TWO Chapter 178 การบ่มเพาะแมลงพิษ
TWO Chapter 178 การบ่มเพาะแมลงพิษ
จากกลยุทธ์ดินแดนของโอหยางโชว จะสามารถอธิบายได้ว่า ชายแดนของเขาเป็นแหล่งบ่มเพาะพิษร้าย
โอหยางโชวมองแอ่งเหลียนโจวเป็นของเขาอยู่เสมอ เขาจะไม่ยอมให้คนอื่นช่วงชิงมันไป ดินแดนอื่นๆในลุ่มน้ำเหลียนโจวไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับเมืองซานไห่
หลังจากทำลายดินแดนของพวกเขา มันก็จะสูญเสียความสามารถในการเติบโตไป ดังนั้น จึงเป็นธรรมดา ที่โอหยางโชวจะไม่ใจร้อนจนเกินไป เขาจะคอยอยู่อย่างใกล้ชิด เมื่อดินแดนเหล่านี้พัฒนาขึ้น พวกเขาก็จะกลายเป็นเลือดเนื้อให้กับแอ่งเหลียนโจวของเขา
เขาต้องรอให้แอ่งทั้งหมดเชื่อมต่อกับเมืองซานไห่ จากนั้น เขาก็จะคอยสอดแนมดินแดนต่างๆ แล้วโอหยางโชวก็จะขยายออกไปนอกแอ่งเหลียนโจว
เพื่อปกป้องความลับของเมืองซานไห่ โอหยางโชวต้องสร้างพื้นที่ว่างเปล่า กั้นระหว่างเมืองซานไห่และดินแดนของผู้เล่นอื่นๆ มันจะช่วยให้เขาป้องกันดินแดน จากการแทรกแซงของผู้เล่นคนอื่นๆได้
ภูมิภาคนี้คล้ายกับกระป๋อง ที่ใช้สำหรับเลี้ยงแมลงพิษ
แน่นอน เพื่อเพาะแมลงพิษ เขาจำเป็นต้องมีความแข็งและวิธีการเพาะที่ดี ไม่อย่างงั้น แมลงพิษที่เขาเลี้ยงไว้ อาจจะฆ่าคุณได้ โอหยางโชวต้องการจะเป็นผู้เลี้ยงแมลงพิษของแอ่งเหลียนโจว แต่แน่นอน นี่เป็นสิ่งที่พันธมิตรดาบนภาจะไม่เห็นด้วย
โอหยางโชวจึงได้ปฏิเศษเมืองเป่ยไห่ในการก่อตั้งเมืองสาขาในทันที
สำหรับการขอเงิน เพื่อสร้างกำแพงเมือง พวกเขาจะได้รับเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ซึ่งจะมาจากกำไรในครึ่งเดือนแรกของเดือนที่ 6 ของเหมืองแร่หลางซานและนาเกลือเขตเหนือ
เมืองซานไห่ได้รับเงินมาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ใช้มันไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน
โอหยางโชวใช้หมึกสีแดงเขียนความคิดเห็นของเขาลงในจดหมายถึงกู่ซิวเหวิน เขาจะมอบเงินให้ 500 เหรียญทอง ส่วนที่เหลือ เมืองเป่ยไห่จะต้องแก้ปัญหาด้วยตัวเอง
จากนั้น เสมียนไป๋หนานผูก็ทำตามคำสั่งของโอหยางโชว ไปแจ้งให้กรมและฝ่ายต่างๆรับทราบ
ตอนนี้ โอหยางโชวไม่จำเป็นต้องวิ่งไปที่สำนักงานของพวกเขา เมื่อเขามีรายงานหรือการแจ้ง และเขาก็ไม่จำเป็นต้องขอให้พวกเขาเข้ามาในสำนักงานของเขา เมื่อมาถึงเมืองขนาดกลาง เขาได้ผลักดันให้กระบวนการการบริการรวดเร็วและเป็นระเบียบมากขึ้น
ตัวอย่างคือ สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น โอหยางโชวได้อธิบายสิ่งต่างๆที่เขาต้องการให้ไป๋หยานผูฟัง จากนั้น ไป๋หนานผูก็จะถ่ายทอดความตั้งใจของโอหยางโชวให้กับขุ่ยหยิงหยู แล้วเธอก็จะส่งเงินที่เป็นกำไรจากครึ่งเดือนแรกของเดือนที่ 6 บางส่วน ไปให้กับเมืองเป่ยไห่
หลังจากที่เขาได้ตัดสินเรื่องต่างๆของเมืองเป่ยไห่ โอหยางโชวก็หยิบจดหมายของเมืองฉิวซุ่ยที่เจ้าเต๋อเสี้ยนส่งมาให้เขา
ในจดหมาย เจ้าเต๋อเสี้ยนได้กล่าวถึงว่า พวกเขาได้สร้างนิคมให้กับคนเถื่อนภูเขา ซึ่งเผ่าคนเถื่อนเถื่อนภูเขาขนาดเล็กจะใช้เป็นที่อยู่อาศัยเสร็จแล้ว เจ้าเต๋อเสี้ยนยังได้ส่งมอบสิ่งของจำเป็นและเครื่องมือทำการเกษตรให้กับพวกเขา
เทียนเหวินจิงเป็นคนฉลาด หลังจากที่สร้างนิคมเสร็จแล้ว เขาก็รวบรวมเผ่าคนเถื่อนหลายเผ่า ในนามของการทัวว์ชม เพื่อพาพวกเขาเข้าไปดูด้านในนิคม
พวกเขาได้เห็นบ้านที่สร้างจากอิฐ ยุ่งฉางที่เต็มไปด้วยธัญพืช ไก่, เป็ด และสัตว์ปีกอื่นๆในลาน แปลงผัก และที่ราบกว้างใหญ่ของนิคม
ทั้งหมดนี้ มำให้พวกเขาประหลาดใจมาก
เมื่อเทียบกับชีวิตที่ยากลำบากบนภูเขา นิคมนี้ดูราวกับเป็นสวรรค์บนดิน
ไม่เพียงแค่นั้น เจ้าเต๋อเสี้ยนยังเข้าใจในสิ่งที่โอหยางโชวต้องการ ดังนั้น เขาจึงทำตามคำแนะนำของหมอผีในการสร้าง วัดบรรพบุรุษที่น่าเกรงขาม
สิ่งเหล่านี้ทั้งหมด แน่นอนว่ามันทำให้พวกเขาประหลาดใจ เมื่อถึงตอนนี้ ได้มีเผ่าขนาดเล็ก 2 เผ่า ที่แสดงความตั้งใจที่จะอพยพมายังเมืองซานไห่ นอกจากนี้ เผ่าขนาดกลาง 1 เผ่า และเผ่าขนาดเล็กอีก 2 เผ่า กล่าวว่าพวกเขาจะขอพูดคุยกับคนของพวกเขาก่อน แล้วค่อยตัดสินใจในภายหลัง
การเก็บเกี่ยวนี้ทำให้โอหยางโชวพอใจเป็นอย่างมาก
เมื่อเผ่าขนาดเล็ก 2 เผ่าได้อพยพลงมา เมืองฉิวซุ่ยกจะถึงขีดจำกัดของประชากร จากนั้น พวกเขาก็จะเป็นเมืองสาขาแห่งที่ 2 ของดินแดนที่อัพเกรดเป็นเมืองขนาดกลาง ต่อจากเมืองเป่ยไห่ ไม่เพียงเท่านั้น กาเพิ่มขึ้นของแรงงาน ก็หมายความว่า การผลิตธัญพืชในครึ่งปีหลังของดินแดนก็จะยิ่งเพิ่มสูงขึ้น
โอหยางโชวได้เขียนจดหมายถึงกรมการเงิน ให้มอบเงิน 1,000 เหรียญทอง ให้กับเมืองฉิวซุ่ย เพื่อให้พวกเขาใช้เป็นทุนในการสร้างนิคมเพิ่มในอนาคต
ตอนนี้ จากเมืองสาขาทั้ง 3 แห่ง ของดินแดน เมืองมิตรภาพช้าที่สุด แม้ว่าพวกเขาจะประสบความสำเร็จในการสร้างตลาดการค้า แต่ชาวเผ่าเร่ร่อนก็ตั้งค่าของม้าฉิงฟู่ไว้สูง พวกเขาไม่ต้องการจะขายพวกมันง่ายนัก
นอกจากนี้ มูลค่าของม้าฉิงฟู่สูงอย่างไม่น่าเชื่อ ม้าฉิงฟู่ 200 ตัว ที่ซื้อมาจากเผ่าจีเฟิง ช่วยให้พวกเขาได้รับทรัพยากรเป็นจำนวนมาก เพียงพอจะให้พวกเขาใช้ได้อีกเป็นเวลานาน ตอนนี้ เป็นฤดูร้อน มันเป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะปล่อยให้สัตว์กินหญ้า ทำให้พวกเขายุ่งมาก จนไม่มีเวลามาค้าขายกับเมืองมิตรภาพ
ดังนั้น ตลาดการค้าจึงเงียบมาก มันไม่ใช่สิ่งที่โจวไห่เฉินคาดหวังเอาไว้
หลังจากอ่านจดหมายของเขา โอหยางโชวก็มีความคิดบางอย่าง
ดูเหมือนการกำจัดหินก้อนใหญ่ เพื่อให้ชนเผ่าเร่ร่อนยินดีซื้อขายกับพวกเขาคงเป็นไปไม่ได้ ดังนั้น เขาคงจะต้องไปใช้ประโยชน์จากกองทัพ เผื่อว่าจะได้มีโอกาสประสบความสำเร็จ
เมื่อคิดเช่นนั้น โอหยางโชวก็ส่งจดหมายไปยังกรมกิจการทหาร และค่ายทิศเหนือของเมืองมิตรภาพในทันที เขาบอกให้พวกเขาเกณฑ์ทหารเพิ่มเติม และขยายกองพันทหารม้าในอีกครึ่งเดือน
สำหรับค่ายหลัก โอหยางโชวยังไม่ได้วางแผนที่จะขยายกองกำลังใดๆในตอนนี้
รายได้ของเมืองมิตรภาพอยู่ในระดับที่ต่ำมาก ไหนพวกเขายังต้องดูแลกองพันป้องกันเมืองและค่ายทิศเหนืออีก มันทำให้พวกเขาขัดสนเป็นอย่างมาก โอหยางโชวจึงได้เขียนจดหมายถึงกรมการเงิน ให้มอบเงิน 1,000 เหรียญทอง เป็นค่าใช้จ่ายทางการทหาร และค่าซื้อม้าฉิงฟู่ให้พวกเขา
ด้วยเหตุนี้ เมืองสาขาของดินแดนทั้ง 3 จึงได้ใช้เงินไปแล้วถึง 2,500 เหรียญทอง หากปราศจากห่านทองคำอย่างเหมืองแร่หลางซาน และนาเกลือเขตเหนือ เขาคงไม่สามารถดำเนินการเหล่านี้ทั้งหมดได้
จากที่เห็น จะเข้าใจได้ว่า กาจะดำเนินงานต่างๆในดินแดนนั้น มีความยากเพียงใด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมืองซานไห่ที่มีเมืองสาขาถึง 3 แห่ง
เมืองขนาดเล็กระดับ 1 ส่วนใหญ่จะสร้างกำแพงเมืองด้วยโคลน เหตุผลที่พวกเขาไม่ใช้หิน เพราะพวกเขาไม่มีทรัพยากรและเงินทุนที่มากพอ
หลังจากที่ผู้อพยพ อพยพเข้ามาในดินแดนของคุณแล้ว พวกเขาจะไม่ใช่ทาสของคุณ แต่เป็นประชาชนของคุณ เมื่อดินแดนเพิ่งจะถูกก่อตั้ง มันก็โอเคแล้วถ้าคุณเพียงแค่ให้อาหาร มันเป็นสิ่งที่พอเข้าใจกันได้
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ผ่านขั้นตอนนั้นและอัพเกรดเป็นเมืองขนาเล็กระดับ 1 เมืองจะต้องได้รับการเปลี่ยนแปลง ถ้าลอร์ดยังคงบีบและบังคับให้พวกเขาทำงาน เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวของเขา พวกเขาก็อาจจะเริ่มก่อกบฎ และฆ่าลอร์ดของพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าลอร์ดของพวกเขาปฏิบัติกับพวกเขาเช่นทาส และไม่ให้แม้แต่เสื้อผ้าและเงินเดือนแก่พวกเขา
ในชีวิตที่แล้วของเขา มีลอร์ดจำนวนมากที่ถูกฆ่าโดย NPC ของตนเอง และถูกพวกเขาแทนที่
ภายใต้สถานการณ์ปกติ ผู้อพยพเป็นคนที่เชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่ง ตราบเท่าที่ลอร์ดไม่บังคงให้พวกเขาทำในสิ่งที่ไม่ต้องการ พวกเขาก็จะทำสิ่งนั้น ถ้าไม่อย่างนั้น การจราจลก็อาจจะเกิดขึ้นได้ และก็จะไม่มีใครกล้าที่จะเป็นลอร์ด
หลังจากที่เขาจัดการกับจดหมายของเมืองสาขาของดินแดนทั้ง 3 เวลามันก็ล่วงเลยมาถึง 18.00 น. แล้ว
โอหยางโชวลุกขึ้น แล้วส่งจดหมายให้กับเสมียน ไป๋หนานผูจัดการ จากนั้น เขาก็มุ่งหน้าไปยังส่วนหลังของคฤหาสน์
“พี่ชาย วันนี้ท่านเลิกงานเร็วจัง” ในส่วนหลังของคฤหาสน์ และเอ๋อและฉีสือกำลังเล่นปริศนาอักษรแบบดั้งเดิม เมื่อพวกเขาเห็นโอหยางโชว พวกเขาก็รู้สึกประหลาดใจ
หลู่กวงจี้ทำปริศนาอักษรนี้โดยเฉพาะสำหรับปิงเอ๋อ ในชีวิตจริง ปิงเอ๋อเคยเห็นและเล่นมาหลายแบบ แต่ปริศนาอักษรแบบดั้งเดิมนี้ ทำให้เธอรู้สึกทึ่ง แต่เธอก็มีความสามารถ แม้แต่ฉีสือและปานเซี่ยก็ไม่สามารถเอาชนะเธอได้
โอหยางโชวพยักหน้า “พี่ชายกลับมาเพื่อหาเด็กหญิงตัวน้อย และดูว่าเจ้ามีพฤติกรรมดีหรือไม่”
ปิงเอ๋อวางปริศนาอักษรลง แล้ววิ่งไปหาเขา โอหยางโชวกอดเธอไว้ แล้วอุ้มเธอขึ้นมา
จากนั้น เขาก็พาเธอไปที่ห้องอาหาร โอหยางโชวค่อนข้างสับสน หลังจากเข้าเกมส์ ปิงเอ๋อกลายเป็นติดเขามาขึ้น และมากอดเขาบ่อยขึ้น
โอหยางโชวคิดว่า เธออาจจะเห็นว่าเขาดูแล ขุ่ยหยิงหยูและมู่ฉิงซีเป็นอย่างดี เธอคงกลัวว่าเขาจะถูกพรากไปจากเธอ
เรื่องนี้เป็นเหมือนกับชีวิตจริง เด็กๆไม่ต้องการให้พ่อแม่ของพวกเขาให้กำเนิดน้องๆ เพราะพวกเขากลัวว่า น้องของพวกเขาจะแย่งความรักจากพ่อแม่ไปจากพวกเขา
โอหยางโชวไม่ได้ทำอะไรมากนัก เขาไม่สามารถตัดการดูแลขุ่ยหยิงหยูและมู่ฉิงซีได้ โอหยางโชวต้องการให้ปิงเอ๋อรู้ว่า ความรักควรจะแบ่งปัน และนี่เป็นสิ่งที่เธอต้องยอมรับเข้ามาในชีวิต
หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จ โอหยางโชวก็กลับไปที่ห้องของเขา และออฟไลน์ไป
ในโลกจริง อีกเพียงครึ่งเดือน ก็จะถึงเดือนที่ 7 แล้ว บรรยากาศยังคงหนาวเย็น เต็มไปด้วยความกลัวต่ออนาคตและความเศร้าของการออกไปจากโลก
มีข่าวรายงานว่า ผู้สูอายุบางรายไม่เห้นด้วยกับการอพยพ ประการแรก พวกเขาอายุมากแล้ว และแม้ว่าโลกจะเปลี่ยนไป แต่มันก็ยังอีก 10 ปี และพวกเขาคงอยู่ได้อีกไม่นานนัก, ประการที่สอง พวกเขาไม่ต้องการผ่านการทรมารของการเดินทางในอวกาศ
รัฐบาลสหพันธ์เคารพทางเลือกของพวกเขา และก่อนที่จะไป พวกเขาจะมอบทรัพยากรให้กับคนเหล่านี้อย่างเพียงพอ เพื่อให้พวกเขาได้ดำเนินชีวิตต่อไป
นอกจากนั้น ศิลปินก็ไม่เต็มใจที่จะละทิ้งงานศิลป์เช่น อาคารเก่าแก่ ภาพวาด และสิ่งประดิษฐ์ทางวัฒนธรรม
คนบ้าเหล่านี้อยากจะตายพร้อมกับงานศิลป์และสิ่งประดิษฐ์ทางวัฒนธรรม รัฐบาลสหพันธ์ไม่สนใจความเห็นของพวกเขา และลากพวกเขาขึ้นยานอวกาศ
แฟนเพจ : TWOแปลไทย