บทที่ 43 พ่อแม่มาแล้ว (อ่านฟรี)

 

ความคิดนี้ หัวหน้าจ้าวได้จากหลานชายของเขาที่แอบบอกเป็นนัยๆ อู๋จื้อกางมาบอกกับเขาว่าบริษัทการค้าไท่หัวกำลังติดต่อโรงงานเครื่องยนต์ในเมืองหลิน ถ้าอย่างนั้น ทำไมโรงงานผลิตเครื่องยนต์ในเมืองปิงถึงไม่รับคำสั่งซื้อนี้ไว้เอง และรับเหมาส่งต่อไปยังโรงงานอื่นๆ? แม้ว่าจะได้กำไรน้อยลง แต่อย่างน้อยโรงงานก็ยังได้อีกครึ่งหนึ่ง

 

พอหัวหน้าจ้าวได้ยินดังนี้ จึงรีบรุดมาหาผู้จัดการหลี่ เมื่อได้ยินการสนทนาของพวกเขา  ก็ได้รู้ว่าเฝิงหยู่ต้องการสั่งผลิตเพิ่มเติมกับโรงงานแห่งอื่น เขาจึงรีบพรวดเข้ามาในห้อง

 

หลังจากเซ็นสัญญากันเรียบร้อยแล้ว ผู้จัดการรู้สึกขอบคุณหัวหน้าจ้าวอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะหัวหน้าจ้าวมีความหลักแหลม โรงงานจะสูญเสียแหล่งรายได้ล็อตใหญ่

 

การผลิตพัดลมไฟฟ้า150,000เครื่อง จะส่งต่อไปยังโรงงานอื่นๆอีก3แห่งเพื่อผลิต โรงงานแต่ละแห่งจะได้รับคำสั่งซื้อจำนวน50,000เครื่อง และหัวหน้าหลี่จะแบ่งผลกำไรกับโรงงานเหล่านี้ครึ่งหนึ่ง ฉะนั้นแล้ว โรงงานเครื่องยนต์ในเมืองปิงจะมีกำไรอย่างน้อย 600,000หยวนสำหรับการสั่งผลิตครั้งนี้

 

แม้ว่ากำไรจะน้อยกว่าที่คาดการณ์ไว้ถึงครึ่งหนึ่ง แต่ก็ดีกว่าไม่ได้เลยสักแดงเดียว และยังทำให้การผลิตของสินค้าทหารล่าช้าไปอีก อาจ้าวทำงานในโรงงานมาหลายปีแล้ว ถึงเวลาแล้วที่เขาจะได้เลื่อนตำแหน่งเสียที

 

......

 

เฝิงและจางมู่วาเพิ่งหว่านพืชในทุ่งนาเสร็จสิ้น พวกเขาตระหนักได้ว่าเฝิงหยู่ยังไม่กลับมาเยี่ยมบ้านบ้างเลย ตัดสินใจที่เข้าเมืองมาเยี่ยมเยือนเขา ทุกครั้งที่โทรหาเฝิงหยู่ เฝิงหยู่ก็เอาแต่พูดว่าบริษัทกำลังทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำ ในเมื่อมีกำไรมาก ทั้งสองจึงตัดสินใจที่จะซื้อบ้านในเมืองปิงให้ลูกสาว ด้วยวิธีนี้ ลูกชายคงไปเรียนได้สะดวกยิ่งขึ้น

 

"อะไรนะ? พี่หลี่ พี่บอกว่าพ่อกับแม่กำลังจะมาหรือครับ?” เฝิงหยู่ถาม

 

"ใช่ พวกเขาโทรมาเมื่อคืน อีกเดี๋ยวพี่จะไปรับที่สถานีขนส่ง พี่จองร้านอาหารไว้ทานมื้อเที่ยงแล้วด้วย" หลี่ซื่อเฉียงตอบ

 

หลี่ซื่อเฉียงไม่ได้ซื้อขายพันธบัตรรัฐบาลแล้ว วันๆเขายุ่งอยู่กับงานของบริษัทการค้าไท่หัว หลังจากที่เฝิงหยู่บอกเขาเกี่ยวกับกำไรของบริษัทการค้าไท่หัว เมื่อเทียบกันแล้ว กำไรที่ได้จากการซื้อขายพันธบัตรดูน้อยนิดเท่าเม็ดถั่ว ทั้งยังเหนื่อยอีก เลิกไปเลยดีกว่า บริษัทการค้าไท่หัวสิถึงจะเป็นแหล่งทำเงินที่สำคัญ อีกอย่าง หนุ่มแดนหมีขาวก็จะมาจีนเร็วๆนี้

 

ตอนที่หลี่ซื่อเฉียงไปที่สถานีขนส่งเพื่อรับพ่อแม่ของเฝิงหยู่ เฝิงหยู่รีบสั่งให้อู๋จื้อกางรีบทำความสะอาด ตั้งแต่สำนักงานที่อยู่ชั้นบนและหรือคลังสินค้าที่อยู่ชั้นล่าง ต้องสะอาดหมดจด

 

เมื่อพนักงานได้ยินว่าเจ้านายใหญ่ของบริษัทกำลังจะมาถึง พวกเขารีบทำความสะอาดคลังสินค้าทั้งหมดอย่างขะมักเขม้น เพราะพวกเขากังวลว่าเจ้านายใหญ่จะอารมณ์ร้ายเหมือนกับเฝิงหยู่ ถ้าทำอะไรไม่ถูกใจ คงไม่โดนไล่ออกหรอกนะ?

 

ผู้จัดการเฝิงเคยพูดเอาไว้ว่าเดือนนี้พวกเขาทุกคนจะได้รับโบนัส100หยวน หากพวกเขาทำงานได้ดี พวกเขาจะได้รับโบนัสสิ้นปีอย่างน้อยๆ300หยวนเป็นของขวัญปีใหม่ เมื่อเทียบกับตอนที่อยู่โรงงานผลิตเครื่องยนต์ ถือว่าเป็นจำนวนที่เยอะกว่ามาก จึงไม่มีใครอยากออกไปจากบริษัทนี้สักคน

 

หลี่ซื่อเฉียงเองก็วิตกกังวลในใจ ลุงเฝิงหน้านิ่งจริงจัง ไม่พูดไม่จาตลอดทาง ไม่ยิ้มแย้มเลยด้วยซ้ำ หรือเขาทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?

 

เมื่อถึงบริษัท หลี่ซื่อเฉียงแทบจะกระโดดออกจากรถแล้วรีบมาเปิดประตูรถให้ เดินนำหน้าเพื่อนำทาง ถึงแม้ว่าเฝิงซิ่งไท่เคยมาที่บริษัทแล้ว  แต่นี่เป็นครั้งแรกที่จางมู่วามาเยือน

 

“ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับอย่างยิ่ง ยินดีต้อนรับด้วยใจ!”

 

ทันที่ประตูสำนักงานเปิดออก พวกเขาก็เห็นเด็กหนุ่มสิบคนวิ่งออกจากคลังสินค้า แล้วยืนเรียงกันเป็นสองแถว ตบมือ ร้องตะโกนว่า "ยินดีต้อนรับ" พร้อมๆกัน

 

"พ่อ, แม่, ในที่สุดก็มากันแล้ว" เฝิงหยู่เดินออกมา แล้วพูดอย่างกระตือรือร้น แต่หลี่ซื่อเฉียงเมียงมองปฏิกิริยาของเฝิงซิ่งไท่ ทำไมถึงรู้สึกว่าพวกเขาค่อนข้างประหม่า?

 

"มาทำบ้าบออะไรกัน? ให้พวกเขาเข้าไปข้างในกันให้หมด มาเล่นพิเรนท์ ตกอกตกใจหมด!" เฝิงซิ่งไท่กล่าวตรงๆ

 

"ก็ได้ครับ ทุกคนกลับไปทำงาน"  เฝิงหยู่โบกมือ แล้วเดินไปจับมือแม่ของเขาเพื่อพาเธอเข้าไปข้างใน

 

"แม่ครับ แม่ยังไม่เคยมาที่บริษัทใช่ไหมครับ? ดูสิครับ คลังสินค้าของเรามีขนาดใหญ่มาก การตกแต่งเป็นยังไงบ้างครับ? มีทั้งออฟฟิศ ห้องประชุม โรงอาหาร ห้องทำงาน ... " เฝิงหยู่กล่าว

 

เฝิงซิ่งไท่จับแขนของเฝิงหยู่ ถามเบาๆว่า “ห้องน้ำอยู่ไหน?”

 

“หา? ตรงนั้นครับ ที่ตรงมุมตรงนั้น เอิ่ม คลังสินค้ามีห้องน้ำห้องเดียวนะครับ.....” เฝิงหยู่กล่าว

 

เฝิงหยู่ยังพูดไม่ทันจบ แม่และพ่อของเขาก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำแล้ว หนึ่งนาทีหลังจากนั้น ทั้งสองคนก็เดินออกมาด้วยท่าทางสดชื่นปลอดโปล่ง ที่ทั้งสองคนเคร่งขรึมตลอดการเดินทาง เพราะพวกเขาปวดอยากเข้าห้องน้ำ!

 

"แม่ครับ พ่อครับ วิธีการต้อนรับครู่ เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนดังหรือเปล่า? " เฝิงหยู่ถามด้วยรอยยิ้ม

 

"คนดังคนเด่ออะไรของลูก? ลูกรู้ใช่ไหมว่าแม่กับพ่อของลูกมาที่นี่ทำไม? ลุกเอาแต่พูดว่ากำลังยุ่งอยู่กับการหาเงิน ลูกหาเงินมาได้มากแค่ไหน? วันนี้บอกแม่กับพ่อมาให้หมด! "  จางมู่วาถาม ระหว่างทางที่ขับรถมาหลี่ซื่อฉียงบอกพวกเขาว่าบริษัทใช้เงินกว่า100,000 หยวนสำหรับซื้อรถสามคัน เจ้าลูกคนนี้ให้เงินเหมือนเศษกระดาษ! เงิน100,000 หยวนสามารถซื้อบ้านในเมืองปิงได้ถึงสามหลัง!

 

เฝิงนั่งลงบนเก้าอี้ สองขาไขว่ห้าง เริ่มเขย่าขาอย่างภาคภูมิใจ

 

เฝิงซิ่งไท่ง้างฝ่ามือตบบนหลังศีรษะของเฝิงหยู่ และกล่าวว่า "นั่งกระดิกขาทำแป๊ะอะไร รีบพูดออกมา!"

 

เฝิงหยู่มองมารดาอย่างออดอ้อนประหนึ่งเด็กน้อยไร้เดียงสา และบ่นว่า "แม่ครับ พ่อตบผม.."

 

"ลูกสมควรโดนตีซะบ้าง พวกเราถามลูก ก็ยังมาทำไขสือ! ลูกดูเสี่ยวหลี่เป็นตัวอย่างสิ เขาทำอะไรอย่างเปิดเผย" แม่ของเฝิงหยู่กล่าว

 

หลี่ซื่อเฉียงยิ้มขำ และกล่าวว่า "คุณลุงครับ คุณป้าครับ เสี่ยวหยู่มีความสามารถมาก  บริษัทนี้จึงทำกำไรได้มากโข! "

 

เฝิงหยู่แสดงท่าทางอย่างภาคภูมิใจ แต่เมื่อเห็นพ่อของเขายกมือขึ้นและกำลังจะตบเขาอีกครั้ง เขาจึงรีบกล่าวว่า "บริษัททำเงินได้มากกว่าหนึ่งล้านหยวนครับ!"

 

เพี๊ยะ!

 

เฝิงหยู่ถูกตบที่ด้านหลังของศีรษะอีกครั้ง!

 

"พ่อ พ่อตบผมทำไมอีก?" เฝิงหยู่ถาม

 

"พ่อบอกแกหลายต่อหลายครั้งแล้ว ว่าห้ามพูดโกหก ตอนนี้ลูกกล้าพูดโกหกต่อหน้าพ่อ! บริษัทนี้เพิ่งเปิดทำการเมื่อไม่นานมานี้ ลูกกลับบอกพวกเราว่าบริษัทได้ทำเงินเป็นล้านหยวนงั้นหรือ? ลูกรู้หรือเปล่าว่าเงินล้านหยวนเป็นเงินมากแค่ไหน? " เฝิงซิ่งไท่กล่าวด้วยความโกรธ

 

เฝิงหยู่ยืนขึ้นทันที แล้วตอบด้วยใบหน้าขุ่นเคือง "ใครโกหก? พ่อลองถามพี่หหลี่ก็ได้ว่า บริษัทนี้ทำเงินได้มากแค่ไหน? "

 

พ่อและแม่ของเฝิงหยู่หันไปมองหลี่ซื่อเฉียงโดยพร้อมเพรียงกัน หลี่ซื่อเฉียงพยักหน้าและกล่าวว่า "จริงๆคับ คุณลุง คุณป้า บริษัทเรามีรายได้กว่าล้านหยวนจริงๆ!"

 

"ล้อเล่นอะไรกัน? ทำกำไรได้..ได้ หนึ่งล้าน หนึ่งล้านหยวน?" เฝิงซิ่งไท่พูดเสียงโทนสูงขึ้น แล้วข่มเสียงให้เบาลงในช่วงท้าย ในโกดังยังมีคนอีกมากมาย เขาไม่ต้องการให้บุคคลภายนอกรู้เรื่องนี้

 

"ใช่ครับ เราทำกำไรได้มากกว่าหนึ่งล้านหยวน เราเซ็นสัญญาสั่งซื้อสินค้าไปแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะได้รับเงินจากการส่งสินค้ารอบแรก อีกครึ่งเดือนหลังจากนั้น เงินทั้งหมดจะถูกโอนเข้าบัญชีของเรา! พ่อกับแม่อยากจะซื้ออะไรไหมครับ? พูดออกมาได้เลย แล้วเราจะไปซื้อกัน!" เฝิงหยู่กล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

 

"ลูก ลูกไม่ได้กำลังทำอะไรผิดกฎหมายใช่ไหม? ฟังแม่นะลูก ห้ามทำอะไรที่ผิดกฎหมายเป็นอันขาด" จางมูว่ากล่าวอย่างวิตกกังวล

 

"แม่ครับ แม่คิดไปเลยเถิดแล้ว ลูกชายของแม่เป็นอัจฉริยะนะครับ งานสุจริตที่ทำอยู่ยังสร้างกำไรได้ไม่จบไม่สิ้น แล้วผมจะทำงานผิดกฎหมายไปทำไมละครับ? ถ้าไม่เชื่อ แม่จะถามพี่หลี่ก็ได้ เงินที่เราได้มาเป็นเงินสุจริต!" เฝิงหยู่กล่าว แต่แอบคิดในใจว่าไม่นับรวมครั้งแรกที่หลอกจีหลี่เหลียนเคอ

 

หลี่ซื่อเฉียงทำหน้าที่เป็นพยานให้กับเฝิงหยู่อีกครั้ง พ่อและแม่ของเฝิงหยู่จึงยอมเชื่อ

 

พลัน เฝิงหยู่ฉุกคิดขึ้นในใจ "ไม่ใช่สิ ผมเป็นลูกชายนะ แต่พี่หลี่เป็นเพียงลูกเขยในอนาคตเท่านั้น ทำไมพ่อกับแม่ไม่เชื่อคำพูดของผม แต่เชื่อคำพูดของพี่หลี่? หรือพ่อกับแม่เก็บผมขึ้นมาจากถังขยะ? "

 

"ที่ลูกถามว่า แม่กับพ่อของลูกอยากจะซื้ออะไรกลับไปบ้านด้วยใช่ไหม พอดีเลยเราอยากจะซื้อพัดลม อืม เรียกว่าพัดลมเฟิงหยู่อะไรนี่แหละ ได้ยินมาว่าราคาถูกและใช้งานง่าย ตาเฒ่าจ้าวที่อยู่หมู่บ้านของเรานะ ลูกชายของเขาซื้อมาฝากตั้งเครื่องหนึ่ง" จางมู่วากล่าว

 

"แม่ครับ พัดลมยี่ห้อเฟิงหยู่ เป็นสินค้าจากบริษัทของเราครับ บริษัทเราให้พนักงานทุกคนคนละสองเครื่อง และผลกำไรที่เราได้ ก็ได้มาจากพัดลมเหล่านี้ละครับ!" เฝิงหยู่อธิบาย

 

เพี๊ยะ!

 

เฝิงหยู่โดนพ่อของเขาตบที่หลังศีรษะอีกครั้ง!

 

“สินค้าบริษัทตัวเอง แต่ไม่คิดจะให้ครอบครัวตัวเองสักเครื่อง!”

 

เฝิงหยู่เอ๋อรับประทาน “……….”

พ่อ พูดกันดีดีก็ได้ ไม่เห็นจะต้องใช้กำลังเลย