ตอนที่9 หัวหน้าเว่ยหวู่
ตอนที่9 หัวหน้าเว่ยหวู่
หลีฟูไม่อยากจะอยู่ใกล้กับคุณหนูที่กำลังโกรธอีกต่อไป เขาจึงใช้ข้ออ้างว่าท่านประธานเรียก จึงต้องขอตัวไปก่อน เขามอบกระเป๋าที่มีหนังสือเรียนและเครื่องแบบนักเรียนต่างๆของโรงเรียนซงชานให้แก่หลินหยี่ หลังจากนั้นเขาก็หันไปหาคุณหนู
“คุณหนูครับ ถ้าขาดเหลืออะไรก็โทรมานะครับ และอาหารเย็นสำหรับวันนี้ก็เวลา1ทุ่มเหมือนเดิมนะครับ”
หลังจากนั้นหลีฟูก็ออกไปในทันที
เหมิงเหยาจ้องมองชายที่อยู่ตรงหน้าเธอโดยไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เธอไม่ต้องการให้เขานอนข้างถนนแน่ๆ แต่ก็ไม่เป็นอย่างนั้นเขาก็ต้องมานอนกับเธอ? แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่อยากให้ลูกน้องของคุณพ่อต้องไปนอนอยู่ข้างถนนอยู่ดี เพราะฉะนั้นเธอจึงจะเขาให้อยู่ที่หมู่บ้านของเธอ
แต่เหมิงเหยาก็ยังอึดอัดใจอยู่ดี เธอจึงตัดสินใจโทรหาคนที่เธอสนิทใจด้วยที่สุดในทันที “ฮัลโหล ชู! พ่อของฉันให้หนุ่มชาวนามานอนที่หมู่บ้านของฉัน ฉันควรจะทำอย่างไรดี?”
“เหยาเหยาหรอ? พ่อบอดี้การ์ดนั่นนะหรอ? ไม่เห็นต้องกังวลเลย ฉันจะไปบอกทุกคนที่โรงเรียนในวันพรุ่งนี้ว่า พวกเธอทั้งสองได้นอนใต้ร่มชายคาเดียวกันแล้ว! หลังจากนั้นจะได้ไม่มีใครมาตามตอแยเธอ” ยู่ชูที่กำลังนอนดูทีวีอย่างสบายใจ ไม่อยากจะยุ่งวุ่นวายกับปัญหาของเหมิงเหยาในตอนนี้
“เฉินยู่ชู!!” เหมิงเหยาตะโกนอย่างเสียงดัง “เธอเป็นคนบอกให้ฉันยอมรับเขานิ? ทำไมถึงมาพูดจาไล่กันแบบนี้ หยุดพูดอะไรไร้สาระได้แล้ว! ฉันอยากให้เธอมาที่นี่ เดี๋ยวนี้!”
“หืมม ได้เลยงั้นขออาบน้ำก่อนนะ และหลับสักแปป แล้วเดี๋ยวจะไปหาพรุ่งนี้ในตอนเช้านะจ้ะ” ยู่ชูตอบอย่างใจเย็น
“ถ้าฉันไม่เห็นเธอใน1นาที เราจะตัดเพื่อนกัน!” เหมิงเหยาโมโหมาก
“อ่าว...เดี๋ยวสิ ฉันถอดเสื้อเพื่อเตรียมอาบน้ำแล้ว! เธอคงไม่อยากให้ฉันใส่มันอีกครั้งใช่มั้ย?” ยู่ชูลุกออกจากเตียงและเดินไปยังกระจก เธอหยุดและดูเรือนร่างที่เปลือยของเธอเองอยู่ และบางทีเหมือนเธอจะอ้วนนิดหน่อย เธอควรจะลดน้ำหนัก
“50วินาที!” เหมิงเหยาเริ่มนับเวลาถอยหลังแล้ว
“โอเค โอเค รีบแล้ว” ยู่ชูพูดขณะที่แต่งตัวเสร็จ
“40วินาที!” เหมิงเหยายังคงนับต่อไป
“รู้แล้วว มาแล้ว!” ยู่ชูรีบวิ่งทันทีหลังจากสวมรองเท้าเสร็จ
บ้านของเหมิงเหยานั้นอยู่ห่างกับยู่ชูแค่ไม่กี่10เมตรเท่านั้น ซึ่งเป็นแค่ทางเล็กๆที่ขั้นระหว่างกลางเท่านั้น
เหมิงเหยาวางสายทันทีเมื่อเห็นยู่ชูออกมา
“เหยาเหยา เธอเป็นอะไรของเธอ? ฉันกำลังเปลือยกายพร้อมจะอาบน้ำแล้ว แต่เธอก็ยังลากฉันมาที่นี่” ยู่ชูบ่น
เหมิงเหยานิ่งและชี้นิ้วไปยังหลินหยี่ “ชู เรามีคนแปลกหน้าอยู่นี่ไง!”
“เอาหน่า นี่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?” ยู่ชูยังพูดต่อว่า “พ่อบอดี้การ์ดคนนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวแล้วนิ?”
“ถ้าเธอบอกว่าเขาเป็นคนในครอบครัวแล้ว ทำไมไม่ให้เขาไปอยู่บ้านเธอหล่ะ? ใช่... นี่แหละดีมากเลยด้วย”
“แบร่...” ยู่ชูแลบลิ้น “เหยาเหยา เธอรู้บ้างไหมว่าเมื่อฉันถึงบ้านแล้วฉันจะเปลือยกายทันที ฉันคิดว่าเขาคงไม่เหมาะจะอยู่กับคนแบบฉันหรอก”
“อ๋อ.. งั้นเขาควรจะมาอยู่กับฉันงั้นสินะ?” เหมิงเหยาโวยวาย
“เอ่อ.. นี่มันเป็นเรื่องง่ายมากเลยนะเหยาเหยา” ยู่ชูพูดพร้อมกับพยักหน้า “หรือเธอจะมาอยู่กับฉัน แล้วให้เขาอยู่ในบ้านของเธอหล่ะ?”
“นั่นก็ดีนะ” เหมิงเหยาคิดว่า สุดท้ายยู่ชูก็พูดอะไรที่ฟังเข้าท่าแล้ว
แต่ว่ามันก็ไม่น่าจะได้นะ เรื่องอะไรทำไมต้องให้ชาวนาคนนี้ไปเสวยสุขที่บ้านของเธอ? แล้วถ้ามีของหายหล่ะ?
“ไม่ฉันจะไม่ให้เขาอยู่บ้านของฉันเพียงคนเดียว” เหมิงเหยาพูด
ยู่ชูบอกให้เหมิงเหยายอมรับหลินหยี่เพื่อที่จะคอยปกป้องเหมิงเหยา แต่ว่าแค่เริ่มต้นก็วุ่นวายแล้ว ถ้าให้หลินหยี่อยู่บ้านของยู่ชูหล่ะ? เธอก็ไม่ยอมแน่
หลังจากระดมหัวกันคิดอยู่พักนึง ยู่ชูก็คิดได้ว่า “ทำไมไม่ให้ฉันอยู่กับเธอหล่ะ? เพราะยังไงห้องของเธอก็อยู่ชั้นสองอยู่แล้วนิ แล้วก็บอกให้เขาอยู่ชั้นล่างไป?”
เหมิงเหยารู้สึกเห็นด้วย “ก็ดี งั้นเราจะทำแบบนั้น”
มีห้องพักมากมายในหมู่บ้านของเหมิงเหยา ยู่ชูเธอรู้ดี หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าหมู่บ้านพร้อมกันโดยมีหลินหยี่เดินตามอยู่ข้างหลัง
หลินหยี่ไม่ใช่คนตาบอด เขาดูออกว่าเหมิงเหยาไม่ชอบขี้หน้าเขา แต่หลินหยี่ก็จำคำพูดของตาเฒ่าได้ และหลินหยี่ก็เป็นคนที่ลุงฉูไว้ใจ หลินหยี่จึงไม่คิดอะไรมาก แต่สำหรับเธอที่เป็นผู้หญิง เธอคิดมากสุดๆ
…
“นี่! นายชื่ออะไรนะ?” เหมิงเหยาได้ถามชื่อหลังจากที่นั่งลงบนโซฟาและเอาขาพาดโต๊ะ
“ผมหลิน...” หลินหยี่พูดขณะกำลังจะนั่งลงบนโซฟา แต่ทันใดนั้นเขาก็ถูกเธอห้าม
“หยุดนะ! ห้ามนั่ง!” เหมิงเหยาจ้องตาโตไปที่หลินหยี่
“ทำไมหล่ะ?” หลินหยี่ถามด้วยความตกใจขณะที่ก้นของเขาจะถึงโซฟาอยู่แล้ว
“อย่าทำให้โซฟาเปื้อนเพราะกางเกงโสโครกของนาย ชูชอบนอนเล่นตรงนั้น!”
ยู่ชูงงพร้อมกันหันไปมองเหมิงเหยา เป็นอะไรของเธอหน่ะเหยาเหยา? เธอมีปัญหาอะไรกับคนนอกรึเปล่า?
หลินหยี่ไม่รู้สึกโกรธใดๆ เพราะเนื้อตัวและเสื้อผ้าของเขาสกปรกโสโครกจริงๆ
“โอเค! พูดต่อได้” เหมิงเหยาถอนหายใจอย่างสบายใจในทันที เมื่อเธอเห็ยหลินหยี่กลับมายืนปกติ
“ผมหลินหยี่”
“โอเค หลินหยี่ คืนนี้นายจะนอนให้ห้องรับแขกตรงนั้น แต่จำไว้นะว่าฉันและชูนอนอยู่ชั้นบน นายห้ามขึ้นไปเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกให้พ่อไล่นายออก” เหมิงเหยารู้สึกไม่ปลอดภัย เพราะว่าเธอคิดว่าหลินหยี่ได้ล้างสมองพ่อของเธอ เธอจึงขู่ว่า “ถ้านายขึ้นไปจริงๆ ฉันจะบอกหัวหน้าเว่ยหวู่ให้ฆ่านายส้ะ!”
“ครับ” หลินหยี่พยักหน้าพร้อมกับจะเดินออกไปในทันที “เดี๋ยวนะ แล้วอะไรคือหัวหน้าเว่ยหวู่”
เหมิงเหยาเริ่มมีสีหน้าที่มีความสุข เมื่อเธอได้ยินเขาถามแบบนั้น “หัวหน้าเว่ยหวู่! ลงมาได้นี่หน่อยสิ!”
สุนัขพันธุ์ร็อตไวเลอร์ได้วิ่งลงมาจากบันไดพร้อมกับเห่าเสียงดัง จนมาหยุดอยู่ตรงกลางระหว่างหลินหยี่และเหมิงเหยา หลังจากนั้นดวงตาของมันจ้องมองไปที่คนแปลกหน้า
