TWO Chapter 181 การใช้จ่ายอย่างสนุกสนาน

TWO Chapter 181 การใช้จ่ายอย่างสนุกสนาน

ปฏิบัติการสายฟ้าแลบเป็นไปอย่างราบรื่น พวกเขาไม่ได้เผชิญกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดใดๆ

หลังจากที่ปฏิบัติการสิ้นสุดลง พวกเขาก็รวบรวมชาวบ้านทั้งหมดไว้ด้วยกัน แล้วจัดให้พวกเขาเป็นผู้ขนทรัพยากรและอุปกรณ์ต่างๆทั้งหมด กลับมายังเมืองซานไห่

หมู่บ้านเหล่านี้ ตั้งอยู่นอกอาณาเขตของเมืองซานไห่ ดังนั้น โอหยางโชวจึงตัดสินใจปล่อยมันทั้งหมดให้ว่างเปล่า เมื่อดินแดนขยายออกไป หมู่บ้านเหล่านี้ก็อาจได้รับหน้าที่เป็นที่ตั้งของนิคม

เวลา 17.30 น. กองทัพตะวันออกและกองทัพตะวันตก ได้นำเชลย 7,200 นาย รวมทั้งทรัพยากรและอุปกรณ์ต่างๆจำนวนมาก กลับมาถึงเมืองซานไห่

เนื่องจากมันเย็นมากแล้ว โอหยางโชวไม่ได้ให้พวกเขาเข้ามาในเมือง แต่ให้พวกเขาค้างคืนที่นอกเมือง อย่างไรก็ตาม ตอนนี้อยู่ในช่วงฤดูร้อน ตอนกลางคืนไม่ได้หนาวมากนัก และพวกเขาก็ยังมีเต็นท์ ดังนั้น มันจึงไม่ได้ทำให้พวกเขาลำบากมากนัก

โอหยางโชวไม่ได้เก็บทรัพยากรใดๆที่พวกเขาเป็นผู้ขนมาไว้ เขาแจกจ่ายพวกมันทั้งหมดให้กับชาวบ้าน ด้วยเหตุนี้ มันจึงช่วยลดความเกลียดชังของพวกเขา ที่มีต่อเมืองซานไห่ลงได้

วันถัดมา ฝ่ายทะเบียนก็เริ่มทำงานของพวกเขา

พวกเขาได้สร้างกระบวนการที่สมบูรณ์แบบ สำหรับการจัดการผู้อพยพและเชลย

ฝ่ายทะเบียนจะตั้งอยู่ทางทิศเหนือและทิศตะวันตก เมื่อผู้อพยพกลุ่มใหม่ๆมาถึง เจ้าหน้าที่จะช่วยพวกเขาลงทะเบียน ในทะเบียนบ้านของเมืองซานไห่ หลังจากนั้น เจ้าหน้าที่จะแบ่งกลุ่มผู้อพยพตามความสามารถพิเศษและอาชีพของพวกเขา

ชาวนา, ชาวสวน ,คนงานเหมือง, คนตัดไม้, คนเพาะพันธุ์สัตว์ อาชีพเหล่านี้เหมาะสำหรับการอยู่นอกเมือง ดังนั้น พวกเขาจะถูกส่งไปยังนิคมต่างๆ หลังจากที่พวกเขาได้รับสวัสดิการขั้นพื้นฐานแล้ว เพื่อพวกเขามาถึงนิคม เจ้าหน้าที่ก็จะจัดที่พักอาศัยให้กับพวกเขา

ฝ่ายการเกษตรและกรมคลังวัสดุ มีเจ้าหน้าที่คอยช่วยเหลือฝ่ายทะเบียนในขั้นตอนนี้

ช่างฝีมือ, ช่างตัดเย็บ, นักธุรกิจ และคนที่มีความสามารถพิเศษอื่นๆ จะถูกส่งไปยังบ้ายพักชั่วคราว ซึ่งพวกเขาจะได้รับการดูแลเรื่องอาหารและที่พักเป็นอย่างดี ฝ่ายทะเบียนจะออกหนักสือแนะนำตามอาชีพและความสามารถของแต่ละคน พวกเขาสามารถใช้หนังสือเหล่านี้ เพื่อหางานทำที่เหมาะสมกับพวกเขาได้

หลังจากที่ผู้อพยพได้งานที่ต้องการแล้ว พวกเขาก็จะถูกย้ายออกจากบ้านพักชั่วคราว และไปเช่าบ้านอยู่ในเขตที่อยู่อาศัย

ฝ่ายก่อสร้างได้สร้างบ้านบางส่วนไว้ให้ผู้ที่อพยพมาใหม่ได้เช่า

พวกเขาสามารถไปที่กรมคลังวัสดุ เพื่อขอรับสวัสดิการขั้นพื้นฐานได้

พวกเขายังสามารถไปที่ธนาคาร 4 สมุทร เพื่อขอกู้เงินสำหรับการซื้อบ้านที่พวกเขาเช่าอยู่ได้ และพวกเขายังสามารถและสวัสดิการพื้นฐานของพวกเขาที่นั่นได้

ด้วยเงินนี้ พวกเขาสามารถไปที่ตลาด และซื้อสัตว์ปีกบางส่วนมาเลี้ยงที่บ้านได้ คนที่ขยันยังสามารถซื้อผักหรือเมล็ดพันธุ์มาปลูกในลานบ้านของพวกเขาได้

แม้แต่คนร่ำรวยก็สามารถไปที่ร้านขายเสื้อผ้า เพื่อซื้อเสื้อผ้าใหม่ หรือไปที่ร้านขายเครื่องประดับ เพื่อซื้อเครื่องประดับใหม่ได้ บางครั้งพวกเขาก็สามารถไปที่ภัตตาคาร เพื่อดื่มกิน, โรงน้ำชา เพื่อดื่มชา หรือโรงละคร เพื่อชมการแสดงและฟังเพลงได้

ผู้อพยพส่วนใหญ่จะสิ้นสุดแค่นั้น พวกเขาเพียงแค่ต้องการมีคุณภาพชีวิตที่ดี ส่วนคนที่อายุน้อย พวกเขาจะพิจารณาถึงอนาคตของพวกเขา และแต่งงานเพื่อมีลูก

สำหรับนายทหาร, นักวิชาการ และผู้มีความสามารถพิเศษอื่นๆ พวกเขาจะได้รับการแนะนำให้กับหัวหน้าฝ่ายต่างๆ โดยหัวหน้าฝ่ายทะเบียนตู่ฉวน

สำหรับระดับทองหรือสูงกว่านั้น ตู่ฉวนจะแนะนำให้เจ้ากรมแต่ละคนตามอาชีพของพวกเขา เพื่อมอบหมายให้พวกเขาทำงานในกองทัพหรือกรมต่างๆ

เฉพาะคนที่พิเศษจริงๆเท่านั้น ที่ตู่ฉวนจะแนะนำให้โอหยางโชวโดยตรง เพื่อมอบหมายงานให้พวกเขา

ผู้อพยพที่รู้สึกว่าตัวเองเหมาะกับกองทัพ สามารถออกจากงาน และไปขอทำงานที่ค่ายทหารได้

ฝ่ายทะเบียนได้เตรียมการมาเป็นอย่างดีในกระบวนการนี้ และสามารถดำเนินการได้อย่างราบรื่น แม้จะมีเชลยเข้ามาถึง 7,200 คนก็ตาม พวกเขาก็เพียงแค่ส่งคนมารับมือกับมันมากขึ้นเท่านั้น

แน่นอนว่าเชลยเหล่านี้พิเศษกว่านั้น ในหมู่พวกเขา ยังคงมีคนที่จงรักภักดีต่อลอร์ดของตน ส่วนใหญ่เป็นสมาชิกหลักของหมู่บ้าน, นักวิชาการ หรือไม่ก็นายทหาร

โอหยางโชวไม่กล้าประมาทกลุ่มคนเหล่านี้ เขาจะลดตำแหน่งของนายทหาร ให้เป็นเพียงหัวหมู่ และส่งไปยังกองพันต่างๆ ข้าราชการพลเรือนจะถูกส่งไปทำงานในเมืองสาขาของดินแดน เพื่อทำงานในฐานะเจ้าหน้าที่พื้นฐาน

โอหยางโชวมีเหตุผลที่เขาจัดการข้าราชการพลเรือนด้วยวิธีเช่นนี้

ผู้ปกครองเมืองสาขาของดินแดน เป็นคนพื้นเมืองทั้งหมด ดังนั้น พวกเขาจะไม่ระวังเชลยเหล่านี้มากเกินไป ในเวลาเดียวกัน พวกเขายังสามารถช่วยปรับปรุงระบบการบริหาร และเพิ่มประสิทธิภาพได้อีกด้วย

แน่นอนว่านี่เป็นการทดสอบของเขา ต่อผู้ปกครองเมืองทั้ง 3 เขาจะดูว่า พวกเขาจะโน้มน้าวคนเหล่านี้ได้หรือไม่

ในหมู่เชลยเหล่านี้ ไม่ได้มีบุคคลทางประวัติศาสตร์ คนที่อยู่จุดสูงสุดของพวกเขา มีเพียง นายทหารขั้นต้น 2 นาย และนักวิชาการอีก 1 คนเท่านั้น

หลังจากจัดการเชลยแล้ว โอหยางโชวก็เริ่มจัดการเรื่องการเงิน

กำไรจากครึ่งเดือนหลังของเดือนที่ 6 จำนวน 7,600 เหรียญทอง ได้ถูกส่งมาแล้ว ตอนนี้ โอหยางโชวมีเงินมากถึง 14,600 เหรียญทอง เขาได้มอบเงิน 4,600 เหรียญทอง ให้กับกรมงานเงิน เพื่อใช้เป็นค่าใช้จ่ายต่างๆของดินแดน

โอหยางโชวเหลือเงิน 10,000 เหรียญทอง เขาไปที่ตลาดขั้นสูง ซึ่งมันได้ย้ยายมาอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ของลอร์ด ทางตะวันตกของคฤหาสน์ ด้านขวาของประตูเทเลพอร์ต

เมื่อคิดเกี่ยวกับมัน โอหยางโชวไม่ค่อยได้เข้ามาตลาดมากนัก หลังจากที่อัพเกรดเป็นเมืองขนาดกลาง นอกเหนือจากแบบแปลนสิ่งก่อสร้างแล้ว ยังมีสิ่งที่เขาต้องซื้ออีกเล็กน้อย

เขาเข้าไปในตลาด หลังจากที่การอพยพเริ่มขึ้น ระบบจะมีการอัพเดทครั้งใหญ่ และมันจะมีการเปลี่ยนการตั้งค่าของตลาด

โอหยางโชวต้องการใช้ความทรงจำที่เขามีอยู่ทั้งหมด เพื่อซื้อไอเท็มให้ได้มากที่สุด

โอหยางโชวมองไปที่คู่มือเทคนิคลับ เขาได้กวาดคู่มือเทคนิคลับระดับทองมาอีก 20 ฉบับ ด้วยเงิน 1,000 เหรียญทอง

ด้วยเหตุนี้ ตอนนี้ โอหยางโชวจึงได้รับคู่มือเทคนิคลับระดับทองมาแล้วถึง 120 ฉบับ

น่าแปลกใจที่เขาได้พบกับคู่มือเทคนิคลับระดับจักรพรรดิฉบับหนึ่ง  นั่นคือ ‘คัมภีร์เก้าหยิน’ มันมีราคา 1,500 เหรียญทอง โอหยางโชวซื้อมันมาโดยไม่ลังเล

‘คัมภีร์เก้าหยิน’ นี้ ไม่ค่อยมีประโยชน์กับเขามากนัก แต่มันก็เป็นดั่งสมบัติสำหรับซ่งเจี๋ย ความหวังของเธอคือการเปิดแคลน และกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญดาบ ดังนั้น คัมภีร์เก้าหยินนี้ จะทำให้แคลนมีเทคนิคการบ่มเพาะที่ดี

ต่อจากนั้น โอหยางโชวก็ใช้เงิน 500 เหรียญทอง เพื่อซื้อ ‘คู่มือการทำเม็ดอาหารทหาร’ และ ‘คู่มือการสร้างเต็นท์ทหาร’ ทั้งเม็ดอาหารทหารและเต็นท์ทหาร ต่างก็เป็นไอเท็มที่ดี และมีการใช้เป็นจำนวนมาก ดังนั้น โอหยางโชวจึงจำเป็นต้องมีพวกมันอย่างเพียงพอ

สิ่งสำคัญอย่างเป็นอาหารทหาร, เต็นท์ทหาร และน้ำมันติดไฟ ซึ่งเป็นทรัพยากรทางทหาร จะถูกเลิกขายหลังจากที่ระบบอัพเดท

ดังนั้น โอหยางโชวจึงใช้เงิน 1,000 เหรียญทอง เพื่อซื้อน้ำมันติดได้ 100,000 แกรอน ซึ่งมันก็มากพอให้เมืองซานไห่ใช้ได้ไปอีก 10 ปี ฝ่ายโลจีสติกส์ทางทหาร ได้ขนย้ายพวกมันไปอยู่ใต้ภูเขา ภายในภ้ำขนาดใหญ่ แล้วให้คนบางส่วนคอยเฝ้าไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้ใครเข้ามาใกล้

นอกเหนือจากทรัพยากรทางทหาร โอหยางโชวยังซื้อธัญพืชชุดใหญ่

แม้ว่าในเดือนที่ 7 เมืองฉิวซุ่ยและเมืองมิตรภาพ จะสามารถเก็บเกี่ยวข้าวได้ แต่หลังจากที่คำนวณพื้นที่ ดินแดนยังคงขาดแคลนธัญพืชสำหรับช่วงครึ่งปีหลังอยู่

พื้นที่เพาะปลูกที่อุดมสมบูรณ์ของเมืองฉิวซุ่ย สามารถผลิตข้าวได้ 350 หน่วย/หมู่ จากพื้นที่เพราะปลูก 20,000 หมู่ พวกเขาจะได้รับข้าว 7 ล้านหน่วย พื้นที่เพาะปลูกของเมืองมิตรภาพ สามารถผลิตข้าวได้ 320 หน่วย/หมู่ จากพื้นที่เพาะปลูก 20,000 หมู่ จะได้ข้าว 6.4 ล้านหน่วย รวมเป็นข้าว 13.4 ล้านหน่วย

ฤดูเก็บเกี่ยวรอบสอง จะอยู่ในปลายเดือน 10 นั่นคือ อีก 4 เดือนเต็ม

เมืองซานไห่และเมืองสาขาของดินแดนทั้ง 3 ที่มีประชากรรวมกันเกือบ 40,000 คน โดยเพิ่มขึ้น 1,140 คน/วัน

คิดการบริโภคต่ำสุดที่วันละ 1 หน่วย พวกเขาต้องมีธัญพืช 17.8 ล้านหน่วย ถึงจะมากพอให้ใช้ถึงตอนนั้น ทหารบริโภคเป็น 2 เท่า และโรงผลิตเหล้า และสัตว์บางส่วนก็ใช้ธัญพืช ดังนั้น พวกเขาจึต้องการธัญพืชมากถึง 20 ล้านหน่วย

ทั้งหมดนี้ยังไม่รวมการย้ายเข้ามาของคนเถื่อนภูเขาและเชลย ถ้าเป็นเช่นนั้น เขาก็ยิ่งจะต้องพิจารณาเพิ่มมากขึ้น

โดยรวม การเก็บเกี่ยวข้าวครั้งแรกจะได้มากกว่าครึ่งของที่ต้องการเล็กน้อย นี่ต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขที่เกษตรกรขายข้าวที่พวกเขาเก็บเกี่ยวได้ทั้งหมด

หลังจากระบบได้รับการอัพเดท ส่วนการซื้อขายจะถูกลบออก และผู้เล่นจะสามารถซื้อธัญพืชผ่านส่วนการประมูลหรือส่วนการค้าขายกับผู้เล่นอื่นๆได้เท่านั้น หากพ่อค้าเห็นว่าคุณมีวิกฤตด้านอาหาร พวกเขาก็จะขึ้นราคาธัญพืช พวกเขาไม่เหมือนกับระบบ ที่รักษาเสถียรภาพของราคาให้อยู่ในระดับต่ำสุด

ดังนั้น โอหยางโชวจึงใช้เงินที่เหลือทั้งหมด 6,000 เหรียญทอง เพื่อซื้อธัญพืช 6 ล้านหน่วย และเติมได้ครึ่งหนึ่งของยุ้งฉางระดับเมืองขนาดกลาง ที่เพิ่มจะอัพเกรดใหม่

แม้ว่าธัญพืชจะยังมีไม่เพียงพอ แต่มันก็ช่วยแก้ปัญหาได้ก่อนที่ราคาธัญพืชจะเริ่มเพิ่มขึ้น หลังจากนี้ เมื่อถึงฤดูเก็บเกี่ยวในเดือนที่ 7 จะไม่มีเมืองใดประสบปัญหาเรื่องการขาดแคลนธัญพืช

ดังนั้น โอหยางโชวจึงใช้เงินที่เหลือทั้งหมด เพื่อวางรากฐานที่มั่นคงสำหรับการพัฒนาเมืองซานไห่ โอหยางโชวจำได้ดีว่า วิกฤติการขาดแคลนอาหารในช่วงปลายปีนั้นร้ายแรงเพียงใด

แฟนเพจ : TWOแปลไทย