ตอนที่ 220 สวีท

ความสิ้นหวังและความกดดัน ทำให้ตัวของลู่โปทาวเกร็งไปหมด

มือของคู่ต่อสู้โผล่ไปทุกที่เหมือนกับมือของปีศาจ ตั้งแต่เล่นหัตถ์พระเจ้ามาในชีวิต เขายังไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อน

ไม่ว่าคู่ต่อสู้คนไหนก็ตามที่เขาเคยสู้ด้วย ถึงเขาจะเคยแพ้แบบขาดลอยมาบ้าง แต่เขาก็ต้องได้คะแนนบ้างไม่มากก็น้อย

แต่ว่าเกมนี้มันแตกต่างออกไป

จุดไหนก็ตามที่ลู่โปทาวต้องการสัมผัส จุดนั้นจะถูกคู่ต่อสู้สัมผัสก่อนเสมอและไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ในชีวิตนี้ลู่โปทาวไม่เคยรู้สึกว่าอยากได้สัก 1 คะแนนมาก่อน

"1 คะแนน... อย่างน้อยฉันต้องกดให้ได้สักจุด"

ในชมรมหัตถ์พระเจ้าของโรงเรียนทหารส่วนกลาง ลู่โปทาวถือว่าเป็นนักกีฬาที่ทรหดมาก ถ้าเป็นคนอื่นมาเจอแบบนี้น่าจะยอมแพ้ไปแล้ว แต่เขายังมุ่งมั่นเล่นอย่างเต็มที่

ไม่นานเขาก็พบว่าการจะได้สักคะแนนก็เป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับเขา

ปัง!

จุดแสงจุดสุดท้ายถูกจิ้ม และลู่โปทาวก็ต้องตกตะลึงกับคะแนนที่ปรากฏบนจอ 100 ต่อ 0 มันทำให้เขาเกือบจะเป็นลม

"โปทาว นายแกล้งแพ้ใช่ไหม?"

เหลียงอีหมิงถาม แม้เขาจะรู้สึกแปลกๆ และเหมือนว่าเพื่อนของเขาจะไม่ได้อ้อมมือเลย แต่มันก็ยากจะอธิบายว่าทำไมลู่โปทาวถึงได้ 0 คะแนน

ลู่โปทาวไม่ตอบ เขาจ้องไปที่ภาพโฮโลแกรม และรีบส่งคำชวนไปให้ฝ่ายตรงข้าม

คู่ต่อสู้ตอบตกลง และเกมก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง

ลู่โปทาวจ้องไปที่ภาพโฮโลเเกรมเหมือนกับมอนสเตอร์ที่กำลังจ้องเหยื่อ เขารวบรวมสมาธิทั้งหมดเพื่อเล่นเกมนี้

ก่อนที่เกมจะเริ่มขึ้น ลู่โปทาวได้เสียความมั่นใจไปหมดแล้วจากเกมก่อนหน้า ภายใต้คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งราวกับปีศาจ ไม่มีทางเลยที่เขาจะเอาชนะได้...

ลู่โปทาวใช้ความสามารถทั้งหมด เขาพบว่าทั้งความเร็วและกลยุทธ์ของเขาไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง เมื่ออยู่ต่อหน้ามือของปีศาจ

ลู่โปทาวรู้สึกว่าจิตวิญญาณของเขากำลังถูกจ้องมองด้วยตาของปีศาจ ไม่ว่าเขาคิดจะไปกดที่จุดไหน คู่ต่อสู้ก็เหมือนจะรู้ และแย่งเขากดได้ก่อนตลอด มันทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง

"ไม่มีทาง นี่เป็นไปไม่ได้..." ลู่โปทาวรู้สึกว่ามือของคู่ต่อสู้เร็วขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่มือของเขาช้าลงจนดูเหมือนแทบจะหยุดนิ่ง

ปัง!

เกมยังไม่ทันจะจบ ลู่โปทาวก็หงายท้องตกเก้าอี้ไป ทั้งความมั่นใจและความกล้าของเขาหายไปจนหมด

ตอนนี้แม้แต่เหลียงอีหมิงที่ยืนอยู่ข้างๆเขาก็เหงื่อท่วมตัวเช่นกัน ในเกมที่ 2 เหลียงอีหมิงลองจินตนาการตามว่าเขาเป็นลู่โปทาว และลองแข่งกับฝ่ายตรงข้าม ไม่นานเขาก็รู้สึกสิ้นหวังเช่นเดียวกัน เขาพบว่ามันไม่ใช่ความผิดของลู่โปทาวที่ไม่สามารถกดได้แม้แต่จุดเดียว แต่คู่ต่อสู้ของเขาเหมือนกับอ่านใจได้

"โปทาว นี่ใช่จีเหยียนหรันของเหยี่ยวดำจริงๆหรอ? นายแน่ใจนะว่านี่ไม่ใช้ผู้วิวัฒนาการแล้ว?"

เหลียงอีหมิงไม่อยากจะเชื่อว่าคนนี้เป็นแค่นักเรียนโรงเรียนทหาร

"ฉันก็ไม่รู้..." ลู่โปทาวเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าเขาข่งกับใครอยู่กันแน่ เขาดูไอดีของคู่ต่อสู้อีกครั้ง และพูด

"นี่เป็นไอดีของจีเหยียนหรันไม่ผิดแน่ และอีกอย่างนี่เป็นเซิร์ฟเวอร์สำหรับผู้ยังไม่วิวัฒนาการ ผู้วิวัฒนาการแล้วไม่สามารถเข้ามาเล่นได้"

เมื่อเหลียงอีหมิงได้ยินที่ลู่โปทาวพูด เขาก็เห็นด้วย ถ้าคู่ต่อสู้เป็นผู้วิวัฒนาการแล้วก็ไม่น่าจะมาเล่นในเซิร์ฟเวอร์นี้ได้

แต่ผู้วิวัฒนาการแล้วก็อาจจะใช้ไอดีของผู้ยังไม่วัฒนาการณ์เล่นได้ ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าจีเหยียนหรันไม่ได้ให้คนอื่นเล่นแทน

"ถ้าคนคนนี้คือผู้ยังไม่วิวัฒนาการจริงๆล่ะก็ มันจะน่ากลัวมาก ถ้าแบบนั้นก็คงมีแต่ปีศาจของโรงเรียนเราเท่านั้นที่พอจะสู้กับเขาได้" เหลียงอีหมิงพูด

"คุณเป็นใครกันแน่?" ลู่โปทาวนั่งลงและส่งข้อความไปหาอีกฝ่าย

ลู่โปทาวและเหลียงอีหมิงจ้องไปที่ภาพโฮโลเเกรมอย่างใจจดใจจ่อ เพื่อรอดูว่าคู่ต่อสู้จะตอบอะไร

ที่เหยี่ยวดำ จีเหยียนหรันกำลังนั่งอยู่บนตักของหานเซิ่น และดูแฟนของเธอเล่นต่อหน้าต่อตา

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมตอนที่อยู่บนยานอวกาศเธอถึงรู้สึกสิ้นหวังเวลาแข่งกับเขา ความเร็วและการคลาดการณ์ของเขามันเหนือมนุษย์มาก

ในสายตาของเธอ มือของหานเซิ่นนั้นรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน แม้เธอจะนั่งดูอยู่ใกล้ๆก็ตาม

"นายทำให้ฉันกลัว" เมื่อหานเซิ่นเล่นเสร็จ จีเหยียนหรันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

"กลัวทำไม?" หานเซิ่นกระซิบที่ข้างหูของจีเหยียนหรัน

"นายไม่ยอมให้คู่ต่อสู้ได้สักคะแนน ฉันว่านายทำเกินไปหน่อย" หูของจีเหยียนหรันแดง

"เขากล้ามาจีบแฟนของผม นั่นเป็นเรื่องที่อภัยให้ไม่ได้"

เมื่อหานเซิ่นเห็นหูที่หน้ารักของเธอ เขาก็อดใจไม่ไหวและจูบมัน

จีเหยียนหรันรู้สึกราวกับถูกไฟฟ้าช็อคและตัวอ่อนปลวกเปียก

เมื่อหานเซิ่นเห็นข้อความจากลู่โปทาวปรากฏขึ้นมา เขาก็ตอบกลับไปว่า

"ฉันเป็นแฟนของจีเหยียนหรัน" เขาแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน

"นายเป็นนักเรียนของเหยี่ยวดำใช่ไหม?" ลู่โปทาวส่งข้อความมาอีกครั้ง

"ใช่" จากนั้นเขาก็ออกจากเกมทันที เมื่อมีสาวสวยอยู่ในอ้อมแขน เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดคุยกับคนอื่น

เมื่อเห็นที่หานเซิ่นพิมพ์ตอบกลับไป จีเหยียนหรันก็หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม เมื่อมองดูใบหน้าของเธอ หานเซิ่นก็ไม่อาจหักห้ามใจได้อีกต่อไป

แม้พวกเขาจะอยู่ในที่สาธารณะ และไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าการกอดเธอไว้เฉยๆ แต่หานเซิ่นก็รู้สึกมีความสุขมากพอ

"เฮ้ พวกเธอจะหยุดสวีทกันต่อหน้าคนอื่นได้รึยัง?" ฉวี้ลี่ลี่มาปรากฏตัวอยู่ข้างๆพวกเขา

จีเหยียนหรันรีบออกห่างจากหานเซิ่นทันที

เมื่อมองดูรูทเมทของเธอกำลังหน้าแดง และหานเซิ่นลุกขึ้นมา ฉวี้ลี่ลี่ก็ยิ้ม

"เหยียนหรัน อัจฉริยะ ฉันไม่ได้ตั้งใจมาขัดจังหวะ แต่เหยียนหรันสัญญากับฉันไว้ว่าวันนี้ เธอจะพาฉันไปเลือกซื้อวิชาไฮเปอร์จีโน และตอนนี้มันก็เลยเวลาที่นัดไว้แล้ว"