็รู้สึกว่า การกระทำของเขานั้น น่ารังเกียจเล็กน้อย เพราะมันเหมือนกับเป็นการทรยศความไว้วางใจของเธอ ที่มีต่อเขา เขาเคยกล่าวว่า เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เขาจะปกป้องเธอ และส่งเธอกลับไปยังต้าหลี่ เขาช่างไร้ยางอายจริงๆ
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นราคาที่ต้องจ่าย สำหรับลอร์ดที่ต้องการควบคุมอำนาจ
ในฐานะลอร์ด สถานการณ์และอนาคตของดินแดน เป็นสิ่งแรกที่เขาต้องพิจารณา บางที อาจจะมีเพียงปิงเอ๋อเท่านั้น ที่เข้าจะไม่ให้เธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ใดๆ
อันที่จริง การติดต่อกับตระกูลของเธอ ก็เพียงพอแล้วสำหรับขุ่ยหยิงหยู เมืองซานไห่ได้ให้ทุกสิ่งกับเธอ และสถานการณ์ที่ดีกำลังจะมาถึง
“ข้าคิดว่ามันเยี่ยมจริงๆ ข้าจะเขียนจดหมายในช่วงบ่าย แล้วจะส่งให้ท่าน”
“เยี่ยม!” โอหยางโชวไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ
แฟนเพจ : TWOแปลไทย
