ตอนที่ 98 โรคนอนไม่หลับของหลิน ซิน
มันเป็นเวลา8โมง40 และ ยานคริสตัลปีศาจก็ถึงตรงเวลาที่ลานกลางเมืองปาฉี หลิน ฮวง และ หลิน ซิน สแกนบาร์โค้ดของพวกเขาและขึ้นยานบินไป พวกเขาเฝ้าดูเมื่อยานบินลอยขึ้นไปในอากาศและเห็นเมืองปาฉีค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆเมื่อพวกเขาบินสูงขึ้น หลิน ฮวงใช้เวลาทั้งเช้าทำความเคยชินกับยานบิน
ความตื่นเต้นของหลิน ซินแสดงออกมาให้เห็นผ่านทางสีหน้าหลังจากอาหารกลางวันและเธอก็เดินตามหลิน ฮวงกลับไปที่ห้องของพวกเขา หมายเลขห้องถูกพิมพ์ลงบนบัตรโดยสารของยานคริสตัลปีศาจ บัตรแต่ละใบถูกพิมพ์ตามหมายเลขห้องพักที่แตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับว่าคุณอยู่ที่ไหนและมีความหมายเฉพาะสำหรับคนที่มีชื่ออยู่ในตั๋วเท่านั้น ทุกคนต้องมีตั๋วแม้แต่ทารก!
ห้องของพวกเขาทั้งสองอยู่ที่ชั้น 7 ห้อง 156 และห้อง 157 ตามลำดับ มีกำแพงแบ่งห้องของพวกเขา แต่หลิน ซินไม่ต้องการอยู่คนเดียว ห้องนอนมีเตียงเพียงเตียงเดียวและเขาก็ปล่อยให้หลิน ซินนอนบนเตียง ในขณะที่เขานอนบนโซฟาในห้องนั่งเล่น หลิน ฮวงต้องการฝึกในตอนเช้าและไม่อยากถูกรบกวน ดังนั้น เขาจึงหวังว่าหลิน ซินจะอยู่ในห้องของตัวเองในระหว่างนั้น
หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน หลิน ซินกำลังเล่นเกมส์จ้าวแห่งปืน อยู่ในห้องของเธอ หลิน ฮวงล็อกประตูห้องและเริ่มฝึกฝนวิชาโจมตีพยุหะ ในช่วงที่พวกเขาอยู่ที่เมืองปาฉี เขาใช้เวลาทั้งหมดไปกับหลิน ซิน นั่นทำให้เขาเขาละเลยการฝึกฝน การเดินทางของเขาในอากาศจะใช้เวลาถึง7วันครึ่ง เขาวางแผนที่จะเพิ่มระดับวิชาโจมตีพยุหะอย่างน้อยหนึ่งหรือสองระดับ ถึงแม้ว่าเขาจะมีทักษะระดับหนึ่งอยู่แล้ว แต่เขายังไม่คุ้นเคยกับทักษะการหมุน เขาต้องการเวลาครึ่งชั่วโมงเพื่อผ่านทักษะหมุนนี้เพื่อให้ได้ชิ้นส่วนการ์ดหนึ่งใบ
เขาคาดเดาเองว่า ถ้าเขาได้ชิ้นส่วนการ์ดหนึ่งใบทุกๆครึ่งชั่วโมง เขาจะต้องมีการ์ด 200 ใบ เพื่อใช้เลื่อนระดับขึ้นเป็นระดับ2ได้ มันจะต้องใช้เวลา 100 ชั่วโมง แม้ว่าเขาจะฝึกฝน 15 ชั่วโมงต่อวัน แต่เขาก็ยังคงต้องใช้เวลาเจ็ดวันในการเลื่อนสู่ระดับ 2
เขาไขว้ขาในห้องนั่งเล่นและในไม่ช้า เขาก็เปิดใช้งานพลังชีวิตของเขาเพื่อฝึกฝนวิชาโจมตีพยุหะ เขาฝึกตั้งแต่บ่ายโมง ถึง 6 โมงเย็น ห้าชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนพริบตา เขาได้รับชิ้นส่วนการ์ด 11 ใบและลดระยะเวลาในการฝึกให้ผ่านและได้การ์ด1ใบ จาก 30 นาทีเป็น 25 นาที
หลังจากทานข้าวกับหลิน ซินเธอกลับไปที่ห้องของตัวเอง เธอไม่ได้ขอไปที่ห้องของเขา ซึ่งทำให้ หลิน ฮวง ประหลาดใจ เขามาถึงห้องของเขาและล็อกประตู สี่ชั่วโมงต่อมาเวลา มันเป็นเวลา4ทุ่มครึ่ง หลิน ซินก็มาเคาะประตูหองของเขา ทักษะการหมุนดีขึ้นเมื่อหลิน ฮวงฝึกฝนร่างกายของเขา ตอนนี้มันใช้เวลา 22 นาทีต่อรอบทักษะ ภายในสี่ชั่วโมงเขาได้รับชิ้นส่วนการ์ดถึง 10 อัน
เขาเปิดประตูและเห็นหลิน ซิน เขาถามว่า "น้องไปที่ไหนมา? น้องดูมีความสุขดีนะ"
"หนูไม่ได้ไปไหน หนูเล่นเกมส์จ้าวแห่งปืนอยู่ในห้องตลอดทั้งวัน หนูไม่แพ้เลยและหนูก็ทำคะแนนได้สูงขึ้น!" หลิน ซินรู้สึกภูมิใจกับชัยชนะเล็ก ๆ ของเธอ
"พี่ หนูคิดว่าหนูมีพรสวรรค์ หนูถูกกำหนดมาให้เป็นมือปืน"
"พี่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เมื่อวันหยุดฤดูร้อนหมดลงและน้องกลับไปที่โรงเรียน บอกครูของน้องเกี่ยวกับเรื่องนี้และให้พวกเขาประเมินทักษะของน้อง อย่างไรก็ตามไม่ว่าผลจะเป็นยังไง สักวันหนึ่งน้องก็จะได้เป็นมือปืนที่แท้จริง" หลิน ฮวง ให้กำลังใจเธอ
ในโลกเช่นนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหลีกเลี่ยงมอนสเตอร์ได้อย่างแน่นอน สำหรับอาชีพที่มุ่งเน้นการโจมตีทางไกลเช่นมือปืนก็จะปลอดภัยกว่าเมื่อเทียบกับอาชีพอื่น ๆ แม้ว่าจะมีผู้หญิงเพียงเล็กน้อยที่เป็นมือปืน แต่หลิน ฮวงหวังว่าหลิน ซินจะวางแผนอนาคตของเธอเพื่อให้เป็นระดับทองให้ได้
"หนูจะพูดคุยกับครูของหนู" หลิน ซินพยักหน้า เธอจะกลับไปเรียนตอนเดือนเมษายนและจะอยู่ในชั้นเรียนที่สำเร็จการศึกษา มันถึงเวลาแล้วที่เธอจะนึกถึงอนาคตของเธอ มีสามทางเลือกหลังจากจบการศึกษาจากวิทยาลัยนักล่าสำรอง หนึ่งคือการเข้าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงมากขึ้นเช่นสถาบันทหารที่อยู่ภายใต้การดูแลของรัฐบาลกลาง สมาคมนักล่าหรือสถาบันการศึกษาอื่น ๆ ที่จัดตั้งขึ้นโดยองค์กรเพื่อการศึกษาต่อของเธอ ถ้าเธออยู่ในระดับทองแดงเธอจะเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการของหนึ่งในองค์กร องค์กรเหล่านี้ แต่ละองค์กรล้วนมีทรัพยากรมากมายในการเพาะปลูกพรสวรรค์ของแต่ละคนเพื่อที่จะดึงศักยภาพของนักเรียนให้บรรลุระดับเหล็กหรือทองแดง
ทางเลือกที่สองจะต้องเข้าร่วมการประเมินโดยสมาคมนักล่าหรือองค์กรอื่น ๆ เพื่อเป็นสมาชิกสำรองก่อนจะค่อยๆเลื่อนเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการ มันจะยากกว่าเพราะเธอจะต้องแบกรับค่าใช้จ่ายทั้งหมดของตัวเอง จนกว่าเธอจะเป็นระดับทองแดง มีเป็นนักเรียนที่ถูกปฏิเสธโดยโรงเรียนที่มีชื่อเสียงอยู่เป็นประจำ
ทางเลือกสุดท้ายก็คือยอมแพ้ในการจะเป็นระดับทองแดง เป็นคนธรรมดาและใช้ชีวิตปกติ แน่นอนว่านั่นจะต้องอาศัยอยู่ในพื้นที่ที่ไม่สามารถถูกฝูงมอนสเตอร์โจมตีได้ หลิน ฮวงเป็นที่ต้องการของหลาย ๆ องค์กรเนื่องจากคะแนนที่ยอดเยี่ยมของเขาในโรงเรียน อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขารู้ว่าเขามีกงล้อชีวิตที่ไม่สมบูรณ์ในระหว่างการตรวจร่างกาย เขาก็ถูกปฏิเสธ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเลือกทางเลือกที่สอง คือการเข้าร่วมประเมินนักล่าสำรอง
หลิน ฮวงหวังว่าเธอจะสามารถเข้าเรียนในหนึ่งในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงและได้รับการฝึกฝนวิชา เพื่อที่เธอจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นเดียวกับเขา หากพรสวรรค์ของเธอในการเป็นมือปืนสูงมาก เธอก็จะมีโอกาสสูงที่จะเข้าโรงเรียนเหล่านี้ได้ในอนาคต อย่างไรก็ตามหลิน ฮวงมีความสุขกับตัวเขาเองในปัจจุบัน เพราะมันดีกว่าในตอนก่อนที่เขาจะเป็นระดับทองแดง ถ้าเขาเข้าเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียง เขาอาจจะไม่สามารถเลื่อนระดับได้เร็วเท่าที่เขาทำในตอนนี้เพราะเขาไม่ได้มีความยืดหยุ่นในตารางประจำวันของเขา เพราะเขาจะผูกพันกับข้อตกลงที่โรงเรียนกำหนด
"พี่สามารถเลื่อนเป็นระดับเหล็กขั้น 3 จากคนธรรมดาได้ภายในหนึ่งเดือน ซึ่งเป็นเรื่องที่ตลกมาก" หลิน ฮวงกล่าวขณะที่ลูบหัวของหลิน ซิน เขายิ้มและกล่าวว่า "มีความสุขให้เต็มที่ในสองเดือนนี้เถอะ ไม่ต้องคิดถึงโรงเรียน เพราะหลังจากนี้ น้องจะมีเวลาอีกแค่หนึ่งปีเพื่อเที่ยวเล่นจนกว่าน้องจะเรียนจบนั่นแหละ"
"พี่ค่ะ ทำไมพี่ถึงไม่เลือกที่จะเข้าเรียนสักโรงเรียนหนึ่งที่มีชื่อเสียงล่ะค่ะ?" ในที่สุดหลิน ซินก็ได้ถามคำถามที่กวนใจเธอ เธอข้องใจที่หลิน ฮวงยอมแพ้ในการศึกษาของเขาและเธอไม่รู้เกี่ยวกับกงล้อชีวิตที่ไม่สมบูรณ์ของเขา หลิน ฮวงได้เก็บเรื่องผลการตรวจร่างกายเป็นความลับ
"ไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากเรียน มันเป็นเพราะพวกเขาไม่ต้องการพี่" หลิน ฮวงส่ายหัว
"มันจะเป็นไปได้ยังไงค่ะ พี่ได้คะแนนที่สูงมากตอนที่พี่จบการศึกษา พี่เป็น1ใน10คนที่จะต้องได้เรียนต่อในโรงเรียนที่ดี ต้องมีบางอย่างผิดพลาดแน่ๆ?"
"ไม่ พี่มีภาวะสุขภาพบางอย่าง พวกเขาค้นพบว่าพี่ไม่สามารถไปถึงระดับเหล็กได้ในระหว่างการตรวจร่างกาย ดังนั้นพี่จึงถูกปฏิเสธ" หลิน ฮวงบอกความจริง
"เกิดอะไรขึ้นกับพี่ค่ะ?นี่เรื่องจริงใช่ไหม? “หลิน ซินถาม
"ตอนนี้พี่แข็งแรงแล้ว" หลิน ฮวงขยับแขนของเขา เขาไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก
หลิน ซินยืนยันที่จะได้รับคำตอบให้ได้ ดังนั้นเขาจึงหยุดเธอ "พี่จะบอกมากกว่านี้ เมื่อน้องอยู่ในระดับเหล็ก น้องจะยังไม่เข้าใจพี่หรอกถ้าพี่บอกน้องในตอนนี้"
หลิน ซินไม่ถามอะไรเพิ่มเติม การสนทนาดำเนินต่อไปจนกระทั่งหลิน ฮวงเข้านอนตอนห้าทุ่ม หลิน ซินอาบน้ำก่อนนอน และเธอก็นอนไม่หลับ เธอไม่แน่ใจว่านี่เป็นเพราะกาแฟที่เธอทานเมื่อเช้าหรืออย่างอื่น เธอกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงจนถึงตี1 แต่เธอไม่ง่วงเลย แทนที่จะพยายามนอนหลับเธอกลับตัดสินใจที่จะเล่น เกมส์จ้าวแห่งปืนอีกครั้งแทน ...
