หลีฟูมีทักษะการขับรถที่สุดยอดมาก และเขาเป็นคนที่เคารพกฎสุดๆ ซึ่งตรงกันข้ามกับหลินหยี่เลย หลินหยี่มักจะชอบแข่งรถอยู่เป็นประจำแต่สิ่งนี้เขาก็ไม่ใช่คนเลือกเอง อย่างที่ตาเฒ่าหลินเคยบอกไว้ว่า “มันไม่ใช่ความผิดเจ้า ถ้าเจ้าไม่ชนะ แต่ถ้าเจ้าไม่สู้ต่อไป ในตอนที่แพ้ นั่นแหละความผิดเจ้า!”

“คุณหลิน คุณขับรถได้มั้ย?” หลีฟูถามขณะที่รถติดไฟแดง เขามองไปยังหลินหยี่ที่นั่งเงียบๆอยู่ข้างเขา

หลีฟูเป็นคนที่มีประสบการณ์มากและสายตาหลักแหลม เขาสามารถสนใจสิ่งต่างๆรอบตัวได้แม้ว่ากำลังขับรถอยู่ เขาถามหลินหยี่เพราะเห็นหลินหยี่ดูนิ่งๆไป

“ได้นิดหน่อยครับ” หลินหยี่ต้องการจะถ่อมตัวเพื่อเป็นคนใหม่

“มีใบขับขี่รึยัง?” หลีฟูไม่สนใจว่าเขาจะขับเก่งมั้ย เพราะหากท่านประธานไว้ใจ หลีฟูก็จะไว้ใจด้วย

“ยังไม่มีเลยครับ” หลินหยี่พูดพร้อมกับส่ายหัว เขาขับรถเป็น และเคยขับรถไปไหนต่อไหนมาแล้ว แต่เขาก็ยังไม่มีใบขับขี่ “ผมพึ่งจะอายุ18 ก่อนหน้านี้ก็เลยทำไม่ได้”

“สบายมาก ขอบัตรประชาชนมาให้ผม เดียวผมจะไปเอาใบขับขี่มาให้ นายจะได้ไปรับไปส่งลูกสาวของท่านประธานได้ ในตอนที่ผมหรือท่านประธานไม่ว่าง”

รถได้จอดใกล้โรงเรียนที่หรูหรามาก หลีฟูไม่ได้ขับเข้าไปใกล้กว่านี้ เพราะว่า Bentley คันนี้จะทำให้นักเรียนคนอื่นไม่พอใจ

หลินหยี่ได้อ่านข้อมูลมาแล้วว่า โรงเรียนแห่งนี้มีการสอบเข้าที่เข้มงวดมาก ไม่มีการใช้เส้นใดๆ นักเรียนทุกคนเข้ามาด้วยความสามารถของตนเองทั้งนั้น

ด้วยการถือหุ้นของสามบริษัทยักษ์ใหญ่ทำให้โรงเรียนนี้มีทุนในการจ้างอาจารย์ที่ดี สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆมากมาย จึงทำให้มีนักเรียนหลายคนอยากจะเข้ามาเรียนโรงเรียนนี้ เพื่อการันตีว่านักเรียนที่จบจากที่นี่ไปจะมีความสามารถและสอบเข้ามหาลัยได้ทุกคน

ในไม่ช้าเสียงระฆังก็ดังขึ้น เมื่อหลีหยุนได้ยินเขาก็คิดในใจว่า นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ยินเสียงแบบนี้

ไม่นานหลังจากนั้นกลุ่มนักเรียนก็เริ่มทยอยออกมา บางคนก็ใส่เครื่องแบบนักเรียน บางคนก็ไม่ใส่ เพราะว่าโรงเรียนนี้เห็นว่าเครื่องแบบนักเรียนไม่ได้ช่วยให้เกิดประโยชน์อะไร สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการเรียน

“นั่นคือคุณหนู” หลีฟูได้ชี้นิ้วไปยังกลุ่มนักเรียนที่มีทั้งชายและหญิง

หลินหยี่มองตามไปยังกลุ่มที่หลีฟูได้ชี้ และก็เห็นหญิงสาวคนนึงที่สวยงามกว่าคนอื่น และหลินหยี่มั่นใจเลยว่านี่ต้องเป็นคนที่เขาต้องปกป้องแน่ๆ

ตาเฒ่าหลินเคยบอกว่าฉูเหมิงเหยานั้นสวยสุดในโรงเรียน หลินหยี่จึงมั่นใจมากว่าต้องใช่แน่ๆ

แต่ก็ยังมีหญิงสาวอีกคนที่สวยมากเหมือนกันแต่เธอมีลักษณะที่ตัวเล็กไม่ตรงกับแฟ้มข้อมูลที่ระบุไว้ แต่ก็แน่นอนว่าเธอก็สวยมากเหมือนกัน

ฉูเหมิงเหยาได้เดินตรงมาที่รถพร้อมกับเพื่อนสาวของเธอ พร้อมกับมีชายหนุ่มหล่อเดินตามมาข้างหลัง

“เหมิงเหยา ได้โปรด รอเดี๋ยว...” หนุ่มรูปหล่อได้พูด “เหมิงเหยา ได้โปรด ขอโอกาสอีกสักครั้ง!”

เหมิงเหยาหันกลับไปพร้อมกับมีใบหน้าที่คิ้วขมวด “จงผินเหลียง หยุดคิดสะเถอะ! ฉันบอกแล้วนิ ว่าฉันไม่ได้ชอบคุณ โอเคนะ? ไปส้ะเถอะ”

“แต่ว่า...” จงผินเหลียงกำลังจะบอกรักกับเธอ แต่เธอก็ผลักไสเขาไปสะก่อน

เธอเดินมาที่รถอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากจะเสียเวลาอีกต่อไป และเพื่อนสาวที่มากับเธอก็ทำเหมือนกัน

“พระเจ้า! จงผินเหลียงนี่ตามพวกเรามาทั้งวันเลย เขาไม่เหนื่อยบ้างรึไง?” เหมิงเหยายังคงบ่นไม่เลิกแม้ว่าจะเข้ามาในรถแล้วก็ตาม แต่เธอก็หยุดทันทีเมื่อหันมาเห็นชายที่นั่งอยู่ด้านหน้าเธอ “นายเป็นใคร?”

“สวัสดี ผมหลินหยี่” หลินหยี่พยายามจะทำให้ตัวเองดูดีเพราะว่าเธอกำลังหงุดหงิด

“หลินหยี่? ลุงฟู เขามาทำอะไรที่นี่?” เหมิงเหยาได้ถามลุงฟูโดยไม่ได้มองหลินหยี่เลย

“หลินหยี่เป็นเพื่อนนักเรียน ที่ท่านประธานจ้างมาให้คุณหนู”

“เพื่อนนักเรียน? ใครบอกว่าอยากได้กัน? ฉันบอกว่าฉันอยากได้บอดี้การ์ด และเจ้าหนุ่มคนนี้ก็ดูเหมือนว่าไม่ใช่แบบนั้นเลย!” เหมิงเหยาเริ่มจะโวยวายขณะที่มองดูหลินหยี่2-3ครั้ง แล้วเขาใส่เสื้อผ้าอะไรเนี่ย? อย่างกับชาวนาเลย? ทำไมเขาถึงดูเหมือนชาวนาแบบนี้?

หลีฟูได้ปาดเหงื่อขณะที่มองหลินหยี่ “เขาเป็นคนที่ท่านประธานไว้ใจ และเขารู้สิ่งต่างๆที่คนอื่นไม่รู้ หนุ่มคนนี้มีค่ามากพอที่ทำให้ท่านประธานสนใจ”

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด