ตอนที่7 หน้าทิ่มดิน
ตอนที่7 หน้าทิ่มดิน
“ท่านประธานเป็นคนพูดเองน่ะครับคุณหนูว่า หลินหยี่เป็นคนที่มากความสามารถเชียวชาญหลายด้าน และการดูแลคุณหนู เขาก็สามารถทำได้...” หลีฟูได้อธิบาย
แต่ยังมีบางอย่างที่ฉูเพงซานปิดบังไว้เพื่อประโยชน์ของเหมิงเหยานั่นคือ หลีหยิ่นได้ถูกสั่งมาให้ทำ และสิ่งที่หลีหยิ่นต้องทำก็คือเป็นเพื่อนนักเรียนของเธอในทุกๆวัน
แต่เห็นได้ชัดว่าคนอย่างเหมิงเหยาไม่เห็นด้วยเรื่องเพื่อนนักเรียน เธอต้องการคนที่จะมาปกป้องเธอเพื่อไม่ให้พวกน่ารำคาญมายุ่งกับเธอในทุกวันที่โรงเรียน ฉูเพิงซานจึงใช้โอกาสนี้แนะนำหลินหยี่ให้แก่ลูกสาวของเขา
หลีฟูแอบเศร้านิดๆที่ไม่ได้จอดซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้
“เขาเนี่ยนะ?” ฉูเหมิงเหยาไม่เห็นความพิเศษอะไรในตัวของชายคนที่นั่งด้านหน้าเลย พ่อไม่ได้เป็นคนเลือกเองหรอกแค่สุ่มชาวนาจากบริษัทมาแค่นั้นใช่มั้ย?
หญิงสาวที่นั่งข้างเหมิงเหยารู้สึกขำ เพราะว่าหลินหยี่ดูไม่เหมือนคนที่จะปกป้องเหมิงเหยาได้เลย
“อีบ้..! เธอขำอะไรนักหนาเนี่ย ชู!” เหมิงเหยาโกรธเธอมากเพราะว่าในตอนนี้พ่อพยายามจะผลักไสเธอไป ซึ่งเธอเป็นเพื่อนรักของเหมิงเหยา แต่ในตอนนี้เธอกับเห็นทุกอย่างเป็นเรื่องตลก! เหมิงเหยาจ้องมองไปที่เธออย่างผิดหวัง
เฉินยู่ชู ได้แลบลิ้นแล้วก็เงียบไป แต่สายตาของเธอก็ยังจ้องมองที่หลินหยี่
“ลุงฟู บอกให้เขาลงจากรถไปได้ไหม ฉันไม่ต้องการคนนี้” เหมิงเหยาคิ้วขมวดไม่พอใจมากกับเรื่องนี้ และไม่อยากจะเสียเวลาคุยอีกต่อไป
“คุณหนู.... ท่านประธานมีความศรัทธาในความสามารถของคุณหลินหยี่มากนะครับ ซึ่งเขาก็ทำสัญญากันไว้แล้วด้วย...” หลีฟูพยายามจะบอกแบบนัยๆว่า มันสายไปแล้ว
“ห๊ะ?” เหมิงเหยาเริ่มโมโหมาก พ่อของเธอคิดอะไรอยู่ถึงส่งคนแบบนี้มา? เธอไม่ได้ต้องการเขา แถมเขายังมาเป็นเพื่อนนักเรียนอีก? เธอจะถูกทั้งโรงเรียนหัวเราะเยาะ
เธอวางแผนว่าจะให้คนที่ปกป้องเธอมาเป็นแฟนของเธอ เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะป้องกันเธอจากคนแบบ จงผินเหลียงได้
แต่มันจะเป็นแบบนั้นไม่ได้ ถ้าแฟนเธอมีสภาพแบบหลินหยี่!
ข้อแรกเลยคือ ไม่มีใครเชื่อว่าเธอจะเลือกคนแบบนี้เป็นแฟน! จงผินเหลียงคงจะขำมากกว่าถ้าได้ยินแบบนี้!
หลินหยี่กำลังสับสนมาก ป้องกันอะไร? จากที่เขาจับใจความได้ คือเป็นแฟน? ท่านประธานก็พูดแปลกๆเหมือนจะวางแผนแต่งงานให้ นี่จริงหรอ?
“ก็ได้ งั้นนายไปจัดการเจ้าหนุ่มนั่นที่ตามฉันมาก่อนหน้านี้ เพื่อไม่ให้เขาตามฉันอีกต่อไป ถ้านายทำได้ฉันจะยอมรับก็ได้” เหมิงเหยาได้ตัดสินใจแบบนี้เพราะเธอเห็นว่าเธอไม่สามารถจะไล่หลินหยี่ไปได้ และถ้าหากเขาทำไม่สำเร็จ เธอก็จะได้เอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อ และให้พ่อไล่หลินหยี่ออกไป
“คนนั้นน่ะหรอ?” หลินหยี่พยักหน้าก่อนที่จะออกรถไปหาจงผินเหลียง
…
“ฉูเหมิงเหยา ผลักไสข้าตลอด ไม่มีผู้หญิงคนไหนผลักไสข้ามานานแล้วนะ” จงผินเหลียงได้บ่นกับลูกน้องของเขา
“พี่เหลียง นั่นฉูเหมิงเหยานะ เธอไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ เธอเป็นถึงลูกของเจ้าของบริษัทเพงซาน! การจีบเธอก็ยากเป็นธรรมดาแหละ” ลูกน้องของเขาที่ชื่อ เกาเฉียวฟู ได้พูด
“ข้ารู้แล้ว ข้าต้องอดทน...” ทันใดนั้นจงผินเหลียงก็หยุดพูด เพราะเขาเห็นชายหนุ่มที่ใส่กางเกงสีโคลนพร้อมกับเสื้อกล้ามเดินมาหาเขาอย่างรวดเร็ว
หลินหยี่ไม่เสียเวลาพูดพร่ำทำเพลง เขาเดินไปเตะก้นจงผินเหลียงทันทีเมื่อเขาถึง และหลังจากที่เตะเขาหน้าทิ่มดินแล้ว หลินหยี่ก็เดินกลับไปที่รถทันที
จงผินเหลียงที่กำลังจะพูดถึงแผนการในการจีบเหมิงเหยา ก็หน้าทิ่มพื้นในทันที
“ใครวะนั่น! กล้าดีนัก มันคิดว่ามันจะหนีไปได้หรอ?” จงผินเหลียงตะโกนด้วยความโกรธ พร้อมกับลุกขึ้นมาด้วยสภาพใบหน้าหน้าที่กำลังเปื้อนดิน
“ไอชาวนานั่นไง ...” เกาเฉียวฟูตอบอย่างรวดเร็ว
“แล้วเอ็งจะอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ย? ไปตามมันสิ!” จงผินเหลียงโกรธมาก และตะโกนว่า “ไปเอาตัวมันมา แล้วกระทืบมันส้ะ!”
“พี่เหลียง... มันไปไกลแล้ว...” ลูกน้องของเขามัวแต่ตกใจเมื่อเห็นลูกพี่ของเขาถูกเตะจนหน้าทิ่มดิน
“ไอ้..!” จงผินเหลียงด่า “ข้าเห็นหน้ามัน ข้าจำหน้ามันได้ ข้าจะเอาหน้าของมันไปลงหนังสือพิมพ์ให้ทุกคนได้เห็น! ข้าจะตามล่ามัน ไอชาวนานั่น มันกล้าดียังไงถึงมาเตะข้า! ข้าจะทำให้มันไม่เหลือหน้ามาเจอกับใครในแถบซงชานอีก!”
…
“เหยา เหยา ในตอนแรกฉันก็ไม่คิดแบบนี้นะ แต่เจ้าหลินหยี่นี่ก็เจ๋งดีเหมือนกัน! เขาไม่กลัวแม้แต่จงผินเหลียงเลย!” เฉินยู่ชูตาค้างทันที เมื่อได้เห็นสิ่งที่หลินหยี่ทำ
“งั้นๆแหละ” หลินหยี่ที่ทำเพื่อเอาใจเธอ แต่ในหัวเหมิงเหยานั้นคิดแต่ว่าไล่เขาออก และเธอจะไม่มีทางให้หลินหยี่ผ่านแน่ๆ
“เหยา เหยา ทำไมเธอไม่ให้เขาเข้ามาหล่ะ?” ยู่ชูแนะนำ
“ชู เธออยู่ข้างใครกันแน่เนี่ย?” เหมิงเหยามองไปที่เธอ พร้อมกับน้ำเสียงที่จริงจัง “เธอก็ไม่ใช่อายุน้อยๆแล้วนะ เธอจะชอบพ่อหนุ่มชาวนานี่หรอ?”
“ไม่มีทาง!” เฉินยู่ชูส่ายหันทันที “แต่เธอจะเป็นคนนึงที่ชอบเขา ฉันพนันได้เลย”
“เธอก็ไม่ได้รักเขา ทำไมเธอถึงอยากให้เขาอยู่ต่อ? มันจะทำแต่เรื่องให้ฉันต้องอายนะสิ” เหมิงเหยากำลังถกเถียงกับยู่ชู
“พระเจ้า! ลองคิดดูสิจงผินเหลียงมักจะทำอะไรก็ได้ในโรงเรียนตามที่เขาต้องการ และไม่เคยมีใครคิดจะหยุดเขา! แต่มีไอหนุ่มไหนไม่รู้อยู่ดีๆก็ไปเตะเขา... นี่มันน่าสนใจจะตาย เธอไม่เห็นหรอ?” เฉินยู่ชูพูดอย่างจริงจัง “จงผินเหลียงจะเลิกตามเธอเพราะหนุ่มนั่นไง!”
“งั้นหรอ? เธอคิดว่าจงผินเหลียงเป็นคนยังไงกัน?” เหมิงเหยาพูดอย่างตรงประเด็น “หนุ่มนั่นเป็นแค่ชาวนา! เขาจะสู้อะไรได้ เดียวเขาก็โดนกระทืบแล้ว!”
“เหยา เหยา เธอคิดแบบนี้ได้ยังไง? มันไม่เกี่ยวกัน! เธอคิดว่าจงผินเหลียงจะกล้าทำอะไรเขาหรอ ในเมื่อมีชื่อเธอเป็นคนหนุนหลังเขาอยู่น่ะ?” ยู่ชูโกรธมาก “ฉันอยู่ข้างเขา เธอเข้าใจมั้ย!”