ตอนที่8 นายทำอะไรกับพ่อของฉัน?
ตอนที่8 นายทำอะไรกับพ่อของฉัน?
“หืม... ตรงประเด็นดีนิ ฉันจะให้เขาอยู่ต่อละกันสำหรับตอนนี้” เหมิงเหยาเห็นด้วยหลังจากได้ยินคำพูดของยี่ชู เธอหันไปหาหลีฟูและพูดว่า “ลุงฟู ลุงได้ทำประกันให้เขามั้ย เผื่อเกิดอะไรขึ้นกับเขา...”
“ประกัน?” หลีฟูรู้สึกเหนื่อยอีกครั้ง ไม่มีทางที่คนที่ท่านประธานเลือกเองจะได้รับบาดเจ็บง่ายๆ แต่หลีฟูเลือกที่จะตอบไปว่า “ไม่ต้องห่วง เขาทำประกันแล้ว”
หลินหยี่มาถึงที่รถพอดี เขามองไปที่เหมิงเหยาที่นั่งอยู่ด้านหลังและพูด “เป็นยังไง? ผมผ่านไหม?”
“อืม... ไม่เลยสักนิด” เหมิงเหยาได้ตอบเขาด้วยคำว่า อืม
หลินหยี่ยิ้ม และขึ้นรถโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ จากประสบการณ์ในอินเทอเน็ตได้บอกเขาว่าผู้หญิงแบบนี้มักจะพูดโดยที่ความหมายตรงข้ามกัน หลินหยี่ไม่อยากจะพูดอะไรที่ไม่สำคัญเพิ่ม
“นี่ ทำไมนายยังไม่ขอบคุณฉันอีก?” เหมิงเหยาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว
“ขอบคุณเธอ ทำไมหรอ?” หลินหยี่ไม่รู้ว่าต้องขอบคุณทำไม และเหมิงเหยาควรจะขอบคุณเขาสะมากกว่าเพราะช่วยจัดการชายหนุ่มคนนั้นให้
“นี่นาย...!” เหมิงเหยาเริ่มจะโกรธ เพราะขนาดเธอใบ้ให้แล้วเขาก็ไม่เข้าใจ นี่เธอเป็นเจ้านายนะ
“ฮิฮิ เหยา เหยา จะบอกว่าเธอยอมรับนายแล้วไง ดังนั้นนายควรจะขอบคุณเธอ!” เฉินยู่ชูได้อธิบายให้หลินหยี่ฟัง
“ชู เธอพูดอะไรของเธอ? ยอมรับเขางั้นหรอ?” เหมิงเหยาตกใจมาก ชูพูดอะไรออกไป?
“อะไร? ฉันแค่บอกว่าเธอรับเขาเข้าทำงานแล้วไง!” ยู่ชูยิ้ม
“อ๋อ... ขอบคุณครับ” หลินหยี่ขอบคุณทันทีโดยไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น
“เออ..ก็ดี” เหมิงเหยาหงุดหงิดมาก เพราะชายคนนี้ดูมึนเกินไปกว่าจะเข้าใจอะไรทั้งนั้น
“เอาล่ะ! แล้วเจอกันนะ เหยา เหยา! นายด้วยพ่อบอดี้การ์ด” รถได้มาจอดที่หน้าหมู่บ้าน ยู่ชูได้โบกมือลาเหมิงเหยา ก่อนที่จะมองไปหาหลินหยี่ และหลังจากนั้นเธอก็ออกจากรถไป
เฉินยู่ชู เป็นเพื่อนบ้านกับฉูเหมิงเหยา แค่เลี้ยวรถ1รอบก็ถึงหมู่บ้านของเหมิงเหยาแล้ว
และในเวลาต่อมา รถก็มาถึงที่หน้าหมู่บ้านของเหมิงเหยา
เหมิงเหยาได้รับพ่อหนุ่มชาวนานี้เข้าทำงานเพราะคำพูดของยู่ชู... แต่ทำไมชาวนาคนนี้เดินเข้าหมู่บ้านกับพร้อมกับเธอ พร้อมกับกระเป๋าสัมภาระทุกอย่าง “นายทำอะไรของนาย!?”
หลินหยี่มองไปที่เธอแบบงงๆแล้วก็หันไปมองที่หลีฟู “ผมไม่ได้อยู่ที่นี่หรอครับ?”
“นายเดินเข้าไปได้ยังไง! ยังไม่เคยมีชายคนไหนที่เดินเข้ามาหมู่บ้านของฉันเลยนะ!” เหมิงเหยาตะโกนโวยวายพร้อมกับนำมือเท้าเอวไว้
หลีฟูเริ่มจะปาดเหงื่ออีกครั้ง และคิดในใจว่า ไม่มีชายคนไหนเข้ามา แล้วท่านประธานหล่ะ...ไม่ใช่หรอ?
เหมิงเหยาเหมือนจะรู้สึกได้ว่าเธอพูดอะไรผิด เมื่อเธอเห็นอาการของหลีฟู “ที่ฉันหมายถึงคือ ชายคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครับน่ะ”
“คุณหนู ท่านประธานบอกว่าคุณหนูสามารถทำตัวเหมือนคุณหลินนี้เป็นพี่ชายของคุณหนูได้ เขาจะมาอยู่กับคุณหนูตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” หลีฟูพยายามจะพูดอย่างระมัดระวังที่สุด เพราะเขารู้ดีว่าคุณหนูเป็นคนยังไง
“อะไรนะ!!!!” เหมาเหยาตาโตทันที หน้าของเธอเริ่มจะโกระและชี้นิ้วไปยังหลินหยี่ “เขาเนี่ยนะ? พี่ชายของฉัน? ล้อเล่นรึเปล่า!! ลุงฟู ไล่เขาออกไปเดี๋ยวนี้! เขาจะไปอยู่ที่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ที่นี่!!”
“ผมเกรงว่าคำเรียกร้องนี้ผมจะทำให้ไม่ได้... นี่เป็นคำสั่งของท่านประธาน” แม้ว่าหลีฟูจะเป็นลูกน้องคนสนิทของท่านประธาน แต่เขาเองก็ไม่สามารถจะทำแทนได้ทุกอย่าง อย่างเช่นการรับมือกับลูกสาวของท่านประธาน
“งั้นฉันจะคุยกับพ่อเอง” เหมิงเหยาหยิบโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดขึ้นมา Nokia E7 ที่เธอได้รับมาจากยู่ชูแบบฟรีๆ
หลินหยี่จ้องมองโทรศัพท์ของเธอด้วยความอิจฉา นี่ก็ควรจะเป็นช่วงเวลาที่เขาจะมีโทรศัพท์เป็นของตัวเองแล้ว เขาต้องการมัน
“พ่อจ๋า! นี่เหยาเหยาเองนะ!” น้ำเสียงของเหมิงเหยาเปลี่ยนไปทันที หลินหยี่ไม่คิดมาก่อนเลยว่าผู้หญิงจะเปลี่ยนน้ำเสียงที่ไพเราะได้ขนาดนี้
“โอ้ เหยาเหยา เองหรอ มีอะไรหละ?” ฉูเพงซานที่กำลังอยู่ในการประชุมก็รับสายโทรศัพท์ทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นลูกสาวโทรมา
“พ่อ บอดี้การ์ดที่พ่อส่งมานี่เขาเป็นใคร? พ่อไม่ได้เลือกมั่วๆมาจากตลาดใช่มั้ย?”
“อ่อ ลูกกำลังพูดถึงหยี่สินะ! เขาเป็นคนที่จะดูแลลูกได้อย่างดี เขามาจาก เขาสตาร์เวส เขาเรียนเก่ง เขามีวิชากังฟูที่ยอดเยี่ยม! และเขาก็ยังเป็นคนดีด้วย” ฉูเพงซานพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“หา?...” ฉูเหมิงเหยาไม่เข้าใจว่าชาวนาคนนี้ทำอะไรกับพ่อของเธอ? ทำไมพ่อถึงยกย่องเขานัก?
ฉูเพงซานยังไม่เข้าใจถึงจุดประสงค์ของลูกสาวที่แท้จริง “แล้วเป็นไงหล่ะ เขาดีมากใช่มั้ย?”
“ดีหรอ? ไม่เลย ไม่สักนิด! ก่อนอื่นเลยคือบุคลิกของเขา เขาแต่งตัวได้โทรมมาก หนูทนดูบอดี้การ์ดของหนูสภาพนี้ไม่ได้!” เหมิงเหยาตอบ แต่นั่นก็ยังไม่พอ “แล้วยังมีอีกเรื่อง! พ่อให้เขาอยู่กับหนูหรอ? มันไม่ปลอดภัยนะ! หนูเป็นผู้หญิง!”
“พ่อรู้ พ่อรู้ แต่พ่อก็ไม่อยากให้หนูอยู่คนเดียวในหมู่บ้าน พ่อถึงจ้างเขามาไง นั่นก็เพราะความปลอดภัยของลูก! ไม่ต้องเป็นห่วง ฝีมือของเขาสุดยอดมาก” ฉูเพงซานได้ตอบกลับอย่างรอบคอบ
“หนู... กับเขา...!” ฉูเหมิงเหยาพูดอะไรไม่ออก เมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อพูด
ท่านประธาน ไม่ได้รอเธอตอบ “เอาล่ะ เหยาเหยา ตอนนี้พ่อประชุมอยู่ ไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะ”
ฉูเพงซานจึงรีบวางหูทันที เหมิงเหยาก็กัดฟันโกรธมากพร้อมกับมองไปที่หลินหยี่ “พูดมาสิ! ว่านายหลอกอะไรพ่อฉันไปบ้าง!!!”
